بامزه‌ترین خودروهای تاریخ! از فیات 500 تا مزدا میاتا

در طول تاریخ، خودروهایی ساخته شده‌اند که ظاهر بامزه و جالبی داشته‌اند. این‌ها خودروهایی هستند که وقتی به آن‌ها نگاه می‌کنیم بی‌اختیار لبخند روی لبانمان نقش می‌بندد. در لیست بامزه‌ترین خودروهای تاریخ، مدل‌های مختلفی را از هاچ‌بک‌های کوچک گرفته تا رودسترهای اسپرت خواهیم دید.

نیسان فیگارو

فیگارو یکی از بامزه‌ترین خودروهای تاریخ محسوب می‌شود. در اواخر دههٔ ۸۰، نیسان اقدام به ساخت تعدادی خودروی تولید محدود با ظاهر رترو و کلاسیک شامل پائو، Be-1 و S-Cargo کرد که یکی از آن‌ها هم فیگارو بود. این خودرو فقط به مدت یک سال تولید شد. هرچند به نظر می‌رسد فیگارو یک کوپهٔ جذاب برای رانندگی باشد اما در اصل این خودرو همان نسل اول نیسان میکرا با بدنه‌ای متفاوت است. زیر کاپوت هم یک پیشرانهٔ ۱ لیتری چهار سیلندر توربو با تنها ۷۵ اسب بخار قدرت و ۱۰۵ نیوتن متر گشتاور قرار گرفته که به یک گیربکس سه سرعتهٔ اتوماتیک متصل است. بااین‌حال، آن چراغ‌های گرد در جلو و عقب ظاهری بسیار دوست‌داشتنی به فیگارو بخشیده‌اند.

فیات ۵۰۰

فیات ۵۰۰ در هر سه نسل خود خودروی بسیار بامزه‌ای است. نسل اول ۵۰۰ یکی از چهار خودرویی است که در کنار مینی، فولکس‌واگن بیتل و سیتروئن 2CV صنعت خودروسازی اروپا را متحول کرد. زمانی که در اواخر دههٔ ۲۰۰۰ فیات تصمیم به احیای ۵۰۰ گرفت، همان راه گذشته را دنبال کرد و نسل جدید این هاچ‌بک کوچک کاملاً مشابه ۵۰۰ دههٔ ۵۰ طراحی شد. حالا نیز نوبت به ۵۰۰ الکتریکی جدید رسیده که در سال ۲۰۲۰ به بازار آمد و همچنان در طراحی به پیشینیان خود وفادار است. هرچند ظاهر 500e مدرن‌تر شده اما هنوز هم بامزه به نظر می‌رسد.

مینی پیکاپ

مینی برداشت بریتانیایی‌ها از فیات ۵۰۰ بود. مینی کوپر بدون شک یکی از بامزه‌ترین خودروهای تاریخ به‌حساب می‌آید و نمی‌توانید پشت فرمان آن بنشینید یا از کنار آن بگذرید و لبخند نزنید. ازآنجایی‌که مینی برای حمل‌ونقل یک کشور طراحی شده بود، بریتیش موتور در سال ۱۹۶۰ خانوادهٔ آن را گسترش داد و نسخه‌های کانتریمن (استیشن) و ون را ارائه کرد. یک سال بعد هم مینی پیکاپ به بازار آمد. این وانت کوچک در قیاس با پیکاپ‌هایی که آمریکا در دههٔ ۶۰ تولید می‌کرد احمقانه به نظر می‌رسید اما کاربردی، ارزان و قابل‌اعتماد بود و تنها ۶۸۰ کیلوگرم وزن داشت. مینی پیکاپ هرچند فاقد هرگونه تکنولوژی بود اما گزینه‌ای عالی برای یک مزرعهٔ کوچک به شمار می‌رفت.

دایهاتسو کوپن

نسل اول آئودی TT یک پدیده بود و آن‌قدر خوب به نظر می‌رسید که به یکی از پرفروش‌ترین کوپه‌های تاریخ تبدیل شد. این موفقیت TT توجه دایهاتسو را به خود جلب کرد. البته کوپن برداشت آشکاری از طراحی TT نبود اما می‌شد الهاماتی را از کوپهٔ آلمانی در طراحی آن دید. تفاوت اصلی اینجا بود که کوپن باید طبق مقررات کی کارهای ژاپنی ساخته می‌شد و به همین دلیل بسیار از TT کوچک‌تر بود. دایهاتسو که فکر می‌کرد کوپن با ویژگی‌های بازار ژاپن در اروپا هم می‌تواند موفق باشد، این خودرو را با پیشرانهٔ ۶۶۰ سی‌سی و به‌صورت فرمان راست در اروپا عرضه کرد اما مورد استقبال قرار نگرفت. سپس شرکت ژاپنی با ارائهٔ کوپن فرمان چپ با پیشرانهٔ ۱.۳ لیتری تنفس طبیعی، سعی داشت مشکل را برطرف کند. بااین‌حال، کوپن بازهم در اروپا شکست خورد زیرا رودسترهای دیفرانسیل عقب جذابی مثل آئودی TT، مزدا میاتا و ام‌جی TF را در مقابل خود می‌دید.

هوندا e

هوندا e اولین بار در سال ۲۰۱۷ در قالب کانسپتی بنام اوربان EV معرفی شد. این خودرو برای ادای احترام به نسل اول سیویک طراحی شده بود و هوندا آن‌قدر جسارت داشت که نسخهٔ تولیدی آن را با ظاهری بسیار شبیه به نسخهٔ کانسپت به بازار بفرستد. هوندا e خودروی جالبی بود و با اندازهٔ جمع‌وجور، هاچ‌بک چابکی شبیه مینی احساس می‌شد. یک موتور الکتریکی در جلو با ۱۳۴ تا ۱۵۳ اسب بخار قدرت نیز به لطف تحویل فوری قدرت، رانندگی بسیار جذابی را فراهم می‌کرد. مشکل اصلی این خودرو اما شعاع حرکتی تنها ۲۲۰ کیلومتری بود که شاید در سال ۲۰۲۰ مناسب بود اما چهار سال بعد رقم خنده‌داری به نظر می‌رسد. به همین دلیل، هوندا e تنها چهار سال دوام آورد به یک ضرر خالص برای هوندا تبدیل شد.

رنو توئینگو

مثل فیات ۵۰۰، رنو توئینگو هم همیشه بامزه بوده است. نسل اول این ماشین چشم‌های گرد بامزه‌ای داشت درحالی‌که نسل دوم خصوصاً در نسخه‌های اسپرت RS و گوردینی خودروی هیجان‌انگیزی به نظر می‌رسید. آخرین نسل توئینگو هم بسیار جالب است زیرا در این نسل رنو بجای پیروی از فرمول متداول موتور جلو دیفرانسیل جلو که در اکثر هاچ‌بک‌های کوچک می‌بینیم، توئینگو را به‌صورت موتور عقب دیفرانسیل عقب ساخته است. این نسل به‌طور مشترک با اسمارت فورفور توسعه داده شد. بااین‌حال، دوران توئینگو رو به پایان است و این خودرو با مدل‌های الکتریکی جایگزین خواهد شد.

جیلی پاندا

جیلی پاندا به خاطر اینکه کپی از نسل اول تویوتا آیگو بود مورد تمسخر قرار گرفت اما سازندهٔ چینی توانسته بود ظاهر دوست‌داشتنی و بامزه‌ای به این هاچ‌بک کوچک ببخشد. متأسفانه این تنها ویژگی مثبت پاندا بود زیرا این خودرو آن‌قدر با مشکلات بزرگی در پیشرانه مواجه بود که می‌توانست در بزرگراه خطرآفرین باشد. پاندا خودروی نفرت‌انگیزی بود که تنها چند روز پس از خروج از نمایندگی فروش با خرابی مواجه می‌شد. بااین‌حال، زمانی که روند محبوبیت کراس‌اوورها شکل گرفت، جیلی ارتفاع پاندا از زمین را افزایش داد و چرخ زاپاس را روی در صندوق نصب کرد. این کار اما باز کردن در صندوق را دشوار می‌کرد زیرا باید وزن زاپاس را بلند می‌کردید. خوشبختانه در سال ۲۰۱۶ جیلی این خودروی کوچولوی احمقانه را کنار گذاشت.

لوتوس الیزه

نسل اول لوتوس الیزه یکی از بامزه‌ترین خودروهای اسپرت تاریخ به‌حساب می‌آید. این ماشین از اعتقاد مشهور «کالین چپمن» یعنی کاهش وزن تا حد امکان پیروی می‌کرد. نسل اول الیزه هرچند هنوز از پیشرانه‌های سری K روور استفاده می‌کرد اما حتی نسخه‌هایی با کمترین قدرت هم پرفورمنس بسیار خوبی را به نمایش می‌گذاشتند. الیزه با تنها ۱۲۰ اسب بخار قدرت، ظرف ۵.۸ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید زیرا فقط ۷۲۵ کیلوگرم وزن داشت. الیزه همچنین به لطف وزن سبک، در پیچ‌ها هم خودروی چابکی بود. جانشین این ماشین یعنی امیرا، هنوز هم رانندگی هیجان‌انگیزی دارد اما از ظاهر بامزهٔ الیزه بی‌بهره است.

سوزوکی جیمنی

جیمنی شبیه برادر کوچک‌تر و بامزه‌تر مرسدس بنز G کلاس به نظر می‌رسد. البته شاید بهتر باشد بگوییم G کلاس شبیه برادر بزرگ‌تر و زمخت‌تر جیمنی به نظر می‌رسد زیرا جیمنی سال‌ها قبل از شاسی‌بلند آلمانی به بازار آمد و اگر کسی از دیگری الهام گرفته باشد، آن مرسدس است. جیمنی با وجود اندازهٔ کوچک، پیشرانهٔ ضعیف و فقدان بسیاری از تکنولوژی‌های مدرن، در آفرود می‌تواند خودروهایی که پنج برابر آن قیمت دارند را شرمنده کند.

مزدا MX-5

مزدا میاتا هنوز هم خودروی جذابی است اما بدون شک نسل اول آن ظاهر بسیار بامزه‌ای داشت. فقط کافی به آن چراغ‌های مخفی زمانی که باز می‌شوند نگاه کنید تا لبخند روی لبانتان نقش ببندد. نسل اول میاتا همچنین پیشرانهٔ سرحال و رانندگی لذت‌بخشی هم دارد که هنوز هم آن‌ها را حفظ کرده است. بااین‌حال، نسل‌های بعدی MX-5 این چهرهٔ دوست‌داشتنی را کنار گذاشتند زیرا قوانین ایمنی اجازهٔ استفاده از چراغ‌های مخفی را به خاطر احتمال آسیب زدن به عابرین پیاده نمی‌داد.