مصاف بزرگ! مقایسه کراس‌اوورهای کوچک

پویایی رده‌ی خودروهای خانوادگی در حال عوض شدن است. برای چندین دهه سدان هایی نظیر هوندا آکورد و تویوتا کمری در میان پرفروش‌ترین خودروهای دنیا بوده‌اند. این سدان های چهار درب انتخاب افراد برای بردن کودکان به مدرسه، رانندگی خانم خانه و کشیدن یک قایق کوچک در تعطیلات بوده‌اند.

رفته‌رفته انتخاب افراد تغییر کرده و کراس اوورهای کوچک شروع به افزایش سهم خود از بازار کرده‌اند. با وضع کنونی خودروسازان پیش‌بینی می‌کنند که کراس اوورهای کامپکت در امر فروش از سدان ها پیشی خواهند گرفت و به عنوان انتخاب خانواده‌ها در اواخر این دهه مطرح خواهند بود؛ و این ۶ کراس اوور حاضر در تست نیز این کار را انجام خواهند داد.

اگرچه که اکثر این کراس اوورهای خانوادگی در اواخر عمر تولید خود هستند اما جانشینان این مدل‌ها به زودی در میان پرفروش‌های بازار خواهند بود. این خودروها بهترین‌ها را در سگمنت ارائه می‌کنند و بهترین توازن بین ایمنی، راحتی، کاربردی بودن و استایل را نشان می‌دهند. همه‌ی خودروها تجهیزات یکسانی داشته و از سیستم چهارچرخ محرک سود برده و بهایی در حدود ۳۵ هزار دلار دارند.

برنده‌ی این مصاف بزرگ نه تنها یکی از بهترین کراس اوورهای خانوادگی قابل‌خرید خواهد بود بلکه عملکرد خوبی از نظر سواری و هندلینگ در پیچ‌ها داشته و کابین مناسبی را نیز ارائه خواهد داد. برنده‌ی ما همچنین در تست‌های مربوط به مصرف سوخت و ایمنی نیز مناسب عمل کرده و هزینه‌های مالکیت پایین‌تری نیز خواهد داشت.

هیوندای توسان لیمیتد ۱.6T AWD سال پیش عرضه شده است. توسان که همیشه از نظر ارزش در مقابل بهای پرداختی حرف‌های زیادی برای گفتن داشته هم‌اکنون کابینی لوکس‌تر و پیشرانه سفارشی توربو با گیربکس دوکلاچه داشته و بهای آن حدود ۳۵ هزار دلار است.

دیگر کراس اووری که نگاه خریداران را به خود جلب می‌کند و برنده‌ی مصاف قبلی بوده مزدا CX-5 گرند تورینگ ۲۰۱۶ است. مزدا اواسط امسال این خودرو را به‌روزرسانی کرده و هم‌اکنون شاهد تجهیزات استاندارد بیشتر هستیم.

فورد اسکیپ SE AWD 2017 نیز به روز شده و پرچم‌دار رانندگی هیجان‌انگیز است. هم‌اکنون این خودرو از پیشرانه‌ی ۴ سیلندر ۱.۵ لیتری توربوی جدیدی استفاده می‌کند و البته کابینی ارگونومیک‌تر و ساختاری بهبودیافته دارد. تویوتا راو ۴ SE که پرفروش‌ترین خودروی این سگمنت است نیز به‌طور مشابه بازنگری شده است. اگرچه که این نسخه‌ی بنزینی از نظر پیشرانه تغییری نکرده اما ظاهر آن خطوط تیزتر و آماده‌تری برای آفرود دارد. این مصاف با معرفی دو حریف دیگر ادامه می‌یابد که هر دو در اواخر عمر خود بوده و تغییری نداشته‌اند. این دو خودرو عبارت‌اند از هوندا CR-V تورینگ AWD و سوبارو فارستر ۲.5i لیمیتد.

ما همچنین از خودروهای جیپ چروکی لتیتود ۲۰۱۶، نیسان روگ SL 2016 و کیا اسپورتیج EX 2017 نیز دعوت کرده بودیم اما به دلایلی این سه خودرو در جمع فینالیست‌ها حضور پیدا نکردند.

• سواری و هندلینگ

بالانس پشت فرمان و هندلینگ یک مورد حساس است مخصوصاً زمانی که این بحث درباره‌ی استفاده‌ی خانوادگی مطرح می‌شود. برای ما یک کراس اوور خانوادگی باید به حد کافی راننده را درگیر کرده و اعتمادبه‌نفس کافی برای دوری از تصادفات را ایجاد کند و درعین‌حال راحت باشد تا در سفرهای طولانی خانواده شاد باشند.

برای ما بهترین خودرویی که تمام این موارد را انجام می‌داد مزدا CX-5 بود. در پیچ‌های جاده‌ای مزدا هندلینگی درگیر کننده و اسپورت را ارائه کرده و حرکات بدنه‌ی کمی داشته و در راه‌های ناهموار نیز کمتر خونسردی خود را از دست می‌دهد. این خودرو اسپورت ترین مدل گروه بوده و بهترین سیستم فرمان را دارد. کنترل خوب حرکات بدنه، احساس خوب ترمز و شاسی برنامه‌ریزی‌شده از ویژگی‌های این خودرو هستند.

هوندا CR-V نیز نمرات بالایی را از داوران دریافت نمود. حس فرمان هوندا سبک اما ارتباطی است و حرکات بدنه نیز به خوبی کنترل شده است. سواری خودرو عموماً نرم و مناسب است اگرچه که یکی از همکاران می‌گوید سواری خودرو در دست اندازهای تیز و کوچک سفت بوده و شما همه‌ی آن‌ها را شنیده و حس می‌کنید.

فورد اسکیپ تفاوت‌های بین سواری اسپورت مزدا و کیفیت هوندا را می‌شکافد. این خودرو ریشه‌های فوکوس را دارد و بنابراین فرمانی اسپورت، سریع و خطی داشته اما حس آن کمی دور از طبیعی بودن است. سیستم تعلیق این خودرو بین شلوغ و اسپورت در کشمکش است. یکی از همکاران می‌گوید که در هنگام تعویض لاین رانندگی حرکات بدنه مشهود بود و فوراً سیستم کنترل پایداری دخالت کرد. تجربه‌ی اعتمادسازی نبود.

یک خودرو که تظاهر به اسپورت بودن نکرد سوبارو فارستر بود. تریم XT این خودرو اجازه می‌دهد که فارستر بلندقد و جعبه‌ای در جاده به‌طور باورنکردنی خونسرد و فرمان‌بردار باشد. سواری خودرو خوب است و قطعاً در میان بهترین‌ها قرار دارد.

همان اندازه که سوبارو نرم است توسان نیز ناهنجار است. اگرچه هیوندای در بحث سیستم تعلیق و تنظیمات فرمان کار خود را بلد است اما هنوز هم جای کار دارد. همکاران گفتند که سواری توسان مخصوصاً در دست اندازهای تیز و کوچک شلوغ است. البته سیستم فرمان توسان بهبود بیشتری را نسبت به سیستم تعلیق نشان می‌دهد. توسان در کل اسپورت نیست اما احساس فرمان خوب با بازخورد مناسب از چرخ‌های جلو را ارائه می‌دهد.

کم‌فروغ‌ترین خودرو از نظر سواری و هندلینگ تویوتا راو ۴ است. شاید این خودرو قول اسپورت بودن را داده باشد اما هر چیزی غیرازاین را شاهد هستیم. فرمان خودرو بی‌حس و مرده است و سیستم تعلیق در ناهمواری‌ها عصبی عمل کرده و لرزش‌هایی را به کابین منتقل می‌کند.

• پرفورمنس

شاید کارایی در خط مستقیم چندان برای کراس اوورهای خانوادگی مهم نباشد اما قطعاً موردی مهم است. اگرچه که ما هیچ‌یک از این خودروها را با بار کامل و سرنشینان زیاد تست نکردیم اما داده‌ها نشان می‌دهند که تقریباً ۴۰ درصد سفرها به‌صورت تک‌سرنشین صورت می‌گیرد. با در نظر گرفتن این نکته تست‌های ما تخمین خوبی از چگونگی عملکرد این خودروها در چرخه‌های شهری و جاده‌ای را به عمل می‌آورند.

به‌طور شگفت‌انگیزی خودرویی از همه کندتر است که احساس سریع‌تر بودن آن مشهودتر می‌باشد. فورد اسکیپ که از پیشرانه‌ی کوچک ۴ سیلندر ۱.۵ لیتری توربوی ۱۷۹ اسب بخاری استفاده می‌کند کندترین خودرو در بحث رسیدن به سرعت ۹۶ کیلومتر در ساعت است اما از پشت فرمان احتمالاً این موضوع را حس نخواهید کرد. پیشرانه‌ی توربوی خودرو به خوبی با گیربکس ۶ سرعته ی اتوماتیک هماهنگ بوده و گشتاور زیادی را در دورهای میانی ایجاد می‌کند.

سوبارو فارستر دیگر خودرویی است که سریع‌تر از آنچه که بوده حس می‌شود. فارستر از پیشرانه‌ی ۴ سیلندر تخت ۲ لیتری تنفس طبیعی سود برده که توانایی تولید قدرت ۱۷۰ اسب بخاری (کمترین قدرت در این تست) را دارد. مهندسان سوبارو پدال گاز الکترونیکی خودرو را به منظور پاسخ‌های گیراتر در لحظات اولیه‌ی فشار بر آن تنظیم نموده‌اند. نتیجه‌ی نهایی این است که رانندگی نرم و روان با فارستر سخت بوده و حتی کوچک‌ترین فشار روی پدال گاز می‌تواند سر سرنشینان را در پشت‌سری‌ها فرو کند.

راو ۴ اندکی از سوبارو سریع‌تر است. پیشرانه‌ی ۴ سیلندر ۲.۵ لیتری ۱۷۶ اسب بخاری این خودرو به خاطر مزیت یک‌دهم ثانیه‌ای نسبت به فارستر فشار بیشتری را تحمل می‌کند و در دورهای بالا صدای زیادی دارد. گیربکس ۶ سرعته ی اتوماتیک تویوتا نیز کمکی به این موضوع نمی‌کند و اکثر وقت خود را صرف یافتن دنده‌ی مناسب می‌کند. توصیه ما به تویوتا این است که از گیربکس CVT راو ۴ هیبرید در این خودرو استفاده کند.

تفاوت چندانی بین هوندا و دو کراس اوور دیگر سریع‌تر از آن وجود ندارد اما آن چیزی که دراین‌باره قابل‌ذکر است نرمی و روانی این خودرو است. نه‌تنها CR-V نرم است بلکه قدرت قابل استفاده‌ی زیادی را پیشنهاد می‌کند. CR-V از پیشرانه‌ی ۴ سیلندر ۲.۵ لیتری با قدرت ۱۸۵ اسب بخار استفاده کرده و گیربکس CVT نیز به آن متصل است.CR-V سریع احساس می‌شود و شتاب گیری آن در بزرگراه‌ها خوب بوده و صدای پیشرانه نیز به شما یادآوری می‌کند که مهندسان هوندا کار بلد هستند.

قوای محرکه‌ی هیوندای توسان در مقایسه با اکثریت این دسته چندان مرسوم نیست. در اینجا اکثراً از گیربکس‌های CVT و ۶ سرعته ی اتوماتیک استفاده شده اما توسان گیربکس ۷ سرعته ی دوکلاچه دارد که بنا به گفته شرکت برای شتاب گیری سریع‌تر و مصرف سوخت بهتر نسبت به گیربکس‌های سنتی مناسب‌تر است. این گیربکس با پیشرانه‌ی ۴ سیلندر ۱.۶ لیتری ۱۷۵ اسب بخاری ارتباط دارد. از نظر شتاب گیری در رده‌ی دوم سریع‌ترین‌ها قرار می‌گیرد. در داخل شهر و در ترافیک‌های روان قوای محرکه‌ی توسان بسیار دوست‌داشتنی است. پیشرانه قوی بوده و سریعاً دور می‌گیرد و گیربکس نیز بدون تنبلی وظیفه‌ی خود را انجام می‌دهد. البته با فشردن کامل پدال گاز تعلل و سستی توسان نمایان می‌شود.

مسابقه‌ای‌ترین خودرو بدون هیچ‌گونه شگفتی کارخانه‌ای است که دینامیک رانندگی را در صد کار خود قرار داده است. مزدا CX-5 با پیشرانه‌ی ۴ سیلندر ۲.۵ لیتری ۱۸۴ اسب بخاری و گیربکس ۶ سرعته ی اتوماتیک، رانندگان ما را تحت تأثیر قرار داد. یکی از کارشناسان می‌گوید که مزدا همه‌ی نمرات خوب را به خود اختصاص داده و بهترین پیشرانه را دارد که قدرتی خطی را ارائه می‌کند. گیربکس مزدا نیز سریع بوده و در حال نرمال تعویض‌های به هنگامی دارد.

• راندمان و مصرف سوخت

تا به اینجا تنها درباره‌ی حالت‌های اسپورت سخن گفتیم اما مصرف سوخت برای مصرف‌کنندگان متوسط مهم‌تر است. تخمین‌های مصرف سوخت EPA برای مقایسه و قضاوت خوب هستند اما تصمیم گرفتیم که با کمک گرفتن از تیم خود مصرف سوخت واقعی را خودروها را مشخص کرده و با یکدیگر مقایسه کنیم.

برنده‌ی مصرف سوخت واقعی و مقایسه آن با اعداد تخمین زده شده تویوتا راو ۴ است. علیرغم پیشرانه‌ی قدیمی و گیربکس کند، راو ۴ در سیکل شهری/بزرگراهی/ترکیبی مصرف سوخت ۹.۶/۷.۷/۸.۷ لیتری را بر جای گذاشت و نسبت به تخمین‌های EPA بهتر عمل کرد.

پس از تویوتا در رده‌ی دوم سوبارو فارستر با مصرف ۹.۹/۸.۳/۹.۲ قرار گرفت. درست پشت سر این خودرو فورد اسکیپ جای دارد که مصرف سوخت ۱۰.۹/۷.۲/۹.۲ لیتری را نشان داد. پس‌ازاین دو نیز مزدا CX-5 با مصرف واقعی ۱۰.۱/۸.۵/۹.۴ قرار دارد.

بزرگ‌ترین بازنده در این بخش به‌طور تعجب‌آوری هوندا CR-V با مصرف سوخت واقعی ۱۰.۸/۸.۳/۹.۷ است که نسبت به تخمین‌های EPA عملکرد ضعیف‌تری را نشان می‌دهد.

به خاطر برخی مشکلات فنی ما نتوانستیم مصرف سوخت واقعی هیوندای توسان را اندازه‌گیری کنیم. مصرف سوخت EPA این خودرو برابر است با ۹.۸/۸.۴/۹.۱.

• کابین

دو راه برای رتبه‌بندی کابین کراس اوورهای خانوادگی وجود دارد. یک راه اینکه روی کیفیت، طراحی و تجهیزاتی چون تعداد پورت‌های USB یا کیفیت صفحه‌نمایش سیستم اطلاعات سرگرمی تمرکز کنیم. راه دیگر این است که عمده تمرکز خود را روی فضاهای در دسترس و عملکرد کاربردپذیر بودن این خودرو بگذاریم. در رتبه‌بندی فینالیست‌ها ما همه‌ی این موارد را در نظر گرفتیم.

کابین هوندا CR-V جادارترین است. صندلی عقب بزرگ هوندا فضای کافی برای سرنشینان قدبلند را فراهم کرده و تقریباً با فشار یک اهرم به‌صورت کاملاً تخت می‌خوابد. کف محفظه بار نسبت به دیگر رقبا بسیار پایین است و این خودرو یکی از کاربردی‌ترین فضاهای بار را در این سگمنت ارائه می‌کند. از پشت فرمان هوندا طراحی بالغی را عرضه کرده که به خاطر نزدیکی این خودرو با پایان عمر خود از مد افتاده و کهن‌سال نشان می‌دهد. صندلی‌ها حمایت جانبی معقولی داشته و استراحتگاه‌های دست نیز در جای بسیار خوبی قرار دارند و همه‌چیز تودست است. سیستم اطلاعات سرگرمی هوندا بیش‌ازپیش طراحی قدیمی کابین را فاش می‌کند. این سیستم در عصر خودرویی مدرن مخصوصاً در زمانه‌ای که تکنولوژی نیمه خودران تقریباً همه‌گیر می‌شود بسیار عقب‌مانده به نظر می‌آید.

تویوتا راو ۴ نیز همانند CR-V کابین جاداری دارد. تویوتا همانند هوندا فضای بار بزرگی داشته و حتی فضای ذخیره‌ای زیر کف نیز دارد اما دسترسی به آن کمی سخت است. اگرچه که عملکردی بودن راو ۴ در حد بالایی است اما کیفیت کلی آن چندان بالا نیست. یکی از کارشناسان می‌گوید که تریم بکار رفته روی پانل درب‌ها عجیب‌وغریب بوده و زیبا نیست.

درحالی‌که نظرات درباره‌ی کابین تویوتا چندان مثبت نبودند اما داوران کابین مناسب مزدا CX-5 را ستایش می‌کردند. این کابین که روی راننده تمرکز دارد ویژگی‌هایی چون چرم مناسب، پلاستیک‌های نرم و صندلی‌های راحت را ارائه می‌کند. طراحی کابین نیز با وجود فضاهای ضروری برای بطری و گوشی تلفن خلاقانه صورت گرفته است. مزدا کوچک‌ترین کراس اوور این مقایسه نیست اما خط شیشه‌ی بالا رفته باعث می‌شوند که کوچک‌تر از اینی که هست احساس شود. کابین کاملاً مشکی نیز کمکی به موضوع نمی‌کند. داور ما می‌گوید که کابین خوب اما خسته‌کننده است و باید کمی رنگ در آن بکار برود.

کابین هیوندای توسان کیفیت بالایی را نشان می‌دهد. بالغ‌ترین و گران‌بهاترین کابین از آن این خودرو است. مواد بکار رفته‌ی خوب و رنگ‌ها یک کلاس بالاتر را تداعی می‌کنند. با تمام خوبی‌هایی که توسان دارد متأسفانه این خودرو یکی از کوچک‌ترین صندلی‌های عقب و محفظه‌ی بار را در این مصاف دارد.

کارشناس ما فارستر را می‌ستاید. وقتی که کسی می‌گوید همه‌ی خودروهای مدرن احساس کمبود دید از داخل را دارند شما فارستر را به آن‌ها معرفی کنید. او کاملاً حق دارد. درحالی‌که خودروهایی مثل توسان و راو ۴ می‌توانند احساسی شبیه کلاستروفوبیا داخل کابین داشته باشند اما فارستر با شیشه‌های بزرگ خودرویی با دید باز است. خط کمر پایین و شیشه‌های بزرگ دیدی عالی را برای راننده و سرنشینان فراهم ساخته‌اند. صندلی‌ها پهن و تخت هستند و کمی به نیمکت می‌مانند. از دو سال پیش که فارستر شاسی بلند سال شد تا به امروز دنیای خودرو تغییر کرده و کابین سوبارو سالخورده و قدیمی به چشم می‌آید.

علیرغم به‌روزرسانی فورد اسکیپ، کابین خودرو باز هم قدیمی جلوه می‌کند. همچنین کارشناس ما چندان طرفدار سیستم اطلاعات سرگرمی خودرو و شیشه‌ی جلوی ون مانند نیست. البته داوران دیگر نظرات مختلفی دارند و یکی از آن‌ها وجود فضاهای ذخیره‌ای را نقطه قوت آن می‌داند. علیرغم تمام خوبی‌ها، نمی‌توان از این واقعیت که صندلی پشتی فورد برای سفرهای متوسط تنگ است فرار کرد.

• ایمنی

وقتی بحث حمل‌ونقل خانواده پیش می‌آید، یکی از مهم‌ترین اولویت‌ها به ایمنی خودرو مربوط می‌شود. در آمریکا دو سازمان مسئول تست تصادفات خودرو وجود دارند که یکی NHTSA و دیگری سازمان غیرانتفاعی بیمه‌ی ایمنی بزرگراه‌ها است.

NHTSA خودروها را از بخش‌های جلو، کناره و تست چپ کردن بررسی می‌کند و به هر خودرو از یک تا ۵ ستاره اعطا می‌کند. خودرویی با دارا بودن ۵ ستاره بهترین عملکرد را از نظر این سازمان دارد.

تست‌های IIHS بسیار چالش‌برانگیزتر هستند. این سازمان تست‌های سخت اوورلپ، کشش سقف و تست‌های کناری را علاوه بر موارد یاد شده انجام می‌دهد. این سازمان بجای ستاره از عبارات ضعیف، مرزی، قابل‌قبول و خوب استفاده می‌کند.

IIHS همچنین تکنولوژی‌های ایمنی فعال نظیر هشدار برخورد از جلو و ترمز خودکار را نیز در نظر می‌گیرد و از صفر تا ۶ امتیاز می‌دهد که ۶ بهترین نمره‌ی قابل اخذ است. خودروهایی که همه‌ی تست‌های IIHS را با نمره‌ی خوب پشت سر بگذارند رتبه‌ی Top Safety Pick را به دست می‌آورند. همچنین خودروهایی که همه‌ی تست‌ها را به خوبی پشت سر گذاشته و حداقل نمره‌ی ۲ را از تست‌های تکنولوژی ایمنی فعال بگیرند درجه‌ی Top Safety Pick+ را به دست می‌آورند.

فورد در همه‌ی تست‌ها به جز تست اوورلپ کوچک جلو رتبه‌ی خوب را به دست آورده و همین امر منجر به رتبه‌ی قابل‌قبول شده است. نمره‌ی جلوگیری از برخورد و تصادف این خودرو در بین شرکت‌کننده‌ها از همه کمتر بوده است.

همه‌ی رقبا در تصادفات نمره‌ی خوب و امتیاز ۶ را در جلوگیری از تصادف به دست آورده‌اند و البته یک استثنا وجود دارد و آن هوندا با امتیاز ۵ است. بااین‌وجود هوندا CR-V، هیوندای توسان، مزدا CX-5، سوبارو فارستر و تویوتا راو ۴ امتیاز Top Safety Pick+ را از IIHS اخذ نموده‌اند.

• ارزش

ارزش و بها یکی از آن چیزهایی است که هر شخصی تعریف متفاوتی نسبت به آن دارد. برای برخی از افراد، به دست آوردن جادارترین خودرو با کمترین بهای ممکن حد نهایی ارزش است. برای برخی دیگر نیز تمام این موضوع درباره‌ی بهترین تجربه‌ی سواری با پرداخت پول و یا پیشرفته‌ترین تکنولوژی‌ها است.

برای ما مزدا CX-5 و هوندا CR-V بهترین ارزش را در این سگمنت به خاطر نوع عملکردشان دارند. هر دو خودرو سواری بسیار خوب داشته و جادار هستند و از تجهیزات مناسبی نیز بهره می‌برند. برای کسانی که به گشت‌وگذار بیش از رسیدن به مقصد اهمیت می‌دهند ما CX-5 را توصیه می‌کنیم چراکه این خودرو به‌طور باورنکردنی‌ای سواری لذت بخشی داشته و لوکس و راحت است. برای کسانی که فضای بیشتر می‌خواهند و نگرانی بیشتری درباره‌ی رسیدن به مقصد دارند ما نمی‌توانیم از هوندا CR-V بگذریم.

• نتیجه‌گیری

همان‌طوری که در ابتدا عرض کردیم سه خودرو از ورود به مرحله فینال بازماندند. به همان اندازه که ما توانایی آفرود و استایل ظاهری جیپ چروکی ۶ سیلندر را دوست داشتیم اما به نتایج ضعیف تصادف، هزینه‌ی مالکیت و مصرف سوخت بالای این خودرو انتقاد داشته و آن را در رتبه‌ی نهم قرار دادیم.

نیسان روگ SL دیگر کراس اووری بود که ما واقعاً از بودن آن لذت می‌بردیم اما مصرف سوخت و دینامیک رانندگی آن در مقایسه با ۶ حریف فینالیست چندان چشمگیر نبود.

آخرین بازمانده کیا اسپورتیج EX بود. اگرچه که اسپورتیج اشتراکات فراوانی با هیوندای توسان دارد اما نمی‌توانستیم از مصرف سوخت بیشتر آن در مقایسه با هیوندای و صندلی‌های عقب تنگ و البته برخی موارد بی‌کیفیت کابین بگذریم.

رتبه‌بندی فینالیست‌های ما کمی سخت‌تر بود. در جایگاه ششم فورد اسکیپ SE قرار می‌گیرد. فورد تلاش زیادی برای بهبود سواری و هندلینگ این خودرو انجام داده اما این خودرو بیش از آنکه دینامیک خوبی داشته باشد یک کشنده‌ی فامیلی خوب است. عملکرد پایین‌تر و کابین تنگ این خودرو باید فورد را به فکر فروببرد.

مکان پنجم به تویوتا راو ۴ تعلق می‌گیرد. به‌جرئت می‌توان گفت که هیچ‌یک از داوران در زمینه های هزینه‌های مالکیت، مصرف سوخت و امتیازهای ایمنی خودروی دیگری را به جای تویوتا توصیه نمی‌کنند.

شاسی‌بلند سال ۲۰۱۴ یعنی سوبارو فارستر یک پله بالاتر از تویوتا قرار می‌گیرد. سن، اثر خود روی فارستر را نشان می‌دهد و اگرچه که این خودرو با مصرف سوخت و امتیازهای ایمنی خود افراد را تحت تأثیر قرار می‌دهد اما صدای زیاد داخل کابین و پاسخ تیز پدال گاز از نقاط ضعف این خودرو هستند.

مدال برنز به هیوندای توسان می‌رسد. همه‌ی ما کابین با کیفیت و گران‌بهای این خودرو و رفتار آن در شهر و امتیازهای بالای ایمنی را دوست داریم اما این موارد قیمت بالای توسان را توجیه نمی‌کنند.

رقابتی نزدیک بین دو خودروی اول این مقایسه وجود داشت اما در نهایت هوندا CR-V به مدال نقره بسنده کرد. هوندا را می‌توان به خاطر چیزهای زیادی از جمله کابین تطبیق‌پذیر و جادار توصیه کرد. خب پس چرا این خودرو در مکان اول قرار نگرفت؟ چیزی برای پس زدن هوندا وجود ندارد اما برخی موارد کوچک مثل امتیاز مصرف سوخت ضعیف CR-V را به رده‌ی دومی فرستاد.

قهرمان ما همه‌چیز را کمی بهتر از هوندا انجام داد و به مدال طلا رسید. بدون تعصب CX-5 در مصرف سوخت و تصادفات عالی عمل کرد و در پرفورمنس نیز دست برتر را داشت. مزدا یکی از بهترین کابین‌ها و بهترین کیفیت سواری را داشته و مهم‌تر آنکه ما واقعاً از رانندگی با آن لذت بردیم. چه کسی می‌گوید که یدک‌کش‌های خانوادگی کلافه کننده هستند؟ مطمئن هستیم که این‌گونه نیست و به همین خاطر است که مزدا CX-5 برنده‌ی این مصاف بزرگ شده است!

منبع: motortrend