چرا عملکرد آفرود شاسی‌ بلندهای قدیمی بهتر از مدل‌های مدرن است؟

این روزها که شاسی‌بلندها در سراسر جهان بسیار محبوب شده‌اند، خواهیم دید که چرا خودروهای ۴×۴ قدیمی گزینه‌های بهتری برای آفرود هستند.

ما در دنیای مصرف‌گرایی زندگی می‌کنیم و دائماً به دنبال چیزهای جدید و با امکانات بیشتر هستیم که شاید هیچ‌وقت از آن‌ها استفاده نکنیم. در این مسیر، خودروهای عالی گذشته را از دست داده‌ایم. البته نمی‌توان انکار کرد که بسیاری خودروهای جدید هم فوق‌العاده هستند اما کسانی که عاشق ماشین هستند مثل ما و شما، معمولاً حسرت گذشته را می‌خورند. ازاین‌رو، در ادامه قصد بررسی خودروهای ۴×۴ قدیمی از اواخر دههٔ ۸۰ تا اوایل دههٔ ۹۰ را داریم که از دید ما بهتر از شاسی‌بلندهای مدرن امروزی هستند.

خودروهای ۴×۴ قدیمی خالص‌ترین شاسی‌بلندها هستند

رانندگی با خودروهای قدیمی بسیار لذت‌بخش است و منظور ما از قدیمی، خودرویی است که فاقد تجهیزات الکترونیکی بوده و کاملاً مکانیکی کار می‌کند. در این خودروها، تعویض دنده، شروع حرکت و رانندگی در جاده‌های کوهستانی همگی با تلاش راننده انجام می‌شود. البته این موضوع برای خیلی‌ها ممکن است آزاردهنده باشد اما برای برخی لذت‌بخش خواهد بود.

ویژگی‌های کلیدی خودروهای ۴×۴ قدیمی

• سادگی فنی: خودروهای ۴×۴ قدیمی تجربهٔ رانندگی ساده و مکانیکی را بدون تجهیزات الکترونیکی پیچیده ارائه می‌کنند.
• قابلیت اطمینان و سهولت نگهداری: این خودروها به دلیل سادگی و قابلیت اطمینان بالا، فرایند تعمیر آسان‌تری دارند.
• توانایی‌های آفرود: شاسی‌بلندهای قدیمی معمولاً با شاسی مستقل و محورهای صلب، استحکام بالایی دارند که توانایی‌های آفرود را افزایش می‌دهد.
• مقرون‌به‌صرفه: هزینه‌های نگهداری پایین و سهولت تعمیر، خودروهای ۴×۴ قدیمی را از لحاظ اقتصادی جذاب می‌کند.
• سرمایه‌گذاری و نوستالژی: افزایش محبوبیت خودروهای ۴×۴ قدیمی آن‌ها را به گزینهٔ مناسبی برای سرمایه‌گذاری تبدیل کرده است.

در یک ۴×۴ قدیمی، همه‌چیز به‌صورت مکانیکی و به خواست راننده انجام می‌شود و خودرو نمی‌تواند کاری که خودش می‌خواهد را انجام دهد. به‌عنوان‌مثال، خودروهای ۴×۴ امروزی در گیربکس کمکی خود برای تغییر از حالت دو چرخ محرک به چهارچرخ محرک یا ضریب سنگین و سبک، از سیستم‌های الکترونیکی استفاده می‌کنند. این کار کاملاً توسط کامپیوتر انجام می‌شود و بنابراین، یک مشکل در سیستم‌های الکترونیکی ممکن است به ناتوانی گیربکس کمکی در تغییر حالت منجر شود. در آفرود که به تمام توانایی‌های خودرو نیاز است این موضوع می‌تواند بسیار آزاردهنده باشد. در یک خودروی ۴×۴ قدیمی اما چنین مشکلی وجود نخواهد داشت زیرا راننده می‌توان به‌سادگی با حرکت دادن یک اهرم مکانیکی، خودرو را در حالت چهارچرخ محرک قرار دهند و حتی اگر این اهرم هم از کار بیفتد، در بسیاری موارد می‌توان از زیر خودرو گیربکس کمکی را در حالت موردنظر قرار داد. این یعنی شاسی‌بلندهای قدیمی در آفرود بسیار قابل‌اعتمادتر خواهند بود.

قابلیت اطمینان بسیار بیشتر از مدل‌های جدید

شاسی‌بلندهای آفرودی قدیمی جزء قابل‌اعتمادترین خودروهای تاریخ هستند. این خودروها فوق‌العاده ساده هستند. مدل‌های دیزلی قدیمی معمولاً از پمپ سوخت مکانیکی یا سیستم انژکتوری ساده استفاده می‌کنند و سیستم سوخت‌رسانی بسیاری از مدل‌های ۴×۴ بنزینی قدیمی هم از نوع کاربراتوری است. البته خودروهای ۴×۴ قدیمی کاملاً بدون مشکل نیستند و می‌توانند دردسرهایی را به دنبال داشته باشند اما در صورت مراقبت درست، بسیار قابل‌اعتماد خواهند بود.

توانایی‌های آفرود بیشتر از مدل‌های جدید

شاسی‌بلندهای قدیمی از پلت‌فرم سنتی مستحکم و فوق‌العاده توانمند بهره می‌برند. به‌عنوان‌مثال، لندروور دیسکاوری قدیمی روی شاسی نردبانی و محورهای جلو و عقب صلب قرار دارد. محور صلب بدین معنا است که دو چرخ یک محور از طریق یک تیرک فلزی به هم متصل می‌شوند و خبری از بازوهای کنترلی مستقل نیست که این ویژگی توانایی‌های بیشتری را در مسیرهای ناهموار به دنبال خواهد داشت. همچنین طراحی اکسل صلب نسبت به سیستم تعلیق مستقل، مستحکم‌تر بوده و نیاز به تعمیر و نگهداری کمتری خواهد داشت. علاوه بر این، تقویت و اصلاح خودرو با این نوع تعلیق هم بسیار آسان‌تر خواهد بود زیرا راحت‌تر از تعلیق مستقل می‌تواند به کیت افزایش ارتفاع و لاستیک‌های بزرگ‌تر مجهز شود.

حال بیایید نگاهی به لندروور دیسکاوری کنونی داشته باشیم. این خودرو از ساختار یکپارچه با تعلیق مستقل بادی در هردو محور استفاده می‌کند که مطمئناً رفتار جاده‌ای بهتری را به ارمغان می‌آورد و قابلیت تغییر ارتفاع دارد اما وقتی تعلیق در بالاترین ارتفاع قرار می‌گیرد، خودرو انعطاف بسیار کمی خواهد داشت و تنها می‌تواند به کنترل کشش متکی باشد؛ بنابراین، اگر دیسکاوری کنونی را با نسل اول مقایسه کنیم، مدل جدید به خاطر کنترل کشش برتری دارد اما وقتی دیسکاوری قدیمی به دو قفل دیفرانسیل مجهز شود و ارتفاع تعلیق را کمی افزایش دهیم، مدل جدید هیچ شانسی در برابر آن نخواهد داشت. این در حالی است که اصلاح و ایجاد تغییرات در دیسکاوری جدید بسیار دشوار است زیرا سیستم تعلیق بادی مستقل و سیستم‌های کامپیوتری فوق‌العاده پیچیده، به دلیل مشکلات و موانع فراوان، از نصب کیت‌های افزایش ارتفاع جلوگیری می‌کند.

هزینه‌های نگهداری بسیار پایین‌تر

شاید عجیب به نظر برسد اما هزینه‌های نگهداری یک ۴×۴ قدیمی مثل نسل اول لندروور دیسکاوری از شاسی‌بلندی صفرکیلومتر بیشتر است. به دلیل فقدان سنسورها، دوربین‌ها و تجهیزات الکترونیکی پیچیده، قطعات خودروهای قدیمی به‌مراتب ارزان‌تر از نمونه‌های جدید است. علاوه بر این، قطعات دست‌دوم هم به‌وفور برای این خودروها پیدا می‌شود. همچنین با داشتن کمی مهارت مکانیکی و بدون نیاز به تجهیزات تخصصی، به‌راحتی امکان کار کردن روی این خودروها هم وجود خواهد داشت. البته خودروهای قدیمی برای کسانی که خواهان تکنولوژی‌های جدید مثل سیستم اطلاعاتی-سرگرمی، پیشرانهٔ کم‌مصرف‌تر، کابین ساکت‌تر و رفتار جاده‌ای بهتر هستند مناسب نخواهد بود. این شاسی‌بلندها هرچند توانمند و قابل‌اعتماد هستند اما این به قیمت راحتی کمتر تمام می‌شود.

قیمت شاسی‌بلندهای آفرودی قدیمی

طی سال‌های اخیر، جهان عاشق خودروهای ۴×۴ قدیمی شده است. طراحی جعبه‌ای شکل، کابین ساده و توانایی‌های آفرود فوق‌العاده، قلب علاقه‌مندان به ماجراجویی و بیراهه نوردی را تسخیر کرده است و به همین دلیل، قیمت تویوتاها، جیپ‌ها و لندروورهای قدیمی بالا رفته است. البته هنوز هم می‌توان چنین خودروهایی را با قیمت مناسب پیدا کرد. به‌عنوان‌مثال، خودروی مورد بحث ما یعنی نسل اول لندروور دیسکاوری با قیمت‌هایی از تنها ۳ هزار دلار تا ۲۰ هزار دلار برای نمونه‌های خاص در بازار دیده می‌شود. این ماشین هرچند به‌عنوان یک لندروور به قابلیت اطمینان پایین خصوصاً در بخش واشر سرسیلندر شهرت دارد اما پیشرانه‌های دیسکاوری فوق‌العاده ساده هستند و تعویض واشر سرسیلندر آن‌ها بسیار ساده و ارزان خواهد بود.