جذاب‌ترین کانسپت‌های دهه 90 میلادی که تولید نشدند

در این مطلب پدال با ۱۰ کانسپت جذاب از دههٔ ۹۰ میلادی آشنا خواهیم شد که در آرزوی تولید آن‌ها بودیم ولی در حد یک نمونه باقی ماندند.

دهه ۹۰ میلادی تحول بزرگی را در جهان خودروسازی رقم زد. در آن سال‌ها، تکنولوژی آن‌قدر پیشرفت کرد که رانندگی و راحتی خودروها را بهبود بخشید ولی نه آن‌قدر که تجربه رانندگی را خراب کند. ازآنجایی‌که هم‌اکنون ۳۵ سال از آغاز دهه ۹۰ گذشته، تصمیم داریم نگاهی به کانسپت‌های این دهه بیندازیم و با ۱۰ مدل جذابی آشنا شویم که هنوز حسرت تولید نشدن آن‌ها را می‌خوریم.

فورد GT90

مطلب را با چه خودرویی بهتر از GT90 می‌توان آغاز کرد که مسلماً به‌یادماندنی‌ترین کانسپت دهه ۹۰ است؟ این خودرو در سال ۱۹۹۵ به‌عنوان جانشینی برای GT40 مسابقه‌ای افسانه‌ای دهه ۶۰ معرفی شد. در سینه این سوپرکار یک نیروگاه ۵.۹ لیتری V12 چهار توربو قرار داشت که ۷۲۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. تمام این نیروی عظیم توسط یک گیربکس پنج سرعته دستی به چرخ‌های عقب منتقل می‌شد. هرچند GT90 خودرویی کاملاً کاربردی بود ولی هرگز برای تولید در نظر گرفته نشده بود. بااین‌حال، این کانسپت میراث بزرگی از خود بجای گذاشت که زبان طراحی جدید فورد بنام New Edge بود و در بسیاری از فوردهای تولیدی مثل کا مورداستفاده قرار گرفت.

دوج کوپرهد

کانسپت کوپرهد به‌عنوان یک رودستر اسپرت پایین‌تر از وایپر در سبد محصولات دوج در نظر گرفته شده بود. این ماشین با یک پیشرانه ۲.۷ لیتری V6 با ۲۲۰ اسب بخار قدرت در جلو، گیربکس پنج سرعته دستی و دیفرانسیل عقب، تمام ویژگی‌های یک خودروی اسپرت واقعی را داشت. بااین‌حال، هرچند ظاهراً کوپرهد برای تولید در نظر گرفته شده بود ولی درنهایت دوج تصمیم گرفت روی بخش‌هایی از بازار که رشد سریع‌تری دارند مثل شاسی‌بلندها تمرکز کند و برنامه تولید این رودستر جذاب لغو شد.

جگوار XK180

در سال ۱۹۹۸ سبد محصولات جگوار شامل XJ که طی ۳۰ سال قبل در ظاهر تغییری را تجربه نکرده بود، S تایپ با طراحی ناموفق رترو و کوپه جذاب XK می‌شد که آخری به ساخت کانسپت XK180 کمک کرد. این کانسپت نشان‌دهنده بازگشت جگوار به خودروهای اسپرت جذاب از گرند توررهای بزرگ و راحت بود. بدنه خیره‌کننده این کانسپت با طراحی اسپیداستر، یک پیشرانه V8 سوپرشارژ با ۴۵۰ اسب بخار قدرت را پنهان کرده بود و مثل فورد GT90، خودرویی کاملاً کاربردی بود و متأسفانه در حد یک کانسپت باقی ماند. البته چندین سال بعد جگوار با F تایپ هدف کانسپت XK180 را محقق کرد.

ب‌ام‌و نازکا M12

هرچند ب‌ام‌و در طول تاریخ خود فقط یک سوپراسپرت واقعی بنام M1 تولید کرده ولی شرکت آلمانی از آن زمان بارها ایده ساخت سوپراسپرتی جدید را امتحان کرده که جذاب‌ترین آن‌ها کانسپت نازکا M12 سال ۱۹۹۱ است. بدنه چشمگیر و کم‌ارتفاع این کانسپت توسط فابریزیو جوجارو از ایتال‌دیزاین طراحی شد. وی پسر جورجتو است یعنی کسی که در دهه ۷۰ ب‌ام‌و M1 را طراحی کرده بود. نازکا به پیشرانه ۵ لیتری V12 متعلق به سری ۷ آن زمان مجهز شده بود که در وسط قرار داشت و هرچند قدرت اندک ۳۰۰ اسب بخاری تولید می‌کرد ولی سوپراسپرت کانسپت ب‌ام‌و تنها حدود ۱۱۰۰ کیلوگرم وزن داشت و با ضریب درگ ۰.۲۶، بسیار آیرودینامیک بود. ب‌ام‌و بعداً نسخه جدیدی از این کانسپت را هم با نام نازکا C2 معرفی کرد ولی متأسفانه هرگز به خط تولید راه پیدا نکرد.

آئودی کواترو اسپایدر

آئودی مدت‌ها قبل از معرفی R8 در سال ۲۰۰۶ با ایده یک خودروی اسپرت موتور وسط کلنجار می‌رفت. کانسپت کواترو اسپایدر که در سال ۱۹۹۱ معرفی شد، یک کوپه اسپرت زیبا با پیشرانه ۲.۸ لیتری VR6، سامانه چهارچرخ محرک و پانل سقف قابل برداشتن بود. هرچند این موتور تنها ۱۷۵ اسب بخار قدرت داشت ولی وزن کانسپت آئودی زیر یک تن وزن بود. زمانی که کواترو اسپایدر در نمایشگاه خودروی فرانکفورت سال ۱۹۹۱ به نمایش درآمد، با استقبال بالایی مواجه شد ولی ظاهراً آئودی نتوانست قیمت این خودرو را به ۱۰۰ هزار مارک موردنظر (معادل ۱۰۰ هزار یوروی امروز) برساند. علاوه بر این، رئیس گروه فولکس‌واگن، فردیناند پچ هم نگران بود که عرضه این خودرو باعث کاهش فروش پورشه شود که در آن سال‌ها اوضاع خوبی نداشت.

پلیموث پورنتو اسپایدر

در سال ۱۹۹۸ برند پلیموث کرایسلر در حال نابودی بود و تنها سه سال بعد تعطیل شد اما اگر این برند تصمیم به تولید کانسپت پورنتو اسپایدر می‌گرفت که رودستری موتور وسط برای رقابت با خودروهایی مثل پورشه باکستر بود، آیا شرایط تغییر می‌کرد؟ کسی پاسخ این سؤال را نمی‌داند ولی کانسپت موردبحث به‌خودی‌خود خودروی جالبی بود. این ماشین به یک پیشرانه ۲.۴ لیتری چهار سیلندر با ۲۲۵ اسب بخار قدرت مجهز بود که نیروی خود را از طریق یک گیربکس پنج سرعته دستی به چرخ‌های عقب تحویل می‌داد. بدنه پورنتو اسپایدر نیز از نوعی پلاستیک بازیافتی ساخته شده و از زمان خود جلوتر بود.

نیسان تریل‌رانر

چند دهه قبل از ساخت پورشه ۹۱۱ داکار و لامبورگینی هوراکان استراتو، نیسان با معرفی کانسپت تریل‌رانر ایده ساخت یک خودروی اسپرت آفرودی را مطرح کرده بود. این کانسپت که در نمایشگاه خودروی توکیو ۱۹۹۷ رونمایی شد، به یک پیشرانه ۱.۸ لیتری توربو با ۱۹۰ اسب بخار قدرت به همراه سامانه چهارچرخ محرکی مجهز شده بود که از اسکای‌لاین قرض گرفته بود. یک بال عقب عظیم هم به جذابیت ظاهری تریل‌رانر افزوده بود.

مزدا RX-01

هرچند مزدا RX-8 خودروی جذابی بود ولی کانسپت RX-01 که در نمایشگاه خودروی توکیو سال ۱۹۹۵ رونمایی شد می‌توانست جایگزین بهتری برای RX-7 باشد. این کانسپت درواقع پاسخی به منتقدانی بود که نسل سوم RX-7 را بسیار سنگین و پیچیده می‌دانستند. این خودرو تلاشی برای بازگرداندن خودروهای اسپرت سری RX به ریشه‌های سبک‌وزن اولیه بود. در این کانسپت خبری از توربوشارژر نبود و از نسخه تنفس طبیعی پیشرانه وانکل RX-7 استفاده می‌کرد که البته هنوز هم قدرت قابل‌احترام ۲۲۰ اسب بخاری داشت. چنین موتور کوچک و پرهیاهویی در خودروی اسپرت کوچک محرک عقبی که تنها حدود ۱۱۰۰ کیلوگرم وزن داشت، فرمول خیلی جذابی برای علاقه‌مندان به رانندگی به نظر می‌رسید.

آلفارومئو نوولا

آلفارومئو در دهه ۹۰ با روی آوردن به خودروهای دیفرانسیل جلو بخشی از جذابیت خود را از دست داد اما کانسپت نوولا در سال ۱۹۹۶ می‌توانست این شرایط را تغییر دهد. این خودرویی چهارچرخ محرک بود که به پیشرانه V6 بوسوی دوست‌داشتنی آلفارومئو در نسخه ۲.۵ لیتری مجهز شده بود. در اینجا اما دو توربوشارژر به این موتور متصل شده و درنتیجه، ۳۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. نوولا همچنین بدنه‌ای زیبا با کابینی که به سمت عقب کشیده بود داشت. آلفارومئو می‌خواست با این کانسپت سنت اتاق‌سازی را احیا کند و بدین منظور یک شاسی فضایی را طراحی کرده بود که می‌شد هر بدنه‌ای را روی آن نصب کرد.

سئات فرمولا

همان‌طور که در این لیست دیدیم، در دهه ۹۰ شرکت‌های زیادی ایده ساخت خودروی اسپرت موتور وسط را آزمایش کردند و سئات هم یکی از آن‌ها بود. این شرکت در نمایشگاه خودروی ژنو ۱۹۹۹ کانسپت جذابی بنام فرمولا را رونمایی کرد. این خودرو به یک پیشرانهٔ ۲ لیتری چهار سیلندر توربو مجهز شده بود که از خودروی مسابقه‌ای WRC سئات کوردوبا گرفته شده و ۲۴۰ اسب بخار قدرت را به یک گیربکس سکوئنشال تحویل می‌داد. این خودرو زیر یک تن وزن داشت و در جلو و عقب به قطعات آیرودینامیکی فعال مجهز بود. هرچند فرمولا می‌توانست رقیب سرسختی برای لوتوس باشد ولی متأسفانه هرگز تولید نشد.