معرفی خودروهای فوق‌العاده‌ای که تولید آن‌ها در لحظه آخر لغو شد!

خودروسازان هزینه‌های زیادی را صرف توسعه و تولید خودروهای جدید و بعضاً فوق‌العاده جذاب می‌کنند اما تولید برخی خودروها لغو شده و همه آن‌ها راهی شوروم ها و نمایندگی‌های فروش نمی‌شوند امری که شوک زیادی به طرفداران وارد می‌کند.

در این نوشتار می‌خواهیم شما را با خودروهای فوق‌العاده‌ای آشنا کنیم که شاید در صورت ورود به خط تولید طرفداران زیادی پیدا می‌کردند اما به دلایل مختلف از رسیدن به کارخانه بازماندند و نتوانستند دل خریداران را به دست آورند. ادامه این مطلب را از دست ندهید!

پورشه-استودبیکر تایپ ۵۴۲ (سال ۱۹۵۲)

ریشه کمپانی استودبیکر می‌تواند به سال ۱۸۵۲ بازگردد. البته شرکت یاد شده نیم‌قرن بعد اولین خودروی خود را تولید کرد و تا سال ۱۹۵۴ با پاکارد ادغام شد. از آنجا به بعد بود که وضعیت استودبیکر به هم ریخت اما در سال ۱۹۵۲ و در تلاش برای بهبود اوضاع پورشه یک سدان چهار درب کاملاً جدید با پیشرانه ۶ سیلندر را توسعه داد. البته جان دلورن مهندس ارشد استودبیکر حس کرد این خودرو فاقد راحتی و آرامش لازم است چراکه دینامیک سواری ضعیفی داشت و دلورن از طراحی‌اش متنفر بود! این خودرو از مرحله پیش‌تولیدی فراتر نرفت و استودبیکر نیز تا سال ۱۹۶۳ از بازار محو شده بود…

بچه بنزهای دهه ۵۰ میلادی (سال ۱۹۵۳)

مرسدس بنز چندین بار تلاش‌های ناموفقی برای عرضه خودرویی پایه تا قبل از معرفی مدل ۱۹۰ کد W201 در دسامبر ۱۹۸۲ داشته است. هیئت‌مدیره این خودروساز در سال ۱۹۵۳ توسعه خودرویی با قیمت ۱۵ تا ۲۰ درصد کمتر از مدل 170V را تصویب کرد اما پروژه در زمانی که دایملر مالکیت اتو یونیون در سال ۱۹۵۸ را به دست گرفت لغو شد. برخی اعضای هیئت‌مدیره اظهار داشتند مرسدس‌های کوچک با محصولات بزرگ DKW رقابت خواهند کرد و به همین خاطر از همپوشانی غیرضروری جلوگیری کردند.

مرسدس بنز ۶۰۰ (سال ۱۹۶۰)

مرسدس در لغو تولید خودروهای فوق‌العاده تبحر خاصی دارد. ژرمن‌ها واقعاً با سدان ۶۰۰ گروسر دوران خوبی را پس از جنگ جهانی شروع کرده بودند. این خودرو به‌صورت استاندارد و با فاصله بین محوری بیشتر عرضه می‌شود اما تصویری که مشاهده می‌کنید می‌توانست طراحی ظاهری آن را تغییر دهد. چراغ‌های جلوی متمایز باعث می‌شدند دماغه خودرو طراحی مشابه خودروهای آمریکایی داشته باشد. خوشبختانه مرسدس این طراحی را کنار گذاشت و بجای آن استایل آلمانی‌تر را برای نسخه تولیدی ۶۰۰ انتخاب نمود.

فورد موستانگ شوتینگ بریک (سال ۱۹۶۵)

بارنی کلارک برای موسسه تبلیغاتی فورد کار می‌کرد. او با رابرت کامبرفورد و جیم لیساتا همکاری کرد تا یک خودروی شوتینگ بریک را بر اساس فورد موستانگ 1965 بسازد. آن‌ها به کمپانی ایتالیایی اینترمکانیکا سفارش تولید خودروی یاد شده را دادند، خودرویی که از درب پشتی جدید، شیشه عقب تاشو و صندلی‌های عقب تاشونده سود می‌برد. آن‌ها خودرو را به فورد نشان دادند اما فورد پاسخ منفی داد چراکه قبلاً چنین ایده‌ای را در زمان توسعه موستانگ مدنظر قرار داده بود و مدیران شرکت تصمیم به عدم تولید آن گرفته بودند.

سیتروئن 2CV سوپر (سال ۱۹۷۴)

2CV یا ژیان مشهور در سال ۱۹۷۴ بیست و ششمین سالگرد تولیدش را جشن می‌گرفت. سیتروئن به دنبال تولید نسخه‌های گوناگون از این خودرو بود و تلاش کرد با ارائه استایل رترو و طراحی مشابه محصولات دیگر نسخه‌های سفارشی را بسازد. این مدل که 2CV سوپر نام داشت از سقف فلزی ثابت و پیشرانه ۴ سیلندر GS سود می‌برد و در بخش جلو نیز تغییراتی را تجربه کرده بود. این پروژه به مراحل نهایی تولید نیز رسیده بود اما در نهایت فرانسوی‌ها آن را لغو کردند.

بی ام و 767iL (سال ۱۹۸۷)

بی ام و در اواخر دهه ۸۰ میلادی فرصت را برای معرفی مدلی بالاتر از سری ۷ مناسب دید. ژرمن‌ها یک پرچم‌دار لوکس را با لیست بلندبالایی از تجهیزات جدید و پیشرانه ۱۶ سیلندر حجیم تصور کرده بودند. مهندسان بی ام و کار توسعه چنین محصولی را از سال ۱۹۸۷ شروع کردند. کار توسعه این خودرو تحت نظر آدولف فیشر پیش می‌رفت. آن‌ها ۴ سیلندر را به پیشرانه ۱۲ سیلندر ۵ لیتری بی ام و افزودند تا نیروگاه ۱۶ سیلندر ۶.۷ لیتری با ۴۰۸ اسب بخار قدرت به وجود آید. طول پیشرانه یاد شده بیشتر از نسخه ۱۲ سیلندر بود و بی ام و برای تست آن باید رادیاتور مدل 750iL را با دو رادیاتور کوچک‌تر در بخش بار خودرو جایگزین می‌کرد. این امر نیازمند اضافه شدن مجاری هوا به پانل‌های جانبی بود. بی ام و خودروی یاد شده را با نام 767iL تست کرد اما مدیران شرکت تصمیم گرفتند پروژه را پیش نبرند چراکه نیازی به تولید محصولی فراتر از مدل ۱۲ سیلندر نبود. مرسدس بنز نیز بنا به دلایلی مشابه و تقریباً در همان زمان تولید پیشرانه ۱۸ سیلندر خود را متوقف کرد.

پورشه ۹۸۹ (سال ۱۹۸۹)

پورشه معتقد بود تولید یک سدان خانوادگی و اسپرت می‌تواند به خلاص شدن از سر مشکلات مالی اواخر دهه ۸۰ میلادی کمک کند. مدل ۹۸۹ به عنوان یک ۹۱۱ چهار درب مجسم شده بود اما بجای پیشرانه ۶ سیلندر هوا خنک از نیروگاه ۸ سیلندر ۴.۲ لیتری مشابه پیشرانه آئودی استفاده می‌کرد. نسخه پایه این نیروگاه آهنین ۳۵۰ اسب بخار قدرت داشت. البته مدیران پورشه پروژه یاد شده را در سال ۱۹۹۱ و پس از فهمیدن اینکه هزینه‌های طراحی و تولید ۹۸۹ بالاست لغو کردند. ۹۱۱ سری ۹۹۶ برخی ویژگی‌های طراحی ۹۸۹ را به ارث برد اما خود سدان موردبحث در رسیدن به خط تولید ناکام ماند.

بی ام و M8 (سال ۱۹۹۱)

تقریباً دو دهه زمان کشید تا چیزی شبیه این خودرو تولید شود. پیشرانه ۱۲ سیلندر سری ۸ کد E31 قدرت ۵۵۰ اسب بخار را تولید می‌کرد و اساساً از دو پیشرانه ۶ سیلندر ۳ لیتری خطی تشکیل شده بود تا نیروگاهی ۶.۱ لیتری را به وجود آوردند. نیروی تولیدی نیز از طریق گیربکس ۶ سرعته دستی به چرخ های عقب فرستاده می‌شد. با وجود دو صندلی، ترمزهای مسابقه‌ای و بدنه‌ای خشن و گیرا، M8 می‌توانست پرچم‌دار بی ام و باشد اما متأسفانه این‌گونه نشد. نگرانی‌های زیست‌محیطی کار خودش را کرد هرچند مشکلات اقتصادی آن زمان نیز بی‌تأثیر نبود.

مرسدس بنز C112 (سال ۱۹۹۱)

مرسدس C112 قرار بود نسخه جاده‌ای از خودروی مسابقه‌ای C11 گروه C تولید سائوبر باشد. در حقیقت C112 را می‌توان جایگزین معنوی 300SL مشهور دانست و درب‌های گالوینگ و پرفورمنسی مثال‌زدنی چنین چیزی را به نمایش می‌گذاشتند. پیشرانه ۱۲ سیلندر ۶ لیتری این خودرو ۴۰۰ اسب بخار قدرت داشت و توجه زیاد مرسدس به کاهش وزن و آیرودینامیک بهینه تضمین‌کننده سواری مثالی زدنی بود اما علیرغم دریافت بیش از ۷۰۰ سفارش خرید، مرسدس تصمیم به لغو پروژه گرفت و بجای آن روی موتور اسپرت تمرکز کرد.

لامبورگینی کالا (سال ۱۹۹۵)

لامبورگینی تا سال ۱۹۹۴ تحت تملک کرایسلر قرار داشت و سپس به مگاتک فروخته شد. در آن زمان ایتال دیزاین یک سوپرکار متمایز با نام کالا را برای لامبورگینی طراحی کرد. نیروبخش لامبورگینی کالا پیشرانه ۱۰ سیلندر ۴ لیتری بود که در وسط خودرو نصب می‌شد. این خودرو کاملاً عملکردی بود و پیشرفت‌های زیادی در مرحله توسعه تا تولید نشان می‌دهد؛ اما فرایند توسعه آن خیلی سریع پیش نرفت و زمانی که لامبورگینی در سال ۱۹۹۸ به فولکس‌واگن فروخته شد کالا در گوشه‌ای از کارخانه آرام گرفت…

فولکس‌واگن W12 (سال ۱۹۹۷)

هیچ خودروسازی در انبار خود پیشرانه‌ای W12 نداشت بنابراین فولکس‌واگن با این نیروگاه بسیار ویژه در سال ۱۹۹۷ برگ برنده جدیدی را رو کرد. ژرمن‌ها سوپرکاری پیشرانه وسط با نام W12 ساختند و به دنبال هدایت آن به خط تولید بودند. پیشرانه یاد شده در پروتوتایپ اولیه حجم ۵.۶ لیتری داشت اما بعدها حجم آن به ۶ لیتر رسید. W12 در پیست ناردو رکورد جدیدی را ثبت کرد اما قبل از رکوردشکنی مشخص شده بود که تولید نخواهد شد. فردیناند پژ رئیس اسبق فولکس‌واگن تصمیم گرفت یک هایپرکار با برند بوگاتی را راهی میدان کند نه با برند فولکس‌واگن به همین خاطر شاهد تولد بوگاتی ویرون در سال ۲۰۰۵ بودیم.

دوج اسلینگ شات (سال ۲۰۰۴)

زمانی که شما در سبد محصولات خود یک محصول عضلانی ۱۰ سیلندر ۸ لیتری داشته باشد ایده تولید خودرویی اسپرت و دونفره با پیشرانه ۳ سیلندر ۱۰۰ اسب بخاری شاید دیوانه‌وار به نظر برسد اما این کاری بود که دوج می‌خواست با تولید کانسپت اسلینگ شات انجام دهد. خودروی موردبحث بر پایه اسمارت رودستر شکل گرفته بود و می‌توانست باعث موفقیت دوج در اروپا شود اما کمپانی مادر یعنی دایملر کرایسلر درباره همپوشانی فروش اسمارت و دوج نگران بود و بنابراین این پروژه را لغو کرد.

فولکس‌واگن GX-3 (سال ۲۰۰۶)

زمانی که ژرمن‌ها در نمایشگاه لس‌آنجلس ۲۰۰۶ از کانسپت GX-3 رونمایی کردند همه کارشناسان اظهار می‌داشتند که این خودرو فقط برای نمایش در غرفه فولکس طراحی شده اما کمپانی بسیار محافظه‌کار فولکس‌واگن در تولید آن جدی بود. پیشرانه ۱.۶ لیتری قرض گرفته شده از هاچبک داغ لوپو GTi باعث می‌شد GX-3 صفر تا ۱۰۰ کیلومتر در ساعت ۵.۷ ثانیه‌ای داشته باشد. البته نگرانی‌های قضایی تولید GX-3 باعث شد راهی به خط تولید نیابد.

وانت پیکاپ کیا برای بازار آمریکا (سال ۲۰۰۸)

کیا توسعه یک وانت یونی بادی شیک برای بازار آمریکا را در سال ۲۰۰۸ کلید زد. در آن زمان رسانه‌ها مدعی بودند این خودرو از همان پلتفرم نسل دوم سورنتو استفاده خواهد کرد و در جورجیا تولید خواهد شد. چنین محصولی در صورت تولید می‌توانست رقیبی برای هوندا ریجلاین باشد. کیا افت فروش ناشی از قیمت بالای سوخت و کاهش تقاضا برای خودروهای این کلاس را علت لغو توسعه وانت خود دانست. کره‌ای‌ها گفتند زمان مناسبی برای تولید این وانت پیکاپ نیست و اگرچه چنین محصولی هرگز تولید نشد اما کمپانی هیوندای با سانتاکروز راهی چنین بازاری شد.

پرچم‌دار دیفرانسیل عقب لینکلن (سال ۲۰۰۹)

لینکلن در اوایل قرن ۲۱ توسعه یک پرچم‌دار دیفرانسیل عقب را شروع کرد. طراحان لینکلن می‌خواستند جانشینی شایسته برای تاون کار بسازند. رسانه‌ها می‌گفتند پلتفرم چنین محصولی توسط بخش استرالیا فورد توسعه یافته و از قطعات مشابه با سایر محصولات استفاده خواهد کرد. البته علاقه آمریکایی‌ها به خودروهای کم‌مصرف باعث شد توسعه پرچم‌دار جدید لینکلن در سال ۲۰۰۹ متوقف شود. یکی از طراحان فورد گفت این شرکت برنامه تولید محصول موردبحث را لغو کرده است. او گفت صنعت خودرو هم‌اکنون به دنبال تولید محصولات کم‌مصرف است و بنابراین نیازی به تولید پرچم‌داری بزرگ در حال حاضر نیست.

پونتیاک G8 ST (سال ۲۰۰۹)

جنرال موتورز در ژانویه ۲۰۰۹ به نمایندگی‌های پونتیاک اطلاع داد خودروی G8 ST تولید نخواهد شد. این وانت قرار بود نقش جایگزین مدرن شورولت ال کامینو را با پرفورمنسی بهتر بازی کند. پونتیاک قبلاً تصمیم گرفته بود از پیشرانه ۸ سیلندر ۶ لیتری با ۳۶۱ اسب بخار قدرت در وانت خود سود ببرد. G8 ST طبق برنامه‌ریزی‌ها می‌بایست در کارخانه هولدن استرالیا تولید می‌شد و مدیران فروش سالانه حدود ۵ هزار دستگاه را برای آن در نظر گرفته بودند؛ اما در آوریل ۲۰۰۹ بود که خبر حذف برند پونتیاک اعلام شد و تمامی محصولات آن یک سال بعد با بازار وداع کردند.

مورگان EvaGT (سال ۲۰۱۰)

خودروی موردبحث در نمایشگاه پبل بیچ ۲۰۱۰ معرفی شد. یک گرندتورر لوکس و چهارنفره که نسبت به محصولات آن موقع مورگان بسیار متفاوت بود. شاسی EvaGT از آیرومکس سوپر اسپرت گرفته شده بود و پیشرانه ۶ سیلندر توئین توربوی بی ام و در بطن آن قرار داشت. مورگان پیش‌فروش خودروی خود را با موعد تحویل ۲۰۱۲ شروع کرد. اتوکار در سال ۲۰۱۱ گزارش داد دو سال تعویق در فرایند تولید خودرو وجود دارد زیرا مورگان آلیاژ منیزیم ویژه‌ای را برای به‌کارگیری در خودرو تولید می‌کند. مورگان قول معرفی نسخه تولیدی در نمایشگاه ژنو ۲۰۱۴ را داد اما نمایندگی‌ها لغو تولید EvaGT در سال ۲۰۱۳ را تائید کردند. مشتریانی که سپرده چند هزار دلاری را به حساب مورگان واریز کرده بودند می‌توانستند سپرده خود را پس گرفته یا خودروی دیگری را خریداری نمایند.

تویوتا GT86 کانورتیبل (سال ۲۰۱۳)

نسخه‌های پیش‌تولیدی GT86 کانورتیبل در خیابان‌ها رؤیت شدند و حتی نسخه مفهومی آن در نمایشگاه ژنو ۲۰۱۳ با نام FT-86 رونمایی شد و به همین خاطر شانس تولید چنین محصولی بالا بود. قوای محرکه مدل روباز با نسخه کوپه مشترک بود و زمانی که در ژنو معرفی شد آماده تولید به نظر می‌رسید؛ اما تویوتا در عرض چند ماه تائید کرد این پروژه راهی به خط تولید نخواهد برد.

مینی سوپر لگرا ویژن (سال ۲۰۱۵)

رقیب بریتانیایی مزدا MX-5 در مراسم خودرویی خاص ایتالیا با نام Villa d’este معرفی شد و طوفان به پا کرد. بازخوردهای به دست آمده بی ام و را به تولید چنین محصولی ترغیب کرد. اگرچه برخی ویژگی‌های مدل تولیدی می‌بایست نسبت به نسخه مفهومی تعدیل می‌شد اما کلیت خودرو دست‌نخورده باقی می‌ماند هرچند به نظر نمی‌رسید که حفاظتی از سرنشینان در برابر باد و باران به عمل آید. متأسفانه ژرمن‌ها چنین پروژه‌ای را راهی موزه کردند و یکی از جذاب‌ترین محصولات تاریخ مینی هرگز تولید نشد.

رنجروور SV کوپه (سال ۲۰۱۸)

زمانی که بریتانیایی‌ها از خودروی گران‌قیمت رنجروور SV کوپه در نمایشگاه ژنو ۲۰۱۸ رونمایی کردند صحبت‌هایی درباره فروش ۹۹۹ دستگاه مدنظر به خریداران ثروتمند وجود داشت. اگرچه امیدهای فراوانی به تولید چنین محصول لوکسی وجود داشت اما افت فروش و سوددهی لندروور باعث شد پروژه SV کوپه به خاطر صرفه‌جویی در هزینه‌ها فراموش شود.