جذاب‌ترین خودروها با طراحی‌ گوِه‌ای شکل؛ از دلورین تا کانتاش

در این مطلب نگاه دقیقی به عصر طلایی طراحی‌های گوه‌ای شکل خودروها خواهیم داشت یعنی دورانی که مدت‌ها پیش به پایان رسید.

در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ میلادی مکتب طراحی گوه‌ای شکل در صنعت خودروسازی شکل گرفت که موافقان و مخالفانی داشت اما مطمئناً تعدادی از چشمگیرترین خودروها را خلق کرد. در اینجا به جذاب‌ترین خودروهای عصر طلایی طراحی‌های گوه‌ای شکل می‌پردازیم.

آستون‌مارتین لاگوندا

«ویلیام تاونز» یکی از برجسته‌ترین طراحان سبک گوه‌ای بود و آستون‌مارتین لاگوندا سال ۱۹۷۶ یکی از چشمگیرترین دست‌پرورده‌های او محسوب می‌شد. این خودرو بر اساس سدان قبلی لاگوندا که در سال ۱۹۷۲ به بازار آمد ساخته شد و قرار بود در سال ۱۹۸۶ راهی بازار شود اما مشکلات تولید تجهیزات الکترونیکی پیشرفتهٔ آن تأخیری دوساله را پدید آورد. هرچند لاگوندا به عدم قابلیت اطمینان شهرت یافت اما پرفورمنس سریعی برای یک سدان لوکس چهاردر داشت و تا سال ۱۹۹۰ تولید شد.

سیتروئن BX

با نگاهی به طراحی گلگیرهای عقب سیتروئن BX می‌توان فهمید این خودرو توسط «مارچلو گاندینی» طراحی شده یعنی همان کسی که لامبورگینی کانتاش را خلق کرد. سیتروئن در BX علاوه بر ارائهٔ طراحی جسورانه در سگمنتی که اکثر خودروها ظاهری محافظه‌کارانه داشتند، برای ساخت کاپوت و درها از پلاستیک استفاده کرده بود. این ریسک‌های سیتروئن جواب داد و BX بیش از ۲.۳ میلیون دستگاه فروخت.

دلورین DMC-12

از مشکلات پروژهٔ دلورین که بگذریم، به خودروی بسیار جذابی می‌رسیم که به لطف طراحی ایتال‌دیزاین حتی هنوز هم چشمگیر است. البته ظاهر گوه‌ای شکل DMC-12 بیشتر به خاطر ساختار فولاد ضدزنگ آن بود زیرا شکل دادن به این ماده سخت است. درهرحال، این طراحی برای بسیاری از خریداران جذاب بود و تنها در دو سال ۱۹۸۱ و ۱۹۸۲ که دلورین عرضه می‌شد ۱۰ هزار دستگاه فروخت.

فراری 365GT4

فراری پیش‌ازاین هم سراغ طراحی‌های گوه‌ای شکل رفته بود که بارزترین نمونهٔ آن دماغهٔ مدل دیتونا بود اما پرچم‌دار واقعی این طراحی در مارانلو، مدل 365GT4 بود که در سال ۱۹۷۲ به بازار آمد. این خودرو که توسط پینین‌فارینا طراحی شده بود، فاصلهٔ بسیار زیادی با فرم منحنی محصولات قبلی فراری داشت و راه را برای جهت طراحی این شرکت تا دههٔ ۹۰ نشان داد. نتیجهٔ ظاهر گوه‌ای شکل 365GT4 کابینی بسیار جادار برای چهار نفر بود.

فیات X1/9

درحالی‌که خریداران استقبال خوبی از ام‌جی میجت و تریومف اسپیت‌فایر می‌کردند، فیات رویکرد مدرن‌تری را در پیش گرفت و X1/9 را با ظاهر کاملاً گوه‌ای شکل ارائه کرد. چراغ‌های مخفی به ظاهر ساده و تیز این خودرو کمک کرده و سقف تارگا حس اسپرت بیشتری به آن می‌بخشید. علاوه بر این، X1/9 خودروی چابکی هم بود و به همین دلیل خیلی زود خریداران زیادی در اروپا و ایالات‌متحده پیدا کرد. در طول ۱۷ سال، ۱۸۰ هزار دستگاه از این ماشین ساخته شد و ثابت کرد ظاهر گوه‌ای شکل جذابیت ماندگاری دارد.

لامبورگینی کانتاش

اگر لامبورگینی میورا اصطلاح سوپراسپرت را خلق کرد، کانتاش بابی را باز کرد که همهٔ سوپراسپرت‌های بازار با آن مقایسه می‌شدند. مارچلو گاندینی این ماشین را به‌گونه‌ای طراحی کرده بود که حتی زمان پارک بودن هم به نظر می‌رسید با سرعت ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت در حال حرکت است. این ظاهر گوه‌ای شکل اما فقط زیبایی نداشت زیرا کانتاش در سرعت‌های بالا به‌مراتب از میورا پایدارتر بود. گاندینی اما علاوه بر این فرم خاص، درهای قیچی را هم برای کانتاش طراحی کرد که به نماد تمام مدل‌های V12 لامبورگینی تبدیل شد. کانتاش ۱۶ سال تولید شد و هرچند در طول این سال‌ها بال‌ها، دریچه‌های هوا و برآمدگی‌های بیشتری را به خود دید اما طرح اولیهٔ آن بدون تغیر باقی ماند.

پونتیاک فی‌یرو

هرچند فی‌یرو به خاطر پرفورمنس ضعیف و مشکلات فنی خودروی خوش‌نامی نیست اما به خاطر طراحی جسورانه‌اش شایستهٔ تحسین است. ظاهر این خودرو که به‌وضوح از فیات X1/9 الهام گرفته بود، فرم گوه‌ای شکل و ساده‌ای را ارائه می‌کرد. این همچنین اولین خودروی اسپرت موتور وسط تولید انبوه ساخت آمریکا محسوب می‌شد؛ اما با وجود همهٔ این‌ها، خریداران آمریکایی علاقهٔ چندانی به فی‌یرو نداشتند که دلیل اصلی آن پیشرانهٔ ۲.۵ لیتری V6 کسل‌کننده با تنها ۹۲ اسب بخار قدرت بود. بعداً نیز حتی با وجود ارائهٔ پیشرانهٔ سرحال‌تر ۲.۸ لیتری با ۱۳۸ اسب بخار قدرت، جنرال موتورز پس از پنج سال و فروش ۳۵۵ هزار دستگاه، به تولید فی‌یرو پایان داد تا بیش از این ضرر نکند.

سوبارو XT

در سال ۱۹۸۵ سوبارو مدل XT را به‌عنوان یک محصول هیجان‌انگیز به بازار فرستاد. این خودرو توانست جایگاه سوبارو را در بازار که با سدان‌ها و استیشن‌های کسل‌کننده شناخته می‌شد ارتقاء دهد. XT کوپه‌ای بشدت گوه‌ای شکل بود که به‌اندازهٔ یک پورشه 924S قیمت داشت. البته سوبارو این قیمت را با ارائهٔ سامانهٔ چهارچرخ محرک استاندارد و پیشرانهٔ ۱.۸ لیتری چهار سیلندر تخت که شتاب صفرتاصد قابل‌احترام ۹.۵ ثانیه‌ای را فراهم می‌کرد توجیه کرده بود. ویژگی‌های جالب XT اما دستگیره‌های در پاپ‌آپ یا بیرون‌آی و تک برف‌پاک‌کن جلو بود که زیر خط کاپوت پنهان می‌شد. این منجر به ارائهٔ ضریب درگ خوب ۰.۲۹ Cd شد که ثابت می‌کرد سبک طراحی گوه‌ای شکل بسیار کارآمد است.

تویوتا MR2

«سیچی یامائوچی» توانست از تمام ویژگی‌های طراحی خودروهای گوه‌ای شکل یعنی دماغهٔ تیز، چراغ‌های جلوی مخفی و خطوط شارپ استفاده کند و درعین‌حال ظاهری متمایز به MR2 ببخشد. ترکیب موتور وسط نیز به ظاهر گوه‌ای شکل این خودروی اسپرت جمع‌وجور کمک کرده بود. اولین نسل MR2 که بین سال‌های ۱۹۸۴ تا ۱۹۸۹ تولید شد، موفقیت بزرگی را برای تویوتا به دنبال داشت و ۱۶۶ هزار دستگاه فروخت. اکثر نمونه‌های این ماشین با پیشرانهٔ ۱.۶ لیتری تنفس طبیعی ارائه شدند که ۱۲۲ اسب بخار قدرت داشت اما تویوتا یک نسخهٔ سوپرشارژ را هم با ۱۴۵ اسب بخار قدرت عرضه کرد.

ولوو ۴۸۰

۴۸۰ برداشتی دهه هشتادی از استیشن اسپرت 1800ES دهه ۷۰ ولوو بود. ۴۸۰ با تمام محصولات ولوو در آن زمان بسیار متفاوت بود. این ماشین مثل اکثر مدل‌های گوه‌ای شکل، در جلو از چراغ‌های مخفی استفاده می‌کرد اما در عقب به درب صندوق شیشه‌ای یک‌تکه مجهز شده بود. ۴۸۰ از پیشرانه‌های رنو استفاده می‌کرد که پرفورمنس ضعیفی را فراهم می‌کردند اما این هاچ‌بک منحصربه‌فرد ولوو طرفداران خاص خود را داشت که بین سال‌های ۱۹۸۵ تا ۱۹۹۵ بیش از ۸۰ هزار دستگاه از آن را خریدند.