بهترین خودروهای عضلانی تاریخ، از چارجر و GTO تا موستانگ و بیوک GNX

در این مطلب نگاهی به روزهای شکوه خودروهای عضلانی آمریکایی خواهیم داشت و مسیر این کلاس را تا به امروز مرور خواهیم کرد.

دههٔ ۶۰ بهترین دوران ماسل کارهای آمریکایی بود و این ماشین‌های سریع با پیشرانه‌های بزرگ و قدرتمند V8 و قیمت‌های مقرون‌به‌صرفه، در اوج محبوبیت بودند. بااین‌حال، بحران نفتی و مقررات آلایندگی در دههٔ ۷۰ ماسل کارها را فلج کرد و این کلاس تقریباً از بین رفت تا اینکه در دههٔ ۲۰۰۰ شاهد یک رنسانس در بخش خودروهای عضلانی بودیم و این ماشین‌ها دوباره احیا شدند.

پونتیاک GTO سال ۱۹۶۴

پونتیاک GTO به‌عنوان اولین خودروی عضلانی واقعی آمریکا شناخته می‌شود. پونتیاک که قصد ساخت نسخه‌ای قوی‌تر و سریع‌تر از مدل تمپست را داشت، متوجه شد که پیشرانهٔ ۶.۴ لیتری خودروهای بزرگ‌تر خود بدون تغییرات بزرگی در محفظهٔ موتور تمپست جای می‌گیرد. بدین ترتیب، GTO در سال ۱۹۶۴ به‌عنوان یک پکیج برای تمپست لمانز ارائه شد. این خودرو با یک کاربراتور چهار دهنه ۳۲۵ اسب بخار قدرت و با دو کاربراتور دو دهنه ۳۴۸ اسب بخار قدرت داشت. در سال ۱۹۶۴ بیش از ۳۲ هزار دستگاه GTO فروخته شد که بسیار فراتر از خوش‌بینانه‌ترین پیش‌بینی‌ها بود.

فورد موستانگ شلبی GT500 سال ۱۹۶۷

برخلاف تصور معمول، فورد موستانگ یک ماسل کار نبود بلکه بخش پونی کار را ایجاد کرد که بعداً شورلت کامارو، پونتیاک فایربرد، دوج چلنجر و AMC جاولین هم به آن اضافه شدند. این خودروها معمولاٌ کوچک‌تر، ارزان‌تر و ضعیف‌تر از ماسل کارها بودند. بااین‌حال، کارول شلبی به موستانگ اعتمادبه‌نفس برای ورود به قلمروی ماسل کارها را داد. GT350 اولین موستانگ با تیونینگ شلبی بود که در سال ۱۹۶۵ با ۳۰۶ اسب بخار قدرت عرضه شد. سپس دو سال بعد، GT500 با یک پیشرانهٔ ۷ لیتری V8 معرفی شد که از GT40 برندهٔ لمانز گرفته شده بود.

AMC AMX سال ۱۹۶۸

آمریکن موتورز با معرفی AMX در فوریهٔ ۱۹۶۸ در پیست دیتونا دو هدف را دنبال می‌کرد که اولی ورود به بخش پررونق خودروهای عضلانی و دومی نمایش جدیدترین رویکرد طراحی و مهندسی AMC بود. این خودرو بالاتر از جاولین قرار می‌گرفت که وظیفهٔ رقابت با موستانگ و کامارو را داشت. AMX کمی کوتاه‌تر از رقبا بود اما از لحاظ قدرت چیزی کم نداشت و قوی‌ترین موتور آن یک نمونهٔ ۶.۴ لیتری V8 با ۳۱۵ اسب بخار قدرت بود. AMX همچنین قیمتی رقابتی هم داشت و قیمت پایهٔ آن از ۳,۲۴۵ دلار معادل حدود ۲۴ هزار دلار امروز آغاز می‌شد.

دوج چارجر سال ۱۹۶۸

دوج برای مدل ۱۹۶۸ نسل جدید چارجر را به بازار فرستاد تا آن را از مدل ضعیف‌تر کورونت متمایز کند. طراحان شرکت خط سقف را تغییر دادند و از فرم فست‌بک قبلی فاصله گرفتند. این تغییرات چارجر را به یکی از جذاب‌ترین ماسل کارهای زمان خود تبدیل کرد. قوی‌ترین موتورهای چارجر نمونه‌های ۷.۲ لیتری V8 و ۷ لیتری همی به ترتیب با ۳۷۵ و ۴۲۵ اسب بخار قدرت بودند. به لطف محبوبیت بالای ماسل کارها در آن زمان، دوج توانست در سال ۱۹۶۸ بیش از ۹۶ هزار دستگاه چارجر به فروش برساند.

دوج چارجر دیتونا سال ۱۹۶۹

دوج که به شعار «یکشنبه برنده شو، دوشنبه بفروش» اعتقاد زیادی داشت، چارجر دیتونا را برای پیروزی در مسابقات نسکار ساخت. مهندسان، این پروژه را با آیرودینامیک‌تر کردن چارجر آغاز کردند و دماغه‌ای مخروطی و بال عظیمی با ارتفاع ۶۰ سانتی‌متر را به خودرو افزودند. این سرمایه‌گذاری نتیجه داد و چارجر دیتونا به اولین خودرویی تبدیل شد که در مسابقهٔ نسکار از سرعت ۳۲۰ کیلومتر بر ساعت فراتر رفت. دیگر برند کرایسلر یعنی پلیموث هم از همین فرمول برای تبدیل رود رانر به سوپربرد استفاده کرد.

فورد موستانگ باس ۴۲۹ سال ۱۹۶۹

فورد برای رعایت قوانین هومولوگیشن مسابقات نسکار، پیشرانهٔ عظیم ۷ لیتری V8 خود را در سینهٔ موستانگ قرار داد. این موتور از طریق دریچهٔ هوای بزرگی که روی کاپوت نسبت شده بود تنفس می‌کرد. فورد باید ۵۰۰ دستگاه از این موتور V8 برای فروش عرضه می‌کرد اما باس ۴۲۹ برای دو سال ۱۹۶۹ و ۱۹۷۰ روی خط تولید ماند و مجموعاً ۱,۳۵۸ دستگاه از آن ساخته شد.

شورلت شول SS سال ۱۹۷۰

شورلت برای مدل ۱۹۷۰ نسل دوم شول را فیس‌لیفت کرد. این خودرو مثل قبل در نسخه‌های سدان چهاردر، استیشن، کانورتیبل و کوپه تولید می‌شد که آخری توجه علاقه‌مندان را جلب کرد خصوصاً زمانی که نشان SS روی جلوپنجرهٔ آن قرار گرفت. جنرال موتورز در سال ۱۹۷۰ محدودیت حجم موتور که برای برندهای خود در نظر گرفته بود را لغو کرد و به آن‌ها اجازه داد از موتورهای V8 عظیم استفاده کنند تا در جنگ قدرت از رقبای خود عقب نمانند. شول از این تصمیم بهرهٔ زیادی برد و SS 454 که پادشاه ماسل کارها لقب گرفت، به پیشرانهٔ ۷.۴ لیتری با ۴۵۰ اسب بخار قدرت مجهز شد.

الدزمبیل ۴۴۲ سال ۱۹۷۰

با حذف محدودیت حجم موتور جنرال موتورز، الدزمبیل هم وسوسه شد و بی‌معطلی موتور ۷.۳ لیتری V8 را با ۳۶۵ اسب بخار قدرت به‌صورت استاندارد در ۴۴۲ ارائه کرد.

فورد تورینو کبرا ۴۲۹ سال ۱۹۷۰

فورد در سال ۱۹۷۰ تورینو را از فیرلین جدا کرد. در صدر این خانوادهٔ جدید نسخه‌های GT و کبرا قرار گرفتند و کبرا به لطف پیشرانهٔ ۸ سیلندر ۳۶۰ اسب بخاری، تایرهای عریض و کاپوت مشکی‌رنگ با دریچهٔ هوای کاربردی، به قهرمان خانوادهٔ تورینو تبدیل شد. فورد از تورینو کبرا ۷,۶۷۵ دستگاه در سال ۱۹۷۰ و ۳,۰۵۴ دستگاه در سال بعد فروخت.

پلیموث همی‌کودا سال ۱۹۷۱

پلیموث نسل سوم باراکودا را در سه نسخه تولید می‌کرد که کودا در صدر این خانواده قرار داشت و فقط با پیشرانه‌های V8 عرضه می‌شد. این نسخه از کاپوت منحصربه‌فرد با دریچهٔ هوا، سیستم تعلیق سنگین و پیشرانهٔ ۳۳۵ اسب بخاری بهره‌مند شد. علاوه بر این، امکان سفارش موتور ۷ لیتری ۴۲۵ اسب بخاری همی هم برای این خودرو وجود داشت که باعث شکل‌گیری همی‌کودا شد. این مدل فقط در سال‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۷۱ تولید شد و مجموعاً تنها ۷۸۰ دستگاه از آن به تولید رسید.

بیوک GNX سال ۱۹۸۷

هرچند در دههٔ ۸۰ ماسل کارها تقریباً از بین رفته بودند اما بیوک GNX به‌تنهایی پرچم این خودروها را بالا نگه داشت. برخلاف پیشینیان خود، GNX به یک پیشرانهٔ ۳.۸ لیتری V6 توربو مجهز شده بود که طبق اعلام بیوک ۲۷۲ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد اما قدرت واقعی موتور بیش از این بود. این نسخه‌ای ویژه برای خداحافظی با بیوک گرند نشنال بود و تنها ۵۰۰ دستگاه از آن ساخته شد.

فورد موستانگ شلبی GT350R سال ۲۰۱۵

موستانگ شلبی GT350R تجسم روند جدیدی در برخش ماسل کارها بود. این خودرو درحالی‌که در خط مستقیم سرعت پیشینیان خود را داشت، می‌توانست در پیچ‌ها با بهترین خودروهای اسپرت جهان رقابت کند. علاوه بر این، GT350R از لیست بلندبالایی از قطعات فیبر کربنی مثل برخی پانل‌های بدنه و حتی رینگ‌ها بهره می‌برد. زیر کاپوت هم همان پیشرانهٔ ۵.۲ لیتری V8 میل‌لنگ تخت GT350 معمولی قرار داشت که ۵۲۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد.

شورلت کامارو ZL1 1LE سال ۲۰۱۷

شورلت، کامارو را در نسخهٔ ZL1 1LE به یکی از بهترین خودروهای پیست بازار تبدیل کرد. در این نسخه، به شاسی پویای نسل ششم کامارو سیستم تعلیق سبک‌تر، ارتقاء آیرودینامیک و پیشرانهٔ ۶.۲ لیتری V8 سوپرشارژ با ۶۵۰ اسب بخار قدرت اضافه شد. ZL1 1LE همچنین از امکانات قابل‌توجهی مثل گرم‌کن غربیلک فرمان، کنترل تهویهٔ دو منطقه‌ای و سیستم صوتی Bose هم بهره می‌برد.

دوج چلنجر دیمن سال ۲۰۱۷

دوج، چلنجر دیمن را برای یک مأموریت خاص ساخت: مسابقهٔ درگ. پیشرانهٔ ۶.۲ لیتری V8 سوپرشارژ این ماشین با بنزین اکتان ۱۰۰ تا ۸۴۰ اسب بخار قدرت و ۱۰۴۵ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. این اعداد در دنیای ماسل کارها بی‌سابقه بودند و بعداً خود دوج در نسخهٔ دیمن ۱۷۰ توانست آن‌ها را افزایش دهد. دیمن همچنین از ویژگی‌هایی مثل ترنس‌بریک بهره می‌برد که فقط درگسترها دیده می‌شود. به لطف این ویژگی‌ها، دیمن توانست ۴۰۰ متر را در ۹.۶۵ ثانیه طی کند.

فورد موستانگ شلبی GT500 سال ۲۰۱۹

فورد در نمایشگاه دیترویت ۲۰۱۹ از نسل جدید GT500 رونمایی کرد. این ماشین به نسخهٔ پیشرفته‌تر و سوپرشارژ موتور ۵.۲ لیتری V8 شلبی GT350 مجهز بود که ۷۶۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. این نیرو از طریق میل‌گاردان فیبر کربنی و گیربکس هفت سرعتهٔ دوکلاچه به چرخ‌های عقب منتقل می‌شد. قیمت GT500 از ۷۳ هزار دلار آغاز می‌شد که هرچند برای یک موستانگ رقم زیادی به نظر می‌رسد اما برای خودرویی با ۴۰ اسب بخار قدرت بیشتر از فراری F8 چندان زیاد نبود.