بهترین خودروهایی که به خاطر قوانین مسابقات تولید شدند، از 911 GT1 تا کامارو ZL1

در این مطلب، به بهترین خودروهای مسابقه‌ای تاریخ نگاهی خواهیم داشت که به خاطر الزام قوانین، در نسخهٔ جاده‌ای هم تولید شدند.

هومولوگیشن باعث خلق تعدادی از بهترین خودروهای جاده‌ای در طول تاریخ شده است. هومولوگیشن چیست؟ قوانین بسیاری از مسابقات اتومبیلرانی، خودروسازان را ملزم می‌کند که از مدل‌های مسابقه‌ای خود تعدادی نمونهٔ جاده‌ای هم تولید کنند. به این کار هومولوگیشن گفته می‌شود. خودروهای هومولوگ شده اساساً خودروهای مسابقه‌ای برای جاده هستند و هیجان زیادی را برای علاقه‌مندان به ارمغان آورده‌اند. در ادامه با بهترین خودروهای هومولوگیشن تاریخ آشنا خواهیم شد.

آئودی اسپرت کواترو

آئودی کواترو با سامانهٔ چهارچرخ محرک خود، مسیر مسابقات رالی را تغییر داد اما رقبا به‌سرعت فاصله را کم کردند و این باعث شد آئودی چیز بهتری بنام اسپرت کواترو را ارائه کند. فاصلهٔ محوری این خودرو ۳۲۰ میلی‌متر کمتر شد تا چابک‌تر شود. زیر کاپوت هم یک پیشرانهٔ ۲.۱ لیتری پنج سیلندر قرار گرفته بود که برای مطابقت با مقررات رالی، حجم کمی کمتری داشت. نسخه‌های جاده‌ای ۳۰۰ اسب بخار قدرت داشتند اما این موتور در نسخهٔ رالی ۴۵۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد که این رقم در نسخهٔ اوولوشن حتی به بیش از ۵۰۰ اسب بخار رسید. ازجملهٔ دیگر تغییرات اسپرت کواترو می‌توان به شیب بیشتر شیشهٔ جلو برای بهبود آیرودینامیک و انتقال باطری به صندوق‌عقب برای توزیع وزن بهتر اشاره کرد. مجموعاً ۲۲۴ دستگاه از اسپرت کواترو ساخته شد که ۱۶۴ دستگاه آن جاده‌ای بود.

ب‌ام‌و M3 نسل E30

بخش M ب‌ام‌و قبلاً مدل‌های M1، M535i و M5 را ساخته بود اما این M3 نسل E30 بود که این بخش را به شهرت رساند. زمانی که ب‌ام‌و می‌خواست در مسابقات DTM آلمان شرکت کند، باید ۵ هزار دستگاه نسخهٔ جاده‌ای تولید می‌کرد که این باعث خلق M3 شد. این ماشین به یک پیشرانهٔ ۲.۳ لیتری چهار سیلندر مجهز شده بود که تا ۲۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد اما در نسخهٔ مسابقه‌ای این رقم به ۳۷۵ اسب بخار می‌رسید. مجموعاً ۱۷,۱۸۴ دستگاه از M3 نسل E30 در نسخه‌های مسابقه‌ای، جاده‌ای، اوولوشن و کانورتیبل ساخته شد.

شورلت کامارو ZL1

این ماشین توسط بخش «سفارش تولید دفتر مرکزی» یا COPO شورلت خلق شد. ایدهٔ ساخت ZL1 توسط «فرد گیب» مطرح شد. او یک فروشندهٔ خودرو و رانندهٔ مسابقات درگ بود که می‌خواست در پیست درگ فورد موستانگ را با کامارو شکست دهد. گیب به این نتیجه رسید که پیشرانهٔ ۷ لیتری V8 تمام آلومینیومی جدید شورلت تنها راه تحقق رؤیای اوست. وی مدیر اجرایی شورلت را متقاعد کرد تا این کامارو را با دیفرانسیل و کلاچ قوی‌تر توسعه دهد. عملکرد موفق در مسابقات درگ نشان داد که ایدهٔ گیب درست بوده است. موتور ZL1 طبق اعلام شورلت ۴۳۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد اما قدرت واقعی آن ۵۰۰ اسب بخار بود. البته این پیشرانه بسیار گران بود و به‌تنهایی قیمتی بیش از یک کامارو V8 پایه داشت. به همین دلیل، گیب ۵۰ دستگاهی که از کامارو ZL1 سفارش داده بود را به‌سختی فروخت.

فراری ۲۵۰ GTO

این فراری یکی از خودروهای هومولوگیشن قطعی تاریخ است زیرا حتی نام آن مخفف گرن توریسمو اومولوگاتو است که کلمهٔ آخر در ایتالیایی به معنای هومولوگیشن است. GTO یک خودروی مسابقه‌ای بود که به‌سختی جاده‌ای شد. این خودرو که برای مسابقات GT ساخته شده بود، با یک پیشرانهٔ ۳ لیتری V12 با ۳۰۰ اسب بخار قدرت عرضه می‌شد اما در طول دوران مسابقه‌ای آن که در سال ۱۹۶۴ به اوج رسید، این رقم افزایش پیدا کرد. فراری تنها ۳۶ دستگاه ۲۵۰ GTO تولید کرد که امروز بسیار ارزشمند هستند و قیمت آن‌ها به ۵۰ میلیون دلار رسیده است.

فورد GT40

پس‌ازاینکه انزو فراری از فروش شرکت خود به فورد صرف‌نظر کرد، هنری فورد دوم تمام توان شرکت خود را بکار گرفت تا خودرویی مسابقه‌ای برای شکست دادن فراری توسعه دهد. این منجر به ساخت GT40 شد که هرچند در ابتدا نتوانست حریف فراری شود اما دو سال پس از ورود به دنیای مسابقات، در لمانز سال ۱۹۶۶ فورد GT40 هر سه سکوی نخست را از آن خود کرد. GT40 به مدت چهار سال از ۱۹۶۶ تا ۱۹۶۹ علاوه بر لمانز، بر مسابقات دیگری هم سلطه پیدا کرد. از این خودرو ۱۰۵ دستگاه ساخته شد که تنها ۳۱ دستگاه آن جاده‌ای بود.

فورد سی‌یرا RS500

فورد سی‌یرا کاسورث قبلاً در مسابقات موفق عمل کرده بود اما فورد که می‌خواست این موفقیت را ادامه دهد، RS500 را ارائه کرد. نام این خودرو از ۵۰۰ دستگاهی گرفته شد که برای رعایت قوانین هومولوگیشن باید تولید می‌شد. RS500 به فورد کمک کرد تا بر مسابقات تورینگ سلطه پیدا کند. تمام نمونه‌های تولیدی این خودرو فرمان راست بودند و بال عقب جذابی داشتند.

لانچیا ۰۳۷

هرچند مسابقات رالی گروه B به هیولاهای چهارچرخ محرک شهرت داشت اما لانچیا پیش از توسعهٔ دلتا اینتگراله، همچنان به سیستم دوچرخ محرک مدل ۰۳۷ وفادار بود. ۰۳۷ از ابتدا به‌عنوان یک خودروی رالی طراحی شده بود و از یک پیشرانهٔ ۲ لیتری سوپرشارژ در وسط استفاده می‌کرد که ۲۶۵ اسب بخار قدرت داشت و نهایتاً این رقم به ۳۲۵ اسب بخار رسید. ساخت بدنه از کولار هم وزن را پایین آورده بود. قمار لانچیا در رالی جواب داد و این شرکت در سال ۱۹۸۳ قهرمان جهان شد. لانچیا آخرین شرکتی بود که با خودروی دیفرانسیل عقب به این عنوان رسید. از نسخهٔ جاده‌ای ۰۳۷ که با نام استراداله شناخته می‌شد تنها ۲۰۰ دستگاه ساخته شد.

مرسدس بنز CLK GTR

این خودرو به‌جز چراغ‌ها و جلوپنجره، هیچ اشتراک دیگری با CLK تولیدی نداشت و یک خودروی اختصاصی با شاسی فیبر کربنی بود. به همین دلیل، مرسدس باید از CLK GTR حداقل ۲۵ نمونهٔ جاده‌ای تولید می‌کرد. نهایتاً ۲۰ دستگاه کوپه و ۶ دستگاه رودستر از این ماشین ساخته شد. نسخهٔ استاندارد GTR از یک پیشرانهٔ ۷ لیتری V12 با ۶۱۲ اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد که در نسخهٔ سوپراسپرت حجم موتور به ۷.۳ لیتر و قدرت به ۶۵۵ اسب خار افزایش یافت.

رنو ۵ توربو

معاون تولید رنو «ژان ترامورسی» در پاسخ به موفقیت لانچیا در رالی با استراتوس موتور وسط، ایدهٔ ساخت نسخه‌ای خاص از رنو ۵ را مطرح کرد. این نسخه که رنو ۵ توربو نام گرفت، از لحاظ فنی با رنو ۵ معمولی کاملاً متفاوت بود و از یک پیشرانهٔ ۱.۴ لیتری توربو با ۱۶۰ اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد که پشت صندلی‌های جلو نصب شده و به چرخ‌های عقب نیرو می‌داد. بعداً نیز رنو نسخهٔ دیگری از این ماشین را با نام توربو ۲ ارائه کرد. از دو نسخهٔ رنو ۵ توربو مجموعاً ۴,۹۸۷ دستگاه ساخته شد.

میتسوبیشی پاجرو اوو

میتسوبیشی که تصمیم گرفت با نسل دوم پاجرو وارد رالی داکار شود، نسخه‌ای خاص از این خودرو را با نام پاجرو اوو آماده کرد که به یک پیشرانهٔ ۳.۵ لیتری V6 بنزینی با ۲۷۵ اسب بخار قدرت مجهز بود. این ماشین از دیفرانسیل لغزش محدود تورسن و تعلیقی با تراول بیشتر هم بهره می‌برد تا در مسیرهای ناهموار بیابانی عملکرد بهتری داشته باشد. از پاجرو اوو ۲,۵۰۰ دستگاه ساخته شد.

پلیموث رودرانر سوپربرد

رودرانر سوپربرد که برای حضور در مسابقات نسکار طراحی شده بود، با بال بزرگ عقب و دماغهٔ آیرودینامیک، با تمام ماسل کارهای دههٔ ۶۰ متفاوت بود. تغییر قوانین هومولوگیشن نسکار در سال ۱۹۷۰ پلیموث را مجبور کرد تعداد تولید نسخهٔ جاده‌ای سوپربرد را از ۵۰۰ به ۱۹۲۰ دستگاه افزایش دهد. این خودرو با دو پیشرانهٔ مختلف عرضه می‌شد که یکی همان موتور ۷ لیتری V8 همی نسخهٔ مسابقه‌ای با ۴۲۵ اسب بخار قدرت بود اما تنها ۱۳۵ دستگاه سوپربرد با این موتور تولید شد زیرا اکثر خریداران پیشرانهٔ ۷.۲ لیتری بزرگ‌تر و ارزان‌تر را انتخاب می‌کردند.

پورشه ۹۱۱ GT1

پس از پیروزی شگفت‌انگیز مک‌لارن در لمانز ۱۹۹۵ با F1 جاده‌ای، پورشه برای اولین بار با خودرویی بنام GT1 وارد میدان شد. برخلاف رقیب بریتانیایی، این پورشه یک خودروی مسابقه‌ای بود که به خاطر الزامات هومولوگیشن تولید شد. به همین دلیل، ۹۱۱ GT1 درحالی‌که شباهت زیادی به ۹۱۱ زمان خود داشت، از پیشرانهٔ ۳.۲ لیتری شش سیلندر تخت توئین توربوی مدل مسابقه‌ای ۹۶۲ استفاده می‌کرد. این موتور در نسخهٔ جاده‌ای ۵۴۴ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد اما نسخهٔ مسابقه‌ای ۶۰۰ اسب بخار قدرت داشت. پورشه ۲۵ دستگاه از نسخهٔ جاده‌ای GT1 تولید کرد.

تویوتا GR یاریس

هاچ‌بک جذاب GR یاریس به خاطر حضور تویوتا در مسابقات رالی ساخته شد. این خودرو کاملاً اختصاصی ساخته شده و فقط چراغ‌ها و آینه‌های جانبی آن با یاریس معمولی مشترک است. علاوه بر این، GR یاریس سه‌در است درحالی‌که تمام انواع دیگر یاریس پنج‌در هستند. تویوتا در این ماشین قوی‌ترین پیشرانهٔ سه سیلندر تولیدی جهان را ارائه کرده است که در نسخهٔ جدید GR یاریس تا ۳۰۰ اسب بخار قدرت را به هر چهارچرخ منتقل می‌کند.