خودروهای اسپرت ناشناخته با شتاب سریع‌تر از فراری

در این مطلب نگاهی داریم به خودروهای اسپرت کمتر شناخته‌شدهٔ دههٔ ۲۰۰۰ که بعضاً از فراری‌های زمان خود سریع‌تر بودند اما اکثرشان با ورشکستگی شرکت سازندهٔ خود مواجه شدند.

در دههٔ ۲۰۰۰، بسیاری از خودروسازان کوچک، سوپراسپرت‌هایی را به بازار فرستادند که می‌توانستند فراری را در شتاب مغلوب کنند. متأسفانه اما اکثر این شرکت‌ها ورشکست شدند و گاهی محصولات فراموش‌شدهٔ آن‌ها را در حراجی‌ها می‌بینیم. ازاین‌رو، در ادامه ۱۰ نمونه از کمیاب‌ترین و سریع‌ترین خودروهای دههٔ ۲۰۰۰ را معرفی خواهیم کرد که وقتی به بازار آمدند توجهات را به خود جلب کردند. بسیاری از این خودروها، سریع‌تر از فراری ۳۶۰ از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسیدند.

پانوز اسپرانته GTLM

شتاب: ۴.۷ ثانیه

پس از عرضهٔ موفق مدل اسپرانته در سال ۲۰۰۰، شرکت آمریکایی پانوز نسخهٔ GTLM آن را در سال ۲۰۰۳ معرفی کرد. این نسخه از پیشرانهٔ ۴.۶ لیتری V8 فورد استفاده می‌کرد که به سوپرشارژر مجهز شده بود. همچنین پانوز با استفاده از شاسی آلومینیومی سبک، وزن GTLM را هم پایین آورده بود. در این خودرو، پیشرانه به شکل جلو-وسط نصب شده بود که توزیع وزن خوبی را فراهم می‌کرد و می‌توانست شتاب جانبی تا ۰.۹۸ جی را تحمل کند. یک اسپرانته GTLM حتی در کلاس GT2 مسابقهٔ لمانز برنده شد و توانست تیم پورشه را شکست دهد. از این خودرو تعداد کمی برای فروش عرضه شد و گفته می‌شود تنها ۲۳۴ دستگاه از آن ساخته شده است.

وایزمن MF4

شتاب: ۴.۶ ثانیه

شرکت آلمانی وایزمن رؤیای دو برادری بود که آرزو داشتند نام خود را روی یک خودروی اسپرت با ظاهر رترو بگذارند. نتیجهٔ این رؤیا ساخت خودروهایی مثل MF4 بود که خریداران را با پرفورمنس بالا، کابین باکیفیت و ظاهر منحصربه‌فرد شگفت‌زده کرد اما تنها حدود ۱۱۸ دستگاه از آن ساخته شد. وایزمن از پیشرانه‌های ب‌ام‌و استفاده می‌کرد که این موضوع در MF4 هم دیده می‌شد. هرچند وایزمن در آگوست ۲۰۱۳ اعلام ورشکستگی کرد اما در سال ۲۰۲۲ با معرفی مدل اسپرت الکتریکی تاندربال، خبر از بازگشت خود به دنیای خودروسازی داد.

بریستول فایتر

شتاب: ۴.۰ ثانیه

فایتر یکی از کمیاب‌ترین خودروهای بریتانیایی محسوب می‌شود. بریستول خودروهای خود را بر اساس شاسی و پیشرانهٔ ب‌ام‌و می‌ساخت اما فایتر متفاوت بود و زیر کاپوت کشیدهٔ خود نیروگاه عظیم V10 دوج وایپر را داشت. ترکیب این موتور قدرتمند با یک خودروی اسپرت سبک بریتانیایی، فایتر را به مدلی بسیار خاص تبدیل کرده بود. متأسفانه بریستول توانست تنها ۲۰ شاسی فایتر بسازد که فقط ۱۳ دستگاه آن تکمیل شد. به همین دلیل، امروز یافتن یک فایتر سالم تقریباً غیرممکن است. این خودرو در زمان تولید حدود ۳۰۰ هزار دلار قیمت داشت که دو برابر وایپر بود.

آسکاری KZ1

شتاب: ۳.۸ ثانیه

شرکت بریتانیایی آسکاری که نام خود را از رانندهٔ مشهور مسابقه و قهرمان جهان دو دورهٔ فرمول یک، آلبرتو آسکاری گرفته است، سوپرکار KZ1 را در سال ۲۰۰۵ معرفی کرد. این خودرو شاسی و بدنهٔ فیبر کربنی داشت، در داخل از دکمه‌ها و سوئیچ‌های اختصاصی بهره می‌برد و پرفورمنس فوق‌العاده‌ای را ارائه می‌کرد. متأسفانه اما KZ1 با قیمت ۴۲۳ هزار دلار در سال ۲۰۰۵ معادل ۶۸۰ هزار دلار امروز، بسیار گران‌قیمت بود. البته دلیل چنین برچسب قیمتی گزافی نیاز به ۴۳۰ ساعت کار برای هر دستگاه از این خودرو بود. آسکاری برای سوپرکار خود از پیشرانهٔ S62 ب‌ام‌و استفاده کرده بود.

مارکوس TSO GT2

شتاب: ۳.۷ ثانیه

مارکوس یک شرکت بریتانیایی بود که به تولید خودروهای اسپرت می‌پرداخت. این شرکت آخرین خودروی خود را با نام TSO در سال ۲۰۰۴ معرفی کرد. این خودرو در انگلستان طراحی شد و توسعه پیدا کرد اما زیر کاپوت به پیشرانهٔ ۵.۷ لیتری V8 کوروت مجهز بود که در نسخه‌های ۳۵۰ و ۴۰۰ اسب بخاری ارائه می‌شد. یک سال بعد، مارکوس نسخهٔ قوی‌تری از این خودرو را با نام GT2 ارائه کرد و قدرت را به ۴۷۵ اسب بخار افزایش داد که در کنار وزن تنها ۱۰۹۰ کیلوگرمی، شتاب زیر ۴ ثانیه را فراهم می‌کرد. متأسفانه اما مارکوس در سال ۲۰۰۷ ورشکست شد و تولید TSO پس از ساخت تنها ۱۰ دستگاه خاتمه یافت.

TVR ساگاریس

شتاب: ۳.۷ ثانیه

شرکت بریتانیایی TVR در سال ۲۰۰۵ مدل ساگاریس را به بازار فرستاد. متأسفانه اما این خودرو با استانداردهای ایمنی جدیدی که از سپتامبر همان سال اجرایی شد و همهٔ خودروها را به داشتن ترمز ABD و ایربگ ملزم می‌کرد مطابقت نداشت. بااین‌حال، ساگاریس به لطف شاسی جدیدی که تازه توسعه پیدا کرده بود، تعادلی عالی داشت و در پیچ‌ها بسیار سریع بود. همچنین برخلاف دیگر خودروهای این لیست، ساگاریس از پیشرانهٔ ۴ لیتری شش سیلندر خطی خود TVR استفاده می‌کرد. این ماشین به لطف بدنهٔ پلاستیکی، هم‌اندازهٔ مزدا MX-5 وزن داشت درحالی‌که سه برابر آن قدرت داشت.

گامپرت آپولو

شتاب: ۳.۱ ثانیه

پروژهٔ آپولو در سال ۲۰۰۰ آغاز شد و با کمک‌هایی از سوی آئودی نهایتاً در سال ۲۰۰۶ به بازار آمد و به دلیل کیفیت بالا مورد تحسین قرار گرفت. همچنین پیشرانهٔ V8 این خودرو هم از آئودی گرفته و به دو توبوشارژر مجهز شد. نسخهٔ مسابقه‌ای آپولو حتی در مسابقات ۲۴ ساعتهٔ نوربرگ‌رینگ هم شرکت کرد و توانست سکو کسب کند. تنها حدود ۴۰ دستگاه از این خودرو ساخته شد که همه فروخته شدند. آپولو در سال ۲۰۱۳ ورشکست شد و یک سال بعد با خودروی شگفت‌انگیز دیگری بنام Intensa Emozione بازگشت که قرار بود ۱۰ دستگاه از آن ساخته شود اما این اتفاق رخ نداد.

موسلر MT900S

شتاب: ۳.۱ ثانیه

شرکت آمریکایی موسلر، پروتوتایپ سوپرکار MT900 را در سال ۲۰۰۱ رونمایی کرد اما نسخهٔ تولیدی آن در سال ۲۰۰۵ به بازار آمد. این خودرو برای کسانی ساخته شده بود که می‌دانستند چطور یک هیولا را رام کنند زیرا پیشرانهٔ V8 توئین توربوی آن که از کوروت گرفته شده بود قدرت فوق‌العاده‌ای تولید می‌کرد. همچنین شاشی مونوکوک و پانل‌های بدنهٔ MT900S هم از فیبر کربن ساخته شده بود. این خودرو در اصل پاسخی آمریکایی به سوپرکار بریتانیایی نوبل بود و با کابین لوکس، قیمت شش‌رقمی خود را توجیه می‌کرد، جرج لوکاس، کارگردان فیلم‌های جنگ ستارگان یکی از خریداران MT900S بود.

روشن Q1

شتاب: ۲.۸ ثانیه

برخی از سوپراسپرت‌ها به دلیل قوانین ایمنی نمی‌توانند به ایالات‌متحده وارد شوند اما برخی راهی برای این کار پیدا می‌کنند و روشن Q1 این‌گونه متولد شد. یک شرکت آمریکایی این سوپراسپرت را با استفاده از قالب‌های تولید نوبل M400 ساخت و به همان پیشرانهٔ V6 فورد مجهز کرد. Q1 اساساً یک کیت کار بود که خریداران می‌توانستند خودشان آن را مونتاژ کنند یا این کار را به شرکت‌ها و کارگاه‌های متفرقه واگذار کنند.

کاپارو T1

شتاب: ۲.۵ ثانیه

شرکت بریتانیایی کاپارو در سال ۲۰۰۶ سعی کرد سوپراسپرت منحصربه‌فردی تولید کند که نتیجهٔ آن T1 بود. این خودرو به‌واقع یک خودروی مسابقه‌ای برای جاده محسوب می‌شد. T1 حتی به پیشرانهٔ ۳.۵ لیتری V8 تنفس طبیعی مسابقه‌ای ایندی‌کار مجهز شده بود و در زمان خود سریع‌ترین شتاب صفرتاصد را داشت. این خودرو همچنین بیش از وزن ۴۷۰ کیلوگرمی خود داون‌فورس تولید می‌کرد. متأسفانه اما T1 به دلیل حوادث و مشکلات فنی متعدد، موفق عمل نکرد و درحالی‌که قرار بود سالانه ۲۵ دستگاه از آن ساخته شود، پس از ساخت تنها ۱۵ دستگاه کاپارو در سال ۲۰۱۵ ورشکست شد.