جذاب‌ترین خودروهای کلکسیونی پونتیاک، از فایربرد تا GTO و گرند پری

درحالی‌که برخی مدل‌های کلاسیک کمیاب پونتیاک قیمت‌های میلیون دلاری پیدا کرده‌اند، هنوز هم مدل‌های جذابی از این برند با قیمت مناسب پیدا می‌شود.

هرچند پونتیاک سال‌ها است که خودروی جدیدی تولید نمی‌کند اما مدل‌های کلاسیک آن همچنان در قلب علاقه‌مندان در سراسر آمریکا جای دارند. محبوب‌ترین خودروهای کلاسیک پونتیاک اکنون صدها هزار دلار قیمت دارند و حتی قیمت برخی آن‌ها از مرز یک میلیون دلار هم در حراجی‌ها فراتر رفته است. چنین قیمت‌هایی باعث شده این خودروها دور از دسترس اکثر علاقه‌مندان به پونتیاک قرار گیرد ولی هنوز هم تعداد زیادی از خودروهای جذاب و نمادین این برند از دهه‌های گذشته هستند که قیمت در دسترسی دارند.

پونتیاک فایربرد مدل ۱۹۷۱

نسل دوم فایربرد در سال ۱۹۷۰ معرفی شد و بنابراین در سال ۱۹۷۱ تغییرات چندانی را تجربه نکرده بود ولی به دلیل قوانین جدید آلایندگی، قدرت پیشرانه‌های فایربرد در مدل ۱۹۷۱ کمی کاهش پیدا کرد و به همین دلیل، نمونه‌های این مدل قیمت ارزان‌تری نسبت به مدل ۱۹۷۰ دارند. بااین‌حال، در فایربرد ۱۹۷۱، پیشرانهٔ ۷.۵ لیتری V8 با ۳۳۵ اسب بخار قدرت، هنوز هم توان بسیار خوبی را ارائه می‌کرد. البته با وجود ظاهر جذاب و پیشرانه‌های قدرتمند، فایربرد ۱۹۷۱ در بازار موفقیت چندانی نداشت زیرا تقاضا برای ماسل کارها به دلیل ورود رقبای جدید خارجی در حال کاهش بود و فروش فایربرد کمتر از چیزی بود که مقامات پونتیاک انتظار داشتند.

پونتیاک GTO مدل ۱۹۶۴

GTO یکی از افسانه‌ای‌ترین مدل‌ها در تاریخ پونتیاک محسوب می‌شود. این خودرویی بود که دوران ماسل کارها را آغاز کرد. GTO در ابتدا به‌عنوان راهی برای دور زدن محدودیت حجم موتور جنرال موتورز برای برندهای خود در نظر گرفته شد زیرا پونتیاک اجازه نداشت پیشرانهٔ بزرگ ۶.۴ لیتری را در خودرویی مستقل ارائه کند. به همین دلیل، مقامات پونتیاک تصمیم گرفتند این پیشرانه را در قالب پکیج سفارشی GTO برای مدل تمپست لمان ارائه کنند. بعداً اما GTO به یک مدل مجزا و فوق‌العاده جذاب تبدیل شد. امروز نمونه‌های باقیماندهٔ GTO قیمت ارزانی ندارند ولی اکثر نمونه‌ها خیلی خوب توسط مالکین نگهداری شده‌اند.

پونتیاک فایربرد ترنس ام مدل ۱۹۷۷

هرچند بسیاری از پونتیاک‌های کلاسیک دههٔ ۶۰ و اوایل دههٔ ۷۰ به دلیل قدرت بالا در بین کلکسیونرها محبوب هستند اما شرایط فایربرد ترنس ام مدل ۱۹۷۷ کمی متفاوت است. این خودرو خصوصاً در قیاس با ماسل کارهای دههٔ قبل، چندان قدرتمند نبود و قوی‌ترین پیشرانهٔ V8 آن تنها ۲۰۰ اسب بخار قدرت داشت. بااین‌حال، مدل ۱۹۷۷ به دلیل طراحی متمایز و فوق‌العاده جذابش، یکی از مشهورترین مدل‌های تاریخ ترنس ام محسوب می‌شود. یکی از جذاب‌ترین ویژگی‌های ظاهری ترنس ام مدل ۱۹۷۷، عقاب طلایی بزرگ روی کاپوت بود. این نماد هرچند چندین سال قبل در ترنس ام ارائه شده بود اما در مدل ۱۹۷۷ بسیار دیده و برجسته شد.

پونتیاک گرند پری کانورتیبل مدل ۱۹۶۷

گرند پری کانورتیبل یکی از کمیاب‌ترین مدل‌های کلاسیک تاریخ پونتیاک محسوب می‌شود زیرا فقط در سال ۱۹۶۷ تولید و کمتر از ۶ هزار دستگاه از آن ساخته شد. این خودرو که برای ارائهٔ ترکیبی از تجمل و پرفورمنس طراحی شده بود، کروزر مناسبی برای سفرهای جاده‌ای آخر هفته یا سفرهای بین‌شهری بود. گرند پری کانورتیبل به دلیل اینکه خودروی کمیابی است، به میزان قابل‌توجهی از نسخهٔ کوپهٔ خود گران‌تر است ولی هنوز هم قیمت در دسترسی دارد. زیر کاپوت این ماشین پیشرانه‌ای با بیش از ۳۰۰ اسب بخار قدرت قرار دارد که پرفورمنسی در حد ظاهر چشمگیر آن فراهم می‌کند. دقیقاً مشخص نیست که امروز چند نمونه از گرند پری کانورتیبل باقی مانده است اما این تعداد قطعاً زیاد نخواهد بود.

پونتیاک لمان GT-37 مدل ۱۹۷۱

هرچند GTO خودروی رؤیایی بسیاری از علاقه‌مندان به پونتیاک محسوب می‌شود اما همتای کمتر شناخته‌شدهٔ آن یعنی لمان GT-37 یک جایگزین جذاب و ارزان‌تر برای GTO به‌حساب می‌آید. GT-37 در قالب پکیجی برای مدل لمان از نیمه سال ۱۹۷۰ معرفی شد و ارائهٔ آن تا سال ۱۹۷۱ با طیف گسترده‌ای از پیشرانه‌های V8 که تا ۳۴۵ اسب بخار قدرت داشتند ادامه یافت. بسیاری از آپشن‌های پرفورمنس GT-37 شبیه GTO بودند و اصلی‌ترین تفاوت این دو مدل در سرسیلندر پیشرانه‌ها خلاصه می‌شد. GT-37 در زمان تولید ارزان‌تر از GTO بود و امروز به‌عنوان یک خودروی کلکسیونی قیمت وسوسه‌انگیزی دارد. به‌طورکلی، هرچند GT-37 زیر سایهٔ GTO قرار داشت اما ماسل کاری عالی بود.

پونتیاک فایربرد مدل ۱۹۶۷

فایربرد مدل ۱۹۶۷ آغازگر دوران یکی از مشهورترین خودروهای تاریخ پونتیاک بو که برای رقابت با فورد موستانگ طراحی شد. موفقیت فوق‌العادهٔ موستانگ مقامات جنرال موتورز را شوکه کرد و فایربرد و پسرعموی آن، شورلت کامارو باعجله در واکنش به موفقیت موستانگ طراحی شدند. پونتیاک در تبلیغات آن زمان، بر برتری پرفورمنس فایربرد نسبت به موستانگ و پلیموث باراکودا تأکید داشت و این تاکتیک جواب داد. نسل اول فایربرد در بازار موفق عمل کرد و هرچند فروشی در حد موستانگ نداشت اما به‌اندازه‌ای بود که این مدل را دهه‌ها روی خط تولید نگه دارد.

پونتیاک گرند پری مدل ۱۹۷۳

نسل چهارم گرند پری که در سال ۱۹۷۳ معرفی شد، این مدل را به اوج تازه‌ای از محبوبیت رساند و امروز هم در بین کلکسیونرها محبوب است. در این خودرو، نمای بیرونی و داخلی موردبازنگری قرار گرفتند و کابین گرند پری با تودوزی و ادوات سطح بالا، تمرکز بیشتری روی تجمل داشت. برای این خودرو یک پیشرانهٔ ۷.۵ لیتری V8 جدید با ۲۹۰ اسب بخار قدرت هم ارائه شد که هرچند بسیار کمتر از دوران اوج جنگ قدرت بین ماسل کارها در دههٔ ۶۰ بود ولی برای جای دادن گرند پری بین قوی‌ترین خودروهای آن سال‌های بازار آمریکا کافی بود. نسل چهارم گرند پری در بازار به موفقیت بزرگی تبدیل شد و آمار فروش پونتیاک را به میزان قابل‌توجهی افزایش داد.

پونتیاک کاتالینا مدل ۱۹۶۲

هرچند قوی‌ترین پیشرانه‌های پونتیاک را عمدتاً در خودروهای دوران اوج ماسل کارها می‌بینیم ولی برای کاتالینا مدل ۱۹۶۲ که چند سال قبل از شروع جنگ ماسل کارها ساخته شد، پیشرانهٔ ۶.۹ لیتری سوپر دیوتی قابل سفارش بود که طبق اعلام پونتیاک، ۴۰۵ اسب بخار قدرت داشت ولی گفته می‌شد قدرت واقعی این موتور بیش از ۴۵۰ اسب بخار بوده است. طبق گفته‌ها، تنها ۱۵۵ نمونه از کاتالینا مدل ۱۹۶۲ با پیشرانهٔ ۶.۹ لیتری سوپر دیوتی تولید شده که بخش بسیار کوچکی از کل تولید آن سال است. البته نمونه‌های ضعیف‌تر کاتالینا هم امروز ارزش خرید دارند زیرا این خودرو به لطف تغییرات ظاهری ظریفی که در سال ۱۹۶۲ تجربه کرد، به یکی از زیباترین مدل‌ها در کل تاریخ کاتالینا تبدیل شد.

پونتیاک GTO مدل ۱۹۷۰

نسل دوم پونتیاک GTO که در سال ۱۹۶۸ معرفی شد، افسانه‌ای است که نیاز به معرفی ندارد. طراحی کاملاً جدید GTO آن را در بین موجی از رقبای جدید همچنان تازه نگه داشت و پیشرانه‌های زیر کاپوت قوی‌تر از قبل شدند. در سال ۱۹۶۹ نیز پونتیاک در تلاش برای جبران کاهش فروش GTO، پکیج جاج را ارائه کرد اما آن‌طور که مدیران شرکت انتظار داشتند موفق عمل نکرد. بااین‌حال، امروز نمونه‌های باقیماندهٔ GTO جاج به دلیل کمیابی، ارزش بالایی پیدا کرده‌اند. دراین‌بین، مدل ۱۹۷۰ از همه کمیاب‌تر است و گران‌ترین نمونهٔ آن در سال ۲۰۲۳ با قیمتی بیش از یک میلیون دلار فروخته شد ولی نسخه‌های معمولی GTO مدل ۱۹۷۰ قیمت بسیار ارزان‌تری دارند و در دسترس بسیاری از علاقه‌مندان هستند.

پونتیاک بونویل مدل ۱۹۵۸

جذاب‌ترین و زیباترین نسخهٔ بونویل، اولین نمونهٔ آن است که در قالب مدلی مستقل در سال ۱۹۵۸ معرفی شد. این خودرو در کنار ارائهٔ طیف گسترده‌ای از پیشرانه‌های قدرتمند، ظاهر منحصربه‌فردی داشت که بونویل را به یکی از زیباترین خودروهای زمان خو تبدیل کرده است. این ماشین در دو نسخهٔ کوپه و کانورتیبل تولید شد که دومی با تولید تنها ۳ هزار دستگاه، کمیاب‌تر است. موفقیت بونویل باعث شد این نام دهه‌ها در سبد محصولات پونتیاک بماند به‌گونه‌ای که تولید آخرین نسل آن در اواسط دههٔ ۲۰۰۰ خاتمه پیدا کرد. البته نسل‌های بعدی بونویل از ظاهر کلاسیک مدل ۱۹۵۸ فاصله گرفتند و خود را با سلیقهٔ در حال تغییر بازار وفق دادند اما هیچ‌کدام زیبایی نسل اول را نداشتند که فقط در سال ۱۹۵۸ تولید شد و سپس جای خود را به نسل دوم داد.