خودروهایی که با پیشرانه جدید متحول شدند؛ از کوروت تا شلبی کبرا و گلف

در این مطلب قصد داریم به خودروهایی بپردازیم که ماهیت و توانایی‌هایشان با تجهیز به یک پیشرانهٔ جدید به‌طور چشمگیری تغییر کرد.

در طول تاریخ، خودروهای زیادی وجود دارند که در نسخهٔ اولیهٔ خود، توانایی‌های چشمگیری نداشتند اما بعداً به دلیل تجهیز به پیشرانه‌ای جدید، بسیار مطلوب‌تر شدند. در ادامه با یازده نمونه از این خودروها آشنا می‌شویم.

AC Ace

رودستر بریتانیایی AC Ace در سال ۱۹۵۳ معرفی شد و با پیشرانه‌های مختلفی به بازار آمد که قوی‌ترین آن‌ها یک ۲.۶ لیتری شش سیلندر خطی فورد بود. بااین‌حال، کارول شلبی معتقد بود این خودرو پتانسیل قدرت بسیار بیشتری را دارد و به همین دلیل آن را به موتورهای V8 فورد مجهز کرد تا شلبی کبرای افسانه‌ای خلق شود. این موتورها در ابتدا ۴.۳ لیتری و بعداً ۴.۷ لیتری بودند. حتی موتور عظیم ۷ لیتری FE هم زیر کاپوت کبرا قرار گرفت.

آئودی A4

مدل‌های RS آئودی همیشه قوی‌تر از نمونه‌های معمولی هستند و RS4 هم از این قاعده مستثنی نیست. بااین‌حال، مطمئناً بهترین و خوش‌صداترین RS4 تاریخ نسل B8 بود که به پیشرانهٔ ۴.۲ لیتری V8 تنفس طبیعی سوپرکار R8 مجهز شد. این موتور با ۴۵۰ اسب بخار قدرت، بسیار قوی‌تر از چیزی بود که انتظار دیدن آن را در یک A4 داشتیم.

آئودی Q7

Q7 صرف‌نظر از میزان قدرتی که دارد، شاسی‌بلند باابهتی است اما آئودی با یک پیشرانهٔ ۶ لیتری V12 دیزلی، Q7 را به سطح جدید و غیرمنتظره‌ای ارتقاء داد. این پیشرانه که در هیچ خودروی تولیدی دیگری استفاده نشد، با ۵۰۰ اسب بخار قدرت، شاسی‌بلند ۲.۶ تنی آئودی را ظرف ۵.۵ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رساند. البته این خودرو نزدیک به ۱۰۰ هزار پوند قیمت داشت که حدود ۴۰ هزار پوند از گران‌ترین نسخهٔ معمولی Q7 بیشتر بود.

کادیلاک CT6

کادیلاک CT6 سدان فول سایز نه‌چندان چشمگیری بود که با تجهیز به پیشرانهٔ کاملاً جدید ۴.۲ لیتری V8 توئین توربو، از این‌ رو به آن رو شد. این موتور که بلک‌وینگ نام داشت، ۵۵۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و در CT6 پلاتینوم هم با ۵۰۰ اسب بخار قدرت ارائه می‌شد. بااین‌حال، این مدل‌های V8 فقط در سال ۲۰۱۹ عرضه شدند و سپس جنرال موتورز به دلیل تغییر برنامه‌های خود، به تولید CT6 پایان داد. البته بعداً از نام بلک‌وینگ برای قوی‌ترین نسخهٔ سدان‌های CT4 و CT5 استفاده شد اما هیچ‌کدام از آن‌ها به موتور ۴.۲ لیتری بلک‌وینگ مجهز نیستند.

شورلت کوروت

شاید عجیب به نظر برسد اما نسل اول کوروت که سال ۱۹۵۳ معرفی شد، ابتدا فقط با پیشرانهٔ شش سیلندر خطی عرضه می‌شد و فروش خوبی هم نداشت. دو سال بعد اما شورلت پیشرانهٔ V8 بلوک کوچک را ارائه کرد که ابتدا ۴.۳ لیتری بود و بعداً به ۴.۶ و ۵.۴ لیتری رسید. گویی این همان چیزی بود که آمریکایی‌ها می‌خواستند زیرا فروش کوروت به‌طور چشمگیری افزایش پیدا کرد و نسل اول آن تا سال ۱۹۶۲ روی خط تولید ماند.

فورد سی‌یرا

پیشرانه‌های فورد سی‌یرا در اروپا هیچ‌کدام چشمگیر نبودند اما موتور ۲ لیتری چهار سیلندری که از سال ۱۹۸۶ در سینهٔ سی‌یرا RS کاسورث قرار گرفت بازی را تغییر داد. هرچند این پیشرانه بر اساس موتور پینتو شکل گرفته بود اما یک توربوشارژر و سرسیلندر ۱۶ سوپاپ تفاوت‌های بزرگی ایجاد کردند. این موتور حتی در ضعیف‌ترین نسخه بیش از ۲۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد که هیچ موتور دیگری از سی‌یرا حتی نمی‌توانست به آن نزدیک شود.

لانچیا تما

تما سدان لوکسی بود که بر اساس پلت‌فرم مشترکی با آلفارومئو ۱۶۴ و فیات کروما ساخته شده بود اما دو سال پس از معرفی، لانچیا نسخه‌ای برجسته بنام ۸.۳۲ را ارائه کرد که نام آن برگرفته از تعداد سیلندرها و سوپاپ‌هایش بود. این موتور ۲.۹ لیتری که درواقع پیشرانهٔ V8 دینوی فراری بود، با ۲۱۵ اسب بخار قدرت، با اختلاف قوی‌ترین پیشرانه‌ای محسوب می‌شد که زیر کاپوت تما قرار گرفت.

مرسدس بنز R کلاس

مرسدس بنز یک سال پس از عرضهٔ R کلاس، این مینی‌ون بزرگ را به پیشرانهٔ ۶.۲ لیتری هشت سیلندر AMG مجهز کرد. این موتور اما ۵۱۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد که بسیار بیشتر از نیاز خریداران مینی‌ون‌ها بود. به همین دلیل، تولید این R کلاس قدرتمند که R63 نام داشت، خیلی زود خاتمه یافت.

MGB

MGB رودستر در سال ۱۹۶۲ به بازار آمد و سه سال بعد نسخهٔ کوپهٔ آن با نام MGB GT ارائه شد. سپس در تلاش برای عرضهٔ نسخه‌ای پرفورمنس بالا، ام‌جی ابتدا این ماشین را به یک پیشرانهٔ ۲.۹ لیتری شش سیلندر خطی مجهز کرده و آن را MGC نامید اما این رضایت‌بخش نبود و تنها پس از دو سال کنار گذاشته شد. تلاش دوم در سال ۱۹۷۳ صورت گرفت و این بار MGB به موتور ۳.۵ لیتری V8 روور مجهز شد که از بیوک گرفته شده بود. هرچند این مدل هم خیلی بیشتر از MGC دوام نیاورد اما خودروی بسیار بهتری بود.

فولکس‌واگن گلف R

دو نسل اول فولکس‌واگن گلف R با نام R32 شناخته می‌شدند که به پیشرانهٔ ۳.۲ لیتری VR6 آن‌ها اشاره داشت. این گلف‌ها سریع بودند و صدای شگفت‌انگیزی داشتند اما آن پیشرانه بسیار سنگین بود و تقریباً به‌طور کامل جلوتر از محور جلو نصب شده بود که مشکلات بزرگی را در هندلینگ ایجاد می‌کرد. در نسل سوم اما فولکس‌واگن عدد ۳۲ را از نام این هاچ‌بک اسپرت حذف و آن را به پیشرانهٔ ۲ لیتری چهار سیلندر توربو مجهز کرد. این موتور قوی‌تر و البته سبک‌تر بود. بدین ترتیب، مشکلات هندلینگ به‌طور کامل برطرف شده و گلف R به هاچ‌بک داغ فوق‌العاده‌ای تبدیل شده که از ابتدا باید می‌بود.

فولکس‌واگن پاسات

نسل چهارم فولکس‌واگن پاسات که در سال ۱۹۹۷ معرفی شد، خودروی باارزشی بود اما به خاطر پیشرانه‌های ساده، اصلاً هیجان نداشت تا اینکه موتور جذاب و منحصربه‌فرد ۴ لیتری W8 ارائه شد. این موتور که در سال ۲۰۰۱ ارائه شد، درواقع نسخه‌ای آزمایشی برای موتورهای W12 بنتلی و W16 بوگاتی بود. پیشرانهٔ W8 با ۲۷۵ اسب بخار قدرت، با اختلاف ۸۰ اسب بخار به قوی‌ترین موتور پاسات در آن نسل تبدیل شد. پاسات W8 اما باوجود ویژگی‌های برجسته، فروش بسیار پایینی داشت و خیلی زود کنار گذاشته شد.