بزرگ‌ترین پیشرانه خودروسازان مشهور جهان؛ قسمت اول، از سیتروئن تا نیسان

با پدال همراه شوید تا با بزرگ‌ترین پیشرانه‌های تولیدی خودروسازان مشهور جهان به ترتیب حجم موتور از کمترین تا بیشترین آشنا شویم.

روند کوچک‌سازی پیشرانهٔ خودروها طی سال‌های اخیر باعث شده موتورها بسیار کم‌حجم‌تر از گذشته شوند ولی اگر به تاریخچهٔ خودروسازان مختلف نگاه کنیم می‌توانیم نیروگاه‌های بسیار بزرگ و حجیمی را ببینیم. ازاین‌رو، قصد داریم طی دو قسمت با بزرگ‌ترین پیشرانهٔ تاریخ خودروسازان مشهور جهان آشنا شویم. در این لیست فقط به پیشرانه‌های تولیدی می‌پردازیم و موتورهای مسابقه‌ای، رکوردشکن و… را به‌حساب نیاورده‌ایم.

سیتروئن: ۳.۰ لیتر

این موتور که یکی از معدود پیشرانه‌های دیزلی در لیست ما محسوب می‌شود، به‌طور مشترک توسط پژو، سیتروئن و فورد توسعه پیدا کرد. این پیشرانه که در سدان‌های C6 و C5 استفاده شد، ابتدا ۲.۷ لیتر حجم داشت ولی در سال ۲۰۰۹ حجم موتور به ۳ لیتر افزایش یافت و قدرت را به ۲۴۰ اسب بخار رساند. همین موتور به‌طور گسترده‌ای در محصولات جگوار و لندروور هم استفاده شد.

سوبارو: ۳.۶ لیتر

برخلاف دیگر خودروسازان ژاپنی، سوبارو هیچ‌گاه سراغ پیشرانه‌های خیلی بزرگ نرفته است و برای دستیابی به قدرت‌های بالا ترجیح داده از توربوشارژر استفاده کند. بزرگ‌ترین موتور تولیدی این شرکت یک نمونهٔ ۳.۶ لیتری شش سیلندر تخت است که از سال ۲۰۱۰ در مدل‌های لگاسی، اوت‌بک و ترایبکا استفاده می‌شد.

آکورا: ۳.۷ لیتر

بزرگ‌ترین موتور آکورا پیشرانه‌ای V6 از سری J این شرکت بود. این سری موتورها از ۲.۵ لیتری شروع می‌شد و در بزرگ‌ترین نسخه با نام J37 به ۳.۷ لیتر می‌رسید که ۳۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و قوی‌ترین موتور آکورا محسوب می‌شد اما در حال حاضر این عنوان به موتور ۳ لیتری توئین توربوی جدیدی با ۳۵۵ اسب بخار قدرت تعلق دارد. موتور J37 در سدان‌های RL و TL و کراس‌اوورهای MDX و ZDX استفاده می‌شد و در سال ۲۰۱۳ کنار گذاشته شد.

هوندا: ۳.۹ لیتر

بزرگ‌ترین پیشرانهٔ ساخت هوندا همان موتور ۳.۷ لیتری J37 است که در نسل چهارم سدان لجند هم استفاده می‌شد ولی این بزرگ‌ترین موتوری نیست که تاکنون در خودروهایی با نشان هوندا دیده‌ایم زیرا در اواخر سال ۱۹۹۳ هوندا شاسی‌بلندی با نام کراس‌رود را معرفی کرد که درواقع نسخهٔ ری‌بج شدهٔ نسل اول لندروور دیسکاوری محسوب می‌شد. کراس‌رود به یک پیشرانهٔ ۳.۹ لیتری V8 مجهز بود و تنها خودروی هشت سیلندر تاریخ هوندا است. البته این موتور اساساً ساخت روور بود.

ولوو: ۴.۴ لیتر

هرچند ولوو چند سال است که فقط از پیشرانه‌های چهار سیلندر استفاده می‌کند ولی قبلاً موتورهای بزرگ‌تری را زیر کاپوت محصولات این شرکت می‌دیدیم که بزرگ‌ترین آن‌ها ۴.۴ لیتری V8 بود. این پیشرانه که با همکاری یاماها ساخته شده بود و در شاسی‌بلند XC90 و سدان S90 استفاده شد، ۳۱۵ اسب بخار قدرت داشت.

لندروور: ۵.۰ لیتر

از سال ۲۰۰۹ در بسیاری از خودروهای جگوار و لندروور از یک پیشرانهٔ ۵ لیتری V8 سوپرشارژ استفاده شده است. حداکثر قدرت این موتور در خودروهای لندروور مثل مدل‌های SVR برابر با ۵۷۵ اسب بخار است هرچند که در برخی مدل‌های جگوار قدرت بالاتری هم داشته است. این پیشرانه هنوز هم در دیفندر استفاده می‌شود ولی به‌زودی کنار گذاشته خواهد شد.

اینفینیتی: ۵.۶ لیتر

بزرگ‌ترین پیشرانه‌ای که تاکنون روی یک اینفینیتی نصب شده، یک واحد ۵.۶ لیتری V8 است که توسط شرکت مادر یعنی نیسان توسعه پیدا کرده و بزرگ‌ترین نسخه از موتورهای سری VK این شرکت محسوب می‌شود. این موتور در سدان Q70 و دو نسل شاسی‌بلند فول سایز QX80 استفاده شد ولی در جدیدترین نسل این شاسی‌بلند، موتور موردبحث با یک نمونهٔ ۳.۵ لیتری V6 توئین توربو جایگزین شده است.

لکسوس: ۵.۷ لیتر

تویوتا لندکروزر J200 و همتای لوکس آن یعنی نسل سوم لکسوس LX هردو با یک پیشرانهٔ ۵.۷ لیتری V8 عرضه شدند. این بزرگ‌ترین پیشرانه‌ای است که تاکنون در هردوی این برندها دیده‌ایم. این موتور که با نام 3UR-FE شناخته می‌شود، ۳۸۳ اسب بخار قدرت دارد. در نسل بعدی لندکروزر و لکسوس LX اما این موتور V8 با یک نمونهٔ ۳.۴ لیتری V6 توئین توربو جایگزین شد.

تویوتا: ۵.۷ لیتر

تویوتا از موتور 3UR-FE علاوه بر لندکروزر، در شاسی‌بلند سکویا و پیکاپ تاندرا هم استفاده کرد. هردوی این خودروها نیز در نسل جدید خود به همان موتور ۳.۴ لیتری V6 توئین توربو مجهز شده و پیشرانهٔ ۵.۷ لیتری را کنار گذاشته‌اند.

پورشه: ۵.۷ لیتر

تنها موتور V10 ساخت پورشه بزرگ‌ترین پیشرانه‌ای است که تاکنون از این شرکت دیده‌ایم. این موتور در اصل برای مسابقات توسعه پیدا کرده بود ولی به دلیل تغییر قوانین هیچ‌گاه برای این منظور استفاده نشد و نهایتاً در سینهٔ سوپراسپرت تولیدی کاررا GT قرار گرفت که از سال ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۶ تولید شد. این موتور که برای استفادهٔ جاده‌ای تغییرات بزرگی را تجربه کرده بود، ۶۱۲ اسب بخار قدرت داشت.

اوپل: ۶.۰ لیتر

اوپل که بیش از ۱۶۰ سال قدمت دارد، در سال ۱۸۹۲ پس‌ازاینکه چندین سال در زمینهٔ تولید چرخ‌خیاطی و دوچرخه فعالیت کرد، وارد حوزهٔ خودروسازی شد. در سال ۱۹۲۸ این شرکت خودرویی با نام ریجنت را معرفی کرد که به یک پیشرانهٔ ۶ لیتری هشت سیلندر خطی با ۱۱۰ اسب بخار قدرت مجهز بود. چنین قدرتی برای آن سال‌ها بسیار چشمگیر بود. بااین‌حال، اوپل در سال ۱۹۲۹ توسط جنرال موتورز خریداری شد و درحالی‌که تا آن زمان ۲۵ دستگاه ریجنت تولید شده بود، شرکت آمریکایی به خاطر ترس از رقابت داخلی با کادیلاک، تمام این خودروها را از بین برد و امروز هیچ نمونه‌ای از ریجنت وجود ندارد.

جگوار: ۶.۰ لیتر

اولین پیشرانهٔ V12 جگوار در سال ۱۹۷۱ در E تایپ معرفی شد و تا سال ۱۹۹۷ روی خط تولید باقی ماند. داستان این موتور با ۵.۳ لیتر حجم آغاز شد اما در اواخر دههٔ ۸۰ این رقم به ۶ لیتر افزایش یافت. این پیشرانه در کوپهٔ اسپرت XJS و سدان XJ12 مورداستفاده قرار گرفت.

مازراتی: ۶.۰ لیتر

بزرگ‌ترین پیشرانه‌ای که تاکنون روی یک مازراتی نصب شده ساخت خود این شرکت نیست بلکه پیشرانهٔ F140 فراری است که در انزو استفاده می‌شد. این موتور V12 در پسرعموی انزو یعنی مازراتی MC12 مورداستفاده قرار گرفت. این پیشرانه ۶ لیتر حجم داشت ولی فراری بعداً در محصولات بعدی خود مثل لافراری و ۸۱۲ حجم این موتور را به ۶.۳ و ۶.۵ لیتر افزایش داد.

فولکس‌واگن: ۶.۰ لیتر

هرچند فولکس‌واگن پیشرانه‌های بزرگی را برای برندهای مختلف خود توسعه داده ولی بزرگ‌ترین موتوری که روی خودروهای خود این برند نصب شده، یک نمونهٔ ۶ لیتری W12 است یعنی موتوری که اساساََ برای بنتلی توسعه داده شده بود. نسخهٔ تنفس طبیعی این موتور با ۴۲۰ اسب بخار قدرت در سدان فیتون و با ۴۵۰ اسب بخار در شاسی‌بلند توآرگ استفاده شد.

مک‌لارن: ۶.۱ لیتر

اولین خودروی جاده‌ای تولیدی مک‌لارن بزرگ‌ترین پیشرانهٔ تاریخ این شرکت را در سینهٔ خود داشت. البته موتور مک‌لارن F1 ساخت ب‌ام‌و بود. این پیشرانهٔ V12 نسخه‌ای از همان موتور ۶ لیتری ب‌ام‌و بود که یک سال قبل از مک‌لارن F1 در کوپهٔ لوکس سری ۸ معرفی شده بود. این بزرگ‌ترین پیشرانه‌ای محسوب می‌شد که ب‌ام‌و تا آن زمان تولید کرده بود.

آلفارومئو: ۶.۳ لیتر

آلفارومئو در دههٔ ۲۰ تلاش کرد با مدل G1 به بازار خودروهای لوکس وارد شود اما در ایتالیا هیچ خریداری پیدا نکرد و تمام ۵۰ نمونهٔ تولیدی آن به استرالیا فرستاده شد. این خودرو به یک پیشرانهٔ ۶.۳ لیتری شش سیلندر خطی مجهز بود که ۷۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد.

آئودی: ۶.۳ لیتر

پیشرانهٔ W12 فولکس‌واگن علاوه بر خودروهای این شرکت و بنتلی، در آئودی A8 هم استفاده شد. هرچند این پیشرانه در خودروهای فولکس‌واگن و بنتلی ۶ لیتر حجم داشت ولی برای نسل سوم A8 نسخهٔ ۶.۳ لیتری موتور W12 معرفی شد که ۵۰۰ اسب بخار قدرت داشت و قوی‌ترین نسخهٔ تنفس طبیعی این پیشرانه محسوب می‌شد اما هنوز هم با اختلاف از نسخهٔ توئین توربو در محصولات بنتلی ضعیف‌تر بود.

نیسان: ۶.۴ لیتر

هرچند بزرگ‌ترین پیشرانه‌ای که تاکنون در خودروهای تولیدی معمولی نیسان دیده‌ایم همان موتور ۵.۶ لیتری V8 اینفینیتی است که در مدل‌های تایتان، پث‌فایندر، پاترول و آرمادا استفاده شد ولی این شرکت یک موتور بزرگ‌تر ۶.۴ لیتری را هم در تاریخ خود دارد. این موتور با ۲۶۰ اسب بخار قدرت، فقط در لیموزین پرنس رویال استفاده شد که برای امپراطوری ژاپن توسعه داده شد. از این لیموزین در سال‌های ۱۹۶۶ و ۱۹۶۷ تنها پنج دستگاه ساخته شد.

ادامه دارد…