تاریخچه تصویری هوندا سیویک

وقتی هوندا سیویک اولین بار در سال ۱۹۷۳ به ساحل امریکا وارد شد، یک بیگانه عجیب‌وغریب به‌نظر می‌آمد. سیویک با طراحی متقاطع برای موتور، دیفرانسیل جلو، یک سیستم تعلیق کاملاً مستقل، کنتراست در طراحی و فضایی برای حمل ۴ سرنشین، با سایر خودروهای کوچک شهری موجود در بازار فرق داشت. در حالی که مدل‌هایی مانند «شورولت وگا» و «فورد پینتو» در تلاش بودند که میراث دیفرانسیل‌عقب دیترویت را در یک پکیج کوچک و مقرون‌به‌صرفه ارائه کنند، هوندا بهترین خودرویی را که می‌توانست در این جهت بسازد، روانه بازار کرد. هوندا سیویک، متناسب با سال‌های اولیه دهه ۱۹۷۰ میلادی، رانندگی هیجان‌انگیزی نیز داشت و با وزنی که تقریباً ۶۸۰ کیلوگرم بود، با موتور ۱۱۶۹ سی‌سی، قدرتی به اندازه ۵۰ اسب‌بخار تولید می‌کرد. سیستم ۴ دنده دستی نیز در این مدل، مقدمه ورود گیربکس‌های فوق‌العاده هوندا به بازار بود.

۱۹۷۳: ورود به امریکا

هوندا اولین نسل سیویک را به دو فرم ۳ در هاچ‌بک و سدان عرضه کرد؛ این در حالی بود که این دو از نظر ظاهر، تفاوت چندانی با یکدیگر نداشتند. نسخه سدان، دقیقاً مشابه مدل هاچ‌بک بود، با این تفاوت که درِ صندوق عقب و صندلی عقب ثابت در سدان با پنجره عقب مایل و صندلی‌های جمع‌شونده در هاچ‌بک جایگزین می‌شد. چرخ‌های ۱۲ اینچی، تایرهای رادیال، A/C، گیربکس اتوماتیک ۲ سرعته و یک برف‌پاک‌کن عقب، تنها آپشن‌های این مدل بودند.

بهره‌وری بزرگ‌تر از یک چیز کوچک

در سال ۱۹۷۴، هوندا گنجایش موتور سیویک تنها چند سی‌سی افزایش داد و آن را به ۱۲۳۷ سی‌سی رساند. این در حالی بود که قدرت موتور به اندازه ۲ اسب‌بخار افزایش یافت؛ چیزی که با توجه به افزایش ناچیز حجم موتور، بسیار شگفت‌انگیز بود.

احتراق با کنترل کامپوند ورتکس (CVCC)

با این که هوندا در سال ۱۹۷۴ موفق شده بود تا ۴۳۱۱۹ دستگاه سیویک در امریکا به فروش برساند، ولی این ارائه موتور جدید CVCC در سال ۱۹۷۵ بود که باعث شد این خودروساز ژاپنی، زنگ خطر را برای قدیمی‌های بازار به صدا درآورد. در حالی که دیگر خودروسازان از روی لجاجت از کاتالیست‌های اگزوز برای رسیدن به استانداردهای محدود کننده آلودگی استفاده می‌کردند، هوندا روشی بهتر را برای رسیدن به این مقصود برگزید. موتور CVCC که ۱۴۸۸ سی‌سی گنجایش داشت، قدرتی به اندازه ۵۳ اسب‌بخار تولید می‌کرد و دارای یک طراحی سرسیلندر و مکانیزم انتقال سوخت برای احتراق کامل‌تر و تمیزتر بود. در نتیجه، بدون نیاز به مبدل کاتالیست و در حالی که از بنزین همراه با سرب استفاده می‌کرد، توانست به استانداردهای آلودگی در آن زمان برسد. برای سال ۱۹۷۵، سیویک یک گیربکس دستی ۵ دنده جدید و یک فرم بدنه واگن دریافت کرد و در رتبه اول بهینه‌ترین مصرف سوخت در بین خودروها در امریکا جای گرفت (EPA). در این زمان بود که فروش سیویک از ۱۰۰ هزار دستگاه عبور کرد.

آلودگی هوشمندانه

در تصویر، موتور ۱/۵ لیتری CVCC در هوندا سیویک مدل ۱۹۷۵ را ملاحظه می‌کنید.

سادگی فروش در دهه ۷۰ میلادی

هنگامی که دهه ۷۰ میلادی رو به اتمام بود، هوندا برای مدل سیویک خود، یک سری تغییرات جزئی در طراحی بدنه شامل یک جلوپنجره مشکی و دریچه‌های جدید بر روی کاپوت را برای مدل ۱۹۷۸ اضافه کرد. سال ۱۹۷۹ نیز شاهد افزایش قدرت برای هر دو گزینه موتور سیویک بود. موتور پایه در حال حاضر ۵۵ اسب‌بخار تولید می‌کرد و موتور CVCC نیز قدرتی برابر ۶۳ اسب‌بخار داشت.

۱۹۸۰: پُر کردن فضای خالی

هنگامی که هوندا می‌خواست نسل دوم سیویک را در سال ۱۹۸۰ عرضه کند، متوجه شد که ممکن فضای خالی‌ای بین این کمپانی و دیگر خودروسازان وجود داشته باشد. بر این اساس فاصله محوری به ۲۲۵۰ میلی‌متر برای مدل هاچ‌بک افزایش یافت که ۵۱ میلی‌متر نسبت به سیویک اولیه «لی‌لی‌پوتی» بیشتر بود. به این ترتیب، ابعاد سیویک تا حدودی افزایش یافت، ولی با این حال، باز هم نسبت به دیگر رقبای شهری، جثه‌ای کوچک‌تر داشت. همچنین، دو گزینه پیشرانه کنونی، یعنی موتور ۱/۳ لیتری با قدرت ۵۵ اسب‌بخار و موتور ۱/۵ لیتری با قدرت ۶۷ اسب‌بخار، در حال حاضر از طراحی CVCC استفاده می‌کردند. در این نسل، مدل پایه یک گیربکس دستی ۴ دنده داشت، در حالی که تریم DX نوع ۵ دنده آن را دریافت می‌کرد. همچنین گیربکس ۲ سرعته اتوماتیک دوباره به عنوان یک آپشن به سیویک بازگشت.

هوندا سیویک واگن ۱۹۸۱

هنگامی که سیویک واگن در قالب یک تریم و همراه با مدل هاچ‌بک در قالب تریم DX عرضه شد، علاقه‌مندان به خودروهای واگن گزینه‌های اندکی در بازار داشتند.

طراحی داخلی لوکس

انتخاب تریم GL باعث می‌شد تا حال و هوای متفاوتی در داخل کابین ایجاد شود و همین‌طور، تجهیزاتی مانند تایرهای رادیال و برف‌پاک‌کن در بیرون اضافه شوند. با این حال، هوندا برای جشن آخرین سال تولید نسل دوم سیویک در سال ۱۹۸۳، تریم ۱۵۰۰ GL را کنار گذاشت و آن را با مدل سیویک S جایگزین کرد. در این مدل، یک سیستم تعلیق نرم‌تر، یک میله تعادل عقب و تایرهای میشلن ۱۳ اینچی ۱۶۵/۷۰ استفاده شده بودند.

طرحی جدید از سیویک

هوندا در سال ۱۹۸۴ یک نسخه جدید از سیویک را ارائه کرده که در فرم‌های هاچ‌بک، سدان و واگن در دسترس قرار گرفت. در این مدل، فاصله محوری به اندازه ۵ اینچ افزایش یافت و همچنین مدل‌های سدان و واگن در حال حاضر دارای یک فاصله محوری مشترک با مدل‌های «آکورد» و «پریلود» بودند. موتور ۱/۵ لیتری چهار سیلندر نیز با سرسیلندر ۳ سوپاپ نیز به جز در مدل پایه سه در هاچ‌بک، به صورت استاندارد در خط تولید قرار گرفت. در مدل پایه سه در هاچ‌بک، همچنان از موتور ۱/۳ لیتری قبلی استفاده می‌شد. مدل FE نیز به طور کامل کنار گذاشته شد. همچنین سیستم تعلیق مستقل در عقب به دلیل طراحی جمع‌وجور جدید حذف شد که خبر بدی برای سیویک مدل ۱۹۸۴ بود.

پسر قدبلند

سومین نسل از سیویک واگن، به دلیل اضافه شدن ارتفاع و بزرگ‌تر شدن شیشه پنجره عقبش به‌عنوان «پسر قدبلند» مشهور شد. در سال ۱۹۸۷ میلادی، این واگن به‌صورت دو دیفرانسیل ارائه می‌شد.

به‌طرف اوهایو

در سال ۱۹۸۶، هوندا شروع به ساخت سیویک در داخل ایالات‌متحده در کارخانه‌اش واقع در مرکز اوهایو کرد. در این سال، یک مدل Si هاچ‌بک نیز ارائه شد.

۱۹۸۸: تغییرات ظاهری در نسل چهارم

نسل چهارم سیویک که در سال ۱۹۸۸ رونمایی شد، از یک خانواده جدید از موتورها بهره می‌گرفت و دارای ظاهری نرم‌تر بود که کاملاً با طراحی تعریف شده در دو نسل قبلی تفاوت داشت. مدل‌های DX هاچ‌بک و سدان و همین‌طور، مدل‌های جدید LX سدان و واگن صاحب یک موتور جدید ۱/۵ لیتری، ۱۶ سوپاپ، انژکتوری و با قدرت ۹۲ اسب‌بخار شده بودند و این در حالی بود که مدل پایه هاچ‌بک از موتور ۷۰ اسب‌بخار چهار سیلندر انژکتوری استفاده می‌کرد. بالاترین سطح سیویک، LX سدان مدل ۱۹۸۸ بود که برای مشتریان خود امکانات راحتی بی‌نظیری برای آن زمان مانند شیشه‌های پنجره، قفل‌ها و آینه خودکار و همین طور، برف‌پاک‌کن‌های متناوب به همراه داشت.

مدیریت بر سیستم تعلیق

علاوه بر فاصله محوری بزرگ‌تر در نسل جدید، یک تنظیم کنترل بازویی در سیستم تعلیق، الهام گرفته شده از خودروهای فرمول یک هوندا، در جلو و عقب مورد استفاده قرار گرفت.

شُکوه اضافه در EX

مدل سال ۱۳۹۰ از سیویک با طراحی جدید در سپرها و چراغ‌های عقب همراه بود و همین‌طور با رسیدن EX سدان، LX سدان دیگر در بالاترین سطح سیویک قرار نداشت. مدل EX که از چرخ‌های ۱۴ اینچی استفاده می‌کرد، تمام تجهیزات مدل LX را به همراه داشت و در کنار آن، یک موتور ۱۰۵ اسب‌بخار از مدل تازه سیویک Si به خدمت گرفته بود. در سال ۱۹۹۱، چهارمین نسل از سیویک در حالی به پایان می‌رسید که از نظر ظاهری هیچ تغییری نکرده بود.

۱۹۹۲: میان‌سالی در نسل پنجم سیویک

نسل پنجم سیویک بیشتر از هر کدام از مدل‌های قبلی، دارای تریم‌ها و گزینه‌های پیشرانه بود و در همین حال به سمت بیستمین سالگرد معرفی این مدل پیش می‌رفت. CX، DX، VX و Si، از جمله تریم‌های ارائه شده برای هاچ‌بک بودند. CX یک موتور ۱/۵ لیتری چهار سیلندر با قدرت ۷۰ اسب‌بخار، VX یک موتور ۱/۵ لیتری با قدرت ۹۲ اسب‌بخار با سیستم زمان‌بندی سوپاپ‌های متغیر بهینه برای مصرف سوخت (VTEC-E)، DX یک موتور ۱/۵ لیتری با قدرت ۱۰۲ اسب‌بخار و Si داری یک موتور VTEC با قدرت ۱۲۵ اسب‌بخار بود. همچنین در این مدل، کیسه هوای سمت راننده به‌صورت استاندارد در آمد، فرم بدنه واگن کنار گذاشته شد و سدان‌ها نیز به صورت تریم‌های آشنای DX، LX و EX عرضه شدند. در سدان EX، موتور ۱۲۵ اسب‌بخاری Si اضافه می‌شد و همین‌طور یک سقف آفتاب‌گیر در لیست تجهیزات استاندارد سیویک قرار می‌گرفت.

یک کوپه کامپکت

سیویک کوپه در سال ۱۹۹۳ رونمایی شد. این مدل دارای فاصله محوری مشابه با سدان بود و در تریم‌های DX و EX ارائه می‌شد؛ چیزی که تریم‌های موجود برای هاچ‌بک را تداعی می‌کرد. در این میان، EX کوپه از لحاظ تجهیزات آپشن در بالاترین سطح قرار داشت و مواردی را مانند کیسه هوای سرنشین و سیستم صوتی استریو با خروجی بالا در اختیار قرار می‌داد.

ایمنی، اولویت نخست برای ۱۹۹۴

هوندا تمرکز زیادی بر روی ایمنی مدل ۱۹۹۴ قرار داد و به این منظور، در تمام خط تولید از کیسه هوای سرنشین استفاده کرد. ترمزهای ضدّ قفل به صورت آپشن در سطح بالای EX کوپه، Si هاچ‌بک و LX سدان ارائه شدند. مشتریان LX از سیستم کروز کنترل و چرخ‌های ۱۴ اینچی بهره‌مند می‌شدند و این در حالی بود که مدل DX هنوز بر روی چرخ‌های ۱۳ اینچی حرکت می‌کرد. ۱۹۹۵، سال پایانی نسل پنجم سیویک بود و این نسل با اندکی تغییرات کوچک، عمر خود را به پایان برد.

۱۹۹۶: معرفی نسل ششم سیویک

سیویک که برای مدل ۱۹۹۶، کاملاً یک طراحی جدید به خود می‌دید، به الگوی رشد خود ادامه داد و بسته به هر مدل، طول خود را بین ۲ تا ۴ اینچ اضافه کرد. در حال حاضر، هاچ‌بک‌های نیز فاصله محوری ۲۶۲۱ میلی‌متری، به‌اندازه سدان‌ها و کوپه‌ها داشتند؛ ولی در عین حال، تعداد تریم‌های هاچ‌بک‌ها به دو تریم CX و DX کاهش پیدا کرد. یک موتور ‍۱/۶ لیتری با طراحی جدید که قدرتی برابر ۱۰۶ اسب‌بخار تولید می‌کرد و میزان تولید آلودگی را کاهش می‌داد، باعث اوج‌گیری دوباره مدل‌های CX، DX و سدان‌های LX شد. برای پُر کردن جای خالی مدل مقرون‌به‌صرفه VX هاچ‌بک، هوندا یک تریم HX به سری کوپه اضافه کرد که در آن از یک موتور بازنگری‌شده ۱/۶ لیتری VTEC-E استفاده شده بود. HX کوپه با استفاده از این موتور توانست به تخمین‌های سازمان حفاظت محیط زیست امریکا برای مصرف سوختی برابر ۶/۰۳ لیتر در شهر و ۵/۲۳ لیتر در جاده در هر ۱۰۰ کیلومتر دست پیدا کند.

چرخ‌های ۱۴ اینچی و گاز طبیعی

تمام خط تولید سیویک برای ۱۹۹۷ صاحب چرخ‌های ۱۴ اینچی شدند و به شکلی عجیب، ترمزهای ضدّ قفل از لیست سفارشی سیویک کوپه EX کنار رفتند. سال ۱۹۹۸ با اضافه شدن مدل GX با پیشرانه گاز طبیعی همراه بود که به صورت اختصاصی برای مشتریان حمل‌ونقل به فروش می‌رسید. چراغ‌های روشنایی داخلی و دستگیره‌های خارجی از جمله تغییرات مهم هاچ‌بک در این سال بودند. هوندا در سال ۱۹۹۹ از «پکیج ارزش» خود رونمایی کرد که در آن امکاناتی مانند A/C، یک پخش سی‌دی، یک گیربکس اتوماتیک را به عنوان یک آپشن یکپارچه در دسترس مشتریان قرار می‌گرفت. سر و کله سیویک Si نیز دوباره در بازار پیدا شد؛ ولی این بار فقط به صورت کوپه بود.

پایان یک قرن

مدل سال ۲۰۰۰ برای سیویک، تغییر چندانی به همراه نداشت. شاید تنها نکات برجسته در آخرین سال تولید نسل ششم، چند آپشن جدید رنگ‌آمیزی برای بدنه سیویک بودند.

۲۰۰۱: ورود پسر هفتم

هنگامی که نسخه بازنگری‌سیویک در قالب نسل هفتم این مدل در سال ۲۰۰۱ معرفی شد، دنیا تغییرات قابل‌ملاحظه‌ای به خود می‌دید. اینترنت روز به روز در تمام دنیا ریشه می‌دواند، فایل‌های موزیک MP3 در یک چرخه ثابت تولید می‌شدند و مهم‌تر از همه با اتفاقاتی که رخ داد، قیمتی سوخت پس از نزدیک به دهه پایداری، رو به افزایش گذاشت. سیویک با یک طراحی تازه و یک سیستم تعلیق جدید، به هزاره جدید میلادی وارد شد. موتور ۱/۶ لیتری نیز یک گام دیگر افزایش حجم پیدا کرد و به ۱/۷ لیتر رسید و در همین حال، قدرتی برابر ۱۱۷ اسب‌بخار تولید می‌کرد؛ این قدرت البته در تریم‌های DX و LX بود و نسبت به تریم EX به اندازه ۱۰ اسب‌بخار بالاتر بود.

بازگشت CVT در کنار یک کابین آرام‌تر

انتقال قدرت به‌وسیله یک گیربکس دستی ۵ دنده یا یک گیربکس اتوماتیک ۴ سرعته انجام می‌شد. در همین حال، CVT برای مدل گاز طبیعی GX به خط تولید سیویک بازگشت و به عنوان یک آپشن برای مدل مقرون‌به‌صرفه HX مورد استفاده قرار گرفت. مدل سال ۲۰۰۲ از سیویک با یک بازنگری در جعبه فرمان و یک سری اصلاحات جزئی در سیستم تعلیق همراه بود تا کیفیت سواری و هندلینگ ارتقا یابد. همچنین استفاده از مواد عایق صدا باعث شده بود تا سطح نویز در کابین به میزان قابل‌توجهی کاهش یابد. در سال ۲۰۰۲، مدل Si دوباره معرفی شد؛ ولی این بار به صورت انحصاری در قالب یک هاچ‌بک ۳ در.

لحظه‌های هیبرید

در سال ۲۰۰۳، هوندا مدل سیویک هیبرید را برای بازار امریکا ارائه کرد که در آن برای پیشرانه از یک موتور ۱/۳ لیتری چهار سیلندر با قدرت ۸۵ اسب‌بخار به همراه یک موتور الکتریکی ۱۳ اسب‌بخاری استفاده شده بود. در این خودرو، موتور الکتریکی به شکلی فشرده در بین موتور بنزینی و گیربکس جاسازی شده بود. در همین حال از یک سری از تکنیک‌های بهینه‌سازی مانند کنترل استاپ-استارت موتور، غیرفعال‌سازی سیلندرها و تایرهای با مقاومت غلطش کم بهره گرفته شده بود. همه این موارد باعث شد تا سیویک هیبرید به مصرف سوختی معادل ۵/۱۱ لیتر در شهر و ۴/۶۱ لیتر در جاده دست پیدا کند.

آشوب بی‌صدا

برای مدل ۲۰۰۴، از مواد عایق صدای بیشتری نیز استفاده شد. در همین حال، اسپیکرهای جدید استریو اضافه شدند تا از این کابین ساکت‌تر بهره کافی گرفته شود. رانندگان مدل هیبرید، به لطف امکان تنظیم ارتفاع صندلی، از راحتی بیشتری بهره‌مند شدند. برای اتمام این مرحله از حیات سیویک، هوندا در سال ۲۰۰۵ یک مدل SE درنظر گرفت که در آن امکاناتی مانند چرخ‌های آلومینیومی، یک اسپویلر و پوشش چرمی برای فرمان استفاده شده بودند. همچنین پکیج «اسپیشال ادیشن» نیز برای مدل‌های سدان و کوپه ارائه شد که در آن امکاناتی مانند یک سیستم استریوی ارتقا یافته با قابلیت پخش MP3 و یک چنجر CD با ظرفیت ۶ دیسک به سیویک اضافه می‌شد.

۲۰۰۶: ادامه دمدمی مزاجی در سیویک

پس از چند سال تغییرات منطقی و نه‌چندان مخاطره‌جویانه، هوندا با معرفی نسل هشتم از سیویک به این روند پایان داد. طراحی نسل جدید به‌گونه‌ای بود که برای یک «سیویک» بسیار تازه و وحشی می‌نمود؛‌ عناصری مانند یک کاپوت کوتاه و شیشه جلوی باریک‌شونده گران‌قیمت، سیویک را از آن حالت سنتی خارج کرده بودند. مدل Si نیز به صورت یک کوپه به سری سیویک بازگشت.

انتظارات برآورده نشده

توجه خاصی به پنل دوم ابزارها در بالای ابزارهای معمولی شده بود. با این حال، شرایط استفاده از آن، آن‌قدر مشکل بود که آن را با دریچه ورود به یک خانه زیرزمینی در دنیای «تالکین» مقایسه می‌کردند.

تریم‌های بیشتر

سلسله‌مراتب تریم‌های سیویک برای سدان‌ها و کوپه‌های ۲۰۰۶ شامل DX، LX و EX می‌شد که همگی برای پیشرانه از همان موتور ۱/۸ لیتری چهار سیلندر i-VTEC با قدرت ۱۴۰ اسب‌بخار استفاده می‌کردند. این موتور می‌توانست با یک گیربکس دستی ۵ دنده یا یک گیربکس اتوماتیک ۵ سرعته همراه گردد. در همین حال، سیویک Si یک موتور ۲ لیتری با قدرت ۱۹۷ اسب‌بخار، یک سیستم تعلیق اسپرت، یک گیربکس دستی ۶ دنده و یک دیفرانسیل لغزش محدود دریافت کرد.

هوندا سیویک GX CNG مدل ۲۰۰۶

مدل گاز طبیعی GX پس از آن که در سال ۱۹۹۸ معرفی شد، برای ۲۰۰۶ بازگشتی دوباره داشت و این بار از یک موتور ۱/۸ لیتری به همراه یک گیربکس اتوماتیک ۵ سرعته استفاده می‌کرد. با این حال، پرداخت ۲۵ هزار و ۱۸۵ دلار برای این خودرو به نظر غیرمنطقی می‌نمود؛ جایی که مدل پایه سیویک DX با قیمت ۱۶۴۰۵ دلار به فروش می‌رسید. البته این تنها گزینه با پیشرانه CNG برای خریداران خودروهای جدید در آن زمان بود. سیویک DX یک خودروی سنگین‌تر، کُندتر و با فضای حمل وسایل کوچک‌تر بود و با این که آلودگی کمی داشت، ولی این مزیت بسیار گران تمام می‌شد.

سیویک هیبرید با مصرف سوخت بهتر

سیویک هیبرید نیز ارتقا یافت و از لحاظ برآوردهای سازمان حفاظت محیط زیست امریکا، می‌توانست هم در شهر و هم در جاده به اندازه ۴/۷ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر مصرف داشته باشد. البته پس از اینکه این برآوردها در سال ۲۰۰۸ غربال شدند، مصرف سوخت مدل هیبرید نیز به ۵/۸۸ لیتر در شهر و ۵/۲۳ لیتر در جاده افزایش یافت.

سری کامل

اولین سیویک Si سدان در سال ۲۰۰۷ از راه رسید. همچنین در سال ۲۰۰۸ اولین بار طراحی چرم داخلی به عنوان آپشن در تاریخ این مدل ظاهر شد. هوندا برای حفظ خوی حیوانی سیویک، تریم EX-L را نیز معرفی کرد. سال ۲۰۰۸ شاهد ارائه نسخه تولید محدود موگن Si سدان هم بود.

کانسپت «هوندا سیویک» در دیترویت

نسل نهم از سیویک به عنوان یک «کانسپت» در نمایشگاه اتومبیل دیترویت ۲۰۱۱ در معرض دید عموم قرار داده شد. با این که از نظر فنی، یک نمونه اولیه به حساب می‌آمد، ولی در واقع تلاش هوندا برای جلب توجه خریداران مشتاق کانسپت‌های نزدیک به مرحله تولید بود.

۲۰۱۲: ظهور هوندا سیویک واقعی

وقتی نسخه تولیدی سیویک به خیابان‌ها آمد، ۱۰۰ درصد به نمونه اولیه وفادار باقی مانده بود. در این سیویک، عرض، ارتفاع و طول خودرو تغییری نکرده بود و علی‌رغم فاصله محوری کوچک‌تر سدان به اندازه ۴۱ میلی‌متر، فضای پاها در عقب به همین اندازه اضافه شده بود. با این حال، خبر بد این بود که دینامیک رانندگی برجسته سیویک که آن را از سایرهای خودروهای اقتصادی متمایز می‌کرد، در طراحی جدید ناپدید شده بود. ولی سیستم تعلیق نرم‌تر عمل می‌کرد و حرکات بدنه بسیار حساب شده بودند. در داخل، خبرهای چندان خوشی به گوش نمی‌رسید و کیفیت مواد به کار رفته در طراحی، یک گام به عقب برداشته بود.

بازگشت با یک حرکت سریع

هوندا از انحرافش آگاه بود و به سرعت در پی آن بود که سیویک را به جایگاهش در بین خودروهای کامپکت برگرداند. بر این اساس، تغییراتی سریع در مدل ۲۰۱۳ صورت گرفت. در سیستم تعلیق، عناصری مانند میله‌های ضدّ لغزش ضخیم‌تر و فنرهای سخت‌تر اضافه شدند و در همین حال، به سیستم فرمان نیز رسیدگی شد. هوندا نسبت واکنش فرمان را به اندازه ۸ درصد افزایش داد. با این که این نسبت فرمان هنوز آن احساس لازم را منتقل نمی‌کند، ولی شخصیت چابک بهتری نسبت به قبل پیدا کرده است. با این تغییرات بود که سیویک از یک شخصیت «کُند» فاصله گرفت.

و این داستان ادامه دارد …

هوندا سیویک ۲۰۱۵ بزرگ‌ترین مجموعه از تجهیزات و آپشن‌ها را در فاصله بیش از ۴۰ سال حضورش در بازار امریکا ارائه داده است. مدل کوپه در تریم‌های LX، EX و EX-L با گیربکس‌های ۵ دنده دستی و CVT در دسترس است و در همین حال، برای تریم Si می‌توان از گیربکس دستی ۶ دنده استفاده کرد. سدان‌ها در تریم‌های LX، SE، EX، EX-L و Si می‌توانند انتخاب شوند و در همین حال، یک مدل مقرون‌به‌صرفه سدان HF اضافه شده است. سیویک‌های هیبرید و CNG تنها به صورت سدان عرضه می‌شوند. با این که دورنمای حمل‌ونقل به‌صورت دقیق و کامل مشخص نیست، ولی احتمالاً هوندا همچنان به‌عنوان تولیدکننده وسایل نقلیه مقرون‌به‌صرفه در آن نقش ایفا خواهد کرد.