تمام خودروهای عضلانی با پیشرانه توربوشارژ، از موستانگ تا ترنس ام و چارجر

درحالی‌که ماسل کارها عمدتاً با پیشرانه‌های V8 حجیم و قدرتمند شناخته می‌شوند، در طول تاریخ نمونه‌هایی هم با موتورهای کوچک توربو ساخته شده‌اند.

وقتی حرف از خودروهای عضلانی آمریکایی می‌شود، همهٔ ما به یاد پیشرانه‌های V8 بزرگ و یا موتورهای سوپرشارژ بسیار قدرتمند می‌افتیم زیرا یکی از اصلی‌ترین ویژگی‌های ماسل کارها، همین موتورهای V8 حجیم است. بااین‌حال، در طول تاریخ به دلایل مختلفی که اصلی‌ترین آن کاهش مصرف سوخت و تولید آلایندگی بوده است، خودروسازان آمریکایی اقدام به تولید ماسل کارهایی با پیشرانه‌های کوچک توربو کردند. تعداد خودروهای عضلانی توربوشارژ کل تاریخ اما بسیار اندک بوده و حتی به تعداد انگشتان دو دست هم نمی‌رسد. ازاین‌رو، در ادامه قصد داریم با تمام ماسل کارهایی که تاکنون با پیشرانهٔ توربو تولید شدند آشنا شویم.

فورد موستانگ سال ۱۹۷۹

نسل سوم موستانگ که در سال ۱۹۷۹ معرفی شد، از همان موتورهای ضعیف نسل قبلی استفاده می‌کرد و بنابراین، پیشرانهٔ پایه همچنان یک نمونۀ ۲.۳ لیتری چهار سیلندر با تنها ۸۸ اسب بخار قدرت بود. بااین‌حال، فورد برای نسل سوم موستانگ، نسخهٔ توربوشارژ این موتور چهار سیلندر را هم ارائه کرد که با ۱۳۵ اسب بخار قدرت، ارتقاء قابل‌توجهی را تجربه کرده بود و قدرتی نزدیک به موتور V8 تنفس طبیعی موستانگ ارائه می‌کرد که با ۵ لیتر حجم، تنها ۱۴۰ اسب بخار قدرت داشت. همچنین مدت کوتاهی بعد، وقتی در سال ۱۹۸۰ فورد موتور ۵ لیتری را با یک نمونهٔ ۴.۲ لیتری V8 جایگزین کرد که تنها ۱۲۰ اسب بخار قدرت داشت، موتور ۲.۳ لیتری توربو به قوی‌ترین پیشرانهٔ موستانگ تبدیل شد. در سال ۱۹۸۴ نیز بخش خودروهای ویژهٔ فورد، موستانگ SVO را با همین موتور ۲.۳ توربو ولی با ۱۷۵ اسب بخار قدرت همراه با دیفرانسیل لغزش محدود و تغییراتی در سیستم تعلیق ارائه کرد که یکی از بهترین و سریع‌ترین نسخه‌های نسل سوم موستانگ محسوب می‌شد.

پونتیاک ترنس ام سال ۱۹۸۰

در سال ۱۹۸۰، به دلیل تشدید قوانین آلایندگی، پونتیاک به تولید پیشرانه‌های V8 بزرگ خود پایان داد. این شرکت اما برای حفظ پرفورمنس مدل محبوب فایربرد، برخلاف فورد و بیوک که از موتورهای چهار و شش سیلندر توربو استفاده می‌کردند، تصمیم گرفت بزرگ‌ترین موتور هشت سیلندری که روی خط تولیدش باقی‌مانده بود را به توربوشارژر مجهز کند. این یک موتور ۴.۹ لیتری بود که به لطف توربوشارژر، قدرت آن با ۴۰ اسب بخار افزایش نسبت به نسخهٔ تنفس طبیعی، به ۲۱۰ اسب بخار رسید. این بزرگ‌ترین پیشرانهٔ توربوشارژ آن سال‌ها محسوب می‌شد. این موتور در نسخه‌های ترنس ام و فرمولا ارائه می‌شد و شتاب صفر تا ۹۶ کیلومتر بر ساعت ۸.۲ ثانیه‌ای را فراهم می‌کرد. در دوران بحران شدید نفت و قوانین آلایندگی سخت‌گیرانه، استفاده از توربوشارژر تنها راهی بود که می‌توانست فایربرد را همچنان سرحال نگه دارد.

بیوک گرند نشنال سال ۱۹۸۲

بیوک اولین بار در سال ۱۹۷۸ یک پیشرانهٔ ۳.۸ لیتری V6 توربو را برای مدل رگال ارائه کرد. رگال توربو که با نام اسپرت کوپه شناخته می‌شد، با کاربراتورهای دو دهنه و چهار دهنه به ترتیب با ۱۵۰ و ۱۶۵ اسب بخار قدرت عرضه می‌شد. سپس بیوک در سال ۱۹۸۲ به مناسبت موفقیت در مسابقات نسکار، نسخهٔ ویژه‌ای از رگال کوپه را با نام گرند نشنال معرفی کرد. از این نسخه در سال ۱۹۸۲ تنها ۲۱۵ دستگاه ساخته شد که از این تعداد، فقط ۳۵ دستگاه بر اساس نسخه اسپرت کوپه با موتور ۳.۸ لیتری V6 توربو ساخته شدند که حالا ۱۷۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و دیگر نمونه‌ها از موتور ۶.۱ لیتری V6 تنفس طبیعی استفاده می‌کردند. در سال ۱۹۸۴، گرند نشنال دوباره بازگشت و این بار به‌صورت استاندارد با موتور توربو و ۲۰۰ اسب بخار قدرت ارائه شد. در سال ۱۹۸۷ هم جذاب‌ترین عضو این خانواده یعنی GNX در تعداد محدودی با موتور ۳.۸ لیتری V6 توربو ارائه شد که به گفتهٔ بیوک، ۲۷۶ اسب بخار قدرت داشت اما قدرت واقعی آن حدود ۳۰۰ اسب بخار بود.

دوج چارجر شلبی توربو سال ۱۹۸۵

چارجر پس از چهار سال غیبت در سال ۱۹۸۲ دوباره بازگشت اما شکوه گذشتگان خود را کاملاً از دست داده و به یک کوپهٔ کوچک دیفرانسیل جلو با پیشرانهٔ چهار سیلندر تبدیل شده بود. این حتی یک خودروی مستقل هم نبود و فقط پکیج پرفورمنسی بود که برای دوج اومنی ارائه می‌شد و پیشرانهٔ ۲.۲ لیتری با ۸۴ اسب بخار قدرت را به همراه داشت. بااین‌حال، در سال ۱۹۸۳ شرایط کمی بهتر شد زیرا چارجر حالا به‌عنوان مدلی مستقل در نظر گرفته و نسخهٔ شلبی هم ارائه شد یعنی نامی که دههٔ ۶۰ روی جذاب‌ترین موستانگ‌ها دیده می‌شد. نمونه‌های اولیهٔ چارجر شلبی از نسخهٔ تقویت‌شدهٔ همان موتور ۲.۲ لیتری استفاده می‌کردند که حداکثر ۱۱۰ اسب بخار قدرت داشت اما در سال ۱۹۸۵ نسخهٔ شلبی توربو ارائه شد که با ۱۴۶ اسب بخار قدرت، پرفورمنس بهتری را ارائه می‌کرد و ظرف ۷.۶ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

پونتیاک ترنس ام نسخهٔ بیست‌سالگی سال ۱۹۸۹

پس‌ازاینکه تولید نسل دوم بیوک رگال در سال ۱۹۸۷ به پایان رسید و این خودرو جای خود را به مدلی دیفرانسیل جلو داد، موتور V6 توربوشارژ بیوک در سینهٔ یکی از خودروهای پونتیاک به حیات خود ادامه داد. این خودرو نسخهٔ ویژه‌ای از ترنس ام بود که به مناسبت بیست‌سالگی این مدل ساخته شد. پونتیاک برای این خودرو، پیشرانهٔ ۳.۸ لیتری V6 توربوی گرند نشنال را از بیوک قرض گرفت و با طراحی مجدد سرسیلندرها، افزایش نسبت تراکم و ارتقاء سیستم توربو، قدرت آن را به ۲۵۰ اسب بخار رساند. البته این رقم محافظه‌کارانه اعلام شده بود و قدرت واقعی موتور ترنس ام نسخهٔ بیست‌سالگی حدود ۳۰۰ اسب بخار بود. به لطف این نیرو، نسخهٔ ویژهٔ ترنس ام ظرف تنها ۴.۶ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید و به سریع‌ترین خودروی آمریکایی آن زمان تبدیل شد.

فورد موستانگ اکوبوست سال ۲۰۱۴

با پایان دههٔ ۸۰ و بهبود شرایط قیمت سوخت، خودروسازان آمریکایی از توربوشارژ در ماسل کارهای خود فاصله گرفتند و دوباره به موتورهای تنفس طبیعی روی آوردند تا اینکه پس از چند دهه، در سال ۲۰۱۴ با معرفی نسل ششم موستانگ، فورد خبر از ارائهٔ نسخهٔ اکوبوست با موتور ۲.۳ لیتری چهار سیلندر توربو داد. این اولین موستانگ توربو از زمان نسل سوم محسوب می‌شد. این پیشرانه که ۳۱۰ اسب بخار قدرت داشت، حتی جای موتور V6 تنفس طبیعی موستانگ را هم گرفت و چندی بعد، فورد به عرصهٔ موستانگ V6 پایان داد. موتور چهار سیلندر توربو در نسل کنونی یا هفتم موستانگ نیز همچنان ارائه می‌شود و ۳۱۵ اسب بخار قدرت دارد.

شورلت کامارو توربو سال ۲۰۱۵

پس‌ازاینکه فورد برای موستانگ موتور چهار سیلندر توربو را ارائه کرد، شورلت نیز برای نسل ششم کامارو که در سال ۲۰۱۵ معرفی شد یک پیشرانهٔ ۲ لیتری چهار سیلندر توربو را در نظر گرفت. این اولین کاماروی توربوشارژ تاریخ محسوب می‌شد. پیشرانهٔ ۲ لیتری این خودرو ۲۷۵ اسب بخار قدرت داشت و شتاب صفر تا ۹۶ کیلومتر بر ساعت در حدود ۵.۵ ثانیه را فراهم می‌کرد. برخلاف فورد، شورلت در کنار این موتور چهار سیلندر توربو، همچنان پیشرانهٔ V6 تنفس طبیعی را هم برای کامارو ارائه می‌کرد. همچنین به نظر می‌رسد استقبال از موتور توربو چندان بالا نبوده زیرا در سال پایانی عرضهٔ کامارو، شورلت این پیشرانه را حذف کرد.

دوج چارجر سال ۲۰۲۵

زمانی که تولید نسل قبلی دوج چارجر در پایان سال ۲۰۲۳ خاتمه پیدا کرد، قرار بود جایگزین آن تمام الکتریکی باشد ولی بعداً مشخص شد که دوج یک نسخهٔ بنزینی را هم در نظر گرفته است. بااین‌حال، زیر کاپوت این نسخه خبری از پیشرانه‌های V8 حجیم نخواهد بود و چارجر جدید فقط با یک پیشرانهٔ شش سیلندر توربو ارائه می‌شود. این همان موتور ۳ لیتری شش سیلندر خطی توئین توربوی هوریکین است که قبلاً در خودروهای جیپ دیده بودیم. این پیشرانه در چارجر در نسخه‌های ۴۲۰ و ۵۵۰ اسب بخاری ارائه خواهد شد تا جایگزین موتورهای ۵.۷ و ۶.۴ لیتری V8 قبلی باشد. همچنین حالا برای اولین بار، چارجر به سامانهٔ چهارچرخ محرک هم مجهز شده است. قرار است چارجر بنزینی در سه‌ماههٔ اول سال ۲۰۲۵ به بازار عرضه شود تا جدیدترین ماسل کار توربو لقب گیرد.