بهترین لیموزین‌های تاریخ، از مرسدس پولمن تا کادیلاک پرزیدنشال

در این مطلب به معرفی بهترین لیموزین‌های کارخانه‌ای تاریخ می‌پردازیم یعنی مدل‌هایی که توسط خود خودزوسازان ساخته شده‌اند نه شرکت‌های متفرقه.

لیموزین‌ها خودروهایی هستند که روی ارائهٔ فضای بیشتر، راحتی بیشتر و تجمل بیشتر در صندلی‌های عقب تمرکز دارند. در طول تاریخ اما لیموزین‌های بسیار کمی توسط خود خودروسازان ساخته شده‌اند و اکثر این خودروها ساخت شرکت‌های اتاق‌سازی متفرقه هستند. بااین‌حال، با نگاهی به تاریخ هنوز هم می‌توان لیموزین‌هایی را پیدا کرد که مستقیماً از کارخانهٔ خودروسازان بزرگ و مشهور خارج شده‌اند. در ادامه بهترین نمونه‌های این خودروها را به ترتیب زمان ساخت معرفی خواهیم کرد.

کادیلاک ۷۵ سال ۱۹۳۶

سری ۷۰ که در سال ۱۹۳۶ معرفی شد، پرچم‌دار کادیلاک محسوب می‌شد. مدل ۷۵ طول بیشتری داشت که به صندلی‌های عقب اختصاص داده شده بود و به لطف صندلی‌های کوچک تاشوی عقب و سه صندلی در جلو می‌توانست تا هشت نفر را حمل کند. این خودرو در سال ۱۹۵۹ به لطف باله‌های بزرگ و کروم‌کاری‌های فراوان به اوج رسید تا اینکه در سال ۱۹۸۷ تولید سری ۷۵ خاتمه پیدا کرد. در آن زمان، موتورهای عظیم ۷ لیتری و ۸.۲ لیتری دههٔ ۷۰ جای خود را به یک ۴.۱ لیتری داده بودند. از آن زمان تاکنون کادیلاک لیموزین تولیدی به بازار عرضه نکرده است.

رولزرویس فانتوم V سال ۱۹۵۹

فانتوم V بین سال‌های ۱۹۵۹ تا ۱۹۶۸ تولید می‌شد. بدنهٔ این خودرو توسط اتاق‌سازان مختلفی ساخته می‌شد و سپس رولزرویس آن را با شاسی و پیشرانه مونتاژ می‌کرد. هرچند این بدنه‌ها طبق طرح استانداردی ساخته می‌شدند اما هیچ‌کدام از آن‌ها کاملاً باهم یکسان نبودند. فانتوم V از یک پیشرانهٔ ۶.۲۳ لیتری V8 به همراه گیربکس چهار سرعتهٔ اتوماتیک جنرال موتورز استفاده می‌کرد. مجموعاً تنها ۵۱۶ دستگاه از این خودرو ساخته شد که چندین دستگاه آن در اختیار خانوادهٔ سلطنتی بریتانیا و سران دیگر کشورهای سراسر جهان قرار گرفت.

مرسدس بنز ۶۰۰ پولمن سال ۱۹۶۳

مرسدس بنز تنها شرکتی بود که با معرفی ۶۰۰ در سال ۱۹۶۳ رقیبی برای فانتوم V به بازار فرستاد. این خودرو با نام مستعار گروسر به معنای بزرگ، با طول ۵,۴۵۰ میلی‌متر در نسخهٔ استاندارد، از اکثر خودروهای آن دوره بزرگ‌تر بود. در نسخهٔ پولمن این رقم به ۶,۲۴۰ میلی‌متر می‌رسید تا بتواند دو صندلی رو به عقب را در خود جای دهد. علاوه بر این، امکان انتخاب نسخهٔ شش در هم وجود داشت که باعث سهولت در ورود و خروج می‌شد. تمام ۲,۶۷۷ دستگاهی که از مرسدس ۶۰۰ و ۴۸۷ دستگاهی که از نسخهٔ پولمن ساخته شد از یک پیشرانهٔ ۶.۳ لیتری V8 انژکتوری استفاده می‌کردند که ۲۵۰ اسب بخار قدرت داشت. این موتور علاوه بر این که می‌توانست خودرو را به سرعت ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت برساند، باید انرژی سیستم‌های هیدرولیکی متعدد ۶۰۰ که برای همه‌چیز از ترمزها و پنجره‌ها گرفته تا قفل درها استفاده می‌شد را هم تأمین می‌کرد.

دایملر DS420 سال ۱۹۶۸

دایملر DS240 طولانی‌ترین دورهٔ تولید را بین تمام لیموزین‌های کارخانه‌ای جهان در اختیار دارد زیرا ۲۴ سال بدون تغییر بزرگی تولید شد. این خودرو همچنین با طول ۵,۷۴۰ میلی‌متر بسیار کشیده بود و با نصب صندلی‌های میانی تاشو می‌توانست تا هفت نفر را در خود جای دهد. DS420 علاوه بر نسخهٔ سالن، به‌صورت کارخانه‌ای در نسخهٔ کانورتیبل لنداولت هم ساخته می‌شد. این لیموزین که موردعلاقهٔ شهرداران و مقامات سیاسی بریتانیا بود، بر اساس نسخهٔ کشیدهٔ پلت‌فرم جگوار مارک X ساخته شده بود و از همان پیشرانهٔ ۴.۲ لیتری شش سیلندر خطی جگوار استفاده می‌کرد.

زیل ۴۱۰۴ سال ۱۹۷۳

این لیموزین صرفاً برای رهبران اتحاد جماهیر شوروی در نظر گرفته شده بود و تنها ۱۰۶ دستگاه از آن ساخته شد. زیل ۴۱۰۴ با طول ۶,۳۰۰ میلی‌متر بسیار کشیده و با وزن ۳.۴ تن بسیار سنگین بود. این ماشین در داخل تودوزی چرمی، تنظیم برقی صندلی‌ها، تهویه مطبوع و رادیوپخش کاست را ارائه می‌کرد. همچنین بسیاری از نمونه‌های ۴۱۰۴ به شیشه‌های ضدگلوله و ضد تشعشع رادیواکتیو مجهز بودند. لیموزین زیل از باک بزرگ ۱۲۰ لیتری استفاده می‌کرد تا بتواند نیاز پیشرانهٔ تشنهٔ ۷.۷ لیتری V8 را تأمین کند.

مایباخ ۶۲ سال ۲۰۰۲

نام مایباخ از سال ۱۹۰۹ مترادف با خودروهای فوق لوکس بود و از سال ۱۹۶۰ به عضوی از خانوادهٔ مرسدس تبدیل شد. در سال ۲۰۰۲ مرسدس این برند را با معرفی دو سدان فوق لوکس بنام‌های ۵۷ و ۶۲ احیا کرد تا رقیبی برای رولزرویس و بنتلی به بازار بفرستد. دراین‌بین، ۶۲ با طول ۶,۱۶۵ میلی‌متر مدل کشیده‌تری بود که با تنها دو صندلی در عقب برای ثروتمندان در نظر گرفته شده بود. این خودرو همچنین به لطف پیشرانهٔ ۵.۵ لیتری V12 توئین توربو با ۵۵۰ اسب بخار قدرت و شتاب صفرتاصد ۵.۴ ثانیه، پرفورمنس بسیار خوبی هم برای یک لیموزین بزرگ و سنگین ارائه می‌کرد. بااین‌حال، سدان‌های مایباخ فروش پایینی داشتند و تولید آن‌ها در سال ۲۰۱۲ پس از ساخت تنها ۳ هزار دستگاه خاتمه یافت.

بنتلی استیت لیموزین سال ۲۰۰۲

بنتلی در سال ۲۰۰۲ دو دستگاه لیموزین اختصاصی ساخت و به ملکه الیزابت دوم به مناسبت جشن پنجاهمین سالگرد سلطنت او هدیه داد. از آن زمان تاکنون از این خودروها به‌طور منظم استفاده می‌شود. این لیموزین بر اساس پلت‌فرم آرناژ ساخته شد که ۸۳۰ میلی‌متر به طول آن افزوده شد. همچنین بدنهٔ ضدگلولهٔ لیموزین هم توسط مولینر با سقف بلندتری نسبت به آرناژ ساخته شده بود تا ورود و خروج ملکه آسان شود. لیموزین بنتلی همچنین به لطف پیشرانهٔ ۶.۷۵ لیتری V8 توئین توربو با ۴۰۰ اسب بخار قدرت که از آرناژ R گرفته شده بود و حداکثر سرعت ۲۱۰ کیلومتر بر ساعت را فراهم می‌کرد، می‌توانست ملکه را خیلی زود به مقصد برساند. در داخل خودرو هم به خاطر علاقهٔ ملکه به حیوانات بجای چرم از پارچه استفاده شده بود. پس از مرگ مله این دو لیموزین به پسر او به ارث رسیدند.

مرسدس بنز S کلاس پولمن سال ۲۰۱۵

آخرین نمونهٔ مرسدس بنز S کلاس پولمن که در سال ۲۰۱۵ معرفی شد، کاملاً با الهام از ۶۰۰ پولمن قدیمی طراحی شده بود. این خودرو با دو پیشرانهٔ مختلف شامل ۴.۶ لیتری V8 توئین توربو با ۴۵۵ اسب بخار قدرت و ۶ لیتری V12 توئین توربو با ۵۳۰ اسب بخار قدرت ارائه می‌شد و با ۶,۴۹۹ میلی‌متر طول، حتی از مایباخ ۶۲ هم کشیده‌تر بود. برای صندلی‌های عقب پولمن هم ترکیب‌های مختلفی مثل چهار صندلی روبروی هم قابل سفارش بود.

بنتلی مولسان گرند لیموزین سال ۲۰۱۶

مولسان لیموزین یک متر کشیده‌تر از مولسان معمولی بود و با طول ۶,۵۷۵ میلی‌متر کشیده‌ترین لیموزین کارخانه‌ای جهان محسوب می‌شد. به لطف این طول زیاد، فضای کافی برای نصب چهار صندلی روبروی هم در عقب خودرو فراهم شده بود. یک پارتیشن شیشه‌ای هم بین عقب کابین و قسمت راننده تعبیه شده بود که با لمس یک دکمه مات می‌شد. زیر کاپوت خودرو اما همان موتور ۶.۷۵ لیتری V8 توئین توربوی مولسان معمولی قرار گرفته بود که ۵۰۵ اسب بخار قدرت داشت. بنتلی توسط بخش مولینر خود پنج دستگاه از این لیموزین تولید کرد و همهٔ آن‌ها را برای فروش به امارات فرستاد اما تاکنون هیچ‌کدام از آن‌ها فروش نرفته‌اند. به همین دلیل، بنتلی به‌تازگی این پنج لیموزین دست‌ساز را دوباره برای فروش ارائه کرده است.

کادیلاک پرزیدنشال سال ۲۰۱۸

هرچند جدیدترین لیموزین‌های ریاست جمهوری کادیلاک در سال ۲۰۱۸ به دونالد ترامپ تحویل داده شدند اما این دو لیموزین اولین بار در سال ۲۰۱۳ توسط دولت اوباما با هزینهٔ ۱۶ میلیون دلار سفارش داده شدند. این غول بزرگ که با نام The Beast شناخته می‌شود، بیش از ۹ تن وزن دارد و هرچند از زبان طراحی کادیلاک استفاده می‌کند اما برای تحمل بدنهٔ زرهی و تجهیزات فراوان، روی شاسی پیکاپ شورلت سیلورادو ساخته شده است. ازجملهٔ تجهیزات این لیموزین می‌توان به سیستم اطفاء حریق، سیستم تأمین هوای داخلی، لاستیک‌های پنچررو و شیشه‌های ضدگلوله و ضد بمب اشاره کرد. علیرغم اندازهٔ بزرگ و وزن سنگین، لیموزین‌های ریاست جمهوری کادیلاک باید چابک باشند و بتوانند مانور پیچیدن J شکل را با سرعت بالا انجام دهند تا توان بیرون کشیدن رئیس‌جمهور از کمینگاه احتمالی و سناریوهای ترور را داشته باشد. دو دستگاه این خودرو همیشه پلاک یکسانی دارند تا مهاجمین نتوانند بفهمند رئیس‌جمهور در کدام خودرو نشسته است.