معرفی بدترین ماسل‌کارهای دههٔ 90 میلادی

دههٔ ۹۰ میلادی برای خودروهای عضلانی آمریکایی دوران چندان مناسبی نبود. یک دهه قبل نام‌های نمادین این کلاس برای زنده ماندن تلاش می‌کردند اما تنها تعداد انگشت‌شماری از آن‌ها توانستند از دوران سیاه دههٔ ۸۰ جان سالم به در برده و به دههٔ ۹۰ برسند درحالی‌که در دههٔ اول قرن بیست‌ویکم تعداد ماسل کارها حتی کمتر شده و نام‌های بزرگی چون مرکوری کوگار، فورد تاندربرد و پونتیاک فایربرد برای همیشه به تاریخ پیوستند. البته در دههٔ ۹۰ قدرت خودروهای عضلانی افزایش پیدا کرد اما نمونه‌های پایهٔ آن‌ها هنوز هم کم‌توان بودند و در طراحیِ بسیاری از آن‌ها نیز هیچ نشانی از یک ماسل کار اصیل دیده نمی‌شد؛ بنابراین قصد داریم در این مطلب به بدترین ماسل کارهای دههٔ ۹۰ میلادی بپردازیم.

شورلت مونت‌کارلو مدل ۱۹۹۵

پس آنکه در سال ۱۹۸۷ به تولید مدل مونت‌کارلو خاتمه داد، این ماشین بار دیگر در سال ۱۹۹۵ با نسل پنجم بازگشت اما این مونت‌کارلو هیچ شباهتی به اسلاف خود نداشت. داستان ازاین‌قرار بود که شورلت در سال ۱۹۹۵ نسل دوم مدل لومینا را معرفی نمود و نسخهٔ کوپهٔ لومینا را با نام مونت‌کارلو به بازار عرضه کرد. به همین دلیل در مونت‌کارلوی جدید نه از پیشرانهٔ V8 خبری بود و نه از سیستم انتقال قدرت دیفرانسیل عقب. برای این خودرو دو پیشرانهٔ V6 مختلف ارائه می‌شد که اولی از نوع ۳.۱ لیتری با ۱۵۰ اسب بخار قدرت و دومی ۳.۴ لیتری با ۲۱۵ اسب بخار قدرت بود. تنها گزینه برای انتقال نیرو هم یک گیربکس چهار سرعتهٔ اتوماتیک بود که قدرت را به چرخ‌های جلو منتقل می‌کرد. بدین ترتیب مونت‌کارلو با همین وضع تا سال ۱۹۹۹ تولید شد تا اینکه نسل ششم آن در سال ۲۰۰۰ به بازار آمد.

فورد تاندربرد مدل ۱۹۹۶

تاندربرد که یکی از مشهورترین نام‌ها در سبد محصولات فورد محسوب می‌شد، در دههٔ ۹۰ تاریک‌ترین دوران خود را سپری می‌کرد. نسل دهم این خودرو که در سال ۱۹۸۹ معرفی شد، به یک کوپهٔ دودر بزرگ چهارنفره تبدیل شده بود که بر لوکس بودن تأکید داشت. در سال ۱۹۹۶ اما فورد تولید نسخهٔ سوپر کوپه که به پیشرانهٔ قدرتمند V6 سوپرشارژ با ۲۳۰ اسب بخار قدرت و ۴۴۷ نیوتن متر گشتاور مجهز بود را متوقف کرده و بجای آن دو موتور ۳.۸ لیتری V6 با ۱۴۰ اسب بخار قدرت و ۴.۶ لیتری V8 با ۲۰۵ اسب بخار قدرت را ارائه نمود؛ اما با امکان انتخاب تنها دو پیشرانه، فروش تاندربرد بسیار کاهش یافت تا اینکه نهایتاً فورد در سال ۱۹۹۷ به تولید آن خاتمه داد. البته حدود پنج سال بعد، در سال ۲۰۰۲ تاندربرد به شکل ناخوشایندی احیا شد که آن‌هم در بازار شکست خورد و بدین ترتیب تاندربرد در سال ۲۰۰۵ برای همیشه از سبد محصولات فورد کنار رفت.

شورلت کامارو مدل ۱۹۹۳

هرچند در سال ۱۹۹۳ نسل سوم کامارو با طراحی بیرونی کاملاً جدید معرفی شد اما در زیر بدنهٔ آن هنوز همان پلت‌فرم F-Body جنرال موتورز قرار داشت. البته این پلت‌فرم بشدت برای نسل چهارم کامارو بروز شده بود. در نسل چهارم کامارو خبری از طراحی جعبه‌ای شکل نسل سوم نبود و در عوض خودرو استایلی خمیده و نرم به خود گرفته بود که آن‌را از نمای تهاجمی و نمادین خود دور کرده بود. در کامارو هم مانند سایر خودروهای عضلانی دههٔ ۹۰، یک پیشرانهٔ V6 به‌عنوان موتور پایه ارائه شده بود اما بااین‌حال نسل چهارم کامارو هنوز هم خودرویی با ظاهر یک ماسل کار اما بدون اسب بخار کافی بود چراکه پیشرانهٔ ۳.۴ لیتری V6 آن تنها ۱۶۰ اسب بخار قدرت داشت. برای انتقال نیرو هم به‌صورت استاندارد یک گیربکس پنج سرعتهٔ دستی در نظر گرفته شده بود درحالی‌که یک نمونهٔ چهار سرعتهٔ اتوماتیک هم برای آن قابل سفارش بود.

فورد موستانگ مدل ۱۹۹۴

هرچند فورد تصمیم داشت نسل سوم موستانگ را با کوپهٔ دیفرانسیل جلوی جدیدی بنام پراب جایگزین کند اما به خاطر اعتراض شدید طرفداران، از این کار منصرف شده و در سال ۱۹۹۴ نسل کاملاً جدید موستانگ را معرفی نمود؛ اما بااین‌حال نسل چهارم موستانگ هنوز هم روی نسخهٔ بشدت بروز شده‌ای از همان پلت‌فرم فاکس فورد ساخته شده بود که پیشینهٔ آن به سال ۱۹۷۸ بازمی‌گشت. در زیر کاپوت موستانگ نسل چهار نیز یک پیشرانهٔ ۳.۸ لیتری V6 به‌عنوان موتور پایه قرار گرفته بود که ۱۴۵ اسب بخار قدرت و ۲۹۰ نیوتن متر گشتاور داشت. هرچند این موتور قوی‌تر از پیشرانهٔ پایهٔ نسل قبلی بود اما هنوز هم فاصلهٔ زیادی با پیشرانهٔ V8 مدل GT داشت.

پونتیاک فایربرد مدل ۱۹۹۳

در دههٔ ۹۰ میلادی مهندسی ری‌بج یا همان تغییر برند خودروها بسیار فراگیر و محبوب شده بود و خودروهای یکسان زیادی با برندهای مختلف ساخته می‌شدند مثل مرکوری کوگار که در اصل نسخهٔ ری‌بج شدهٔ فورد تاندربرد محسوب می‌شد. در آن دوران، پونتیاک فایربرد هم به یکی دیگر از قربانیان مهندسی ری‌بج تبدیل شد چراکه نسل چهارم فایربرد اشتراکات فراوانی با کامارو داشت تا جایی که حتی همان پیشرانهٔ ۳.۴ لیتری پایهٔ کامارو با همان ۱۶۰ اسب بخار قدرت برای فایربرد هم ارائه می‌شد. هرچند در ظاهر تفاوت‌هایی مثل چراغ‌های جلوی مخفی، بین نسل چهارم کامارو و فایربرد وجود داشت اما این دو ماسل کار جنرال موتورز پایه و اساس یکسانی با یکدیگر داشتند.

مرکوری کوگار مدل ۱۹۹۹

درست پیش از پایان قرن بیستم، یعنی در سال ۱۹۹۸، مرکوری کوپهٔ دیفرانسیل عقب کوگار خود که در اواخر دههٔ ۶۰ متولد شده بود را به یک کوپهٔ کامپکت دیفرانسیل جلو تبدیل کرد. همچنین پیشرانه‌های هشت سیلندر هم از لیست موتورهای کوگار کنار رفتند و بجای آن یک موتور چهار سیلندر ۱۲۵ اسب بخاری و یک نمونهٔ V6 با ۱۷۰ اسب بخار ارائه گردید. هرچند این اقدام مرکوری موجب شد کوگار در سال ۱۹۹۹ به بهترین میزان فروش از سال ۱۹۸۹ به بعد دست پیدا کند اما یک سال بعد یعنی در سال ۲۰۰۰ فروش آن به نصف کاهش یافت و این روند نزولی فروش تا سال ۲۰۰۲ یعنی سالی که مرکوری به تولید کوگار برای همیشه خاتمه داد، ادامه یافت.

فورد موستانگ مدل ۱۹۹۹

به مناسب سی‌وپنج‌سالگی موستانگ در سال ۱۹۹۹، فورد اقدام به انجام فیس‌لیفت میان‌دوره‌ای نسل چهارم این خودرو نمود. طی این فیس‌لیفت طراحی موستانگ طبق زبان طراحی جدید فورد که «New Edge» نام داشت شکل گرفته بود. هرچند استایل موستانگ جدید بسیار تهاجمی‌تر از قبل شده بود اما پیشرفت چندانی در بخش پیشرانه‌ها رخ نداده بود. طی این فیس‌لیفت قدرت پیشرانهٔ ۳.۸ لیتری V6 نسل چهارم موستانگ با کمی افزایش به ۱۹۰ اسب بخار رسید که هرچند بهتر از قبل بود اما هنوز هم عالی و درخور نام موستانگ نبود.

اولدزمبیل کاتلاس مدل ۱۹۹۷

این هم یکی دیگر از فجایعی است که نشان می‌دهد در دههٔ ۹۰ چه اتفاقی برای ماسل کارهای آمریکایی رخ داد. در آن دوران بسیاری از خودروهای عضلانی به‌طور کامل از خط تولید کنار رفتند یا از نام‌های آن‌ها در خودروهایی استفاده شد که هیچ شباهتی به اسلاف نمادینشان نداشتند. اولدزمبیل کاتلاس هم یکی از همین خودروها بود که قربانی فجیع مهندسی ری‌بج شد. سال‌های پایانی عمر کاتلاس بسیار دشوار و ناراحت‌کننده سپری شد و گویا اولدزمبیل صرفاً قصد داشت به هر نحوی که شده این نام را در سبد محصولات خود حفظ کند. بدین منظور در سال ۱۹۹۷ جنرال موتورز به نسل پنجم شورلت مالیبو تعدادی تجهیزات رفاهی اضافه کرده و پس از ری‌بج کردن (تغییر برند دادن)، نام کاتلاس را روی آن نهاده و آن‌را به‌عنوان نسل جدید اولدزمبیل کاتلاس به بازار عرضه کرد. این خودرو یک سدان دیفرانسیل جلو بود و تنها ویژگی‌ای که از اولدزمبیل در آن دیده می‌شد، لوگوی روی جلوپنجره‌اش بود. این به‌اصطلاح کاتلاس جدید که با مدل ۱۹۹۷ به بازار آمد، تنها با یک پیشرانهٔ V6 ارائه می‌شد که آن‌هم از مالیبو گرفته شده بود. سپس سرانجام در سال ۱۹۹۹ اولدزمبیل برای همیشه کاتلاس را کنار گذاشت.

منبع: Motor1