خودروهایی که شرکت سازنده خود را نجات دادند (قسمت دوم)

در قسمت قبلی این مطلب ۱۰ خودرویی که شرکت سازنده خود را از ورشکستگی و نابودی نجات دادند را معرفی کردیم و حالا با ۱۰ خودروی نجات‌بخش دیگر آشنا می‌شویم.

پورشه ۹۴۴ سال ۱۹۸۲

پورشه در اوایل دههٔ ۸۰ به مدلی نیاز داشت که به‌عنوان جایگزین ۹۲۴ بتواند فاصلهٔ بین ۹۱۱ و ۹۲۸ را پر کند و این وظیفه بر عهدهٔ مدل ۹۴۴ گذاشته شد. فروش این خودرو از ۹۲۴ بسیار فراتر رفت و نقدینگی کافی را به پورشه تزریق کرد تا بتواند خودروهای جدیدی مثل باکستر را برای دههٔ ۹۰ توسعه دهد. ۹۴۴ مقدار مناسبی از قدرت، پرخاشگری و هندلینگ را برای مخاطبان خود ارائه می‌کرد که طیف بسیار گسترده‌تری نسبت به ۹۱۱ و ۹۲۸ بودند. افزودن نسخه‌های توربو و کابریولت نیز به جذابیت این خودرو افزود و باعث شد نسخهٔ بروز شدهٔ آن با نام ۹۶۸ در سال ۱۹۹۱ معرفی شود.

ولوو سری ۷۰۰ سال ۱۹۸۲

مدل‌های ۷۴۰ و ۷۶۰ به شهرت ولوو به‌عنوان برندی ایمن و بادوام ادامه دادند. همچنین با این خودروها ولوو جایگاه خود در بخش لوکس بازار را یک پله را ارتقاء داد و به جایگزین مطلوبی برای استیشن‌های مرسدس بنز تبدیل شد. صندوق بار بزرگ و کیفیت ساختی که خزانهٔ بانک‌ها را ضعیف جلوه می‌داد از ویژگی‌های معمولی سری ۷۰۰ بودند اما چیزی که هیچ‌کس انتظارش را نداشت، رانندگی بسیار خوب این خودروها بود که به لطف انتقال قدرت محرک عقب و پیشرانه‌های توربوشارژ قدرتمند فراهم می‌شد. ولوو مجموعاً ۱.۲۳ میلیون دستگاه از سری ۷۰۰ به فروش رساند. این فروش چشمگیر نه‌تنها سرمایهٔ زیادی را عاید سوئدی‌ها کرد بلکه به ولوو تصویر برند سطح بالاتری را بخشید که هنوز هم از آن برخوردار است.

پژو ۲۰۵ سال ۱۹۸۳

هرچند در دههٔ ۷۰ سبد محصولات پژو را مدل‌های قابل‌اعتمادی تشکیل می‌دادند اما زمانی که هاچ‌بک ساب‌کامپکت ۲۰۵ با طراحی پینین‌فارینا به بازار آمد، این برند فرانسوی بلافاصله بسیار محبوب شد. ۲۰۵ به لطف رانندگی عالی، کابین جادار و هزینه‌های نگهداری پایین، از همان ابتدا موفقیت بزرگی را در فروش تجربه کرد و منجر به تولید مدل‌های موفق بعدی مثل ۳۰۹ و ۴۰۵ شد. ۲۰۵ مجموعاً بیش از ۵.۲ میلیون دستگاه فروخت و خزانهٔ پژو را سرشار از پول نقد کرد.

فورد تاروس سال ۱۹۸۶

هرچند فورد در اواسط دههٔ ۸۰ در اروپا شرایط خوبی داشت اما در ایالات‌متحده با کاهش فروش مواجه بود و به مدلی جدید نیاز داشت تا جلوی ضرر را بگیرد. این ماجرا سدان تاروس را به این جهان آورد که فورد را به رهبر بخش سدان‌های میان سایز تبدیل کرد. این خودرو در نسخه‌های سدان و استیشن با تیپ‌های مختلفی عرضه می‌شد تا نیازهای متنوع خریداران را پوشش دهد. تاروس همچنین رانندگی خوبی داشت، با قیمت مناسبی عرضه می‌شد و از کیفیت بسیار بالاتری نسبت به رقبا برخوردار بود. همهٔ این‌ها باعث شد تا زمان معرفی نسل دوم تاروس در سال ۱۹۹۱، از نسل اول بیش از دو میلیون دستگاه فروخته شود.

لندروور دیسکاوری سال ۱۹۸۹

در طول دههٔ ۸۰ لندروور به‌آرامی در حال تبدیل شدن به شرکتی بود که خودروهای آفرود را صرفاً برای کشاورزان و شرکت‌های خدماتی عرضه می‌کند زیرا دیفندر سالخورده زیر سایهٔ رقبای آمریکایی و ژاپنی قرار گرفته بود اما دیسکاوری که در سال ۱۹۸۹ معرفی شد، با طراحی مدرن و ساده و شاسی قرض گرفته از رنجروور، این شرایط را تغییر داد. این خودرو به گزینهٔ مناسبی برای کسانی تبدیل شد که خواهان یک شاسی‌بلند ۴×۴ به‌عنوان خودرویی روزمره بودند. دیسکاوری حتی در ژاپن هم با نام هوندا کراس‌رود عرضه شد. از نسل اول این خودرو نزدیک به ۴۰۰ هزار دستگاه فروخته شد.

TVR کایمرا سال ۱۹۹۳

هرچند کایمرا همیشه زیر سایهٔ مدل قوی‌تر گریفیت قرار داشت اما سه برابر بیشتر از آن فروخت. شاسی و پیشرانهٔ این دو مدل مشترک بود ولی کایمرا به لطف کابین جادارتر، خودرویی کاربردی‌تر و البته ارزان‌تر بود. این خودرو رکورد فروش را برای TVR به همراه داشت و امنیت مالی را به آن هدیه کرد یعنی چیزی که شرکت بریتانیایی همیشه از آن بی‌بهره بود. تقاضا برای کایمرا در کل طول عمر آن بالا بود و این موفقیت به تولید مدل‌های سربرا و توسان کمک کرد.

فراری F355 سال ۱۹۹۴

فراری در زمان عرضهٔ F355 با مشکلات مالی مواجه نبود اما مدل ۳۴۸ وجهۀ شرکت به‌عنوان یک برند ساخت سوپراسپرت را خدشه‌دار کرده بود؛ بنابراین، باید کاری انجام می‌شد و نتیجه F355 بود. طراحی این سوپراسپرت جدید از هر زاویه‌ای عالی به نظر می‌رسید و یک پیشرانهٔ ۳.۵ لیتری V8 با ۳۸۰ اسب بخار قدرت که حداکثر سرعت ۲۸۰ کیلومتر بر ساعت را فراهم می‌کرد، آن را به یک پکیج کامل تبدیل کرده بود. با F355 فراری دوباره به اوج بازگشت و شهرت خود را بازیافت. درنتیجه، این مدل تقریباً دو برابر ۳۴۸ فروخت و طی چهار سال ۱۱,۲۷۳ خریدار را به سمت نمایندگی‌های فراری کشاند.

آستون‌مارتین DB7 سال ۱۹۹۴

دست‌به‌دست شدن آستون‌مارتین از مالکی به مالک دیگر به داستانی عادی تبدیل شده بود تا زمانی که فورد در سال ۱۹۸۷ آن را خرید. این آخرین تصمیمی بود که هنری فورد دوم پیش از مرگش در سپتامبر همان سال گرفت. سرمایهٔ فورد به همراه نبوغ طراحی «یان کالوم» باعث خلق DB7 شد. البته تا سال ۱۹۹۴ یعنی هفت سال پس از سلطهٔ فورد بر آستون‌مارتین طول کشید تا این خودرو راهی بازار شود. DB7 اما به لطف ظاهر شیک، پرفورمنس مناسبی از یک پیشرانهٔ ۳.۲ لیتری شش سیلندر سوپرشارژ و قیمت پایهٔ ۷۸,۵۰۰ پوندی، بلافاصله محبوب شد. هرچند DB7 خودروی ارزانی نبود اما محصولی پایه برای آستون‌مارتین بود یعنی چیزی که قبلاً وجود نداشت. درنتیجه، این خودرو به یک موفقیت بزرگ تجاری تبدیل شد و بیش از ۷ هزار دستگاه فروخت.

MGF سال ۱۹۹۵

ام‌جی تا سال ۱۹۹۵ یعنی زمانی که تولید مدل RV8 که بر اساس MGB ساخته شده بود به پایان رسید به کتاب‌های تاریخ پیوسته بود تا اینکه MGF از راه رسید. این خودرو نه‌تنها جان تازه‌ای به این برند باسابقه بخشید بلکه به رقیبی برای مزدا MX-5 تبدیل شد. MGF اما به لطف پیشرانهٔ آلیاژی در وسط و سیستم تعلیق Hydragas، خودروی بسیار بهتر و پیشرفته‌تری از رقیب ژاپنی بود. به همین دلیل، بسیاری از خریداران، رودستر ام‌جی را جذاب‌تر از مزدا می‌دانستند و مجموعاً ۷۷ هزار دستگاه از آن فروخته شد. بااین‌حال، متأسفانه به خاطر فقدان شبکهٔ نمایندگی، MGF هیچ‌گاه در آمریکا عرضه نشد و نتوانست دوران اوج ام‌جی در دهه‌های ۵۰ و ۶۰ در این بازار را تکرار کند.

اشکودا اکتاویا سال ۱۹۹۶

نسل اول اشکودا اکتاویا از بسیار جهات خودروی چندان شایان توجهی نیست ولی این ماشین برند چکی را از یک شرکت ناشناخته به خودروسازی پرفروش تبدیل کرد. اشکودا به‌طور هوشمندانه‌ای از پلت‌فرم نسل چهارم فولکس‌واگن گلف نهایت استفاده را برد تا یک سدان لیفت‌بک خانوادگی را با قیمت یک هاچ‌بک کوچک ارائه کند. اکتاویا با کیفیت ساخت بالا، صندوق بار بزرگ و پیشرانه‌ای بهتر از پسرعموهای آلمانی، میخ اشکودا را در بازار اروپا کوبید. اکتاویا بین خریداران چنان محبوب شد که اشکودا در سال ۲۰۰۱ نسخهٔ اسپرت آن را با نام vRS برای رقابت با خودروهایی مثل فورد موندئو ST220 و هوندا آکورد تایپ R به بازار فرستاد.

ادامه دارد…