شاسی‌بلندهایی که فراموش شدند، قسمت دوم، از پونتیاک تورنت تا کیا موهاوی

در این مطالب طی دو قسمت با شاسی‌بلندهایی آشنا خواهیم شد که سال‌ها پیش از محبوبیت این خودروها به بازار آمدند و امروز کاملاً فراموش شده‌اند.

همچنین بخوانید: شاسی‌بلندهایی که فراموش شدند، قسمت اول

میتسوبیشی پاجرو اوولوشن سال ۱۹۹۷

میتسوبیشی که در سال‌های ۱۹۸۵، ۱۹۹۲ و ۱۹۹۳ در رالی طاقت‌فرسای پاریس داکار به پیروزی رسیده بود، درس‌هایی که از سال‌ها مسابقه در خشن‌ترین مناطق روی کره زمین آموخته بود را در یک سوپر شاسی‌بلند تولید محدود جاده‌ای به کار گرفت. پاجرو اوولوشن به یک پیشرانهٔ ۳.۵ لیتری V6 مجهز شده بود که ۲۷۵ اسب بخار قدرت را به هر چهارچرخ تحویل می‌داد. گلگیرهای برجسته، بال روی سقف و دیگر قطعاتی که از موتوراسپرت آمده بودند هم از ویژگی‌های ظاهری این ماشین بودند. از پاجرو اوولوشن تنها حدود ۲,۵۰۰ دستگاه ساخته شد و ازآنجایی‌که شاسی‌بلندهای پرفورمنس در دههٔ ۹۰ اندک بودند، این تعداد خیلی سریع به فروش رسید.

دوج رمشارژر سال ۱۹۹۸

عرضهٔ نسل دوم دوج رمشارژر در سال ۱۹۹۳ در بازار آمریکا خاتمه یافت اما تا سال ۱۹۹۶ همچنان در مکزیک عرضه می‌شد. دوج قصد نداشت نسل جدیدی را برای رمشارژر توسعه دهد زیرا تقاضا برای شاسی‌بلندهای دودر بسیار کاهش پیدا کرده بود اما وضعیت در مکزیک متفاوت بود و به همین دلیل، بخش مکزیکی دوج نسل سوم رمشارژر را به‌طور خاص برای بازار این کشور توسعه داد. این شاسی‌بلند جدید که در سال ۱۹۹۸ معرفی شد، بر اساس پیکاپ رم ساخته شده بود و دو خودرو از جلو یکسان بودند. دوج برای کاهش هزینه‌ها، بخش عقبی رمشارژر را هم از مینی‌ون کاروان گرفته بود. تولید این خودرو در سال ۲۰۰۱ پس از فروش حدود ۳۰ هزار دستگاه خاتمه یافت.

ایسوزو آکسیوم سال ۲۰۰۱

ایسوزو در ابتدای قرن بیست و یکم، برای خریدارانی که توانایی‌های یک شاسی‌بلند را در پکیجی لوکس‌تر می‌خواستند، مدلی بنام آکسیوم را ارائه کرد. این خودرو بر اساس مدل رودئو ساخته شده بود اما هیچ شباهتی به آن نداشت. بااین‌حال، آکسیوم آن‌طور که مدیران ایسوزو انتظار داشتند موفق عمل نکرد زیرا از یک سو تحت‌الشعاع رقبا قرار گرفت و از سوی دیگر، بازار ایسوزو در ایالات‌متحده رو به افول بود. از سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۴ تنها حدود ۲۵ هزار دستگاه آکسیوم در کارخانهٔ مشترک ایسوزو با سوبارو در ایندیانا طول شد که اکثر آن‌ها در خود آمریکا عرضه شدند.

میتسوبیشی انداور سال ۲۰۰۳

انداور اولین خودروی میتسوبیشی بود که به‌طور خاص برای بازار ایالات‌متحده طراحی شد اما با رقبای قدری مثل فورد اکسپلورر مواجه شد. ظاهر ناجور هم مزید بر علت شد تا انداور نتواند به هدف فروش سالانه ۸۰ هزار دستگاه میتسوبیشی نزدیک شود. این خودرو در اولین سال حضور کامل در بازار آمریکا تنها ۳۲ هزار دستگاه فروخت و پس‌ازآن هرسال این رقم کاهش یافت تا اینکه در سال ۲۰۱۱ کنار گذاشته شد. این شاسی‌بلند در کارخانهٔ میتسوبیشی در ایلینوی تولید می‌شد که اکنون خودروهای الکتریکی ریویان را تولید می‌کند.

جی‌ام‌سی انووی XUV سال ۲۰۰۴

جی‌ام‌سی در اواسط دههٔ ۲۰۰۰ قسمت عقب شاسی‌بلند نسبتاً محبوب انووی خود را به اتاق بار پیکاپ مانند با سقف بازشو تبدیل کرد. این کار حدود صد کیلوگرم به وزن خودرو اضافه کرد که نه‌تنها پیشرانه‌های شش و هشت سیلندر قادر به جبران آن نبودند بلکه هندلینگ خودرو را هم به هم می‌ریخت. به همین دلیل، درحالی‌که جنرال موتورز فروش ۱۰۰ هزار دستگاه در سال را پیش‌بینی کرده بود، طی دو سال تنها ۱۳ هزار دستگاه از انووی XUV فروخته شد.

پونتیاک تورنت سال ۲۰۰۵

در ابتدای قرن بیست و یکم، پونتیاک در بین برندهای مختلف جنرال موتورز گم شده بود و خودروهایی مثل آزتک هم نتوانستند شرایط را تغییر دهند. سپس تورنت به‌عنوان جایگزین آزتک به بازار آمد و همان‌طور که انتظار می‌رفت طراحی بسیار محافظه‌کارانه‌تری را به نمایش گذاشت. این خودرو بر اساس شورلت اکوئناکس ساخته شده بود اما بازهم نتوانست موفق کند و پونتیاک را نجات دهد. درحالی‌که شورلت نزدیک به نیم میلیون دستگاه اکوئناکس فروخت، فروش تورنت تنها کمی بیش از ۱۰۰ هزار دستگاه بود.

ساب X9-7 سال ۲۰۰۵

جنرال موتورز که سال‌ها به مهندسی برند (ری‌بج) اعتیاد داشت، اولین شاسی‌بلند ساب را هم با همین شیوه تولید کرد. بااین‌حال، X9-7 ارتباط بسیار کمی با ساب داشت و بر پایهٔ پلت‌فرم پرکاربرد GMT360 ساخته شده بود که در خودروهایی مثل شورلت تریل‌بلیزر و الدزمبیل براوادا هم به کار رفته بود. البته X9-7 گران‌ترین نسخه در بین برادران پرتعداد خود بود و با تجهیزات فراوانی پر شده بود تا بتواند در بخش لوکس بازار رقابت کند. بااین‌حال، شاسی‌بلند ساب نتوانست زیرساخت غیرلوکس خود را پنهان کند و پس از ساخت ۸۶ هزار دستگاه در اوهایو، هم X9-7 و هم خود ساب به تاریخ پیوستند.

کرایسلر آسپن سال ۲۰۰۶

طی یکی دو دههٔ اخیر، کرایسلر خودروهای هیجان‌انگیز زیادی تولید نکرده و آسپن هم یکی از همین مدل‌های ناموفق است. این خودرو بر اساس دوج دورانگو ساخته شده و برادر لوکس‌تر آن محسوب می‌شد. بااین‌حال، دورانگو خود بر پایهٔ پیکاپ رم شکل گرفته بود و از اکسل عقب صلب استفاده می‌کرد؛ بنابراین، آسپن شاسی‌بلند لوکسی بود که در پیکاپ ریشه داشت. به همین دلیل، شاسی‌بلند کرایسلر فروش پایینی داشت و فقط دو سال روی خط تولید دوام آورد.

سوزوکی XL-7 سال ۲۰۰۶

نسل اول XL-7 اساساً یک گرند ویتارای کشیده بود اما نسل دوم شرایط متفاوتی داشت. این یکی دیگر از شاسی‌بلندهایی بود که بر اساس شورلت اکوئناکس ساخته شده و یکی از محصولات متعدد همکاری جنرال موتورز و سوزوکی بود. البته XL-7 با ارائهٔ صندلی‌های ردیف سوم، با همتایان جنرال موتورزی خود متفاوت بود اما از همان پیشرانهٔ ۳.۶ لیتری V6 پرمصرف GM استفاده می‌کرد. این خودرو زمانی راهی بازار آمریکا شد که قیمت سوخت رو به افزایش بود و به همین دلیل تنها دو سال به تولید رسید. از XL-7 حدود ۵۰ هزار دستگاه ساخته شده و سوزوکی در سال ۲۰۱۳ به‌طور کامل از بازار آمریکا خارج شد.

ایوکو مسیف سال ۲۰۰۷

مسیف که در سال ۲۰۰۷ در برخی بازارهای خاص عرضه شد، نسخهٔ ایتالیایی از یک شاسی‌بلند اسپانیایی بود که ریشه در بریتانیا داشت. این شاسی‌بلند چندملیتی بر اساس سانتانا PS10 ساخته شده بود که خود بر پایهٔ لندروور دیفندر شکل گرفته بود. بااین‌وجود، مسیف از نمای جلوی منحصربه‌فردی بهره می‌برد که توسط جورجتو جوجارو طراحی شده بود. این شاسی‌بلند در داخل نیز از فضایی بروز شده با قطعات ایوکو بهره می‌برد. مسیف در نسخه‌های شاسی‌بلند دودر و چهاردر و پیکاپ دودر ساخته می‌شد. سالانه حدود ۴,۵۰۰ دستگاه از این ماشین تولید می‌شد که اکثر آن‌ها به دست سازمان‌های دولتی ایتالیا می‌رسیدند. پس از ورشکستگی سانتانا در سال ۲۰۱۱، تولید ایوکو مسیف هم خاتمه یافت.

کیا موهاوی سال ۲۰۰۸

موهاوی که در بازار آمریکا با نام بورگو عرضه می‌شد، شاسی‌بلند سه ردیفه با شاسی مستقل و پیشرانه‌های V6 و V8 بود. این خودرو اما در زمانی که نام کیا بسیار کمتر از امروز شناخته‌شده بود، در ایالات‌متحده نتوانست موفق عمل کند. موهاوی که سواری ناراحت و مصرف سوخت بالایی داشت، تنها دو سال در بازار آمریکا دوام آورد و پس از فروش تنها ۲۳ هزار دستگاه از این بازار کنار رفت. بااین‌حال، تولید موهاوی برای بازارهای دیگر همچنان ادامه یافت و حتی پس از تجربهٔ یک به‌روزرسانی بزرگ در سال ۲۰۱۹، همچنان در کره جنوبی عرضه می‌شود.

ساب X9-4 سال ۲۰۱۱

۹-4X نماد سوء مدیریت جنرال موتورز در مورد برند افسانه‌ای ساب بود. این شرکت که از تجربهٔ X9-7 درس نگرفته بود، تصمیم گرفت کادیلاک SRX را به کراس‌اووری برای ساب تبدیل کند. به همین دلیل، هرچند X9-4 نشان سوئدی بر پیشانی داشت اما در مکزیک در کنار SRX تولید می‌شد. در همان زمانی که این خودرو به بازار عرضه شد اما ساب که مدت‌ها بود برای بقا می‌جنگید، نهایتاً تعطیل شد و تنها ۸۱۴ دستگاه از X9-4 را به بازار فرستاد.

پایان