خودروهای اسپرت با ظاهر سریع و عملکرد ضعیف (قسمت دوم)

در قسمت قبلی این مطلب به معرفی دوازده خودروی اسپرتی پرداختیم که در ظاهر سریع به نظر می‌رسیدند اما پرفورمنس ضعیفی داشتند. در این قسمت نیز با تعداد دیگری از این خودروهای فریبنده آشنا می‌شویم.

آئودی ۱۰۰ کوپه S

۱۰۰ کوپه S هرچند با طراحی فست‌بک مانند خودروی زیبا و جذابی بود اما از یک پیشرانهٔ ۱.۹ لیتری چهار سیلندر ۱۱۰ اسب بخاری استفاده می‌کرد که نیروی آن از طریق یک گیربکس سه سرعته اتوماتیک به چرخ‌های جلو منتقل می‌شد. ۱۰۰ کوپه S با فرم کلی اسپرت، چهار چراغ جلو، کاپوت کشیده و تزئینات کرومی، گران‌تر از چیزی که بود به نظر می‌رسید اما شتاب صفرتاصد آن ۱۲.۲ ثانیه طول می‌کشید.

پونتیاک فی‌یرو

پونتیاک فی‌یرو خودرویی کوچک، سبک و جذاب با طرح موتور وسط بود و ظاهر شارپ آن نشان از ماشین سریعی داشت. قرار بود فی‌یرو به یک پیشرانهٔ ۱.۸ لیتری دور بالا مجهز شود اما به خاطر کاهش هزینه‌ها، جنرال موتورز یک پیشرانهٔ ارزان‌تر ۲.۵ لیتری ۹۳ اسب بخاری را انتخاب کرد که شتاب صفرتاصد ۱۱ ثانیه‌ای را به همراه داشت. البته نسخهٔ قوی‌تر GT با موتور ۲.۸ لیتری V6 هم ارائه شد اما با تنها ۱۴۲ اسب بخار قدرت بازهم شتاب ناامیدکنندهٔ ۸.۳ ثانیه‌ای داشت.

فولکس‌واگن SP2

برزیل به دلیل مالیات بالای خودروهای وارداتی از مدل‌های اسپرت محروم بود و به همین دلیل، بخش برزیلی فولکس‌واگن مدلی بنام SP2 را توسعه داد تا خودروی اسپرت مقرون‌به‌صرفه‌ای را برای مردمان این کشور ارائه کند. هرچند SP2 از ظاهر جذاب و اسپرتی با کاپوت کشیده برخوردار بود و تنها ۸۹۰ کیلوگرم وزن داشت اما از یک پیشرانهٔ ۱.۷ لیتری تخت هوا خنک با تنها ۷۵ اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد که مثل بیتل در عقب نصب شده بود و شتاب صفرتاصد بشدت کند ۱۷ ثانیه‌ای را به همراه داشت. حداکثر سرعت SP2 هم تنها ۱۵۵ کیلومتر بر ساعت بود.

میتسوبیشی FTO

FTO در ظاهر تمام ویژگی‌های یک خودروی اسپرت را داشت. چراغ‌های جلوی مشابه 3000GT، بدنهٔ آیرودینامیک و یک اسپویلر زیبا اما پیشرانهٔ پایهٔ آن یک نمونهٔ ۱.۸ لیتری با تنها ۱۲۵ اسب بخار قدرت بود و ۱۰ ثانیه طول می‌کشید تا بتواند از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت برسد.

پورشه ۹۲۴

۹۲۴ اصلاً یک پورشه نبود زیرا قرار بود به‌عنوان محصولی از آئودی یا فولکس‌واگن به بازار عرضه شود اما فولکس‌واگن این پروژه را کنار گذاشت و پورشه حقوق آن را خرید. این خودرو به پیشرانهٔ ۲ لیتری چهار سیلندر ون فولکس‌واگن LT مجهز شده بود که ۱۲۳ اسب بخار قدرت داشت. به همین دلیل، ۹۲۴ نمی‌توانست زودتر از ۱۱ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت برسد.

لانچیا اسکورپیون

خودرویی که در ابتدا برای فیات طراحی شده بود نهایتاً به لانچیا رسید. این ماشین در اروپا با نام مونت‌کارلو و پیشرانهٔ ۲ لیتری ۱۲۰ اسب بخاری به فروش می‌رسید اما در ایالات‌متحده با نام اسکورپیون، به دلیل قوانین آلایندگی با یک پیشرانهٔ ۱.۸ لیتری عرضه شد که تنها ۸۱ اسب بخار قدرت داشت. درحالی‌که نسخهٔ اروپایی به‌سختی می‌توانست زیر ۹ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت برسد، نسخهٔ آمریکایی برای انجام این کار به ۱۳.۴ ثانیه زمان نیاز داشت.

اسمارت رودستر

هرچند اسمارت با هاچ‌بک‌های کوچک شهری شناخته می‌شود اما این شرکت در سال ۲۰۰۳ یک کوپهٔ عجیب ۷۹۰ کیلوگرمی را با پیشرانهٔ ۷۰۰ سی‌سی سه سیلندر توربو به بازار فرستاد. این پیشرانهٔ ۸۰ اسب بخاری به یک گیربکس سه سرعته نیمه اتوماتیک تنبل متصل شده بود و نتیجهٔ این ترکیب شتاب صفرتاصدی بیش از ۱۱ ثانیه بود.

فیات X1/9

X1/9 با دماغهٔ گوه‌ای شکل، دریچه‌های هوا در طرفین و بخش عقبی فراری مانند، خودروی سریعی به نظر می‌رسید اما در سینهٔ آن یک پیشرانهٔ ۱.۳ لیتری چهار سیلندر با تنها ۷۵ اسب بخار قدرت پنهان شده بود که برای رساندن این خودروی ۸۸۰ کیلوگرمی به سرعت صد کیلومتر بر ساعت به ۱۲.۸ ثانیه زمان نیاز داشت. البته فیات بعداً X1/9 را به پیشرانهٔ ۱.۵ لیتری قوی‌تر ۸۴ اسب بخاری مجهز کرد اما این کار هم پرفورمنس خودرو را خیلی بهبود نداد.

پورشه ۹۱۴

فولکس‌واگن به دنبال ساخت یک محصول چشمگیر بود و پورشه هم برای جایگزینی مدل ۹۱۲ خود (نسخه پایه و چهار سیلندر ۹۱۱) به خودروی جدیدی نیاز داشت. درنتیجه، از طریق جوینت ونچر دو شرکت مدل ۹۱۴ متولد شد. این خودرو در ظاهر با چراغ‌های مخفی و فرمی کم‌ارتفاع، مدل سریعی به نظر می‌رسید اما پشت صندلی‌ها یک پیشرانهٔ ۱.۷ لیتری ساخت فولکس‌واگن با ۸۰ اسب بخار قدرت قرار گرفته بود که ۹۱۴ را پس از ۱۳.۳ ثانیه به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رساند.

فولکس‌واگن کارمن گیا

زمانی که فروش بیتل در سراسر جهان به شکلی انفجاری افزایش یافت، فولکس‌واگن سرانجام به سرمایه‌ای دست یافت که بتواند کارهای بیشتری از صرفاً تلاش برای بقا انجام دهد. درنتیجه، کارمن گیا به‌عنوان خودرویی اسپرت با ظاهر مدرنی که توسط گیا طراحی شده بود متولد شد. بااین‌حال، زیر این پوسته در اصل همان بیتل پنهان شده بود و کارمن گیا از همان پیشرانه‌های کم‌توان هوا خنک استفاده می‌کرد. این خودرو در ابتدا با یک پیشرانهٔ ۱.۲ لیتری تحت ارائه شد که فقط ۳۴ اسب بخار قدرت داشت و ۳۰ ثانیه طول می‌کشید تا از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت برسد.

رنو کاراول

کاراول راه‌حل رنو در اواخر دههٔ ۵۰ برای دو هدف مهم بود. پاسخ به موفقیت فولکس‌واگن کارمن گیا در بازار آمریکا و تصاحب بخشی از فروشی که رودسترهای بریتانیایی در همان بازار داشتند. این خودرو اما با طراحی گیا و استفاده از پلت‌فرم موتور عقب مدل دوفین، برای هدف دوم هرگز پیشرانهٔ مناسبی نداشت. پیشرانهٔ ۸۴۵ سی‌سی کاراول تنها ۳۷ اسب بخار قدرت داشت که بعداً به ۴۰ اسب بخار رسید اما هنوز هم برای رسیدن به سرعت صد کیلومتر بر ساعت به ۲۲ ثانیه زمان نیاز داشت. این در حالی بود که برای فولکس‌واگن‌های رقیب مرتب پیشرانه‌های قوی‌تری ارائه می‌شد.

ولوو P1800

ولوو هم مثل رنو خواهان سهمی از بازار خودروهای اسپرت جمع‌وجور بود و بدین منظور مدل زیبای P1800 را به بازار فرستاد؛ اما این خودرو از پیشرانهٔ چهار سیلندر سدان‌های ولوو استفاده می‌کرد که در ابتدا تنها ۱۰۰ اسب بخار قدرت داشت و شتاب صفرتاصد ۱۳ ثانیه و حداکثر سرعت ۱۷۰ کیلومتر بر ساعت را فراهم می‌کرد.