عجیب‌وغریب‌ترین طراحی درب خودروها!

.
ای جوونم BMW ??? :

گل گفتی علی جان :

من عاشق ب ام و ایزتا هستم.
ناز ترین ماشینی که تا حالا دیدم ، انصافا همین Isetta هست.

میخوام در مورد این ماشین چند نکته بگم :

1- این ماشین در اسپانیا،بلژیک ، فرانسه، آلمان، انگلستان، ایتالیا، و برزیل به مدت 7 سال تولید می شد. اصلیتی ایتالیایی داره.

2- در سال 1955 یعنی 62 سال پیش نسخه ی تولیدی آلمان از Isetta که BMW میساختش اولین ماشین تاریخ بود که به رکورد مصرف سوخت 3 لیتر در صد کیلومتر یا 94 مایل به ازای هر گالون میرسید
(آینده نگری BMW رو نگاه کنید. از 6 دهه پیش یه فکر کم مصرف ترین و پربازده ترین موتور ها بوده.)
سقف سرعت نسخه ی BMW این خودرو، 100 کیلومتر بر ساعت بود و چندین بار به 110 کیلومتر هم رسید.

3- با 161/728 دستگاه فروش در سراسر دنیا پرفروش ترین ماشین تک سیلندر تاریخ لقب گرفت.

4- BMW Isetta یکی از 100 ماشین تاثیر گذار در صنعت خودروسازی جهان در نام گرفته است.

5- این ماشین عامل اصلی نجات شرکت کوچک و نوپای BMW در بحران انرژی سال 1956-1957 بود.

.

عاشق این ماشینم. ❤?????????????

مساله‌ی تفاوت «در»‌ با «درب» ‌یکی از آن مسایلی است که در آغاز ساده و کم‌اهمیت به ‌نظر می‌رسد. اما بسته به نوع نگاه ما به زبان، حکم‌های متفاوتی درباره‌ی آن می‌توان صادر کرد، تا آن‌جا که به ‌عقیده‌ی من، حکم ما در مورد این مساله می‌تواند ما را تا مرز نظریه‌ی زبان پیش ببرد.
پاسخ ما به پرسش مطرح‌شده چنان‌که گفته شد، بستگی به نوع نگاه ما به زبان دارد. برای روشن شدن مطلب، من نخست چند پرسش محدودتر را که به‌ نظرم ما را در رسیدن به پاسخ پرسش اصلی کمک می‌کند، مطرح می‌کنم.
۱- آیا معنای «در» با «درب» تفاوت دارد؟
۲- بر چه پایه‌ای ‌یک واژه را درست‌ یا نادرست می‌دانیم؟
۳- اصولن دلیل رواج هر دو واژه و ابهام در کاربرد آن‌ها چیست؟

بر پایه‌ی آن‌چه در فرهنگ‌های فارسی آمده‌ است (که نشان‌دهنده‌ی پیشینه‌ی کاربرد این واژه‌ها است)، «در» به‌ معنی چیزی از جنس چوب ‌یا آهن ‌یا مانند این‌ها است که در دیوار ‌یا اشکاف ‌یا صندوق کار گذاشته می‌شود و باز و بسته می‌شود. البته این تعریف چندان دقیق و درست نیست ولی نشان می‌دهد که «در» در زبان فارسی پیشینه‌ دارد. واژه‌ی «در» ریشه‌ی فارسی دارد و کاربرد آن در زبان فارسی پیشینه‌ی بسیار زیادی دارد. حتی می‌توان حدس زد که حرف اضافه‌ی «در» نیز از واژه‌ی «در» به‌ عنوان اسم، پدید آمده باشد.

اما «درب» در فرهنگ‌های فارسی به‌ معنای «در بزرگ» (مثلا در قلعه ‌یا دروازه‌ی شهر) آمده ‌است. این واژه ریشه‌ی عربی دارد و از راه اقتباس وارد زبان فارسی شده ‌است.
مثال‌هایی از کاربرد «درب» در زبان فارسی امروز موجود است، مانند: «لطفا درب را آهسته ببندید!» و «تحویل، درب منزل». اما میزان کاربرد واژه‌ی «درب»، در مقایسه با «در»، بسیار ناچیز است.
در فارسی ترکیب‌های متعددی با لفظ «در» ساخته شده ‌است، مانند: دربان، درگاه، سردر، دردار، دربست، دربازکن، دربه‌در، دودر، چهاردر، بی‌در، بی‌دروپیکر.
فعل‌ها و ضرب‌المثل‌هایی را نیز می‌توان با واژه‌ی «در» ‌یافت:
در زدن، به‌در کردن، به‌در بردن، به‌در آوردن (در آوردن)، در را از پاشنه در آوردن،…
در دروازه را می‌توان بست، دهان مردم را نمی‌توان بست.
خدا در و تخته را خوب به‌هم جور می‌کند.
همیشه در بر روی ‌یک پاشنه نمی‌چرخد.
هر چه زد به در بسته زد (یا به در بسته خورد)
همه درها به‌روی او باز است.

مثال‌های فراوان دیگری هم می‌توان زد تا مشخص شود که آن‌چه در زبان فارسی پیشینه دارد، فقط واژه‌ی «در» است، و «درب» از پشتیبانی و حمایت عنصر «پیشینه‌ی کاربرد» در زبان فارسی چندان برخوردار نیست.
نکته‌ی دیگر این که واژه‌ی «درب» وارد زبان گفتاری نشده ‌است و فقط در زبان نوشتاری فارسی وجود دارد. این نکته هم دلیلی دارد که در دنباله گفته می‌شود.

پیش از ادامه‌ی بحث، بد نیست که‌ یک نکته دیگر را هم به‌صورت پرسش برای شما مطرح کنم. آیا می‌توانید بگویید که واژه‌ی «درب» در اصطلاح «تحویل درب منزل» از لحاظ دستوری در چه مقوله‌ای جای می‌گیرد؟
بررسی و گزینش معیارهای لازم برای درست ‌یا نادرست خواندن واژه‌ها، موضوع مهمی است که بحث‌های مفصل‌تری را هم می‌طلبد. من در این جا کوشش می‌کنم که به‌طور خیلی فشرده معیارهای درست و نادرست خواندن واژه‌ها را مرور کنم.

۱- فارسی‌بودن اجزای واژه. این معیار می‌گوید واژه‌ای که ریشه و قالب فارسی نداشته باشد، واژه‌ی غلطی است. مثلن واژه‌ی «فارسی» که در اصل معرب «پارسی» است، و واژه «مستطیل» که ریشه عربی دارد، و واژه‌های «پاکستانی‌الاصل»‌ یا «ممنوع‌الپخش» که قالب عربی دارند، همگی بر طبق این معیار غلط‌اند. به‌همین‌ترتیب، واژه‌ی «درب» نیز به‌دلیل این‌که ریشه عربی دارد، غلط شمرده می‌شود و نباید در زبان فارسی استفاده شود.

۲. داشتن پیشینه‌ در زبان فارسی. بر پایه‌ی این معیار اگر واژه‌ای قبلا در متون معتبر زبان فارسی به‌کار رفته باشد، صحیح است و درغیراین‌صورت صحیح نیست. این معیار نیز به‌ نفع واژه‌‌ی «در» حکم صادر می‌کند زیرا همان‌طور که گفتیم واژه‌ی «در» حضور گسترده‌ای در زبان فارسی دارد در حالی که واژه «درب» از پیشینه‌ی چندانی در زبان فارسی برخوردار نیست.

۳. کاربرد در معنی شناخته‌شده. بر پایه‌ی این معیار اگر واژه‌ای در معنایی به‌کار رود که در متون معتبر زبان فارسی به‌ کار رفته ‌است و در فرهنگ‌ها نیز ثبت شده‌است، صحیح است و درغیراین‌صورت غلط است. بر پایه‌ی این معیار، کاربرد واژه‌ی «درب» که به‌ معنای «در بزرگ» در فرهنگ‌ها ضبط شده ‌است، به‌معنای عام «در» ‌یا در ترکیب‌هایی نظیر «درب قوطی» و «درب بطری» صحیح نیست.

۴. داشتن معنای متفاوت. این معیار می‌گوید که اگر دو واژه‌ی مشابه در زبان رواج داشته باشند، در صورتی که معنای آن‌ها متفاوت باشد، هر دو واژه صحیح هستند و البته کاربرد آن‌ها به‌جای‌ یکدیگر مجاز نیست. بر این پایه‌ اگر واقعن تفاوت «در» و «درب» در فارسی معتبر باشد، از دو اصطلاح نسبتن رایج «درب منزل» و «دربازکن» (اف‌اف) ‌یکی باید غلط باشد، چون «در» و «درب» در این دو اصطلاح دقیقن به‌ یک مفهوم اشاره دارند.

۵. کاربرد در زبان فارسی امروز. بر پایه‌ی این معیار هر واژه‌ای که در زبان فارسی امروز به ‌کار می‌رود، به ‌اعتبار کاربردش در زبان باید به‌ رسمیت شناخته شود و صحیح تلقی شود. این معیار در واقع تمامی معیارهای قبلی را مردود می‌شمارد و تمامی واژه‌های رایج در زبان را صحیح اعلام می‌کند.

خوانندگان می‌توانند نظر بنده را در مورد معیارهای بالا، و نیز حکم نهایی در مورد «در» و «درب» حدس بزنند! راستی، فراموش نکنید که شما نیز، هم به‌عنوان قاضی و هم به‌عنوان ‌یک عضو هیات منصفه، در این دادگاه حضور دارید! پس حکم نهایی را شما باید صادر کنید!
من تا کنون ندیده‌ام که در جایی از واژه‌ی «درب» دفاع کرده باشند و هر چه شنیده‌ام و خوانده‌ام، حکم به نادرست‌بودن واژه‌ی «درب» ‌یا توصیه به عدم‌کاربرد آن بوده ‌است. آن‌چه خود نیز در سه ‌یادداشت قبلی درباره‌ی واژه‌های «در» و «درب» بیان کرده‌ام، تاحدودی می‌تواند حمایت از واژه‌ی «در» و نفی واژه‌ی «درب» تلقی شود.

اما امروزه هر دو واژه «در» و «درب» در زبان فارسی رایج است و در نظر عموم فارسی‌زبانان معنای آن‌ها چندان تفاوتی ندارد. به ‌همین علت افرادی که نسبت به کاربرد واژه‌ی صحیح و حفظ سلامت زبان فارسی حساس هستند، ممکن است که در انتخاب واژه‌ی صحیح‌ یا مناسب دچار تردید شوند.
به‌علاوه، بر پایه‌ی معیار «کاربرد در زبان فارسی امروز» که به ‌نظر من قوی‌ترین و علمی‌ترین معیار درست‌بودن واژه‌های زبان فارسی از دید علم زبان است، نمی‌توان واژه‌ای را که در زبان رایج است، به‌سادگی «نادرست» قلمداد کرد.

می‌توان اعلام کرد که هر دو واژه درست هستند و کاربرد آن‌ها مجاز است. اما این حکم نهایی نیست، زیرا چنین نیست که این دو واژه ارزش کاملن ‌یکسانی داشته باشند و بتوان آن‌ها را به‌جای ‌یکدیگر به‌ کار برد. در این‌جا علاوه بر اعلام درست‌بودن هر دو واژه‌ی «در» و «درب»، می‌توانیم اعلام کنیم که استفاده از واژه‌ی «در» به ‌دلیل پیشینه‌ی بیش‌تر و حضور گسترده‌تر در زبان فارسی، و رواج در زبان فارسی گفتاری، و‌ یا حتا داشتن تبار فارسی، توصیه می‌شود.
اما این هم حکم نهایی نیست! راستی، هنوز کسی نیست که از واژه‌ی «درب» دفاع کند؟!

چرا هر دو واژه استفاده می‌شود؟
حال بپردازیم به این‌که اصولن چرا هر دو واژه در زبان فارسی رایج شده است و کاربرد دارد. به‌عبارت به‌تر، می‌خواهیم بررسی کنیم که چرا واژه‌ی «درب» با همان معنای «در» در فارسی رایج شده ‌است و حتا به‌ نظر می‌رسد که کاربرد آن در حال گسترش است.
بررسی منابع زبان فارسی نشان می‌دهد که معنی «درب» تفاوت چندانی با معنی «در» ندارد و تفاوت جزئی موجود که چندان هم در فارسی معتبر نیست، موجب نمی‌شود که در بعضی از موارد به‌جای واژه‌ی «در» از «درب» استفاده کنیم.
اما رواج واژه‌ی «درب» بی‌علت نیست. در این‌جا‌ یادآوری می‌کنم که هدف از کاربرد زبان، برقراری ارتباط و انتقال پیام است، و در انتقال پیام آن‌چه اهمیت دارد، این است که پیام ارسالی فرستنده با حداکثر سرعت و حداقل خطا در گیرنده دریافت شود. افزایش خطا سبب بروز ابهام و عدم‌دریافت پیام‌ یا تأخیر در دریافت پیام و‌ یا حتی دریافت پیام اشتباه می‌شود.

در زبان نیز دقیقن همین مساله اتفاق می‌افتد، و در نتیجه لازم است که جملات زبان به ‌شکل صحیح و استاندارد و خالی از ابهام بیان شوند تا معنی موردنظر گوینده به‌درستی و به‌سرعت به مخاطب منتقل شود. اما جالب است که گاهی رفع ابهام از پیام زبانی، پیش از ارسال آن با پیش‌بینی ابهام احتمالی توسط خود فرستنده انجام می‌شود.
یک مثال از چنین رفع‌ابهامی، نوشتن عدد ۱۰۰ به‌صورت «صد» است. این واژه در اصل باید به‌صورت «سد» نوشته شود ولی برای جلوگیری از اشتباه‌شدن با واژه‌ی «سد» به‌معنی «مانع» ‌یا «بند»، با حرف «ص» نوشته شده ‌است (وجود واژه‌ی «سده» به‌ معنی «صد سال» نیز این ادعا را تأیید می‌کند).

به‌طور کلی در زبان نوشتاری به‌دلیل این که امکان استفاده از نشانه‌های زبان گفتاری که خودبه‌خود ابهام را از بین می‌برند وجود ندارد، ناچار هستیم که از امکاناتی نظیر تغییر اندازه‌ یا رنگ‌ یا وزن قلم ‌یا افزودن کلمات کمکی ‌یا خط‌کشیدن زیر متن، استفاده کنیم. از دیگر راه‌های جلوگیری از بروز ابهام‌ یا اشتباه در خواندن، استفاده از علامت‌های نگارشی نظیر گیومه است که در این چند‌ یادداشت نیز بسیار استفاده شده ‌است تا اسم «در» با حرف اضافه «در» اشتباه گرفته نشود.

بر پایه‌ی توضیحاتی که ارایه شد، رواج واژه‌ی «درب» هم کاملا قابل‌دفاع است و کاربرد آن (بیش‌تر در نوشتار) نه‌تنها ناشی از کم‌سوادی‌ یا بی‌مسئولیتی نیست، بلکه نشانه‌ی آگاهی نویسنده از احتمال بروز ابهام و اقدام برای پیش‌گیری از وقوع آن است.
در این‌جا چند عبارت را ذکر می‌کنم که در آن‌ها واقعا معلوم نیست که «در» اسم است ‌یا حرف اضافه: در منزل، در مدرسه، در اتاق، در بطری، در قوطی، در زدن، در بردن، در آوردن. استفاده از واژه «درب» در مواردی که «در» اسم است، این ابهام را بین می‌برد.