مشهورترین خودروهای موتورعقب تاریخ (قسمت سوم)

در دو قسمت قبلی به بیان تاریخچه و معرفی تعدادی از مشهورترین خودروهای موتورعقب تاریخ پرداختیم. در این قسمت که قسمت سوم و پایانی این سری مقالات است نیز تعداد دیگری از خودروهای موتورعقب مشهور تاریخ را معرفی می‌کنیم.

شورلت کورویر

پس از ورود فولکس‌واگن بیتل به ایالات‌متحده و موفقیت و فروش بسیار بالای آن، جنرال موتورز هم تصمیم به ساخت خودروی موتورعقب ارزان‌قیمتی جهت رقابت با بیتل گرفت. این خودرو که شورلت کورویر نام گرفت در سال ۱۹۵۹ معرفی شد. کورویر تنها خودروی آمریکایی تولید انبوهی بود که از پیشرانهٔ هوا خنک نصب‌شده در عقب استفاده می‌کرد. شورلت سدان کوچک و ارزان‌قیمتی بود که در دو نسل و در انواع مختلف سدان، کوپه، کانورتیبل، استیشن، ون و وانت تولید شد. البته کوچک در مقیاس آمریکایی چراکه طول نسخهٔ سدان آن به ۴.۵۷ متر می‌رسید. این خودرو از پیشرانه‌های ۶ سیلندر تخت هواخنک با حجم‌هایی از ۲.۳ تا ۲.۷ لیتر استفاده می‌کرد. نسل اول کورویر تا سال ۱۹۶۴ تولید شد و نسل دوم در سال ۱۹۶۵ به بازار آمد. سرانجام تولید تنها شورلت موتورعقب تاریخ در سال ۱۹۶۹ خاتمه یافت.

فولکس‌واگن تایپ ۳

فولکس‌واگن تایپ ۳ در نمایشگاه فرانکفورت ۱۹۶۱ به‌عنوان مدلی بزرگ‌تر و لوکس‌تر از بیتل معرفی شد. البته تایپ ۳ همچنان اصول کلی بیتل یعنی سیستم موتورعقب و استفاده از پیشرانهٔ هواخنک را حفظ کرده بود. این خودرو در دو سری بانام‌های ۱۵۰۰ و ۱۶۰۰ و در سه مدل سدان، فست بک و استیشن به بازار عرضه شد. در تایپ ۳ پیشرانه به‌گونه‌ای نصب‌شده بود که بر روی آن فضای باری ایجاد شود. به همین دلیل این خودرو برخلاف بیتل دارای دو صندوق بار بود. یکی در عقب و بر روی موتور و دیگری در جلو. فولکس‌واگن تایپ ۳ هیچ‌گاه نتوانست به موفقیت و فروش خارق‌العادهٔ بیتل دست پیدا کند و نهایتاً تولید آن پس از ساخت ۲,۵۴۲,۳۸۲ دستگاه در سال ۱۹۷۳ متوقف شد.

رنو ۸ و ۱۰

دو رنوی ۸ و ۱۰ سدان‌های کوچک موتورعقب-محورعقبی بودند که در دههٔ ۶۰ و ۷۰ میلادی به تولید می‌رسیدند. رنو ۸ در سال ۱۹۶۲ معرفی شد و رنو ۱۰ که نسخه‌ای لوکس‌تر از ۸ بود در سال ۱۹۶۵ به بازار آمد. در سال‌های ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۱ رنو ۸ در رومانی توسط داچیا بانام داچیا ۱۱۰۰ نیز بتولید رسید. پیشرانهٔ اولیهٔ این خودروهای یک واحد ۴ سیلندر خطی آب‌خنک ۹۵۶ سی‌سی بود که ۴۳ اسب بخار قدرت داشت. البته بعدها پیشرانه‌های قدرتمندتری با حجم‌های بیشتر ۱۱۰۰، ۱۲۵۵ و ۱۲۸۹ سی‌سی هم برای آن‌ها ارائه شد. تولید رنو ۱۰ در سال ۱۹۷۱ و رنو ۸ در سال ۱۹۷۳ متوقف شد درحالی‌که در سال ۱۹۶۹ مدل موتورجلو-دیفرانسیل جلو رنو ۱۲ به‌عنوان جایگزین آن‌ها معرفی‌شده بود.

هیلمن ایمپ

پس از ساخت خودروهای موتورعقبِ کوچک و ارزان‌قیمت در کشورهای مختلف، این بار نوبت انگلیسی‌ها بود که چنین خودروهایی را عرضه کنند. گروه خودروسازی روتس انگلستان که دارای زیرمجموعه‌هایی چون هیلمن، سانبیم، سینگر و هامبر بود، در سال ۱۹۶۳ خودروی اقتصادی و کوچکی را بانام هیلمن ایمپ (Imp) معرفی کرد. البته این خودرو بانام‌های دیگری توسط دیگر زیرمجموعه‌های گروه روتس نیز بتولید رسید. ایمپ اولین خودروی تولید انبوه دنیا با بلوک موتور و سر سیلندر آلومینیومی و همین‌طور اولین خودروی موتورعقب انگلیسی بود. این خودرو برای رقابت مستقیم با مینی ماینر به بازار آمد درحالی‌که به دلیل موتورعقب بودن از فضای بار و سرنشین بیشتری برخوردار بود. بااینکه در سال ۱۹۶۷ گروه روتس توسط کرایسلر اروپا خریداری شد اما تولید ایمپ همچنان تا سال ۱۹۷۶ ادامه داشت و ۴۴۰ هزار دستگاه از آن تولید شد.

پورشه ۹۱۱

بدون شک یکی از مشهورترین خودروهای موتورعقب تاریخ پورشه ۹۱۱ است. این خودرو در سال ۱۹۶۳ به‌عنوان جایگزین مدل ۳۵۶ به بازار آمد. تولید این پورشهٔ جاودانه هنوز ادامه داشته و همچنان سنت موتورعقب خود را حفظ کرده است. پورشه ۹۱۱ یکی از معدود خودروهای موتورعقبی است که هنوز تولید می‌شود. حتی این خودرو تا سال ۱۹۹۸ هنوز از پیشرانه‌های هواخنک استفاده می‌کرد تا اینکه سرانجام موتورهای آب‌خنک جایگزین آن‌ها شدند. در سال ۱۹۹۹ پورشه ۹۱۱ پس از فورد مدل T، مینی، سیتروئن DS و فولکس‌واگن بیتل به‌عنوان پنجمین خودروی قرن بیستم انتخاب شد. این خودرو یکی از قدیمی‌ترین کوپه‌هایی است که همچنان تولید می‌شود و تا سال ۲۰۱۳ که جشن ۵۰ سالگی خود را برگزار کرد تعداد ۸۲۰ هزار دستگاه از آن تولیدشده بود.

فیات ۱۲۶

فیات ۱۲۶ در اکتبر ۱۹۷۲ به‌عنوان جایگزین فیات ۵۰۰ معرفی شد. این خودرو همچنان سیستم موتورعقب ۵۰۰ را حفظ کرده بود. فیات ۱۲۶ طولی معادل ۳ متر داشت و با موتورهای دو سیلندر خطی ۵۹۴ سی‌سی، ۶۵۲ سی‌سی و ۷۰۴ سی‌سی عرضه می‌شد. بااینکه فیات ۱۲۶ در ایتالیا هرگز به محبوبیت فیات ۵۰۰ دست پیدا نکرد اما به دلیل دوام مکانیکی بالا و مصرف سوخت کم در کشورهای بلوک شرق بسیار محبوب بود. به همین دلیل درحالی‌که تولید آن در سال ۱۹۸۰ توسط فیات ایتالیا متوقف شد، اما تا سال‌ها بعد در دیگر کشورها بتولید می‌رسید. سرانجام تولید فیات ۱۲۶ به‌عنوان آخرین خودروی موتورعقب فیات در سال ۲۰۰۰ و پس از ساخت ۴,۶۷۳,۶۵۵ دستگاه متوقف شد.

اشکودا ۱۳۰

اشکودا سری ۱۳۰ سدان خانوادگی کوچک و موتورعقبی بود که در سال ۱۹۸۴ معرفی شد. این خودرو در سه مدل بانام‌های ۱۳۰، ۱۳۵ و ۱۳۶ بتولید رسید که تولید مدل ۱۳۰ در سال ۱۹۸۸ متوقف شد درحالی‌که مدل‌های ۱۳۵ و ۱۳۶ یک سال قبل معرفی‌شده بودند. این خودرو در دو نمونهٔ سدان و کوپه ساخته شد. این خودرو در طول دوران تولیدش همواره از یک پیشرانهٔ ۴ سیلندر خطی ۱.۳ لیتری آب‌خنک استفاده می‌کرد که قدرتی بین ۵۸ تا ۶۲ اسب بخار تولید می‌کرد. اشکودا ۱۳۰ را می‌توان یکی از معدود خودروهایی موتورعقبی دانست که ظاهر آن بسیار شبیه به خودروهای موتورجلو است و از روی ظاهر نمی‌توان پی به موتورعقب بودن آن برد. چراکه رادیاتور این خودرو در قسمت جلو نصب‌شده بود و همانند خودروهای موتورجلو دارای جلوپنجره جهت خنک شدن رادیاتور بود. تولید این خودرو در سال ۱۹۹۰ به پایان رسید.

تاترا T700

همان‌طور که در قسمت اول اشاره شد، شرکت تاترا از پیشگامان ساخت خودروهای موتورعقب بود. این شرکت به ساخت خودروهای لوکس موتورعقب مشهور بود و همواره این سنت را در خودروهای خود حفظ کرد. تاترا T700 در سال ۱۹۹۶ به‌عنوان جایگزین مدل T613 معرفی شد. تاترا T700 یک سدان لوکس موتورعقب بود که با ۵.۱۳ متر طول حتی از مرسدس بنز S کلاس هم‌دوره‌اش هم کشیده‌تر بود. این خودرو از یک پیشرانهٔ ۳.۵ لیتری V8 هواخنک نیرو می‌گرفت که ۲۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. البته نسخهٔ کوپهٔ T700 هم با یک موتور ۴.۴ لیتری V8 آب‌خنک تولید شد که ۲۳۳ اسب بخار قدرت داشت. بااین‌حال این سدان لوکس فول سایز تاترا موفق نبود و تولید آن در سال ۱۹۹۹ متوقف شد. T700 آخرین خودروی سواری ساخت تاترا بود و پس‌ازآن این شرکت فقط به ساخت خودروهای سنگین و تجاری پرداخت و همچنان در این زمینه فعال است.

اسمارت فورتو

اسمارت فورتو خودروی شهری دونفره و بسیار کوچکی بود که به‌صورت مشترک توسط شرکت ساعت‌سازی سوئیسی سواچ و مرسدس بنز در سال ۱۹۹۸ ساخته شد. اسمارت پس از سال‌ها دوباره خودروهای کوچک موتورعقب را احیا کرد. این خودرو به فروش مناسبی دست‌یافت و تولید آن همچنان ادامه دارد. اسمارت فورتو در این سال‌ها در طی سه نسل ساخته‌شده است که نسل اول از ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۷، نسل دوم از ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۴ و نسل سوم از ۲۰۱۴ تاکنون تولیدشده‌اند. آخرین نسل این خودرو در دو نوع دودر (بانام فورتو) و چهاردر (بانام فورفور) و بر روی پلت فرم مشترکی با نسل سوم رنو توئینگو ساخته‌شده است؛ بنابراین نسل سوم توئینگو هم به خودرویی موتورعقب تبدیل‌شده است. نسل سوم اسمارت فورتو از پیشرانه‌های سه سیلندر آب‌خنک بنزینی استفاده می‌کند.

میتسوبیشی i

میتسوبیشی i یک خودروی کوچک چهاردر شهری است که تولید آن از سال ۲۰۰۶ آغاز شد. در این خودرو به جهت بهبود ایمنی و افزایش فضای داخلی بدون افزایش ابعاد خارجی خودرو، پیشرانه در عقب خودرو نصب شد. میتسوبیشی i اولین خودروی کوچک چهاردر موتورعقبی بود که بعد از دههٔ ۶۰ میلادی شد. این خودرو مجهز به یک پیشرانهٔ کوچک ۳ سیلندر ۶۶۰ سی‌سی است که تقریباً در جلوی محور عقب نصب‌شده است و به همین دلیل می‌توان آن را به‌نوعی یک خودروی موتور وسط دانست. این طرح ابتکاری موفقیت تجاری بالایی را برای میتسوبیشی به ارمغان آورد و فروش آن به ۲۰ درصد فراتر از اهداف اولیهٔ میتسوبیشی رسید. نسخهٔ برقی این خودرو هم بانام i-MiEV در سال ۲۰۰۹ معرفی شد که تولید آن همچنان ادامه دارد اما تولید نسخهٔ بنزینی در سال ۲۰۱۳ متوقف شد.

پایان