معرفی سوپرکارهای فوق‌العاده‌ای که هرگز تولید نشدند!

خودروهای سوپر اسپورت و به اصطلاح سوپرکار بخش ویژه‌ای از صنعت خودرو را به خود اختصاص داده‌اند و در زمان معرفی یکی از آن‌ها کاملاً هیجان‌زده شده و زمانی که می‌فهمیم بنا به دلایلی تولید نمی‌شوند حسرت می‌خوریم.

اما دلایل زیادی برای عدم راه‌یابی یک سوپرکار به خط تولید وجود دارد. برخی از شرکت‌ها سرمایه‌ی لازم برای تولید آن‌ها را پیدا نکرده و برخی نیز به خاطر مشکلاتی در بحث طراحی و مهندسی به خط تولید نمی‌رسند.

ما لیستی از سوپرکارهای جذابی را فراهم کرده‌ایم که هرگز به خط تولید نرسیده‌اند. در ادامه این لیست را که به ترتیب تقدم زمانی چیده شده خدمت شما عزیزان معرفی می‌کنیم. با ما همراه باشید.

• شورولت آئرووت (سال ۱۹۶۹)

درست همزمان با کوروت، آئرووت که آماده‌ی عرضه به عنوان اولین خودروی پیشرانه وسط شورولت می‌شد با ناکامی از میادین کناره گیری کرد.

این خودرو توسط زورا آرکوس دانتوف که به عنوان پدر کوروت شناخته می‌شود طراحی شد و ایده‌ی تولید سوپرکار آمریکایی را بسیار جلوتر برد. این خودرو از دو پیشرانه‌ی روتاری با قدرت ۴۲۰ اسب بخار استفاده می‌کرد که در ترکیب با بدنه‌ای سبک خبر از پرفورمنس فوق‌العاده‌ای می‌داد.

مشکلات زمانی پدیدار شدند که مدیر شورولت آقای جان دلورئون پروژه را به خاطر مسائل مالی مسکوت گذاشت و سپس در سال ۱۹۷۰ آن را به عنوان پاسخ کمپانی به دتوماسو پانترا ظاهر کرد؛ اما هیچ‌یک از این اقدامات باعث تولید آئرووت نشد و بررسی بازار نشان داد که مالکان فعلی کوروت در برابر یک خودروی پیشرانه وسط مقاومت زیادی به خرج می‌دهند.

• فورد GT70 (سال ۱۹۷۰)

پس از موفقیت فورد در مسابقات لمانز و با خودروی GT40، مدل GT70 یک انحراف بسیار آشکار بود. این خودرو در واقع به عنوان محصولی مسابقه‌ای پدیدار شد و بجای پیشرانه‌ی ۸ سیلندر GT40 از قلب تپنده‌ی ۴ سیلندر ۱.۶ لیتری اسکورت RS یا پیشرانه‌ی ۶ سیلندر کاپری RS2600 استفاده کرد. پیشرانه‌ی کوچک‌تر به خاطر مرکز ثقل پایین‌تر در شاسی ترجیح داده شد.

این خودرو در سال ۱۹۷۱ در رالی فرانسه شرکت کرد اما به خاطر مشکلات مربوط به قابلیت اطمینان فورد پروژه‌ی آن را پس از ساخت تنها ۶ دستگاه لغو نمود.

• مونته وردی های (سال ۱۹۷۰)

پیتر مونته وردی مالک گاراژ سوئیسی از موفقیت کوچک در ساخت برخی خودروهای پرسرعت لذت برده بود و می‌خواست با تولید خودروی های پا را فراتر بگذارد. این خودرو یک سوپرکار پیشرانه وسط برای رقابت با لامبورگینی میورا بود و از پیشرانه‌ی ۷.۲ لیتری ۴۵۰ اسب بخاری همی کرایسلر استفاده می‌کرد. های با این پیشرانه شتاب ۵.۵ ثانیه‌ای داشت که در آن دوران عملکرد قابل‌توجهی محسوب می‌شد.

اما زمانی که مونته وردی خواست این خودرو را تولید کند مشکلات خود را نشان دادند و هزینه‌ی ساخت و فرایند پیچیده‌ی تولید یک سوپرکار باعث خاموشی پروژه شد. دو نمونه‌ی پیش‌تولیدی از این خودرو ساخته شد که نمونه‌ی اولی هنوز هم موجود است.

• استون مارتین بولداگ (سال ۱۹۷۹)

بولداگ یکی از متمایزترین خودروهای استون مارتین بوده است. این خودرو در ابتدا قرار بود به تعداد ۲۵ دستگاه تولید شود و در دل آن پیشرانه‌ی ۸ سیلندر ۵.۳ لیتری توئین توربو با قدرت ۶۰۰ اسب بخار قرار گیرد. استون مارتین می‌خواست این خودرو به سقف سرعت ۳۸۱ کیلومتر در ساعت برسد که بسیار خوش‌بینانه بود و در واقع این خودرو به سرعت ۳۰۹ کیلومتر در ساعت رسید.

بولداگ از کابینی مرکب از چرم و صفحات نمایش LED سود می‌برد. این خودروساز می‌خواست با چنین ویژگی‌هایی ثروتمندان خاورمیانه را به خود جذب کند اما زمانی که ویکتور گانتلت روی صندلی مدیریت استون مارتین نشست برنامه‌ها عوض شد. تنها بولداگ تولید شده بعدها توسط شرکت به قیمت ۱۳۰ هزار پوند فروخته شد و هنوز هم در برخی رویدادهای خودرویی دیده می‌شود.

• یاماها OX99-11 (سال ۱۹۹۲)

این خودرو از تمامی تجارب به دست آمده در ساخت پیشرانه‌ی خودروهای فرمول ۱ استفاده کرده بود. طراحی پیشرانه‌ی ۱۲ سیلندر ۳.۵ لیتری نشان دهنده‌ی ریشه‌های موتور اسپورت بود و خروجی ۴۰۰ اسب بخاری آن تا دور ۱۰ هزار پیشرانه خود را نشان می‌داد.

شاسی فیبر کربنی خودرو نیز از مسابقات گرفته شده بود و موقعیت راننده نیز در وسط بود. برخلاف مک لارن F1 همان دوران که موقعیت رانندگی مشابهی داشت، یاماها طراحی تک نفره را برای OX99-11 انتخاب کرده بود. در نهایت بحران مالی و مشکلات بین یاماها و شرکت مهندسی IAD باعث شد OX99-11 پس از ساخت تنها سه پروتوتایپ برای همیشه به موزه برود.

• لامبورگینی کالا (سال ۱۹۹۵)

خودروهای معدودی داستان جالب لامبورگینی کالا را دارند. این خودرو برای اولین بار در نمایشگاه ژنو ۱۹۹۵ به‌صورت مفهومی رونمایی شد و پیش‌نمایشی از این خودروی پایه در جایگاهی پایین‌تر از دیابلو محسوب می‌شد. کار طراحی این خودرو توسط ایتال دیزاین انجام شده بود. این طراحی در ابتدا توسط مالک لامبو یعنی کرایسلر سفارش داده شده بود اما بعداً به دست مگاتک افتاد که سال ۱۹۹۴ لامبورگینی را خرید.

البته گروه فولکس‌واگن در سال ۱۹۹۸ لامبورگینی را به خود ملحق کرد و تولید کالا نیز کنسل و کار روی گالاردو آغاز شد. کالا از پیشرانه‌ی ۱۰ سیلندر مشترک با گالاردو استفاده می‌کرد و ادعا شده بود سقف سرعت آن ۲۹۱ کیلومتر در ساعت است؛ اما فولکس خواهان قدرت بیشتر، سیستم چهار چرخ محرک و استایلی برجسته‌تر بود.

• زاگاتو رپتور (سال ۱۹۹۶)

رپتور به آسانی می‌توانست جایگزین لامبورگینی دیابلو لقب گیرد. زاگاتو و آلین ویکی که راننده‌ی مسابقات بود این کانسپت را با استفاده از دیابلو به عنوان پایه و اساس کار خود ساختند. رپتور دارای پیشرانه‌ی ۱۲ سیلندر ۶ لیتری ۴۹۲ اسب بخاری و سیستم چهار چرخ محرک بوده است.

استایل طراحی این خودرو دارای سقفی با دو برآمدگی بوده و در نمایشگاه ژنو ۱۹۹۶ نیز بازخوردهای مثبتی پیدا کرد؛ اما لامبورگینی خیلی تحت تأثیر این خودرو قرار نگرفت و گفت نه ممنون! به همین خاطر ویکی تصمیم گرفت خودش این پروژه را تکمیل کند اما نتوانست کاری انجام دهد و سرانجام تنها رپتور ساخته شده را در سال ۲۰۰۰ به یک کلکسیونر شخصی فروخت.

• فولکس‌واگن W12 (سال ۱۹۹۷)

فولکس‌واگن چندین سوپرکار جالب داشته که سرنوشت آن‌ها ختم به خیر نشده و استارت آن‌ها نیز با مدل W12 خورده است. پس از آن بود که W12 رودستر و W12 ناردو در سال ۲۰۰۱ معرفی شدند. تمامی این خودروها از پیشرانه‌ی ۱۲ سیلندر بکار رفته در بنتلی کانتیننتال GT و همچنین سدان لوکس فیتون استفاده کرده‌اند.

دو کانسپت اولی قدرت ۴۲۰ اسبی را از پیشرانه‌ای با حجم ۵.۶ لیتر به دست می‌آورند اما مدل ناردو خروجی ۵۹۱ اسبی داشت. به این ترتیب مدل ناردو در عرض ۳.۵ ثانیه از سکون به سرعت ۹۶ کیلومتر در ساعت می‌رسید و حداکثر سرعتش نیز ۳۵۶ کیلومتر در ساعت اعلام شده بود. ناردو باعث شد فولکس از سوپرکارها خوشش بیاید اما در نهایت قرعه به نام بوگاتی و پیشرانه‌ی ۱۶ سیلندر آن افتاد که راهی خط تولید شود.

• TVR اسپید ۱۲ (سال ۱۹۹۷)

هرگز نمی‌توان پیتر ویلر را به کم‌کاری درباره‌ی TVR و مدل اسپید ۱۲ آن متهم کرد. ویلر می‌خواست پس از موفقیت‌هایی که در دهه‌ی ۹۰ میلادی به دست آورد در کلاس GT1 مسابقات استقامت به جنگ تیم‌هایی همچون پورشه و مرسدس برود و به همین خاطر اسپید ۱۲ را با پیشرانه‌ی ۱۲ سیلندر ۷.۷ لیتری ۸۰۰ اسب بخاری معرفی کرد.

این خودرو رقابت کرد اما هرگز راهی لمانز نشد و مدل جاده‌ای نیز علیرغم دریافت چندین سفارش راهی خط تولید نشد. این خودرو ۱۸۸ هزار پوند قیمت و حدود ۹۶۰ اسب بخار قدرت داشت اما ویلر تصمیم گرفت پیش‌پرداخت مشتریان را به آن‌ها بازگرداند. او فکر می‌کرد قدرت این خودرو برای یک مدل جاده‌ای بیش از حد نیاز است.

• کادیلاک سیکستین (سال ۲۰۰۳)

سیکستین که شبیه کمیک‌های مارول است از پیشرانه‌ی ۱۶ سیلندر ۱۳.۶ لیتری خارق‌العاده‌ای استفاده می‌کرد. قدرت ۱۰۰۰ اسب بخاری این نیروگاه از طریق گیربکس اتوماتیک به چرخ های عقب منتقل می‌شد. با این وجود کادیلاک گفته بود به خاطر استفاده از سیستم مدیریت سوخت فعال که در برخی موقعیت‌ها ۱۲ سیلندر را خاموش می‌کند این خودرو مصرف سوخت ۱۴ لیتری دارد.

امیدهای زیادی برای تولید محدود این خودرو وجود داشت اما به خاطر هزینه‌های تولید بالا کادیلاک سیکستین هرگز تولید نشد. البته ویژگی‌های طراحی این خودرو بعداً در محصولات کادیلاک دیده شد.

• کرایسلر ME 4-12 (سال ۲۰۰۴)

کرایسلر با خودروهای سریع بیگانه نبود و می‌خواست یک سوپرکار استوک بسازد. نتیجه‌ی این تفکرات رونمایی از ME 4-12 در نمایشگاه دیترویت بود. این خودرو از شاسی فیبر کربنی سود می‌برد و در بطن آن نیز پیشرانه‌ی ۱۲ سیلندر توربوی ۸۵۰ اسب بخاری مرسدس قرار گرفته بود که شتاب ۲.۹ ثانیه‌ای و سقف سرعت ادعایی ۳۹۹ کیلومتر در ساعت را فراهم می‌نمود.

کرایسلر از این خودرو به عنوان پیشرفته‌ترین محصول تاریخ خود نام برد و توسعه‌ی آن با نیم‌نگاهی به خط تولید انجام شد ولی مشکلات مالی اجازه‌ی این کار را نداد. ساخت این خودرو هزینه‌ی بالایی می‌طلبید و نام کرایسلر هم خیلی با هویت این خودرو همخوانی نداشت.

• مایباخ اکسلرو (سال ۲۰۰۵)

این خودرو فقط برای سواری در سرعت‌های بسیار بالا طراحی ‌شده بود. این موضوع را لاستیک ساز این خودرو در زمان توسعه گفته بود چراکه مرسدس نیازمند لاستیک‌های پرفورمنس برای تست این خودرو در سرعت‌های بالا بود.

اکسلرو از پیشرانه‌ی ۱۲ سیلندر ۵.۹ لیتری با قدرت ۶۹۰ اسب بخاری استفاده می‌کرد. این خودرو در عرض ۴.۴ ثانیه از سکون به سرعت ۱۰۰ کیلومتر در ساعت می‌رسید و حداکثر سرعت ۳۵۱ کیلومتر در ساعتی داشت. رینگ‌های ۲۳ اینچی منحصربه‌فرد از دیگر ویژگی‌های اکسلرو بود. ظاهراً این خودرو هم‌اکنون در اختیار مکاترونیک که متخصص بازسازی محصولات مرسدس است قرار دارد.

• مزراتی بردکیج (سال ۲۰۰۵)

بردکیج به خاطر گرامی داشت هفتاد و پنجمین سالگرد مزراتی ساخته شد. پینین فارینا کار طراحی این خودرو را انجام داده و یکی از نمادین‌ترین نامه‌ای تاریخ این برند برای آن انتخاب شد. بردکیج بر پایه‌ی مدل MC12 شکل گرفته بود و در دل آن پیشرانه‌ی ۱۲ سیلندر فراری انزو با ۷۰۰ اسب بخار قدرت قرار داشت.

برخلاف بردکیج دهه‌ی ۵۰ میلادی، این خودروی مدرن از کاکپیت بسته‌ای استفاده می‌کرد که در موقع باز شدن کل دماغه را بالا می‌آورد. راننده نیز با چندین دوربین احاطه شده بود بنابراین می‌توانست تجربه‌ی رانندگی خود را با دیگران به اشتراک بگذارد.

• لامبورگینی میورا کانسپت (سال ۲۰۰۶)

میورا در سال ۱۹۶۶ واژه‌ی سوپرکار را به جهانیان یاد داد بنابراین لامبورگینی فکر می‌کرد با احیای آن در سال ۲۰۰۶ می‌تواند سود خوبی به دست آورد.

این خودرو به منظور گرامی داشت چهلمین سالگرد تولید میورای اصلی رونمایی شد و کار طراحی آن را والتر داسیلوا انجام داده بود. زیر بدنه‌ی کلاسیک این خودرو همان پلتفرم مورسیه لگو قرار داشته و پیشرانه‌ی ۱۲ سیلندر ۶.۲ لیتری نیز به حرکت درآورنده آن است.

البته این پیشرانه بجای آرایش عرضی به‌صورت طولی در کانسپت میورا نصب شده بود. لامبورگینی از این بابت نگرانی‌ای نداشت و چند مشتری برای خرید آن علاقه نشان دادند اما استفان وینکلمن رئیس وقت کمپانی این ایده را نپسندید.

• آکورا ASCC (سال ۲۰۰۷)

آکورا NSX فعلی ادای احترامی ارزشمند به NSX اولیه محسوب می‌شود اما هوندا قبل از تولید چنین خودرویی چند مدل دیگر را امتحان کرده است.

یکی از مهم‌ترین آن‌ها ۱۰ سال پس از تولید اولین نسل NSX معرفی شد و آکورا ASCC نام داشت. این خودرو به پیشرانه‌ی ۱۰ سیلندر ۴.۵ لیتری مجهز بود.

با قدرت بیش از ۵۰۰ اسب بخاری، گفته شده بود حداکثر سرعت ASCC بیش از ۳۲۲ کیلومتر در ساعت است. هوندا همچنین گفته بود این خودرو سیستم چهار چرخ محرک و قیمت مناسبی خواهد داشت اما همه‌ی این قول‌ها بعداً فراموش شد و طرفداران NSX یک دهه‌ی دیگر نیز منتظر مانند تا NSX فعلی معرفی شود.

• ب ام و M1 هامیج (سال ۲۰۰۸)

سی سال پس از تلاش برای تولید سوپرکار M1، ب ام و در سال ۲۰۰۸ خودروی M1 هامیج را به نمایش گذاشت. اگرچه ب ام و حتی ابتدایی‌ترین جزئیات این کانسپت را نیز منتشر نکرد اما گردهمایی Concorso d’Eleganza Villa d’Este محل مناسبی برای نشان دادن توانایی‌های این برند بود.

هامیج تنها در مرحله‌ی مفهومی باقی ماند ولی تأثیر خود را روی کانسپت ویژن EfficientDynamics سال ۲۰۰۹ گذاشت که آن‌هم در نهایت باعث تولید i8 هیبریدی شد.

• جگوار CX-75 (سال ۲۰۱۰)

جگوار سابقه‌ی زیادی در مسابقات خودرویی داشته و خودروی اسپورت CX-75 که در نمایشگاه پاریس ۲۰۱۰ معرفی شد از ویژگی‌های موتور اسپورت زیادی بهره‌مند بود.

این خودرو از پیشرانه‌ی الکتریکی برای هر چرخ و یک پیشرانه‌ی توربینی کوچک به عنوان بهبود دهنده‌ی برد حرکتی استفاده کرده بود. حداکثر سرعت CX-75 برابر با ۳۲۲ کیلومتر در ساعت بود.

این خودرو که با همکاری تیم مهندسی پیشرفته‌ی ویلیامز توسعه یافته جگوار را در ردیف شرکت‌هایی همچون فراری و لامبورگینی قرار می‌داد.

اما وضعیت اقتصادی آن دوران و قیمت تخمینی ۷۰۰ هزار پوندی باعث شد این خودرو تولید نشود.

• لوتوس اسپریت (سال ۲۰۱۰)

لوتوس در نمایشگاه پاریس ۲۰۱۰ با محصولات جدیدی حاضر شده بود که یکی از آن‌ها اسپریت بود. این خودرو از پیشرانه‌ی ۸ سیلندر ۵ لیتری ۶۱۲ اسب بخاری و گیربکس ۷ سرعته ی دوکلاچه استفاده می‌کرد.

گفته می‌شد فرایند توسعه‌ای این خودرو پس از نمایشگاه پاریس ادامه یافته اما مشکلات مالی باعث شدند برنامه‌ی اسپریت در سال ۲۰۱۴ متوقف شود.

• آپولو آرو (سال ۲۰۱۶)

آرو نمونه‌ی بارز خودروهایی است که پدران زیادی دارند. این خودرو در ابتدا توسط اسکودریا کامرون گلیکنهاوس و رولند گامپرت توسعه یافت اما کار ساخت آن بر عهده‌ی شرکت ایتالیایی MAT بود. در دل نسخه‌ی مسابقه‌ای آرو پیشرانه‌ی ۱۲ سیلندر ۹۸۶ اسبی قرار گرفته درحالی‌که مدل جاده‌ای از پیشرانه‌ی ۸ سیلندر ۴ لیتری توئین توربوی آئودی استفاده کرده است.

هر دو خودرو از شاسی فیبر کربنی و گیربکس ۷ سرعته سکونشئال استفاده کرده‌اند ولی برنامه‌های تولید آن به هم خورد و آرو با وجود شتاب ۲.۹ ثانیه‌ای و حداکثر سرعت ۳۶۰ کیلومتر در ساعتی روانه‌ی خط تولید نشد.

منبع: autocar