معرفی عجیب‌ترین خودروهای کانسپت تاریخ! (قسمت اول)

در این مقاله خواندنی شاخص‌ترین و عجیب‌ترین خودروهای کانسپت تاریخ را خدمت شما عزیزان معرفی می‌کنیم.

هدف اصلی از معرفی خودروهای کانسپت جابجایی مرزهای طراحی و تکنولوژی است اما گاهی اوقات طراحان به همین موضوع اکتفا نمی‌کنند. خودروهای کانسپتی وجود دارند که اگرچه هرگز راهی خط تولید نشده‌اند اما تا سال‌ها در خاطرات باقی مانده‌اند. برخی از آن‌ها به یک اسطوره تبدیل شده‌اند ولی اکثرشان از یادها رفته‌اند که شاید این بهترین موضوع برای کانسپت های نه چندان جالب باشد؛ اما ما می‌خواهیم عجیب‌ترین خودروهای کانسپت تاریخ را معرفی کنیم.

عجیب‌ترین خودروهای کانسپت تاریخ

برتونه BAT3/5/7 (سال ۱۹۵۳)

برتونه نه یک کانسپت بلکه سه کانسپت جداگانه BAT را بین سال‌های ۱۹۵۳ تا ۱۹۵۵ معرفی کرد. این خودروها برای بررسی طراحی آیرودینامیک تولید شدند و عبارت BAT مخفف عبارت Berlinetta Aerodinamica Tecnica بود. در زمانی که جاده‌ها پر از محصولات قدیمی پس از جنگ جهانی دوم بود، این خودروها همانند سفینه‌های فضایی به نظر می‌رسیدند.

گیا سِلِن (سال ۱۹۶۰)

گیا ادعا می‌کرد این نوع از خودروها در عرض یک دهه راهی جاده‌ها خواهند شد ولی خوشبختانه چنین اتفاقی رخ نداد. در این تصاویر خودروی گیا سلن را می‌بینیم که توسط تام جاردا طراحی شده است.

برتونه کارابو (سال ۱۹۶۸)

یکی از بهترین کانسپت های تمام دوران را می‌توان کارابو دانست که بر پایه مدل مسابقه‌ای آلفارومئو ۳۳ شکل گرفت و در میانه خود پذیرای پیشرانه ۸ سیلندر خورجینی شد. این خودرو همچنین از شیشه‌های رنگی و درهای پروانه‌ای سود می‌برد و اهمیت زیادی به آیرودینامیک داده است.

شورولت آسترو III (سال ۱۹۶۹)

اگر بخواهید از صفر یک خودرو را طراحی کنید واضح است که باید طراحی چرخ‌ها را نیز مدنظر قرار دهید اما هیچ‌کسی این موضوع را به طراحان شورولت نگفته بود و آن‌ها دو چرخ جلوی آسترو III را در کنار یکدیگر قرار دادند تا این خودرو شکل سه‌چرخه را به خود گیرد و از نظر پایداری تعریفی نداشته باشد؛ اما ظاهر آن کاملاً جذاب به نظر می‌رسد.

برتونه استراتوس زیرو (سال ۱۹۷۰)

یکی دیگر از لحظات نفس‌گیر در طراحی خودروها را می‌توان معرفی کانسپت برتونه استراتوس زیرو دانست که اگرچه از نظر فضای کابین و بار درخشان به نظر نمی‌رسد اما مرزها را جابجا کرده است. کانسپت موردبحث در نهایت باعث تولید لانچیا استراتوس شد و در ویدئوی مایکل جکسون هم حضور یافت.

پینین فارینا مودولو (۱۹۷۰)

تقریباً هیچ بخشی از مودولو در یک خودروی تولیدی قابل‌استفاده نبود. در واقع طراحی مودولو مشکلات زیادی را به همراه داشت و برای رفع آن‌ها سرمایه و نیروی انسانی زیادی لازم بود.

مزدا EX-005 (سال ۱۹۷۰)

یکی دیگر از عجیب‌ترین خودروهای کانسپت تاریخ را مزدا معرفی کرده است. EX-005 به عنوان یک خودروی شهری در نظر گرفته شد و ظرفیت حمل ۴ نفر را داشت اما جنس پلاستیکی صندلی‌ها باعث می‌شد سرنشینان لحظات جالبی را تجربه نکنند. از نظر ایمنی هم بهتر است سخنی نگوییم چراکه تصویر خود گویاست. البته قوای محرکه روتاری/برقی مزدا موضوع شاخصی در آن زمان به شمار می‌رفت.

گیا اکشن (سال ۱۹۷۸)

مشخص نیست که زمان به پایان رسید یا پول چراکه گیا تنها نصف اکشن را طراحی کرد چراکه بخش جلوی خودرو استارتی عالی را به نمایش می‌گذارد ولی از ستون‌های B به بعد به نظر می‌رسد تیم طراحی همه‌چیز را رها کرده است.

استون مارتین بولداگ (سال ۱۹۷۹)

ویلیام تاونز برخی خودروهای بسیار جذاب را طراحی کرده اما بولداگ را باید جزو دیوانه کننده ترین آن‌ها دانست. این خودرو به عنوان محصولی آزمایشگاهی برای استون مارتین طراحی شد و قرار بود ۲۵ دستگاه از آن تولید شود اما تنها ۱ خودرو متولد شد و در سال‌های بعد نیز فرایند بازسازی کاملی را تجربه نمود.

تویوتا CX-80 (سال ۱۹۷۹)

هدف از طراحی این کانسپت ارائه فضای کافی برای ۴ نفر و درعین‌حال اشغال کمترین فضا در جاده بوده است؛ اما جای شرمساری دارد که طراحی CX-80 به گونه‌ای انجام شده که انگار یک کودک چندساله و شاید نابینا آن را به اتمام رسانده است. این کانسپت را می‌توان جزو ضعیف‌ترین کارهای تویوتا دانست.

سیتروئن کارین (سال ۱۹۸۰)

طراح کارین تریور فیور است که ظاهراً در زمان طراحی این کانسپت سه‌گوش اوردوز کرده بود. راننده در وسط کابین قرار دارد و سرنشینان نیز او را در کنار و عقب همراهی می‌کنند که این ترکیب شبیه مک لارن F1 است.

ایتال دیزاین ماچیموتو (سال ۱۹۸۶)

ماچیموتو را می‌توان تلاقی موتورسیکلت و خودرو دانست و هدف از معرفی آن نیز ارائه حمل‌ونقل ارزان برای ۹ نفر در کشورهای در حال توسعه بوده است. البته به نظر می‌رسد راحتی و ایمنی خیلی مدنظر طراحان نبوده است.

پژو پروکسیما (سال ۱۹۸۶)

در سال ۱۹۸۶ سریع‌ترین و جذاب‌ترین پژویی که می‌توانستید بخرید مدل توربو و چهار چرخ محرک از ۲۰۵ بود. فرانسوی‌ها در آن زمان خودروهای ۳۰۹، ۵۰۴ و ۶۰۴ را نیز تولید می‌کردند اما کانسپت پروکسیما با پیشرانه ۶ سیلندر ۲.۸ لیتری توئین توربو که ۶۰۰ اسب بخار قدرت داشت روی دیگر شیر فرانسوی را نشان داد.

کرایسلر وویاگر III (سال ۱۹۹۰)

تیم طراحی کرایسلر یک خودروی سه نفره شهری را طراحی کرد که می‌توانست به کابین جداگانه‌ای در عقب متصل شده و در نهایت به خودرویی هشت‌نفره بدل گردد.

ایتال دیزاین کلمبوس (سال ۱۹۹۲)

ایده تولید یک مینی‌بوس لوکس با پیشرانه ۱۲ سیلندر بسیار جالب به نظر می‌رسد اما زمانی که آن را با طراحی شبیه جت‌های تصادف کرده ترکیب کنید نتیجه نهایی خیلی باب میل نخواهد بود.

رنو زوم (سال ۱۹۹۲)

خودروهای شهری به خاطر قیمت و پیچیدگی کم محبوب است اما هیچ‌کسی این موضوع را به رنو نگفته بود زیرا فرانسوی‌ها با همکاری ماترا پیچیده‌ترین خودروی کوچک تاریخ یعنی زوم را معرفی کردند. سیستم تعلیق پیچیده این خودرو باعث تغییر فاصله بین محوری در شرایط مختلف می‌شود.

میتسوبیشی ESR (سال ۱۹۹۳)

کانسپت علمی تحقیقی اکولوژی میتسوبیشی قرار بود به بررسی تکنولوژی‌های سبز بپردازد اما چرا حاصل کار این‌قدر زشت شد؟ شاید نمای جلوی ESR مشکلی نداشته باشد اما زوایای دیگر آن افتضاح خالص هستند و به نظر می‌رسد طراحان در ابتدا ظاهری جعبه‌ای را در نظر گرفته‌اند اما در دقیقه ۹۰ ایده خود را تغییر داده‌اند.

رنو راکن (سال ۱۹۹۳)

یک بالگرد را انتخاب کنید، روتورهای آن را حذف کرده و چرخ‌ها و پیچیده‌ترین سیستم تعلیق قابل‌تصور را روی آن نصب کنید. نتیجه کار رنو راکن خواهد بود که پاسخی عجیب به سؤالی محسوب می‌شد که هیچ‌کسی نپرسیده است.

دوج نئون اکسپرسو (سال ۱۹۹۴)

یکی دیگر از عجیب‌ترین خودروهای کانسپت تاریخ را دوج ساخته است. ظاهر خودرو به گونه‌ای است که انگار مستقیماً از کارتون‌های کودکان گرفته شده و انحناهای عجیب در همه جای آن دیده می‌شوند. با طراحی برگرفته از تاکسی‌های بزرگ شهری، اکسپرسو برداشتی جدید از تاکسی‌های خانوادگی بود.

فورد ایندیگو (سال ۱۹۹۶)

ایندیگو کوچک‌ترین نشانی از واقعیت را به همراه نداشت. فورد این خودرو را محصولی مسابقه‌ای برای جاده می‌دانست اما خبری از سقف و فضای بار نبود. پیشرانه ۱۲ سیلندر ۶ لیتری ایندیگو پشت سر سرنشینان قرار گرفته است.

هولیز پریگانتا (سال ۱۹۹۸)

شاید این کانسپت را بتوان بدترین کانسپتی دانست که یک خودروی خوب را به محصولی بسیار بد بدل کرده است. در واقع این خودرو به حدی افتضاح است که بسیاری از افراد نمی‌خواهند آن را ببینند چه رسد به اینکه وارد کابین شوند. خودروی بخت‌برگشته‌ای که برای تولید این کانسپت انتخاب شد لامبورگینی دیابلو بود.

هوندا فویاجو (سال ۱۹۹۹)

فویاجو ترکیبی از خودروی ضدگلوله و اسباب‌بازی سوپرمارکتی است و از چرخ‌هایی استفاده می‌کند که ظاهراً از لگوها دزدیده شده‌اند.

هیوندای FGV-II (سال ۱۹۹۹)

FGV مخفف عبارت وسیله نقلیه سبز آینده است اما با نگاه به چهره آن می‌توانیم بگوییم اگر قرار باشد آینده صنعت خودرو این کانسپت باشد پس پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری و استفاده از اتوبوس ناگهان بسیار محبوب خواهد شد.

ادامه دارد…