تبدیل شوندگان: معرفی خودروهایی با باطن مشترک و ظاهر بسیار متفاوت!

در مقاله پیش رو خودروهایی را معرفی می‌کنیم که علیرغم وجود قرابت‌های فنی زیاد به محصولی کاملاً متفاوت از نظر طراحی تبدیل شده‌اند.


در روزهایی که تقریباً استفاده از پلتفرم‌های مشترک به امری جهانی بدل شده، یافتن خودروهای بسیار متفاوت کار سختی نیست؛ اما این پدیده جدیدی نیست و خودروسازان زیادی در سال‌های قبل یک خودروی استاندارد را با محصولی کاملاً متفاوت اما با زیرساخت مشترک تبدیل کرده‌اند. برای آشنایی با چنین محصولاتی ما یک لیست جالب از خودروهایی را جمع‌آوری کرده‌ایم که علیرغم اشتراکات باطنی، تفاوت‌های ظاهری زیادی با یکدیگر دارند.

استون مارتین DB4

DB4 کوپه اولین بار به‌صورت رسمی در نمایشگاه خودروی لندن ۱۹۵۸ ظاهر شد. بدنه زیبای این خودرو توسط کاروزریا در میلان طراحی شده بود و یک پیشرانه ۶ سیلندر ۳.۷ لیتری با ۲۴۰ اسب بخار قدرت در بطن خودرو دیده می‌شد. DB4 در زمان خود بسیار سریع بود و می‌توانست زیر ۳۰ ثانیه از سکون به سرعت ۱۰۰ کیلومتر در ساعت رسیده و دوباره سرعت خود را صفر کند. سه سال بعد نسخه کانورتیبل این خودرو تولید شد اما تا آن زمان دو اتفاق مهم رخ داد.

استون مارتین DB4 GT زاگاتو

DB4 در دو مرحله تبدیل شد. اولین بار خود استون مارتین مدل GT را تولید کرد که ۸۵ کیلوگرم سبک‌تر شده بود و طول کمتری نیز داشت. این خودرو از پیشرانه‌ای قوی‌تر و چراغ‌های جلوی متفاوت سود می‌برد. تنها ۷۵ دستگاه از DB4 GT تولید شد اما در ادامه زاگاتو نسخه‌ای آیرودینامیک تر و سبک‌تر از خودروی موردبحث را فقط به تعداد ۱۹ دستگاه تولید کرد. همین تیراژ محدود باعث شده DB4 GT زاگاتو به خودرویی ارزشمند تبدیل شود و یکی از آن‌ها در سال ۲۰۲۱ با قیمت ۹.۵ میلیون دلار حراج شد.

سیتروئن ۲CV

۲CV نیازی به معرفی ندارد حتی افرادی که چیزی درباره خودرو نمی‌دانند با آن آشنا هستند. ۲CV از سال ۱۹۴۸ تا اواخر دهه ۹۰ میلادی تولید شد و از بدنه‌ای پیچ شده به شاسی بهره می‌برد و به همین خاطر امکان تبدیل آن به هر محصول دیگری وجود داشت. همین امر منجر به خلق خودروهایی همچون بیجو، ون و آمی شد. همه این مدل‌ها در مفهوم کلی مشابه ۲CV بودند اما یک نسخه از آن کاملاً متفاوت به نظر می‌رسید.

سیتروئن مهاری

مهاری از نظر فنی مشابه ۲CV بود اما از بدنه‌ای پلاستیکی استفاده می‌کرد و خبری از سقف نیز در آن نبود. مهاری گزینه‌ای مطلوب برای افرادی بود که خواهان یک خودروی ساحلی ارزان و قابل‌اعتماد بودند. مهم‌تر اینکه مهاری در ارتش فرانسه نیز حضور یافت و نسخه چهار چرخ محرک آن نیز به مدت کوتاهی عرضه شد هرچند برخلاف ۲CV سفری که از پیشرانه و گیربکس در جلو و عقب بدنه استفاده می‌کرد مهاری این‌گونه نبود.

فیات ۸۵۰

۸۵۰ در سال ۱۹۶۴ عرضه شد و اساساً نسخه بزرگ‌تر و قوی‌تر از فیات ۶۰۰ بود که ۹ سال قبل معرفی شده بود. به همین خاطر ۸۵۰ از تکنولوژی جدیدی استفاده نمی‌کرد اما جزو موفق‌ترین خودروهای کوچک و پیشرانه عقب اروپایی در آن دوران بود. همچنین طراحی خودرو به پای ۵۰۰ نمی‌رسید اما از چهره‌ای دوستانه و شیشه عقب با شیب ملایم سود می‌برد. در واقع فیات ۵۰۰ را می‌توان خودرویی جذاب و شاید زیبا دانست.

فیات ۸۵۰ کوپه

ایتالیایی‌ها سریعاً دست به طراحی نسخه کوپه ۸۵۰ زدند. این خودرو در کنار برادر روباز آن که پسوند اسپایدر را یدک می‌کشید راهی بازار شد. هر دو مدل طراحی بسیار زیبایی داشتند اما درحالی‌که نسخه اسپایدر از چراغ‌های جلوی شبیه حشره استفاده می‌کرد اما مدل کوپه کاملاً دل‌نشین بود. برخی کارشناسان خودرویی ۸۵۰ کوپه را جزو جذاب‌ترین و متوازن‌ترین خودروهای کوچک دنیا دانسته‌اند.

فورد کورتینا

فورد کورتینا در چهار نسل و از سال‌های ۱۹۶۲ تا ۱۹۸۲ تولید شد. بنا به دلایلی نسل دوم کورتینا سرنوشت جالب‌تری دارد. بر اساس گفته‌های انجمن خودروسازان و تاجران وسایل نقلیه، کورتینا بیشترین فروش را در سال ۱۹۶۷ و در بازار بریتانیا داشته است. این خودرو به‌صورت سدان دو و چهار در یا استیشن پنج در قابل خریداری بود.

فورد کاپری

فورد در زمان تولید نسل دوم کورتینا خودرویی با نام کاپری را معرفی کرد و از آن به عنوان خودرویی که همیشه به خودتان قولش را داده‌اید نام برد. علیرغم اینکه کاپری ظاهر بسیار متفاوتی نسبت به کورتینا داشت اما در واقع نسخه کوپه آن محسوب می‌شد. البته کاپری با پیشرانه‌های متنوع‌تری عرضه شد و حتی در برهه‌ای از زمان به خاطر همخوانی با قوانین مسابقات به پیشرانه ۶ سیلندر نیز مجهز گردید.

جگوار XK120

اولین خودروی اسپرت جگوار پس از جنگ جهانی در نمایشگاه خودروی لندن ۱۹۴۸ توجهات زیادی را به خود جلب کرد. این خودرو ثابت نمود ظاهر و باطن هماهنگی دارد و در مسابقات موتور اسپرت به موفقیت‌های زیادی دست یافت. XK120 همچنین پایه و اساس سی تایپ را شکل داد، خودرویی که لمان ۱۹۵۱ و ۱۹۵۳ را از آن خود کرد. XK120 به‌صورت کوپه و رودستر تولید شد و نمونه‌های اولیه از بدنه‌ای آلومینیومی استفاده می‌کردند اما بعدها پانل‌های بدنه از فولاد ساخته شدند.

جگوار XK120 سوپرسونیک

شاید XK120 در سال ۱۹۴۸ خودروی مدرنی به نظر می‌رسید اما نسخه سوپرسونیک در شش سال بعد از مدل اولیه همه‌چیز را تغییر داد. این خودرو توسط جیووانی ساونوزی مدیر گیا طراحی شد. بدنه سوپرسونیک قبلاً برای خودروی اسپرت گیا با پیشرانه ۸ سیلندر فیات استفاده شده بود و پس از برخی تغییرات در استون مارتین DB2 سال ۱۹۵۶ نیز در نظر گرفته شد.

لوتوس الیزه

نسل اول الیزه جایگزینی برای لوتوس سون بود و تأکید زیادی روی وزن پایین و هندلینگ عالی داشت. این خودرو در سال ۱۹۹۶ عرضه شد اما به خاطر عدم پاس کردن قوانین ایمنی عمر کوتاهی داشت. توسعه نسل جدید الیزه هم سرمایه زیادی را طلب می‌کرد اما خوشبختانه جنرال موتورز در آن زمان چنین هزینه‌ای را تقبل کرد. به این ترتیب نه تنها سری ۲ الیزه بلکه سری جدیدی از یک محصول که جنرال موتورز اروپا قبلاً هرگز تولید نکرده بود متولد شد.

واکسهال/اوپل VX220

بخشی از قرارداد لوتوس با جنرال موتورز این بود که در کنار دومین نسل الیزه یک خودروی دیگر هم تولید شود. این محصول جدید با نام اوپل اسپیدستر یا واکسهال VX220 شناخته می‌شد و اگرچه اشتراک زیادی با الیزه داشت اما از بدنه‌ای متفاوت استفاده می‌کرد و پیشرانه آن نیز در خودروهایی همچون آسترا و کاوالیر بکار رفته بود. هر دو خودرو در سال ۲۰۰۰ راهی بازار شدند و سه سال بعد محصول واکسهال به پیشرانه توربویی مجهز شد که قدرت ۲۲۰ اسب بخاری داشت.

مرسدس بنز SLK

رودستر دو نفره SLK در سه نسل و به مدت دو دهه تولید شد و نهایتاً در سال ۲۰۱۶ نامش تغییر یافت. نسل اول این خودرو که با کد R170 شناخته می‌شود از چندین پیشرانه شامل ۲ لیتری تا ۶ سیلندر ۳.۲ لیتری سوپرشارژردار استفاده کرد. پس از فیس لیفت سال ۲۰۰۰، مرسدس SLK چهار سال در بازار حضور داشت و جای خود را به نسل بعدی R171 داد. البته داستان مدل R170 پایان نیافته بود.

کرایسلر کراس فایر

در زمان تولید نسل اول SLK، مرسدس و کرایسلر با یکدیگر ادغام شدند تا شرکت دایملر کرایسلر به وجود آید. در آن دوران SLK به یک خودروی دیگر تبدیل شد چراکه کرایسلر بدنه‌ای کاملاً جدید را طراحی کرد. کراس فایر به‌صورت کوپه و رودستر و با مهندسی SLK در دسترس بود و در آلمان نیز ساخته می‌شد. کراس فایر استارت خوبی در بازار داشت اما به زودی با بی‌میلی خریداران روبرو شد و فروشش نیز در سال ۲۰۰۷ یعنی سال جدا شدن دایملر و کرایسلر متوقف گردید.

پژو ۴۰۶

همان‌طور که نام خودرو نشان می‌دهد، ۴۰۶ پس از ۴۰۵ تولید شد. این خودروی میان سایز خانوادگی بین سال‌های ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۴ در بازار حضور داشت و به پیشرانه‌های متنوع بنزینی و دیزلی مجهز شد. اکثر ۴۰۶ های تولیدی از نوع سدان یا استیشن بودند اما پژو در سال ۱۹۹۶ نسخه دیگری را با کمک طراحان ایتالیایی تولید کرد که در ادامه به آن می‌پردازیم.

پژو ۴۰۶ کوپه

نسخه‌های استاندارد ۴۰۶ طراحی مطلوبی داشتند اما مدل کوپه از نظر اکثر افراد زیباتر بوده است. پینین فارینا طراحی ۴۰۶ کوپه را انجام داد و آن را نیز تولید کرد. ایتالیایی‌ها پژو ۳۰۶ کابریوله را نیز طراحی و تولید کرده بودند. این شرکت می‌گوید از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۴ حدود ۱۰۸ هزار دستگاه از ۴۰۶ کوپه را تولید کرد و بالاترین میزان تولید آن در سال ۱۹۹۸ رقم خورد و به حدود ۲۴ هزار دستگاه رسید.

پژو ۵۰۴

داستان ۴۰۶ کاملاً شبیه ۵۰۴ است هرچند طراحی نسخه استاندارد ۵۰۴ نیز توسط پینین فارینا انجام شده بود. استایل سدان ۵۰۴ جذاب بود اما خیلی در خاطر افراد باقی نمی‌ماند هرچند چنین چیزی برای یک خودروی رده میانی ضروری هم نبود. آنچه برای ۵۰۴ اهمیت داشت انتخاب شدن به عنوان خودروی سال ۱۹۶۹ بود. ۵۰۴ در بخش‌های گوناگون دنیا به ویژه آفریقا محبوبیت بالایی داشت و به خاطر استحکام و جان‌سخت بودن ستایش می‌شد.

پژو ۵۰۴ کوپه و کابریوله

پژو با پینین فارینا قرارداد تولید نسخه‌های کوپه و کابریوله ۵۰۴ را امضا کرد و در آن زمان استایل خودرو اهمیت بیشتری داشت. هر دو مدل جذابیت زیادی داشتند و اگرچه مدل کوپه به تعداد بیشتری تولید شد اما به نظر کارشناسان نسخه روباز زیباتر بود. پینین فارینا سالانه حدود ۴ هزار دستگاه از مدل کوپه و ۱۰۰۰ دستگاه از نسخه کابریوله را تولید کرد.

فولکس‌واگن بیتل

فولکس‌واگن تایپ ۱ که در جهان با نام بیتل شناخته می‌شود اواخر دهه ۳۰ میلادی و به عنوان گزینه‌ای ارزان‌قیمت برای آلمانی‌ها معرفی شد. درصورتی‌که ارتش بریتانیا خواهان خودروهایی ارزان‌قیمت برای متحدان خود نبود قطعاً بیتل روی خط تولید را نمی‌دید؛ اما پس از آن بود که بیتل به محصولی بسیار محبوب تبدیل شد و نهایتاً در سال ۱۹۷۲ رکورد فورد مدل T به عنوان پرتیراژترین خودروی تاریخ را شکست.

فولکس‌واگن کارمن گیا

تمامی قطعات مکانیکی بیتل در این خودروی اسپرت بکار رفت، خودرویی که توسط گیا طراحی و توسط کارمن در آلمان تولید شد. در بخش عقب خودرو شباهت‌های زیادی با محصولات کرایسلر و پلیموث دیده می‌شد، خودروهایی که توسط گیا طراحی شده بودند. کارمن گیا کوپه در سال ۱۹۵۵ معرفی شد و دو سال بعد نیز نسخه کانورتیبل آن پدیدار گردید. فولکس‌واگن در دهه ۶۰ میلادی یک کارمن گیا دیگر را بر اساس پلتفرمی متفاوت تولید کرد اما آن خودرو هرگز نتوانست به موفقیت مدل اصلی دست یابد.

فولکس‌واگن گلف

گلف از سال ۱۹۷۴ تاکنون در بازار حضور دارد و هم‌اکنون هشتمین نسل آن به دست مشتریان می‌رسد. البته گلف اولین محصول دیفرانسیل جلوی فولکس با پیشرانه آب‌خنک نیست اما دستاوردهای زیادی داشته است. اگرچه گلف به عنوان هاچبک مشهور شده اما نسخه‌های متنوعی از آن در دسترس بوده است.

فولکس‌واگن شیراکو

طراحی گلف و شیراکو توسط جیورجتو جیوجیارو انجام شده است. این دو خودرو در یک سال معرفی شدند و بنابراین فرایند تبدیل آن‌ها به یکدیگر قبل از فروش هم‌زمان رخ داده است. هرچند باید به این نکته اشاره کنیم که میزان استقبال از شیراکو رفته رفته کاهش یافت. نسل بعدی خودروی کوپه شکل گرفته بر اساس گلف با نام کورادو عرضه شد اما نام شیراکو مجدداً در سال ۲۰۰۸ احیا شد. این نسخه از شیراکو تا سال ۲۰۱۷ در بازار حضور داشت هرچند در حال حاضر خبری درباره احیای مجدد آن به گوش نمی‌رسد.