بهترین خودروی شرکت‌هایی که از بین رفتند، از دتوماسو تا پونتیاک

زمانه تغییر می‌کند و گاهی شرکت‌هایی که بازار پررونقی داشتند، در سراشیبی سقوط می‌افتند و از بین می‌روند. با پدال همراه شوید تا به بهترین خودروی خودروسازانی که دیگر وجود ندارند نگاهی بیندازیم.

AMC: ایگل سال ۱۹۸۰

تأثیرگذارترین خودروی AMC روی صنعت خودروسازی مدل ایگل بود. این یک خودروی خانوادگی با سامانهٔ چهارچرخ محرک و ارتفاع بیشتر از زمین بود که برای مسیرهای خشن طراحی شد. از بسیاری جهات، ایگل را باید پدر کراس‌اوورهای امروزی دانست.

سرنوشت AMC چه شد؟ این شرکت در سال ۱۹۷۹ توسط رنو خریداری شد اما با کاهش نسبی قیمت سوخت در دههٔ ۸۰، فروش محصولات عمدتاً کوچک AMC کاهش یافت. «ژرژ بس» مدیرعامل رنو که از حضور این شرکت در آمریکا دفاع می‌کرد نیز در سال ۱۹۸۶ به قتل رسید و جانشینان او که علاقه‌ای به حفظ AMC نداشتند در سال ۱۹۸۷ شرکت را به کرایسلر فروختند.

دتوماسو: پانترا سال ۱۹۷۱

«الخاندرو دتوماسو» برای رقابت با فراری، خودرویی فوق‌العاده زیبا طراحی کرد و یک پیشرانهٔ V8 فورد را پشت صندلی‌های آن قرار داد. علیرغم مشکلات کیفی پانترا، اشتهای بازار آمریکا برای خودروهای پرفورمنس فروش مناسبی را برای آن به ارمغان آورد. البته واردات این ماشین به آمریکا در سال ۱۹۷۵ خاتمه یافت اما برای دیگر بازارها مثل اروپا همچنان تا سال ۱۹۹۲ تولید می‌شد.

سرنوشت دتوماسو چه شد؟ دتوماسو در سال ۱۹۷۵ با مازراتی ادغام شد و با اینکه فروش پایینی داشت تا سال ۲۰۰۴ همچنان به فعالیت خود ادامه داد.

جنسن: اینترسپتور سال ۱۹۶۶

در دورانی که بازار خودروهای اسپرت بریتانیایی مثل تریومف و ام‌جی رونق داشت، جنسن برای کسانی که بیشتر به گشتاور دور پایین و سواری راحت اهمیت می‌دادند تا هندلینگ چابک، اینترسپتور را ارائه کرد. حدود یک دهه بعد اما زمانی که جنسن زیر مشکلات مالی نابود شد، اینترسپتور هم بدون جایگزین کنار رفت.

سرنوشت جنسن چه شد؟ جنسن در سال ۱۹۷۶ به فعالیت خود پایان داد و هرچند در سال ۲۰۰۱ با خودروی جدید بنام S-V8 احیا شد اما پس از ساخت تنها ۲۰ دستگاه دوباره به تاریخ پیوست.

مرکوری: کوگار سال ۱۹۶۷

کوگار که بر اساس موستانگ ساخته شده بود، به بازار آمد تا فاصلهٔ بین ماسل کار فورد را با تاندربرد پر کند. این خودرو با ترکیب پرفورمنس ماسل کار و تجمل بیشتر، به قهرمان مرکوری تبدیل شد. نسل‌های بعدی کوگار سعی کردند دوباره به روح اصلی این ماشین بازگردند اما به دلیل پرفورمنس ضعیف عمدتاً شکست خوردند.

سرنوشت مرکوری چه شد؟ پس از بحران اقتصادی ابتدای قرن بیست و یکم، فورد پایان مرکوری را در سال ۲۰۱۰ اعلام کرد و آخرین خودروی آن که یک سدان گرند مارکینز بود در ژانویهٔ ۲۰۱۱ از خط تولید خارج شد.

الدزمبیل: ۴۴۲ سال ۱۹۶۸

۴۴۲ ابتدا به‌عنوان یک پکیج پرفورمنس برای الدزمبیل کاتلاس ارائه شد اما این نسخه آن‌قدر محبوب شد که الدزمبیل در سال ۱۹۶۸ آن را به یک مدل مجزا تبدیل کرد. این شرکت با همکاری تیونر آمریکایی هرست نسخه‌ای حتی قوی‌تر از ۴۴۲ را هم با ۳۹۰ اسب بخار قدرت و ترمز و تعلیق ارتقاءیافته تولید کرد. برای چند سال ۴۴۲ مترادف با پرفورمنس بود اما در سال ۱۹۷۳ این نام دوباره به پکیجی برای کاتلاس تبدیل شد.

سرنوشت الدزمبیل چه شد؟ پس از دههٔ ۷۰، محصولات الدزمبیل حتی در بین خودروهای دیگر برندهای جنرال موتورز هم گم شدند چه رسد به خودروهای دیگر خودروسازان. به همین دلیل، جنرال موتورز نهایتاً در سال ۲۰۰۴ این برند را تعطیل کرد.

پونتیاک: فایربرد سال ۱۹۶۷

درحالی‌که جنرال موتورز از ترس ایجاد رقیبی برای کوروت اجازهٔ ساخت خودروی اسپرت دونفره را به پونتیاک نداد اما این شرکت مجوز ساخت کوپهٔ اسپرتی بر اساس کامارو را دریافت کرد. این ماشین چهار نسل در کنار کامارو به تولید رسید تا اینکه در سال ۲۰۰۲ به کشتارگاه خودروها فرستاده شد.

سرنوشت پونتیاک چه شد؟ جنرال موتورز پس از ورشکستگی در سال ۲۰۰۹، تعدادی از برندهای خود را حذف کرد که پونتیاک هم یکی از آن‌ها بود.

پلیموث: رود رانر سال ۱۹۶۸

خودروهای عضلانی آمریکایی به‌تدریج قوی‌تر و گران‌تر شده و از دسترس عمدهٔ خریداران خارج شدند اما رود رانر بازگشتی به فرمول اولیهٔ ماسل کار بود یعنی قرار دادن پیشرانه‌ای قدرتمند در سینهٔ خودرویی ارزان‌قیمت. رود رانر در اولین سال حضور در بازار، از انتظارات پلیموث بسیار فراتر عمل کرد چون این برند در زمان مناسبی یک ماسل کار مقرون‌به‌صرفه را به بازار فرستاد.

سرنوشت پلیموث چه شد؟ کرایسلر در سال ۲۰۰۱ برند پلیموث را کنار گذاشت و محصولات آن یا از خط تولید کنار رفتند یا به کرایسلر تغییر برند دادند.

روور SD1 سال ۱۹۷۶

شاید بتوان گفت روور کاملاً از بین نرفته است زیرا در چین با تغییر نام به رووی در حال فعالیت است. درهرحال، SD1 آخرین تلاش روور برای ساخت یک مدل پرچم‌دار واقعی به‌تنهایی بود پیش از آنکه برای کاهش هزینه‌ها با هوندا همکاری کند. طراحی متمایز و پیشرانهٔ هشت سیلندر، SD1 را در صدر سبد محصولات روور قرار داد تا در برابر سدان‌های لوکس مرسدس بنز و ب‌ام‌و قرار گیرد.

سرنوشت روور چه شد؟ در سال ۱۹۹۴ ب‌ام‌و گروه روور را که شامل لندروور هم می‌شد خرید. سپس بعدازاینکه در سال ۲۰۰۰ ب‌ام‌و لندروور را به فورد فروخت، شرکتی بنام ام‌جی روور شکل گرفت. این شرکت اما در سال ۲۰۰۵ ورشکست شد و بعداً به دست چینی‌ها افتاد.

ساب ۹۹ سال ۱۹۶۸

۹۹ فصل جدیدی را در تاریخ ساب آغاز کرد. در این مدل، برند سوئدی طراحی‌های قبلی خود را با ظاهری مدرن‌تر جایگزین کرد و یک پیشرانهٔ چهار سیلندر متعلق به تریومف هم پیشرانهٔ دو زمانهٔ قدیمی DKW را به زباله‌دان فرستاد. نسخهٔ توربو که در سال ۱۹۷۸ به بازار آمد هم یکی اولین خودروهای خانوادگی توربوشارژ جهان بود.

سرنوشت ساب چه شد؟ ساب در سال ۲۰۰۰ توسط جنرال موتورز خریداری شد و سپس شرکت آمریکایی ۱۰ سال بعد آن را به اسپایکر فروخت. ساب اما در سال ۲۰۱۱ تولید خودرو را متوقف کرد و سپس یک شرکت چینی بنام NEVS دارایی‌های ساب را خرید. بااین‌حال، تاکنون این مالک چینی هیچ استفادهٔ جدی از این برند سوئدی نکرده است.

تریومف: استاگ سال ۱۹۷۰

هرچند شاید رودسترهای اسپرت موفق و زیبای تریومف در دهه‌های ۵۰ و ۶۰ گزینه‌های برجسته‌تری باشند اما از دید ما استاگ که با پیشرانهٔ V8 بریتانیایی پاسخی به مرسدس بنز SL بود، شایستگی بیشتری برای عنوان بهترین محصول تریومف دارد. هرچند این ماشین از مشکلات قابلیت اطمینان رنج می‌برد اما رانندگی خوبی داشت.

سرنوشت تریومف چه شد؟ تریومف در سال ۱۹۶۰ توسط لیلاند موتورز خریداری شد و در دههٔ ۷۰ در بازار سدان‌های اسپرت کوچک اروپا با ب‌ام‌و رقابت می‌کرد. آخرین خودروی این برند مدل TR7 بود که در سال ۱۹۸۱ از روی خط تولید کنار رفت هرچند که تریومف تا چند سال بعد با ری‌بج کردن هوندا سیویک همچنان به حیات خود ادامه داد تا اینکه در سال ۱۹۸۴ بریتیش لیلاند به‌طور کامل این برند را کنار گذاشت. جالب اینکه وقتی در سال ۱۹۹۴ ب‌ام‌و گروه روور را خرید، حقوق برند تریومف را هم به دست آورد و تا به امروز در اختیار دارد.

ساترن SL سال ۱۹۹۰

SL که به‌عنوان اولین محصول ساترن در سال ۱۹۹۰ به بازار آمد، شبیه هیچ خودروی دیگری در مجموعهٔ جنرال موتورز نبود. این خودرو روی پلت‌فرم اختصاصی ساترن ساخته شده بود و در کارخانهٔ جدیدی تولید می‌شد. عجیب‌تر اینکه پانل‌های بدنهٔ SL پلاستیکی بودند زیرا این ماده ارزان‌تر، بادوام‌تر و سبک‌تر از فولاد بود. رویکرد منحصربه‌فرد ساترن برای رقابت با خودروسازان ژاپنی در ابتدا نتیجه داد و تا سپتامبر ۱۹۹۳ نیم میلیون دستگاه SL ساخته شد.

سرنوشت ساترن چه شد؟ ساترن در دههٔ ۲۰۰۰ هویت خود را در باتلاق جنرال موتورز از دست داد و قربانی استراتژی مهندسی نشان (ری‌بج خودروها) شد. این برند نهایتاً در اوایل سال ۲۰۱۰ تعطیل شد.