فولکس‌واگن تایپ 4، خودروی موتورعقبی بر پایهٔ بیتل که شکست خورد

در دههٔ ۶۰ میلادی، فولکس‌واگن که از موفقیت فوق‌العادهٔ بیتل سرمست بود، به یک خودروی بزرگ‌تر بر اساس همان پلت‌فرم نیاز داشت و به همین دلیل تایپ ۴ را روانهٔ بازار کرد. این خودرو که با نام ۴۱۱ هم شناخته می‌شد، در سال ۱۹۶۸ با سیستم تعلیق مستقل و پیشرانهٔ چهار سیلندر تخت در عقب در دو نسخهٔ دودر و چهاردر (که اولین محصول چهاردر فولکس‌واگن محسوب می‌شد) به بازار آمد.

پیشرانهٔ تخت این خودرو که ۱.۷ لیتر حجم داشت و به کاربراتور دوقلو مجهز بود، ۷۶ اسب بخار قدرت و ۱۲۶ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. برای انتقال این نیرو هم گیربکس‌های چهار سرعتهٔ دستی یا سه سرعتهٔ اتوماتیک در نظر گرفته شده بود. ازجملهٔ دیگر ویژگی‌های برجستهٔ ۴۱۱ که به‌عنوان بزرگ‌ترین خودرو از ولفسبورگ به بازار عرضه شد هم می‌توان به سیستم گرمایش کمکی کنترل‌شده توسط ترموستات و قابلیت تنظیم شش جهتهٔ صندلی‌های جلو اشاره کرد. همچنین تعبیهٔ قسمت‌های جذب ضربه در جلو و عقب خودرو و همین‌طور ستون فرمان تاشو با پَدهای نرم روی پره‌های غربیلک نیز ۴۱۱ را به خودروی ایمنی تبدیل کرده بودند.

اما علیرغم اینکه ۴۱۱ ریشه‌های مشترکی با بیتل داشت، هرگز نتوانست مثل آن خودروی موفقی باشد به‌گونه‌ای که در سال اول تنها ۲۰ هزار دستگاه و در سال ۱۹۶۹ حدود ۴۸ هزار دستگاه از آن فروخته شد. سپس فولکس‌واگن با افزودن یک نسخهٔ استیشن سه‌در، خانوادهٔ ۴۱۱ را گسترش دارد ولی این کار هم به افزایش فروش آن کمکی نکرد.

اما فولکس‌واگن از فروش ضعیف ۴۱۱ دلسرد نشد و در سال ۱۹۷۱ آن‌را در ایالات‌متحده عرضه کرد و سپس یک سال بعد نیز آن‌را فیس‌لیفت نمود. این نسخهٔ جدید با نام ۴۱۲ در آگوست سال ۱۹۷۲ در آلمان به‌عنوان جایگزین ۴۱۱ به بازار آمد. در سال ۱۹۷۳ نیز حجم و قدرت پیشرانهٔ ۴۱۲ افزایش پیدا کرد؛ اما هیچ‌کدام از این اقدامات کارساز نبودند و سرانجام تولید ۴۱۲ درحالی‌که هیچ‌گاه نتوانست از مرز فروش ۸۰ هزار دستگاه عبور کند، در سال ۱۹۷۴ به‌طور کامل پایان یافت.