مشهورترین خودروهای موتورعقب تاریخ (قسمت دوم)

در قسمت قبلی به بیان تاریخچه‌ای کوتاه از خودروهای موتورعقب و همین‌طور مزایا و معایب آن‌ها پرداختیم. حال در این قسمت و قسمت بعدی مشهورترین خودروهای موتورعقب تاریخ را به ترتیب سالِ عرضه معرفی خواهیم کرد.

مرسدس بنز 170H

همان‌طور که در قسمت قبلی اشاره‌شده، شرکت مرسدس بنز یکی از اولین سازندگان خودروهای موتورعقب بود. این شرکت آلمانی در دههٔ ۳۰ میلادی سه خودروی موتورعقب بانام‌های ۱۳۰، ۱۵۰ و 170H بتولید رساند که هیچ‌کدام با استقبال چندانی مواجه نشده و هر سه در تعداد اندکی تولید شدند. آخرین خودروی موتورعقب مرسدس مدل 170H بود که در سال ۱۹۳۶ و همزمان با مدل موتورجلو 170V معرفی شد. 170H از همان پیشرانهٔ 170V استفاده می‌کرد اما با معماری موتورعقبی که در مدل ۱۳۰ بکار رفته بود. مرسدس بنز 170H مجهز به یک پیشرانهٔ ۱.۷ لیتری ۴ سیلندر با ۳۸ اسب بخار قدرت بود. 170H به‌طور قابل‌توجهی گران‌تر از 170V بود درحالی‌که فضای سرنشین و بار کمتری نسبت به آن داشت و هندلینگ آن نیز ضعیف بود (هرچند که نسبت به مدل ۱۳۰ بهبودیافته بود)؛ بنابراین تولید 170H به‌عنوان آخرین خودروی موتورعقب ساخت مرسدس بنز در سال ۱۹۳۹ به دلیل وقوع جنگ جهانی دوم و تقاضای کم متوقف شد.

فولکس‌واگن بیتل

فولکس‌واگن بیتل اولین خودروی موتورعقب ارزان‌قیمت و مردمی تاریخ بود و توانست به فروش خارق‌العاده‌ای دست پیدا کند. موفقیت خارج از تصور بیتل موجب شد که چندی بعد خودروسازان دیگر نیز روی به ساخت خودروهای موتورعقب کوچک و ارزان‌قیمت بیاورند. بیتل به درخواست هیتلر توسط فردیناند پورشه طراحی شد و توانست بازار کشورهای مختلف جهان را فتح کند. بیتل برای اولین بار در سال ۱۹۳۸ معرفی شد و نمونه‌های اولیۀ آن مجهز به پیشرانهٔ ۴ سیلندر ۹۸۵ سی‌سی تخت هواخنک بودند که ۲۳ اسب بخار قدرت داشت. بیتل به‌قدری موفق بود که بعدها مدل ون ترنسپورتر نیز بر اساس آن ساخته شد. تولید بیتل تا سال ۱۹۷۹ در آلمان ادامه داشت و طی این سال‌ها موتورهای جدید و با قدرت بیشتری بر روی آن نصب شدند. البته سال ۱۹۷۹ پایان کار بیتل نبود چراکه این خودروی محبوب تا سالیان بعد در دیگر کشورها تولید می‌شد به‌طوری‌که تا سال ۲۰۰۳ در مکزیک بر روی خط تولید قرار داشت. در سال ۱۹۷۴ مدل موتورجلو گلف به‌عنوان جایگزین بیتل معرفی شد.

رنو 4CV

رنو 4CV یک خودروی اقتصادی کوچک موتورعقب-محورعقب بود که در سال ۱۹۴۷ معرفی شد. این خودرو تا حدودی با الهام از فولکس‌واگن بیتل ساخته‌شده بود اما برخلاف بیتل دارای چهاردر بوده و برای تمایز بیشتر با بیتل، کاپوت آن به‌صورت نمایشی به حالت برآمده طراحی‌شده و یک جلوپنجره با سه زه کرومی نیز در جلوی خودرو قرارگرفته بود. این عوامل موجب شده بود که رنو 4CV شبیه به خودروهای موتورجلو به نظر برسد. این خودرو به‌صورت مخفیانه توسط مهندسان رنو در طول جنگ جهانی دوم و در زمان اشغال فرانسه توسط آلمان طراحی سده بود. اولین پروتوتایپ 4CV در سال ۱۹۴۲ آماده‌شده و دو نمونهٔ دیگر نیز یک سال بعد ساخته شدند. البته پروتوتایپ های اولیه بصورت دو در بودند. رنو 4CV در ابتدا مجهز به یک پیشرانهٔ چهار سیلندر خطی ۷۶۰ سی‌سی بود که در سال ۱۹۵۰ با یک نمونهٔ ۷۵۰ سی‌سی با قدرت ۱۷ اسب بخار جایگزین شد. درنهایت تولید رنو 4CV در سال ۱۹۶۱ و پس از ساخت ۱,۱۰۵,۵۴۳ دستگاه متوقف‌ و مدل دوفین که آن‌هم موتورعقب بود جایگزین آن شد.

فیات ۶۰۰

فیات ۶۰۰ در سال ۱۹۵۵ برای رقابت مستقیم با رنو 4CV و فولکس‌واگن بیتل به بازار آمد. این خودرو که فقط ۳.۲۲ متر طول داشت، اولین خودروی موتورعقب ساخت فیات محسوب می‌شد. فیات ۶۰۰ خودروی بسیار محبوبی در دهه‌های ۶۰، ۷۰ و ۸۰ میلادی بود و بااینکه تولید آن در سال ۱۹۶۹ توسط فیات متوقف شد اما تا سال ۱۹۷۳ توسط شرکت اسپانیایی سئات و بانام سئات ۶۰۰ تولید می‌شد. همچنین تا سال ۱۹۸۵ نیز در صربستان تولید می‌شد. فیات ۶۰۰ در ابتدا با یک پیشرانهٔ چهار سیلندر خطی آب‌خنک ۶۳۳ سی‌سی با قدرت ۲۲ اسب بخار به بازار آمد و بعداً موتورهای جدید ۷۶۷ سی‌سی و ۸۴۳ سی‌سی نیز برای آن ارائه شدند. به دلیل موفقیت مدل ۶۰۰، فیات نسخهٔ ون آن را نیز بانام ۶۰۰ Multipla به تولید رساند. فیات ۶۰۰ وزنی معادل ۵۸۵ کیلوگرم داشت و با پیشرانهٔ ۶۳۳ سی‌سی می‌توانست به حداکثر سرعت ۹۵ کیلومتر درست پیدا کند.

فولکس‌واگن کارمن گیا

در اوایل دههٔ ۵۰ فولکس‌واگن همچنان بیتل را به‌عنوان پرفروش‌ترین محصول خود عرضه می‌کرد؛ اما با افزایش استاندارهای زندگی پس از جنگ جهانی دوم، مدیران اجرایی فولکس‌واگن پیشنهاد اضافه کردن یک خودروی جدید به سبد محصولات شرکت را ارائه کردند. این خودرو یک کوپهٔ اسپرت دو در ۲+۲ بود که بر روی شاسی بیتل و با استفاده از قطعات فنی آن ساخته شد. طراحی خودرو توسط شرکت ایتالیایی گیا انجام‌گرفته و بدنه به‌صورت دست‌ساز توسط شرکت آلمانی کارمن ساخته شد. به همین دلیل محصول جدید، کارمن گیا نام گرفت. این خودرو در سال ۱۹۵۵ معرفی شد و نسخهٔ کابریولت آن نیز در دو سال بعد به بازار آمد. کارمن گیا در ابتدا مجهز به پیشرانهٔ ۱.۲ لیتری چهار سیلندر تخت هواخنک بود که ۳۴ اسب بخار قدرت داشت. البته این قدرت برای خودرویی اسپرت مناسب نبود و به همین دلیل بعدها پیشرانهٔ قوی‌تر ۱.۳ لیتری با ۵۰ اسب بخار قدرت جایگزین موتور قبلی شد. تولید این کوپهٔ دوست‌داشتنی در سال ۱۹۷۴ متوقف‌شده و خودروی جدید و موتورجلو شیراکو جایگزین آن شد.

ب ام و ایستا ۶۰۰

شرکت ایتالیایی ISO در سال ۱۹۵۳ خودرویی بسیار کوچکی را بانام ایسِتا معرفی کرد که طراحی عجیبی داشت به‌طوری‌که درِ آن در قسمت جلوی خودرو قرارگرفته بود. ایستا در کشورهای مختلفی و توسط شرکت‌های گوناگونی تولید شد. یکی از این شرکت‌ها ب ام و بود که در سال ۱۹۵۵ تولید ایستا را با پیشرانه‌های موتورسیکلت ساخت خودش آغاز کرد. در همین حال ب ام و نیاز به گسترش محصولات خود داشت ولی چون منابع مالی لازم جهت ساخت یک خودروی کاملاً جدید را نداشت، تصمیم به تولید نسخهٔ بزرگ‌تر و ۴ نفرهٔ ایستا را گرفت. این خودروی جدید که ب ام و ۶۰۰ نام گرفت و در سال ۱۹۵۷ معرفی شد، طول بیشتری داشته و علاوه بر درِ جلویی، یک درِ دیگر نیز در سمت راست خود داشت. ب ام و ۶۰۰ مجهز به یک پیشرانهٔ ۲ سیلندر تخت ۵۸۲ سی‌سی متعلق به موتورسیکلت‌های ب ام و بود که ۲۰ اسب بخار قدرت داشت و در پشت محور عقب نصب‌شده بود. تولید ۶۰۰ در سال ۱۹۵۹ پس از ساخت ۳۴,۸۱۳ دستگاه متوقف‌شده و خودروی موتورعقب جدید ۷۰۰ جایگزین آن شد.

فیات ۵۰۰

پس از موفقیت مدل ۶۰۰ فیات تصمیم به ساخت مدلی کوچک‌تر از آن را گرفت. این خودرو که فقط ۲.۹۷ متر طول داشت در سال ۱۹۵۷ با نام ۵۰۰ معرفی شد و همانند برادر بزرگ‌ترش از ترکیب موتورعقب استفاده می‌کرد. ولی ۵۰۰ مجهز به موتوری کوچک‌تر با آرایش دو سیلندر خطی و حجم ۴۷۹ سی‌سی بود که تنها ۱۳ اسب بخار قدرت داشت. البته بعدها موتورهای قوی‌تری نیز برای ۵۰۰ ارائه شدند و مدل‌های دیگری از آن‌ همچون استیشن هم عرضه شد. باوجود اندازهٔ بسیار کوچک، اما فیات ۵۰۰ خودرویی بسیار کاربردی بود و در سراسر اروپا بسیار محبوب بود. تولید فیات ۵۰۰ در سال ۱۹۷۵ و پس از ساخت ۳,۸۹۳,۲۹۴ دستگاه خاتمه یافت درحالی‌که دو سال قبل مدل موتورعقب جدید ۱۲۶ به‌عنوان جایگزین آن معرفی‌شده بود. فیات در سال ۲۰۰۷ مدل ۵۰۰ را احیا کرده و نسل جدید آن را رونمایی کرد که البته تبدیل به خودرویی موتورجلو شده بود.

سیتروئن 2CV صحرا

شاید با دیدن نام سیتروئن 2CV در این لیست تعجب کنید زیرا همه میدانیم این خودرو موتور جلو است. در اینکه 2CV خودرویی موتور جلو است شکی نیست اما در سال ۱۹۵۸ سیتروئن نسخه‌ای ویژه از 2CV را بانام صحرا تولید نمود که دو موتور و دو دیفرانسیل داشت! یکی همان موتور معمول که در جلو قرار داشت و موتور دوم در قسمت عقب و در صندوق بار نصب‌شده بود. موتور جلو به دیفرانسیل جلو و موتورعقب به دیفرانسیل عقب متصل بود و بدین ترتیب 2CV به خودرویی ۴×۴ تبدیل شد که توانایی حرکتی بالایی داشت. هر یک از موتورها ۱۲ اسب بخار قدرت داشتند و مجموع قدرت آن به ۲۴ اسب بخار می‌رسید. 2CV صحرا با دو موتور می‌توانست به حداکثر سرعت ۱۰۵ کیلومتر در ساعت دست یابد. این اتومبیل برای استفاده در مستعمرات فرانسه در کشورهای شمال آفریقا ساخته‌شده بود و تولید آن تا سال ۱۹۷۰ ادامه داشت.

سوبارو ۳۶۰

تب ساخت خودروهای کوچک و ارزان‌قیمت موتورعقب به ژاپن هم رسید و شرکت سوبارو در سال ۱۹۵۸ خودروی موتورعقب کوچکی را بانام ۳۶۰ بتولید رساند. این خودرو طولی معادل ۲.۹۹ متر داشت و از یک موتور بسیار کوچک ۲ سیلندر تخت هواخنک ۳۵۶ سی‌سی نیرو می‌گرفت که ۱۶ اسب بخار قدرت داشت. سوبارو ۳۶۰ با این پیشرانه در ۳۷ ثانیه از صفر به ۱۰۰ کیلومتر در ساعت می‌رسید. البته بعدها موتورهای قدرتمندتری برای ۳۶۰ ارائه شدند به‌طوری‌که مدل‌های آخر ۳۶ اسب بخار قدرت داشتند. نسخه‌های ون، وانت و استیشن این خودرو هم تولید شد. هرچند سوبارو ۳۶۰ کوچک‌تر و قدرتمندتر از بیتل بود اما در بازار جهانی چندان مورد استقبال قرار نگرفت. بااین‌حال ۳۶۰ به مدت ۱۲ سال تولید شد و درنهایت در سال ۱۹۷۱ و پس ساخت ۳۹۲ هزار دستگاه از خط تولید کنار رفت. یک سال بعد مدل موتورعقب جدید R2 به‌عنوان جایگزین ۳۶۰ معرفی شد.

ب ام و ۷۰۰

پس از توقف تولید مدل ۶۰۰، ب ام و مدل جدید ۷۰۰ را به‌عنوان جایگزین آن در سال ۱۹۵۹ معرفی کرد. یکی از فروشندگان خودروهای ب ام و در اتریش طرح کانسپت ۷۰۰ را بر اساس شاسی کشیده شدهٔ مدل ۶۰۰ آماده کرده و پروتوتایپ آن را در ژانویهٔ ۱۹۵۸ به هیئت‌مدیرهٔ ب ام و ارائه نمود. طرح موردقبول واقع شد اما نمونهٔ کانسپت یا پروتوتایپ، دارای سقفی شیب‌دار بود و هیئت مدیر به دلیل فضای کم سرنشینان با آن مخالفت کردند. به همین دلیل ب ام و تصمیم به تولید دو نمونه از ۷۰۰ گرفت؛ یک کوپه و یک سدان ۲ در با سقف بلندتر. البته بعداً نسخۀ کابریولت آن نیز تولید شد. ۷۰۰ به فروش مناسبی دست‌یافت و با موفقیت خود توانست ب ام و را که نزدیک به ورشکستگی بود نجات دهد. مدل ۷۰۰ هم مانند ۶۰۰ از پیشرانهٔ دو سیلندر تخت موتورسیکلت استفاده می‌کرد با این تفاوت که با حجم بیشتر ۶۹۷ سی‌سی، ۳۰ اسب بخار قدرت داشت. تولید این خودرو تا نوامبر ۱۹۶۵ ادامه داشت و ۱۸۸,۲۱۱ دستگاه از آن ساخته شد. سری ۱۶۰۰ که در سال ۱۹۶۶ معرفی شد و بعدها ۲۰۰۲ به‌نوعی جایگزین ۷۰۰ شدند.

ادامه دارد…