کانسپت‌های فراموش‌شده: ولوو LCP

این ایدهٔ ولوو برای ساخت خودرویی اقتصادی و سبک‌وزن با استفاده از مواد سبکی چون منیزیوم، آلومینیوم و فیبر کربن بود

همواره بسیاری از خودروهای کانسپت برای پیش‌بینی آیندهٔ صنعت خودروسازی تلاش کرده‌اند. یکی از این کانسپت‌ها که قطعاٌ این کار را انجام داده است ولوو LCP است. خودرویی با یک درِ صندوق بار پلاستیکی بسیار جالب که تا روی سقف ادامه داشته و دو برابر درهای دیگر خودروها طول دارد. البته این در جهت دسترسی به صندلی‌های عقب تعبیه شده بود. سال ۱۹۷۹ بود که ولوو تصمیم به شروع توسعهٔ یک کانسپت قابل راندن با استفاده از اطلاعات و تجارب به‌دست‌آمده از یک خودروی الکتریکی که سه سال قبل ساخته بود گرفت. این کانسپت که LCP نام گرفت (مخفف Light Component Project یا پروژه اجزاء سبک)، خودرویی فوق‌العاده باصرفه و اقتصادی بود. ولوو LCP در یک سمینار محیط‌زیست در شهر اسکهلم در اواخر بهار سال ۱۹۸۳ معرفی شد.

در این کانسپت، قوای محرکهٔ تمام الکتریکی قبلی با یک پیشرانهٔ توربودیزل سه سیلندر با ۵۰ اسب بخار قدرت جایگزین شده بود. جهت کاهش هرچه بیشتر وزن خودرو، کل این موتور از منیزیوم ساخته شده بود که موجب رسیدن وزن ماشین به عدد ۷۰۰ کیلوگرم شده بود. البته ولوو یک پیشرانهٔ بزرگ‌تر و قوی‌تر ۱.۴ لیتری چدنی با ۹۰ اسب بخار قدرت را هم برای کانسپت LCP ارائه کرد که این موتور هم از نوع سه سیلندر توربودیزل بود. نیروی هردوی این موتورها توسط یک گیربکس ۵ سرعتهٔ دستی یا یک نمونهٔ CVT به چرخ‌های جلو انتقال پیدا می‌کرد. همچنین ولوو هر دو موتور این خودرو را جوری طراحی کرده بود که توانایی کار کردن با سوخت‌های گیاهی مانند روغن کلزا را هم داشت باشند.

ابعاد کوچک خودرو، موتورهای دیزل کم‌مصرف، استفاده از مواد سبک‌وزن در ساخت خودرو و طراحی آئرودینامیک بدنه با ضریب تنها ۰.۲۵، موجب کاهش هر چه بیشتر مصرف سوخت کانسپت LCP می‌شد. مجموعهٔ این موارد موجب شده بود که حداکثر مصرف سوخت کانسپت LCP به رقم فوق‌العادهٔ ۴ لیتر در هر صد کیلومتر برسد که برای اوایل دههٔ ۸۰ میلادی عالی است و حتی با استانداردهای امروزی هم مصرف قابل‌توجهی بشمار می‌رود. درعین‌حال عملکرد LCP با شتاب صفرتاصد ۱۱ ثانیه و حداکثر سرعت ۱۷۷ کیلومتر در ساعت بسیار مناسب و معقول بود.

درمجموع چهار دستگاه از این خودرو ساخته شد که همهٔ آن‌ها برای کاهش وزن دارای شاسی آلومینیومی، فریم منیزیومی و بدنهٔ پلاستیکی بودند. موادی که در آن سال‌ها برای یک خودروی جاده‌ای بسیار تازگی داشتند و تنها در خودروهای مسابقه‌ای استفاده می‌شدند. همچنین شاید جالب باشد بدانید که ولوو حتی برای ساخت چارچوب درها LCP از فیبر کربن استفاده کرده بود. بااین‌حال هرچند این هاچ‌بک سه‌در هرگز به تولید انبوه نرسید اما ولوو از طراحی آن در مدل کامپکت تولیدی ۴۸۰ که در سال ۱۹۸۶ معرفی شد استفاده کرد. در حال حاضر اگر خواهان دیدن این کانسپت فوق‌العاده هستید می‌توانید آن‌را در موزهٔ ولوو در گوتنبرگ سوئد ملاقات کنید.