سوپراسپرت‌هایی که قبل از ردبول RB17 تکنولوژی فرمول یک را به جاده آوردند

ردبول RB17 اولین هایپرکاری نیست که به‌منظور ارائهٔ تجربهٔ فرمول یک برای عموم مردم طراحی شده و خودروهای دیگری هم قبلاً این کار را انجام داده‌اند.

ردبول در فستیوال گودوود خودروی حیرت‌انگیزی را رونمایی کرد. پروژهٔ خارق‌العادهٔ آدریان نیوی، ردبول RB17 قرار است یکی از وحشی‌ترین هایپرکارهایی باشد که تاکنون ساخته شده است. زیر بدنهٔ آبی‌رنگ این هیولا، اساساً یک خودروی فرمول یک پنهان شده است. RB17 به یک پیشرانهٔ V10 تنفس طبیعی ساخت کاسورث با ۱۰۰۰ اسب بخار قدرت مجهز است و از گیربکس و شاسی فیبر کربنی بهره می‌برد که اوج تکنولوژی‌های موتوراسپرت را به جاده می‌آورد. البته هایپرکار ردبول فقط مخصوص پیست است و تنها ۵۰ دستگاه از آن ساخته می‌شود که هرکدام حدود ۶.۵ میلیون دلار قیمت دارند. بااین‌حال، RB17 اولین هایپرکاری نیست که به‌منظور ارائهٔ تجربهٔ فرمول یک برای عموم مردم طراحی شده و در ادامه با شش نمونه از بهترین خودروهایی که قبلاً این کار را انجام داده‌اند آشنا خواهیم شد.

یاماها OX99-11 سال ۱۹۹۲

در دههٔ ۸۰، تب‌وتاب فرمول یک در ژاپن بسیار بالا بود تا جایی که برای گرند پری سوزوکا سالانه هزاران بلیط فروخته می‌شد. موفقیت ژاپنی‌ها در این مسابقات نیز بر محبوبیت فرمول یک در سرزمین آفتاب تابان افزوده بود زیرا هر خودرویی که از سال ۱۹۸۷ تا ۱۹۹۱ در این مسابقات قهرمان شد از پیشرانه‌های هوندا استفاده می‌کرد. یاماها نیز که بر مسابقات موتورسیکلت آن زمان سلطه داشت، تلاش کرد موفقیت خود روی دوچرخ را با تقلید از هوندا روی چهارچرخ هم تکرار کند. یاماها برای اولین بار در سال ۱۹۸۹ با تیم Zakspeed وارد فرمول یک شد اما هیچ موفقیتی کسب نکرد. پس از یک سال غیبت، این شرکت از طریق همکاری با برابم، در سال ۱۹۹۱ با پیشرانهٔ V12 به فرمول یک بازگشت ولی بازهم موفقیتی به دنبال نداشت و فقط سه امتیاز کسب کرد. بااین‌حال، در سال ۱۹۹۲ یاماها با استفاده از پیشرانهٔ V12 فرمول یک خود، یک خودروی جاده‌ای با نام OX99-11 با صندلی‌های پشت سرهم ساخت اما متأسفانه این خودرو هیچ‌گاه تولید نشد زیرا در دوران رکود اقتصادی ژاپن ساخته شد و یاماها نگران بود برای برچسب قیمتی ۸۰۰ هزار دلاری آن خریداری پیدا نشود. به همین دلیل، پروژهٔ OX99-11 در سال ۱۹۹۴ پس از ساخت سه پروتوتایپ لغو شد.

مک‌لارن F1 سال ۱۹۹۲

مک‌لارن از اواسط دههٔ ۸۰ تا اوایل دههٔ ۹۰ بر فرمول یک سلطه داشت و با نیکی لائودا، آلن پراست و آیرتون سنا هفت قهرمانی سازندگان و رانندگان به دست آورد. در طول فصل ۱۹۸۸، گوردون موری، طراح خودروی مسابقه‌ای MP4-4 مک‌لارن که در ۱۵ مسابقه از ۱۶ مسابقه پیروز شد، طراحی سوپرکاری جاده‌ای آغاز کرد. طرح منحصربه‌فرد سه‌نفرهٔ این خودرو که صندلی راننده را در وسط دو صندلی سرنشین را در طرفین آن قرار می‌داد، به مالک تجربهٔ رانندگی با یک خودروی فرمول یک را می‌داد. بااین‌حال، برخلاف خودروهای فرمول یک مک‌لارن که از پیشرانهٔ هوندا استفاده می‌کردند، F1 به موتور V12 ب‌ام‌و با بیش از ۶۰۰ اسب بخار قدرت مجهز شده بود. F1 همچنین برخلاف سوپرکارهایی مثل فراری F40 که بسیار ساده بودند، با تجهیزاتی مثل سیستم تهویه، گرم‌کن شیشه جلو و سیستم صوتی ۱۰ سی‌دی، ترکیبی از سرعت و تجمل را ارائه می‌کرد. F1 با دستیابی به سرعت ۳۸۶ کیلومتر بر ساعت، به سریع‌ترین خودروی تولیدی آن زمان تبدیل شد.

فراری F50 سال ۱۹۹۵

در دههٔ ۹۰ فراری دوران سختی را سپری می‌کرد. این شرکت در پیست از تیم‌هایی مثل ویلیامز، مک‌لارن و بنتون عقب افتاده بود و در خارج از پیست هم پس از درگذشت بنیان‌گذار شرکت، انزو فراری، درگیری‌های داخلی گسترده‌ای را تجربه می‌کرد. در سال ۱۹۹۵ اما شرایط تغییر کرد. تیم فرمول یک فراری در سال ۱۹۹۶ مایکل شوماخر را به خدمت گرفت و بخش خودروهای جاده‌ای هم سوپرکار جدیدی را معرفی کرد که برای آوردن تجربهٔ فرمول یک به جاده‌ها طراحی شده بود. F50 که به مناسبت تولد پنجاه‌سالگی فراری با الهام از خودروی فرمول یک ۶۴۱ فصل ۱۹۹۰ ساخته شد، به فرمان هیدرولیک یا ترمز ABS مجهز نبود اما از تکنولوژی ساخت و آیرودینامیک فرمول یک استفاده می‌کرد. بااین‌حال، F50 به‌اندازهٔ سلف خود، F40 سروصدا به راه نینداخت و در سال ۱۹۹۷ کنار گذاشته شد.

فراری انزو سال ۲۰۰۲

هفت سال پس از F50، فراری بار دیگر تلاش کرد تا تجربهٔ فرمول یک را به جاده بیاورد و نتیجهٔ آن سوپرکار جدیدی بود که نام بنیان‌گذار شرکت برای آن انتخاب شد. انزو از تکنولوژی‌های فراوان فرمول یک مثل گیربکس سکوئنشال و ترمزهای کامپوزیت سرامیکی تقویت‌شده با فیبر کربن بهره می‌برد. در سینهٔ خودرو هم یک نیروگاه ۶ لیتری V12 قرار گرفته بود که با ۶۶۰ اسب بخار قدرت، امکان دستیابی به حداکثر سرعت ۳۵۰ کیلومتر بر ساعت را فراهم می‌کرد. انزو همچنین از بهترین رانندهٔ توسعهٔ جهان یعنی مایکل شوماخر بهره‌مند بود که به حل مشکلات نمونه‌های پیش‌تولید خودرو کمک شایانی کرد. تنها ۴۰۰ دستگاه از انزو ساخته شد و در لیست خریداران آن نام‌های بزرگی مثل مایکل شوماخر، نیکلاس کیج و حتی پاپ جان پل دوم دیده می‌شد.

کاپارو T1 سال ۲۰۰۷

شرکت بریتانیایی ناشناختهٔ کاپارو با معرفی T1 نام خود را بر سر زبان‌ها انداخت. این یک خودروی فرمول یک با بدنهٔ جاده‌ای بود و تنها ۴۷۰ کیلوگرم وزن داشت. بدنهٔ فیبر کربنی این خودرو از ضریب درگ پایین، بال جلوی قابل تنظیم دوبخشی و دیفیوزر اثر زمینی برخوردار بود. هرچند T1 به دو صندلی مجهز بود اما اساساً یک خودروی مسابقه‌ای محسوب می‌شد که برای استفاده در جاده طراحی شده بود. این ماشین همچنین با حداکثر سرعت ۳۳۰ کیلومتر بر ساعت و شتاب صفرتاصد ۲.۵ ثانیه، بسیار سریع بود. بااین‌حال، تصویر T1 مدت کوتاهی پس عرضه خراب شد زیرا یکی از پروتوتایپ‌های آن هنگام آزمایش توسط جیسون پلاتو آتش گرفت و جرمی کلارکسون نیز در هنگام آزمایش نمونه‌ای دیگر به خاطر شل شدن پانل زیر خودرو مجبور به توقف شد. به دلیل این حوادث و رکود اقتصادی جهانی پس‌ازآن، کاپارو شکست خورد و تنها ۱۵ دستگاه از آن به فروش رسید.

مرسدس AMG One سال ۲۰۲۲

مرسدس که با CLK GTR سال ۱۹۹۸ تجربهٔ آوردن تکنولوژی مسابقه به جاده را داشت، دو دهه بعد پا را فراتر گذاشت و تصمیم گرفت پیشرانهٔ فرمول یک را به جاده‌ها بیاورد. AMG One به نسخهٔ اصلاح‌شدهٔ پیشرانهٔ V6 توربوشارژ هیبریدی فرمول یک مرسدس با MGU-H و MGU-K مجهز است که قدرت شگفت‌انگیز ۱۰۶۳ اسب بخاری را در اختیار راننده قرار می‌دهد. این ماشین از دیگر تکنولوژی‌های فرمول یک مثل DRS هم بهره می‌برد و به لطف بدنهٔ فیبر کربنی، وزن ۱۶۹۵ کیلوگرمی دارد. از AMG One تنها ۲۷۵ دستگاه ساخته می‌شود که همهٔ آن‌ها قبلاً توسط افرادی مثل لوئیس همیلتون، پدرش آنتونی همیلتون، نیکو رزبرگ، دیوید کولتارد و والتری بوتاس خریداری شده‌اند.