هاچ‌بک‌های داغی که صنعت خودروسازی را تغییر دادند، از گلف GTI تا GR یاریس

اصطلاح هاچ‌بک داغ به خودرویی جمع‌وجور ولی سریع و قدرتمند اشاره دارد. این اصطلاح در دهه ۷۰ میلادی شکل گرفت و امروز به بازاری پررونق تبدیل شده است.

هاچ‌بک‌های داغ امروزی قوی‌تر، ایمن‌تر و توانمندتر از همیشه شده‌اند ولی شاید اگر این ۱۰ خودرویی که در ادامه خواهید دید نبودند، شاید هاچ‌بک‌های داغ به جایگاه امروزی نمی‌رسیدند.

اتوبیانچی A112 آبارث سال ۱۹۷۱

در سال ۱۹۷۱ یعنی حدود چهار سال قبل از معرفی نسل اول گلف GTI، فیات برند آبارث را خرید. اولین همکاری این دو شرکت منجر به تولید نسخه آبارث از هاچ‌بک کوچک اتوبیانچی A112 شد. آبارث پیشرانه این خودرو را با افرایش حجم از ۹۰۳ سی‌سی به ۹۸۲ سی‌سی ارتقا داد که منجر به تولید گشتاور بیشتر در دورهای پایین و افزایش قدرت به ۵۸ اسب بخار شد. هرچند این قدرت چندان زیاد نیست ولی A112 تنها ۱۵۲۱ کیلوگرم وزن داشت. این نسخه اسپرت ۱۰ درصد از کل فروش A112 را به خود اختصاص داد. در سال ۱۹۷۵ حجم موتور به ۱۰۵۹ سی‌سی افزایش یافت و قدرت به ۷۰ اسب بخار رسید. گیربکس هم از چهار سرعته به پنج سرعته تغییر پیدا کرد. تولید A112 آبارث در سال ۱۹۸۵ پس از تولید ۱۲۱ هزار دستگاه به پایان رسید. این خودرو داستان هاچ‌بک‌های داغ را شروع کرد و جهان خودروسازی را تغییر داد.

فولکس‌واگن گلف GTI سال ۱۹۷۵

در سال ۱۹۷۶، درحالی‌که نیم دهه از حضور A112 آبارث در بازار می‌گذشت، فولکس‌واگن نسخه GTI نسل اول گلف که دو سال قبل معرفی شده بود را به بازار فرستاد. نسل اول گلف GTI به یک پیشرانه ۱.۶ لیتری چهار سیلندر استفاده می‌کرد که ۱۱۰ اسب بخار قدرت داشت و شتاب صفرتاصد ۹ ثانیه‌ای را فراهم می‌کرد. این موتور همچنین از سیستم سوخت‌رسانی انژکتوری بهره می‌برد که برای آن زمان بسیار پیشرفته بود. آنچه که گلف GTI و A112 آبارث آغاز کردند، خیلی زود رقابت شدیدی را با مدل‌های زیادی از سراسر جهان شکل داد.

رنو ۵ توربو سال ۱۹۸۳

رنو برای ساخت این هاچ‌بک داغ، رنو ۵ استاندارد را چنان اصلاح کرد که حتی محل نصب پیشرانه را هم تغییر داد. ترکیب منحصربه‌فرد پیشرانه رنو ۵ توربو به خاطر این بود که هاچ‌بک موتور وسط رنو به‌طور خاص برای مسابقات رالی گروه B ساخته شد. پشت صندلی‌های جلوی این ماشین یک پیشرانه ۱.۴ لیتری چهار سیلندر توربو قرار داشت که ۱۶۰ اسب بخار قدرت را از طریق یک گیربکس پنج سرعته دستی به چرخ‌های عقب می‌فرستاد. رنو ۵ توربو هنجارهای دنیای هاچ‌بک‌های داغ را شکست و یکی از اولین هاچ‌بک‌های داغی بود که توربوشارژر را وارد میدان کرد.

پژو ۲۰۵ GTI سال ۱۹۸۴

در سال ۱۹۸۴ یعنی یک سال پس از عرضهٔ نسل دوم فولکس‌واگن گلف، پژو ۲۰۵ GTI معرفی شد. این خودرو به افزایش شهرت برند پژو در دوران مدرن هم از لحاظ بازاریابی و هم موتوراسپرت کمک کرد. این خودرو ابتدا با یک پیشرانهٔ ۱.۶ لیتری چهار سیلندر عرضه شد که با ۱۰۵ اسب بخار قدرت، حتی از نسل اول گلف GTI هم ضعیف‌تر بود ولی خیلی زود پژو یک موتور قوی‌تر ۱.۹ لیتری با ۱۲۸ اسب بخار قدرت را ارائه کرد. ۲۰۵ GTI با تجربهٔ فروش بالا در بازار و همین‌طور موفقیت در مسابقات رالی، دنیای هاچ‌بک‌های داغ را تغییر داد.

لانچیا دلتا HF اینتگراله سال ۱۹۸۷

لانچیا دلتا در سال ۱۹۷۹ به بازار آمد و به‌عنوان یک هاچ‌بک ارزان و چابک، تا حدودی موفق عمل کرد. این هاچ‌بک خیلی زود به اولین خودروی چهارچرخ محرک لانچیا تبدیل شد. نسخهٔ چهارچرخ محرک دلتا در سال ۱۹۸۲ معرفی شد اما ایتالیایی‌ها در اینجا متوقف نشدند و طی سال‌های بعد نسخه‌های قوی‌تری را با پسوند اینتگراله ارائه کردند. دلتا HF اینتگراله ابتدا در سال ۱۹۸۷ با موتور ۲ لیتری توربوشارژ هشت سوپاپ معرفی شد که ۱۸۵ اسب بخار قدرت داشت اما حدود دو سال بعد، نسخهٔ ۱۶ سوپاپ اینتگراله هم با ۲۰۰ اسب بخار قدرت ارائه شد. دلتا اینتگراله با پرفورمنس فوق‌العاده‌ای که به نمایش گذاشت، سامانهٔ چهارچرخ محرک را به ویژگی ضروری برای بسیاری از هاچ‌بک‌های داغ تبدیل کرد.

هوندا سیویک تایپ R سال ۱۹۹۷

سیویک تایپ R برای اولین بار در سال ۱۹۹۷ به بازار آمد و به یکی از مشهورترین و محبوب‌ترین هاچ‌بک‌های داغ دنیا تبدیل شد. تایپ R همچنین برند هوندا را هم در بازار جهانی هاچ‌بک‌های داغ به شهرت رساند. این خودرو از پیشرانهٔ پرفورمنس جذاب هوندا در دههٔ ۹۰ بهره می‌برد یعنی یک موتور ۱.۶ لیتری چهار سیلندر تنفس طبیعی که تا ۸,۲۰۰ rpm دور می‌گرفت. سیستم تعلیق دو جناقی حس فرمان پذیری سرزنده‌ای را به این هاچ‌بک داغ محرک جلو بخشید که برای پیست آماده بود.

رنو مگان R26.R سال ۲۰۰۸

مگان R26.R به خاطر توانایی بالا در پیست شهرت یافت تا جایی که توانست رکورد سریع‌ترین خودروی دیفرانسیل جلوی پیست نوربرگ‌رینگ را بنام خود ثبت کند. این خودرو از تکنولوژی‌هایی بهره می‌برد که در موتوراسپرت ریشه داشتند. زیر کاپوت هم یک موتور ۲ لیتری توربو قرار گرفته بود که ۲۳۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. رنو در این خودرو روی کاهش وزن هم تمرکز زیادی کرده و صندلی‌های عقب، برف‌پاک‌کن عقب، رادیو، عایق‌های صدا و حتی ایربگ سرنشین جلو را حذف کرده بود. از این طریق، وزن خودرو به تنها ۱۲۳۲ کیلوگرم رسید. از این مگان تنها ۴۵۰ دستگاه ساخته شد.

آئودی RS3 سال ۲۰۱۱

آئودی RS3 با پیشرانهٔ ۲.۵ لیتری پنج سیلندر با ۳۴۰ اسب بخار قدرت در کنار سامانهٔ چهارچرخ محرک، تأثیر غیرقابل‌انکاری روی بازار هاچ‌بک‌های داغ گذاشت. در نسل سوم این ماشین که در سال ۲۰۲۱ معرفی شد نیز مهندسان آئودی گشتاور موتور پنج سیلندر را افزایش دادند و RS3 را به یکی از معدود هاچ‌بک داغ با سیستم تقسیم گشتاور تبدیل کردند. در این سیستم، برای هرکدام از چرخ‌های عقب از یک کلاچ مجزا استفاده شده که برای بهبود هندلینگ، گشتاور را به‌طور فعال بین چرخ‌ها کنترل می‌کند. به لطف این سیستم، RS3 از نیروی خود که توسط یک گیربکس هفت سرعته دوکلاچه منتقل می‌شود بهترین استفاده را می‌برد.

فورد فوکوس RS سال ۲۰۱۵

فوکوس RS تغییرات بسیار زیادی را نسبت به فوکوس معمولی تجربه کرده بود. این خودرو که اولین بار در سال ۲۰۰۲ معرفی شد، از سامانهٔ چهارچرخ محرک بسیار پیشرفته‌ای بهره می‌برد. قوی‌ترین فوکوس RS در سال ۲۰۱۵ با پیشرانهٔ ۲.۳ لیتری توربوشارژ مشترک با موستانگ به بازار آمد که ۳۵۰ اسب بخار قدرت داشت. حالات رانندگی مختلف، ترمزهای برمبو، صندلی‌های ریکارو، تکنولوژی پیشرفتهٔ سیستم تعلیق و حالت دریفت تخصصی که سامانهٔ چهارچرخ محرک و کنترل کشش را تغییر می‌داد هم از دیگر ویژگی‌های فوکوس RS بودند.

تویوتا GR یاریس سال ۲۰۲۰

GR یاریس که در سال ۲۰۲۰ معرفی شد، مستقیماً بر پایهٔ تجربیات قهرمانی تویوتا در مسابقات رالی WRC ساخته شده است. یکی از ویژگی‌های برجستهٔ این ماشین پیشرانهٔ ۱.۶ لیتری سه سیلندر است که ۲۶۰ اسب بخار قدرت را به هر چهارچرخ تحویل می‌دهد. توزیع این نیرو در حالت رانندگی پیست حتی به شکل ۳۰ به ۷۰ به نفع محور عقب هم قابل تنظیم است که رفتاری مشابه خودروهای دیفرانسیل عقب را ایجاد می‌کند. تویوتا با GR یاریس هاچ‌بک داغی را ارائه کرد که تحسین‌های زیادی را برانگیخت و باعث جلب‌توجه رقبا شد.