جذاب‌ترین کانسپت‌های دهه 90 میلادی که تولید نشدند

البته تلفظ صحیح اسم اون عزیز سفرکرده پچ نیست. پییِخ درسته (Piyekh) .در آلمانی ch بصورت خ یا ش خونده میشه بستگی داره بعد چه حرفی بیاد. مثلا فوتبالی باشید حتما اسم تیم مونشن گلادباخ شنیدید : (Mönchengladbach). ch اول ش خونده میشه و اخری خ. یا مثلا شهری بنام بوخوم Bochum. اما به پورشه نمیگید پورخه Porsche. درکل روحش شاد باشه. آدم خوبی بود.

47

1

فورد دقیقا مثل پنه لوپه ماشین کارتون اسپیرو و فانتازیوست..بسیار زیبا و چشم نواز..جالبه از شورلت یا دوژ وایپر یا بنز خبری نیست….

7

بیشتر ۷۰۰اسب بخار توی سال ۱۹۹۵خیلی باحاله
همین الانم این قدرت خیلی زیاده
اون جگوار خیلی جالبه و یکم شبیه استون مارتین شده

5

2

مهمترین کانسپت های تولید نشده ی (با افسوس و حسرت فراوان) دهه ی نود، به ترتیب نام:
۱. آلفارومئو: ابتدای دهه ی نود میلادی (۱۹۹۱)، در نمایشگاه خودروی ژنو، که محل ارائه ی جدیدترین کانسپت های خودروسازان بود، آلفارومئو همه ی ما رو با کانسپت زیبای ۱۶۴ پروتئو حیرت زده کرد. کوپه ای چهار چرخ محرک، مجهز به سیستم 4WS، یا زاویه دهی محدود به چرخ های عقب، و موتور خوش آوای شش سیلندر سه لیتری ۲۴ سوپاپ، با ۲۶۰ اسب بخار قدرت. بدنه ی زیبای گوه ای شکل این مدل، به رنگ زیبای Rosso Alfa مزین بود.
در فرانکفورت موتور شوی ۱۹۹۵، تیونر آلمانی مشهور اون زمان، یعنی Zender، اسپایدری بسیار زیبا، به نام پروژه ی پنجم (Progetto Cinque) ارائه کرد، که با بدنه ی زیبای نقره ای رنگش، خاطره ی زیباترین اسپایدرهای ایتالیایی دهه های پنجاه و شصت میلادی رو زنده کرد. این مدل می تونست رقیب بسیار زیبایی برای پورشه باکستر، مرسدس SLK و بی ام و Z3 باشه.
اما مهمترین کانسپت دهه ی نود آلفا، که متأسفانه هرگز به تولید نرسید، در ژنو موتور شوی ۱۹۹۷ معرفی، و به عنوان برترین کانسپت ارائه شده در اون نمایشگاه شناخته شد. این شاهکار حیرت انگیز، که هنر دستان توانمند فابریتزیو جیوجارو بود، به نام آلفارومئو/ایتال دیزاین شیگرا (مه) شناخته شد. یک سوپراسپرت موتور وسط، با ساختار شاسی مونوکوک کربن/آلومینیومی، که همون موتور سه لیتری وی ۶ مشهور آلفا قدرت بخشش بود، منتهی این بار با توربوهای دوقلو و ۴۰۰ اسب بخار قدرت. این پدیده زیباترین ساخته ی دهه ی نود آلفارومئو بود.
آخرین کانسپت مهم تولید نشده ی دهه ی نود آلفا، باز هم در ژنو، و در سال ۱۹۹۹ میلادی، با همکاری شرکت طراحی خودروی برتونه ی ایتالیا، با نام هماهنگ Bella (خانم زیبا) تولید شد و به نمایش دراومد. مهمترین نکته در طراحی این مدل، فرم خاص خط سقف، ستون C و ارتباط اونها با شیشه های بغل ماشین بود، که بعدتر نیسان اون فرم رو، برای طراحی سقف آخرین نسخه ی گودزیلا، مورد استفاده ی مجدد و بازطراحی قرار داد.
۲. آستون مارتین: ژنو موتور شوی ۱۹۹۳، میزبان شاهکار رتروی گیا کاروزریا، یعنی آستون مارتین لاگوندای ویگناله بود، که قرار بود جایگزینی برای نسل دوم این خودرو باشه، که از ۱۹۷۸ تا ۱۹۹۰ میلادی تولید شد (البته پروتوتایپ های این مدل در سال های ۷۷-۱۹۷۶ میلادی تولید شدن، اما تولید مدل اصلی و زمان آغاز فروش اون، سال ۱۹۷۸ میلادی اتفاق افتاد)، و متفاوت ترین سدان لوکس بازار اون دوران بود. از اونجا که این مدل در زمان مالکیت فورد بر آستون مارتین لاگوندا تولید شد، روی پلتفرم و شاسی قدیمی و خارج از رده ی لینکلن تاون کار اون دوران شکل گرفت، و موتور نمونه ی کانسپت هم، همون انجین وی ۸ ۴.۶لیتری اون ماشین بود، که قدرت فاجعه بار ۱۹۰ اسب بخار (البته در استاندارد آستون مارتین!)، و ۳۶۶ نیوتن متر گشتاور رو، از طریق گیربکس ۴ سرعته ی اتوماتیک، به چرخ های عقب منتقل می کرد. البته قرار بود نسخه ی تولیدی، به پلتفرم و شاسی جدید کامپوزیت آلومینیومی آستون مارتین، و موتور وی ۱۲ ۵.۹ لیتری با ۴۸ سوپاپ مجهز باشه! در طراحی بدنه و همین طور اینتریور ماشین (که توسط دیوید ویلکی طراحی شده بود)، بجای کروم، از نیکل و انعکاس خاص اون استفاده شده بود. فضای داخلی با چرم پوستی رنگ، چوب راش تیره، و میزهای براق پشت صندلی ها، از جنس نیکل تزئین شده بود، که روی یکی از اون ها یک لب تاپ، و پشت صندلی دوم، یک میز توالت کامل قرار داشت!
در هر حال مدیران محافظه کار فورد تصمیم گرفتن، که کلا لاگوندا رو از لیست محصولات آستون مارتین حذف کنن، و دلیل این کار رو، تلاش برای کاهش هزینه های کمپانی اعلام کردن. به این ترتیب، کانسپت برگزیده ی نمایشگاه ژنو ۱۹۹۳، هرگز تولید نشد!
۳. آئودی: Audi Avus Quattro Concept در سال ۱۹۹۱، در موتور شوی توکیو معرفی شد. سوپراسپرت موتور وسط آئودی، با طراحی جلوتر از زمان، و بدنه ی آلومینیومی پرداخت شده و بدون رنگش، نخستین نمایش، از اولین پروتوتایپ انجین W12 گروه فولکس واگن بود! فکر نمی کنم که توضیح بیشتری نیاز باشه! اما این خودرو قطعا مهمترین کانسپت دهه ی نود آئودی بود، که هرگز رنگ خط تولید رو ندید!
۴. بنتلی: نخستین کانسپتی که گروه فولکس واگن، به عنوان پیش درآمد ویرون به جهانیان عرضه کرد، یک بوگاتی نبود! (البته دومین ش هم به همین شکل!)، بلکه تحت برند دیگه ای از زیرمجموعه های پرشمار و ارزشمند این ابر کمپانی، یعنی بنتلی ارائه شد.Bentley Hunaudieres Concept، با این اسم سختی که داشت (که یادآور پیروزی بنتلی بلوئر بر مرسدس SSK، در بخشی از پیست مسابقات لمان فرانسه، در سال ۱۹۲۹ بود، که به همین اسم شناخته میشه)، در آخرین سال قرن گذشته (۱۹۹۹ میلادی)، با بدنه ی زیبا و عجیبی، که دقیقا شمایل یک سوپراسپرت سوپرلوکس، به رنگ مشهور سبز مسابقه ای بریتانیایی بود، در ژنو موتور شوی ۱۹۹۹ ارائه شد.
این ابرخودروی نوپدید، که نشون از یک برداشت جدید و آلمانیزه شده از سنت های بنتلی داشت، به اولین نمونه از پروتوتایپ های انجین ۸ لیتری WR16 گروه فولکس واگن، البته با تنفس طبیعی، و تغییراتی که مهندسین بنتلی روی اون اجرا کرده بودن مجهز بود، که ۶۳۲ اسب بخار قدرت، و ۷۶۰ نیوتن متر گشتاورش رو، با کمک یک گیربکس پنج سرعته ی دستی، به هر چهار چرخ تحویل می داد، که می تونست این شاهکار مهندسی رو، به سرعت ۳۵۰ کیلومتر در ساعت برسونه. جالبه که همین موتور، سال بعد (۲۰۰۰ میلادی)، با افزایش قدرت به ۷۱۰ اسب بخار، و ۷۶۰ نیوتن متر گشتاور، قدرت بخش دومین کانسپت ارائه شده، با هدف پیش معرفی بوگاتی ویرون، یعنی آئودی روزمایر بود، که با طراحی بسیار زیباش، یادآور اتویونیون های C تایپ ۱۶ سیلندر قبل از جنگ جهانی دوم بود.
البته که تولید هیچ کدوم از این کانسپت ها، با توجه به برنامه ی گروه فولکس واگن، جهت ارزش گذاری خاص برند بوگاتی، به عنوان تولیدکننده ی ابرخودروهای رکورد شکن، منطقی نبود!
۵. بوگاتی: از اواخر دهه ی هشتاد میلادی، یعنی زمانی که قرار بود مالکین جدید بوگاتی (پیش از تملک ش به وسیله فولکس)، یک سوپراسپرت رکورد شکن تولید کنن، تنها سراغ مارچلو گاندینی نرفتن! اونها سری هم به ایتال دیزاین زدن، و نتیجه ی اون دیدار، تبدیل شد به ماشینی که طراح ش یعنی جورجتو جیوجارو، مدعی بود که ایده ی اولیه ی طراحی بدنه ی اون سوپر اسپرتی، که دقیقا بر روی همون سیستم فنی بی نظیر EB110 سوار شده بود رو، از بوگاتی تایپ ۴۱ رویال برداشت کرده، که البته بغیر از رینگ هاش، خود من دارم از همون دوره تا الان تلاش می کنم که ارتباط بین اون دو رو کشف کنم، و نتونستم! این سوپرکار زیبا، که نتونست در برابر شاهکار گاندینی مقاومت کنه، و میدون رو به اون واگذار کرد، در تورین اتو شوی ۱۹۹۰، با نام کامل Bugatti ID 90 Concept به نمایش دراومد!
درسته که زیباترین کانسپت ژنو موتور شوی ۱۹۹۳ رو، داورای اون دوره و بازدید کننده های نمایشگاه، آستون مارتین لاگوندای ویگناله در نظر گرفتن، ولی تنها کانسپت سوپرسدان فوق لوکس اون نمایشگاه، لاگوندا نبود! جورجتو جیوجارو کوتاه نیومده، و دوباره با بوگاتی همکاری کرده بود، تا در اون نمایشگاه، بازدید کننده ها رو با ارائه ی Bugatti EB112 Prototype میخکوب کنه، و البته موفق هم شد!
این سوپرسدان برای اولین بار، طعم حمایت فولکس واگن رو به بوگاتی چشوند! (با اینکه هنوز چند سالی تا خریداری کامل بوگاتی توسط گروه فولکس باقی مونده بود) موتور ۶ لیتری وی ۱۲ با زاویه ی ۶۰ درجه بین بلوک سیلندرهای این ماشین، با شصت سوپاپ (۵ سوپاپ در هر سیلندر)، که با حمایت آلمان ها تولید شده بود، ۴۵۰ اسب بخار قدرت، و ۶۵۰ نیوتن متر گشتاور داشت، با کمک یک گیربکس ۶ سرعته دستی گتراگ، که قدرت رو به چهار چرخ ماشین انتقال می داد، در ۴.۳ ثانیه به سرعت صد، و در نهایت به بیشینه ی سرعت ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت می رسید. بدنه ی زیبای تمام آلومینیومی این شاهکار، بر روی یک شاسی مونوکوک فیبر کربنی سوار بود.
البته هر سه پروتوتایپ تولید شده از این خودرو، با وجود اینکه بر خلاف بدنه ی زیبا و کامل، فضای داخلی شون با دقت و اصول ارگونومی و حتی زیبایی و هماهنگی کافی با بدنه طراحی نشده بود، به دلیل قابلیت استفاده ی روزمره، فروخته شدن!
پایان قسمت اول…

3

1

همونطور که در کامنت قبلی اشاره شد، مدیریت فولکس واگن جهت معرفی پیشرانه ی WR16 مورد استفاده در محصولات بوگاتی، از برندهای بنتلی و آئودی استفاده کرد. اما جالبه که اولین پروتوتایپ ویرون، در سال ۱۹۹۹، با نام EB 18/4 Veyron، تحت مدیریت والتر داسیلوا، توسط مدیران فنی پروژه، یعنی هارتموث وارکوس و ولفگانگ شرایبر، با طراحی پیکره ای که ژوزف کابان، از پیش طرح های ایتال دیزاین جیوجارو برداشت کرده بود، طراحی و تولید شد، اما نه با همون انجین مشهور WR16، بلکه با یک پیشرانه ی دیوانه وار تر، که با حجم دقیق ۶۲۵۰ سی سی، از ترکیب کامل سه بلوک VR6 فولکس‌واگن، تبدیل به یک غول تنفس طبیعی ۱۸ سیلندر شده بود، با ۵۵۵ اسب بخار قدرت، و ۶۵۰ نیوتن متر گشتاور، که علاوه بر نخستین کانسپت ویرون، نیرو بخش سه کانسپت دیگه ی بوگاتی بود، که در سال قبل از اون، در نمایشگاه های مختلف خودرو عرضه شدن.
در ۱۹۹۸، در نمایشگاه خودروی پاریس، EB118، به عنوان یک کوپه ی سوپر لوکس، جانشین تایپ ۶۴ و تایپ ۱۰۱ های کوپه ی دهه های چهل و پنجاه بوگاتی بود، که طراحی اون رو جورجتو جیوجارو انجام داده بود. جیوجارو سال بعد هم، نسخه ی سوپر سدان فوق لوکس این ماشین رو، با نام EB218، در ژنو موتور شوی ۱۹۹۹، به عنوان میراث دار بوگاتی رویال ۳۱-۱۹۲۷ میلادی ارائه کرد. هر دوی این خودروها، به همون انجین WR18 مجهز بودن، که قدرت ش رو به واسطه ی یک گیربکس ۵ سرعته ی اتوماتیک، به هر چهار چرخ انتقال می داد.
اما بیشترین تأثیر بر طراحی ویرون رو، آخرین کانسپت از بین این سه گانه از خودش به جا گذاشت. در فرانکفورت موتور شوی ۱۹۹۹، آخرین شاهکار طراحی ایتال دیزاین، برای بوگاتی، یعنی مدل EB18.3 Chiron Concept، به عنوان یک ابرخودروی سوپرلوکس معرفی شد، که بدنه ی فوق پیشرفته (به نسبت تکنولوژی زمان تولیدش) ی اون رو، فابریتزیو جیوجارو طراحی کرده بود. این مدل تنها در نحوه ی انتقال قدرت (گیربکس ۵ دنده ی دستی بجای اتوماتیک)، با دو کانسپت قبلی تفاوت داشت. حاصل تمام این تلاش ها، که از طراحی این چند کانسپت نشأت گرفته بود، که مسیر پیشرفت شون از زمانی آغاز شده بود، که حتی هنوز فولکس‌واگن نقشی در مدیریت بوگاتی نداشت! وجهه ی استثنایی امروز برند بوگاتی بود.
۶. شورلت: در سال ۱۹۹۰، مهندسین جی ام، مسیری رو که از ۱۹۵۹ میلادی، با طراحی کانسپت CERV l شروع کرده بودن رو، با CERV lll ادامه دادن، که یک سوپراسپرت بسیار پیشرفته ی تمام کربنی، طراحی شده توسط جری پالمر بود (که دو فیس لیفت آخر کوروت C3، طراحی کامل نسل بعد اون پدیده، یعنی C4، و پونتیاک فایربرد و شورلت کاماروی ۱۹۸۲ رو در کارنامه داشت)، و با همکاری فنی و تخصصی بین جنرال‌موتورز و مهندسین لوتوس انگلستان، تکامل یافته بود. انجین LT5 این ماشین، که یک V8 پوشراد، با بلوک و سرسیلندر آلومینیومی بود، که 5.7 لیتر حجم داشت، و با کمک انگلیسی ها، تعداد سوپاپ هاش رو به دو برابر (۳۲ سوپاپ) افزایش دادن، و با نصب دو توربوشارژر، قدرت موتور رو به ۶۵۰ اسب بخار، و گشتاورش رو به نزدیک ۹۰۰ نیوتن متر افزایش دادن، تا با قدرتی که از طریق یک گیربکس شش سرعته ی اتوماتیک، به هر چهار چرخ ماشین منتقل می شد، در حدود ۴ ثانیه به صد کیلومتر بر ساعت برسه، و این روند رو تا رسیدن به سرعت ۳۶۲ کیلومتر بر ساعت ادامه بده.
جنرال موتورز در فاصله ی مابین سال های ۱۹۵۹ تا ۱۹۹۷ میلادی، چهار نسل و نیم! از کانسپت های CERV رو تولید کرد، که هدف از طراحی و ارائه ی اون ها، بررسی میزان امکان توسعه ی فناوری خودروهای آینده ی اون کمپانی، به ویژه مدل های اسپرتی بود، که بهترین بیلبورد های تبلیغاتی اون کمپانی، جهت افزایش فروش محصولات اقتصادی تر برندهای تحت سلطه ی جی ام هستن.
پایان بخش دوم…