طراحی رترو؛ تفسیر مدرن از خودروهای کلاسیک، از رنو 5 تا برانکو و 911

طراحی‌های رترو یا نگاه به گذشته در خودروهای مدرن، حس نوستالژی را برمی‌انگیزد و نسل‌های جوان را به میراث قدیمی خودروها متصل میکند.

هرچند انقلاب الکتریکی در حال انجام است و نسل جدیدی از خودروها ظاهری آینده‌نگر پیدا کرده‌اند اما طراحی رترو هنوز هم محبوب است. خودروهایی مثل فیات ۵۰۰ و مینی کوپر هرچند الکتریکی شده‌اند اما همچنان یادآور گذشتگان قدیمی خود هستند. علاوه بر نوستالژی، آشنا به نظر رسیدن ظاهر خودروهای رترو یکی از دلایل بزرگ جذابیت این سبک طراحی محسوب می‌شود. برای خریداران جوان‌تر، یک خودروی رترو پیوندی با خاطرات گذشتهٔ آن‌ها برقرار می‌کند و یاد خودروی پدر یا پدربزرگشان می‌افتند. در برخی مدل‌ها مثل پورشه ۹۱۱ و جیپ رانگلر نیز طراحی رترو به امضایی تبدیل می‌شود همیشه با یک خودرو همراه است. ازاین‌رو، قصد داریم در ادامه با بهترین طراحی‌های رترو آشنا شویم و برای اینکه ببینیم خودروها در طول زمان چقدر بزرگ شده‌اند، ابعاد و وزن مدل‌های قدیمی و جدید را هم ذکر کرده‌ایم.

نیسان Z

درحالی‌که مدل‌هایی مثل 350Z و 370Z شباهتی به پیشینیان خود نداشتند اما نیسان جدیدترین نسل Z را با نگاهی کامل به داتسون 240Z طراحی کرده است. هرچند خودروی جدید بسیار مدرن‌تر شده اما فرم جلوپنجره و چراغ‌های جلو کاملاً مشابه داتسون قدیمی طراحی شده است. 240Z در بازار آمریکا با یک پیشرانهٔ ۲.۴ لیتری شش سیلندر خطی عرضه می‌شد که ۱۵۰ اسب بخار قدرت داشت درحالی‌که موتور ۳ لیتری V6 توئین توربوی Z جدید ۴۰۰ اسب بخار قدرت دارد.

رنو ۵

رنو ۵ الکتریکی نمونهٔ خوبی است که نشان می‌دهد تا چه حد می‌توان یک مفهوم قدیمی را درحالی‌که همچنان کاملاً قابل‌تشخیص است، مدرن کرد. مدل جدید بسیار شبیه رنو ۵ قدیمی است که به نظر می‌رسد یک کاپشن ضخیم پوشیده است. اندازهٔ جمع‌وجور و شکل کلی جعبه‌ای شکل رنو ۵ در مدل جدید همچنان حفظ شده اما با فرمی آیرودینامیک‌تر، حال و هوای مدرن‌تری پیدا کرده که مناسب یک خودروی الکتریکی است. رنو ۵ جدید نزدیک به دو برابر نسخهٔ قدیمی وزن دارد اما بااین‌وجود، در مقایسه با اکثر خودروهای الکتریکی بسیار سبک است.

دوج چارجر

قطعاً خیلی‌ها معتقدند که دوج چارجر هرگز نباید الکتریکی می‌شد. این خودرو به دلیل باطری‌های سنگین، حدود ۸۰۰ کیلوگرم از چارجر ۱۹۶۸ سنگین‌تر است. بااین‌حال، ابعاد دیتونا بسیار به چارجر ۱۹۶۸ نزدیک است و روح مدل کلاسیک کاملاً در نمای جلوی خودروی جدید متبلور شده است. برای کسانی که نمی‌توانند چارجر الکتریکی را تحمل کنند، دوج نسخهٔ بنزینی را هم ارائه می‌کند اما در این نسخه خبری از پیشرانه‌های V8 همی نیست و بجای آن موتور ۳ لیتری شش سیلندر خطی توئین توربو ارائه می‌شود.

فورد برانکو

فورد برانکو در نسل‌های سوم، چهارم و پنجم، کاملاً از فرم کلاسیک قدیمی خود فاصله گرفت و شبیه شاسی‌بلندهای بزرگ معمولی آمریکایی شد اما زمانی که در سال ۲۰۲۱ فورد تصمیم گرفت پس از ۲۵ سال دوباره این نام محبوب را احیا کند، برای طراحی نگاه مستقیمی به نسل اول داشت. به همین دلیل، برانکوی جدید با چراغ‌های جلوی گرد و چراغ‌های عقب مستطیلی، شباهت زیادی به نسل اول دارد هرچند که از لحاظ ابعاد بسیار رشد کرده و نسخهٔ دودر برانکوی کنونی نزدیک به ۶۰ سانتی‌متر از نسل اول کشیده‌تر است.

جیپ

رانگلر امروزی بسیار بزرگ‌تر از خودروی نظامی است که پایه‌گذار جیپ بود. حتی نسخهٔ دودر رانگلر هم حدود ۳۰ سانتی‌متر پهن‌تر و ۹۰ سانتی‌متر کشیده‌تر از ویلیز است. بااین‌حال، رانگلر هنوز هم یک خودروی آفرود همه‌جارو است و هنوز هم می‌توان درها و سقف آن را برداشت. طراحی رانگلر نیز هرچند در طول سال‌ها تکامل پیدا کرده اما فلسفهٔ اصلی را تغییر نداده است. البته جیپ در طول دهه‌ها با ارائهٔ مدل‌های دیگری مثل کامپس و رنگید، طراحی معمولی و مدرن را هم به کار گرفته است. این کار باعث شد جیپ بتواند سرپا بماند و درعین‌حال رانگلر را هم به‌عنوان نماد آفرود به شکل سنتی حفظ کند.

آلپین A110

هرچند چندین دهه طول کشید تا آلپین A110 دوباره احیا شود اما این خودرو کاملاً حل و هوای نسخهٔ قدیمی خود را حفظ کرده است و درعین‌حال عناصر طراحی آن مثل چراغ‌های گرد جلو مدرن شده‌اند. آلپین جدید هرچند از ساختاری تمام آلومینیومی استفاده می‌کند اما حدود نیم تن سنگین‌تر از نسخهٔ قدیمی است و بیش از ۳۰ سانتی‌متر طول بیشتری دارد. A110 جدید همچنین یک خودروی موتور وسط است که از پیشرانهٔ ۱.۸ لیتری چهار سیلندر توربوشارژ رنو استفاده می‌کند درحالی‌که A110 قدیمی یک کوپهٔ موتور عقب بود و با پیشرانه‌های تنفس طبیعی رنو تولید می‌شد.

هوندا e

هرچند طراحی هوندا e از چندین خودروی قدیمی الهام گرفته است اما با چراغ‌های جلوی گرد و فرم کلی بدنهٔ آن بیشترین شباهت را به نسل اول سیویک دارد. هوندا e اما علاوه اینکه خطوط بسیار آیرودینامیک‌تر و نرم‌تر از سیویک دارد، به دلیل باطری‌های سنگین، بیش از ۱.۵ تن وزن دارد که دو برابر سیویک است. به‌طورکلی، هوندا e نمونهٔ خوبی از خودروی جدیدی با طراحی رترو است که روح نمونهٔ کلاسیک را به تصویر می‌کشد. متأسفانه اما بازار واکنش خوبی به این هوندای کوچک نشان نداد و تولید آن پس از تنها سه سال خاتمه پیدا کرد.

پورشه ۹۱۱

برخلاف اکثر خودروهای این لیست، پورشه در تمام نسل‌های ۹۱۱ به طراحی اولیه وفادار مانده است. هرچند جدیدترین نسل ۹۱۱ یعنی ۹۹۲ ازهرجهت بزرگ‌تر است و نزدیک به نیم تن وزن بیشتری دارد اما چراغ‌های جلوی گرد و فرم کلی اتاق آن با بخش عقبی شیب‌دار کاملاً مشابه نسل اول است. علاوه بر طراحی بیرونی، پورشه ترکیب فنی و پیشرانهٔ سنتی ۹۱۱ را هم همچنان حفظ کرده است. این یعنی ۹۱۱ کماکان مثل نسل اول از پیشرانه‌های شش سیلندر تخت استفاده می‌کند که در عقب نصب می‌شود.

مرسدس بنز G کلاس

G کلاس امروزی حدود ۴۰ سانتی‌متر طول بیشتری نسبت به اولین نسخهٔ خود دارد و نزدیک به یک تن سنگین‌تر است اما در نگاه اول کاملاً مشابه اولین G کلاس به نظر می‌رسد. مرسدس در ظاهر این خودرو فقط تغییراتی را انجام داده است که برای تبدیل G کلاس به یک شاسی‌بلند مدرن ضروری بودند. به همین دلیل، در جدیدترین نسخهٔ G کلاس همچنان همان فرم جعبه‌ای شکل، جلوپنجرهٔ بزرگ و چراغ‌های جلوی گرد را می‌بینیم. به‌طورکلی، G کلاس جدید همهٔ ویژگی‌های نسل اول خود را ارائه می‌کند و فقط بزرگ‌تر، جادارتر و راحت‌تر شده است.

لندروور دیفندر

دیفندر امروزی بسیار بزرگ‌تر از اولین خودروی لندروور است که با نام سری I شناخته می‌شد. در طراحی بیرونی هم هرچند دیفندر جدید الهاماتی از سری I گرفته اما کاملاً به آن وفادار نیست و ظاهر جیپ مانندی که سری I می‌دیدیم را با خطوط نرم و آیرودینامیک و همین‌طور سقف فلزی جایگزین کرده است. علاوه بر این، شخصیت دیفندر هم کاملاً متحول شده است زیرا درحالی‌که مدل‌های اولیهٔ لندروور برای مزارع و همین‌طور بیابان‌های آفریقا ساخته شدند، لندروور جدید برای سفرهای جاده‌ای راحت و درعین‌حال قابلیت عبور از مسیرهای ناهموار در نظر گرفته شده است.