عجیب‌ترین تغییرات روی خودروهای مشهور، از رنو 5 شش چرخ تا پراید موتور وسط

در این مطلب قصد داریم با عجیب‌ترین تغییراتی که روی خودروهای مختلف صورت گرفته است آشنا شویم. در اینجا از دیدن برخی خودروها شگفت‌زده خواهید شد.

خودروها در هنگام توسعه، طبق هدفی که برای آن‌ها تعریف شده طراحی می‌شوند و به همین دلیل، بعداً ایجاد تغییرات اساسی در آن‌ها بسیار سخت خواهد بود. بااین‌حال، در طول تاریخ تغییرات عجیب و بزرگی در برخی خودروها انجام گرفته که شاید در هنگام توسعهٔ اولیه هیچ‌کس به آن فکر نمی‌کرد. این تغییرات گاهی توسط خود شرکت سازنده و گاهی توسط خودروسازان دیگر یا افراد متفرقه صورت می‌گیرد و نتیجهٔ آن خلق خودروهای بسیار عجیبی است. در ادامه قصد داریم با این عجایب آشنا شویم.

سیتروئن 2CV دو موتوره

سیتروئن 2CV به‌عنوان یک خودروی ارزان‌قیمت با پیشرانهٔ دو سیلندر در جلو به بازار آمد اما در سال ۱۹۵۸ سیتروئن نسخه‌ عجیبی از این خودرو را بانام صحرا تولید کرد که دو موتور و دو دیفرانسیل داشت! در این مدل، علاوه بر پیشرانهٔ اصلی که در جلو قرار داشت، یک موتور دیگر هم در صندوق بار نصب شده بود. موتور جلو به دیفرانسیل جلو و موتورعقب به دیفرانسیل عقب متصل بود و 2CV را به خودرویی ۴×۴ تبدیل می‌کرد که توانایی حرکتی بالایی داشت. هر یک از موتورها ۱۲ اسب بخار قدرت داشتند و مجموع قدرت خودرو به ۲۴ اسب بخار می‌رسید. 2CV صحرا برای استفاده در مستعمرات فرانسه در کشورهای شمال آفریقا ساخته شده بود و تولید آن تا سال ۱۹۷۰ ادامه داشت.

فولکس‌واگن T2 آب خنک

ون فولکس‌واگن که ابتدا با نام تایپ دو شناخته می‌شد، در سال ۱۹۴۹ معرفی شد. این ون مثل بیتل از پیشرانهٔ هوا خنک در عقب استفاده می‌کرد و همین فرمول در نسل دوم که در سال ۱۹۶۷ معرفی شد هم ادامه یافت. تولید نسل دوم این ون در سال ۱۹۷۹ در آلمان خاتمه یافت اما T2 در آمریکای جنوبی همچنان تولید می‌شد. این خودرو حتی در دههٔ ۲۰۰۰ نیز کماکان با پیشرانهٔ هوا خنک در برزیل روی خط تولید قرار داشت اما به دلیل مقررات آلایندگی سخت‌گیرانه‌تر که دولت برزیل از سال ۲۰۰۶ اعمال کرد، فولکس‌واگن مجبور شد پیشرانهٔ این ون قدیمی را با نمونهٔ آب خنک جایگزین کند. برای این کار، از موتور ۱.۴ لیتری هاچ‌بک گل استفاده شد که ۸۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. برای خنک کردن این موتور که همچنان در عقب قرار داشت اما مهندسان رادیاتوری را در جلوی ون نصب کردند و با لوله‌کشی طولانی، آب را به پیشرانه رساندند. سرانجام تولید این ون در سال ۲۰۱۳ در برزیل خاتمه یافت.

پورشه ۹۱۱ چهاردر

هرچند در سال ۲۰۰۹ ایدهٔ سدان چهاردر پورشه با پانامرا رنگ واقعیت گرفت اما این ایده چندین دهه قبل مطرح شده بود. مالک یکی از نمایندگی‌های پورشه در سن آنتونیو بنام «ویلیام دیک» در سال ۱۹۶۷ تصمیم به ساخت یک ۹۱۱ چهاردر برای هدیه دادن به همسرش گرفت. برای این کار، وی مدیر نمایندگی را به ایتالیا فرستاد تا طرح کلی خودرو توسط اتاق‌سازان بزرگ این کشور طراحی شود. پس از چند هفته، طرح‌ها به آمریکا رسید و وظیفه تبدیل آن‌ به خودروی واقعی به شرکتی در کالیفرنیا سپرده شد. آن‌ها در تابستان ۱۹۶۷ کار را با بریدن یک ۹۱۱ S و افزایش فاصلهٔ محوری آن آغاز کردند. همچنین برای خودرو سقف جدیدی طراحی شد اما برای درهای عقب، از همان درهای جلوی ۹۱۱ استفاده شد که به‌صورت برعکس نصب شدند. هزینهٔ این پروژه کمی بیش از قیمت یک سدان صفرکیلومتر رولزرویس بود اما نتیجهٔ کار خلق خودروی کاملاً منحصربه‌فردی بود.

رنو ۵ شش چرخ

رنو ۵ هاچ‌بک کوچک و بسیار محبوبی بود که انواع مختلفی از آن ساخته شد اما قطعاً هیچ‌کس انتظار دیدن نسخهٔ شش چرخ این خودرو را نداشت. پس از برگزاری موفق رالی پاریس-داکار در سال ۱۹۷۸، بسیاری از فرانسوی‌ها تحت تأثیر این رالی قرار گرفتند که یکی از آن‌ها مهندس و متخصص خودرو «کریستین دولئوتارد» بود. وی با افزایش ۷۰ سانتی‌متری طول یک رنو ۵ سه‌در، محور سوم را به آن اضافه کرد. وی همچنین روی خودرو سیستم شش چرخ محرک هیدرواستاتیک را نصب کرد که با استفاده از لوله‌های روغن نیرو را به چرخ‌های عقب انتقال می‌داد. دولئوتارد ارتفاع سقف را هم پشت درهای جلو افزایش داد که فضای زیادی را در داخل برای قطعات یدکی موردنیاز در رالی فراهم می‌کرد. بااین‌حال، رنو ۵ شش چرخ در اولین حضور خود در رالی پاریس-داکار به دلیل نقص فنی از مسابقه کنار رفت اما این رنوی ۶×۶ به دلیل پتانسیل تبدیل به خودرویی خدماتی برای مسیرهای ناهموار، موردتوجه پلیس و آتش‌نشانی فرانسه قرار گرفت و چند نمونهٔ دیگر هم از آن ساخته شد.

پراید موتور وسط

پراید در اصل فورد فستیوا بود که توسط مزدا توسعه پیدا کرد! در سال ۱۹۸۹ دو مهندس بنام‌های «چاک بک» و «ریک تایتس» تصمیم به ساخت یک هاچ‌بک قدرتمند موتور وسط بر اساس فورد فستیوا گرفتند. بدین منظور، آن‌ها بخش عقبی فستیوا را تخلیه کرده و در آن پیشرانه ۳ لیتری V6 متعلق به فورد تاروس SHO را پشت صندلی‌های جلو نصب کردند تا خودرو را به یک هاچ‌بک موتور وسط تبدیل کنند. این موتور که توسط یاماها برای فورد ساخته شده بود، به ردلاین ۷ هزار rpm می‌رسید و ۲۲۰ اسب بخار قدرت و ۲۷۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. این فستیوای موتور وسط که شوگان (Shogun) نام گرفته بود، علاوه بر پیشرانه قوی‌تر، تغییرات دیگری مثل بهبود شاسی و بازطراحی کامل سیستم تعلیق را هم تجربه کرده بود و ظرف ۴.۶ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید. از این خودرو هفت دستگاه ساخته شد.

پژو ۴۰۵ دیفرانسیل عقب

پژو ۴۰۵ به‌عنوان یک سدان دیفرانسیل جلو با پیشرانهٔ عرضی طراحی شده بود و هیچ‌کس جز ایران‌خودرو فکر نمی‌کرد بتوان آن را به خودرویی دیفرانسیل عقب تبدیل کرد! پس‌ازاینکه در سال ۱۳۶۹ پژو ۴۰۵ به ایران آمد، سازندهٔ وطنی تصمیم گرفت با استفاده از قوای محرکهٔ پیکان، نسخهٔ ارزان‌تری از آن را تولید کند. بدین منظور، در میانهٔ شاسی ۴۰۵ جایی برای تعبیهٔ میل‌گاردان طراحی شد و تغییراتی هم در دیوارهٔ بین موتور و اتاق ایجاد شد تا گیربکس پیکان در آن قرار گیرد. در عقب هم فنرهای شمش پیکان جایگزین فنرهای ۴۰۵ شد تا بتواند دیفرانسیل پیکان را نگه دارد. این خودرو پژو آردی مخفف Rear Drive یا دیفرانسیل عقب نام گرفت. تولید پژو آردی در سال ۱۳۷۷ آغاز و با قیمتی کمتر از ۴۰۵ به بازار عرضه شد. آردی اما همواره از مشکلات متعددی رنج می‌برد که حتی با تغییر نام به روآ هم به‌طور کامل برطرف نشد و نهایتاً در سال ۱۳۹۰ تولید آن خاتمه یافت.

رنو لوگان هاچ‌بک

نسل اول رنو لوگان یا همان تندر ۹۰ در سال ۲۰۰۷ در هند روی خط تولید ماهیندرا رفت. چند سال بعد اما ازآنجایی‌که در هند خودروهایی با طول کمتر از ۴ متر از مزیت‌های مالیاتی برخوردار هستند، ماهیندرا تصمیم به ساخت نسخه هاچ‌بک لوگان گرفت تا طول آن را به زیر ۴ متر برساند. این خودرو که وریتو وایب نام گرفته بود، در سال ۲۰۱۳ در بمبئی معرفی شد. وریتو وایب اما یک هاچ‌بک واقعی محسوب نمی‌شد زیرا شیشه عقب آن ثابت بود و درب صندوق مثل خودروهای سدان از زیر شیشه باز می‌شد. این طراحی که بسیار عجیب به نظر می‌رسید، از کارایی صندوق بار خودرو کاسته بود.

بی‌ام‌و سری ۷ شانزده سیلندر

در اوایل دههٔ ۹۰، سه تن از مقامات و مهندسان بلندپایهٔ ب‌ام‌و تصمیم به ساخت نسخه‌ای قدرتمند از سری ۷ با پیشرانهٔ شانزده سیلندر گرفتند. برای ساخت این موتور، مهندسان ب‌ام‌و دو پیشرانهٔ V12 متعلق به مدل M70 را گرفته و با بریدن چهار سیلندر، آن‌ها را به دو موتور V8 تبدیل کردند. سپس این دو پیشرانه را به هم چسبانده و یک V16 جذاب را با ۶.۷ لیتر حجم خلق کردند که ۴۰۸ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد؛ اما این موتور آن‌قدر بزرگ بود که در محفظهٔ پیشرانهٔ سری ۷ جایی برای سیستم خنک‌کننده باقی نمی‌ماند. به همین دلیل، رادیاتور به صندوق عقب منتقل شد و خروجی هوای بزرگی بین چراغ‌های عقب جای گرفت. این خودرو که 767iL نام گرفت، در آزمایشات عملکرد خوبی از خود نشان داد اما هیچ‌گاه نتوانست چراغ سبز تولید را از سوی مقامات وقت ب‌ام‌و دریافت کند.

آستون‌مارتین سیگنت هشت سیلندر

سیگنت در اصل نسخهٔ ری‌بج شدهٔ تویوتا IQ بود که در بازار شکست خورد اما چند سال بعد از خاتمهٔ تولید، آستون‌مارتین در فستیوال سرعت گودوود ۲۰۱۸، سیگنت عجیبی را معرفی کرد که به پیشرانهٔ ۴.۷ لیتری V8 نسل قبلی ونتیج مجهز شده بود! برای جایگزینی موتور ۱.۳ لیتری چهار سیلندر اصلی با این پیشرانهٔ هشت سیلندر بزرگ تغییرات زیادی در ساختار سیگنت صورت گرفت و انتقال قدرت نیز از دیفرانسیل جلو به عقب تغییر پیدا کرد. بدین منظور تونل گیربکس و محفظهٔ موتور به‌طور کامل از نو طراحی شدند تا فضا برای نصب موتور بزرگ V8 فراهم گردد. این خودروی عجیب ۴۳۰ اسب بخار قدرت داشت که در کنار وزن ۱۳۷۵ کیلوگرمی، شتاب صفرتاصد ۴.۲ ثانیه‌ای را فراهم می‌کرد. از این سیگنت فقط یک دستگاه ساخته شد.